اشعار شهادت حضرت مسلم بن عقيل(ع)


 باور نميکردم گذرها را ببندند
من را که ميبينند درها را ببندند

خورشيد بودم زير نور ماه رفتم
جان خودت تا صبح خيلي راه رفتم

در شهر کوفه کوچه گردي کم نکردم
اين چند شب يک خواب راحت هم نکردم

من شير بودم کوفه در زنجيرم انداخت
اين کوچه هاي تنگ آخر گيرم انداخت

امروز جان دادم اگر جانت سلامت
دندان من افتاد دندانت سلامت

حالا که مي آيي کفن بردار حتما
اي يوسف من پيرهن بردار حتما 

حالا که مي آيي ستاره کم بياور
بادخترانت گوشواره کم بياور

حيرانم اما هيچکس حيران من نيست
باور کن اينجايي که ديدم جاي زن نيست

اينجا براي خيزران لب را نياري
آقا خدا ناکرده زينب را نياري

اصلا ببين گلها توان خار دارند
پرده نشينان طاقت بازار دارند

من راضي ام انگشتر من را بگيرند
وقت کنيزي دختر من را بگيرند

اينجا براي نعل پا دارند آنقدر
کنج تنور خانه جا دارند آنقدر

مهر و وفا که نه جفا دارند اما
اينجا کفن نه بوريا دارند اما

بايد مسير تو چرا اينجا بيفتد
حيف از سرتو نيست زير پا بيفتد

علي اکبر لطيفيان



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم بن عقيل(ع)
[ 9 / 7 / 1393
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم (ع)

 
     
      از حالِ زار نامه برت حرف می زنند
      از این سفیر دربه درت حرف می زنند
      
      در مسجدی که عطر علی می وزد از آن
      از بی نمازی پدرت حرف می زنند
      
      نیزه فروش هایِ نظرتنگ ِ چشم شور
      ازقد وقامت پسرت حرف می زنند
      
      کاراز بهای گندم ری هم گذشته است
      ازقیمتِ سر قمرت حرف می زنند
      
      دیدم کنیزهای دم بخت ِ بی جحاز
      از دختران در سفرت حرف می زنند
      
      دیدم که درمحله ی خورجین فروش ها
      خولی و شمر پشت سرت حرف می زنند
      
      وحید قاسمی
       
      ********************
       
      
      آقا سلام می دهم از جان و دل به تو
      تا این که بشنوم «وَ علیک السّلام» را
      آقا کمی اجازه بده درد دل کنم
      امّا خودت بگو که بگویم کدام را
      **
      کوچه به کوچه می روم و گریه می کنم
      از دست بی وفایی این نانجیب ها
      گفتم بیا به کوفه پشیمان شدم حسین
      کوفه میا امام غریب قریب ها
      **
      این مردمی که بنده ی دینار و درهمند
       یک یک تمام بیعتشان را شکسته اند
      این نان به نرخ روز خوران قسم فروش
      دست مرا ز حیله و نیرنگ بسته اند
      **
      تّجار کوفه فکر ادای نماز شکر
      از بس که کارشان سر و سامان گرفته است
      فهمیدم از شلوغی بازارهای شهر
      کار تمام نیزه فروشان گرفته است
      **
      این جا همه به فکر خرید لوازمند
      اجناسشان شده سپر و خنجر و کمان
      در انتظار روز پذیرایی تواند
      آذین شهرشان شده سرنیزه و سنان
      **
      بازی کودکانه ی اطفالشان شده
      پرتاب سنگ بر نوک نیزه ز روی بام
      وقتی که می خورد به هدف ضربه هایشان
      حس می کنند از این که گرفتند انتقام
      **
      دیدم به دست حرمله تیر سه شعبه ای
      کز دیدنش تنور دلم پر شراره شد
      از هر هزار تیر یکی هم خطا نرفت
      از ضرب شست او جگرم پاره پاره شد
      **
      نقشه برای دخترک تو کشیده اند
      کوفه میا که کوفه پر از قوم کافر است
      در بین هر محله شان هر شبانه روز
      حرف از کنیز بردن و خلخال و معجر است
      
      محمد فردوسی
       
   ********************

       
      از اعتبار حرمت گفتارهایشان
      مغرب شکست بیعت بسیارهایشان
      
      یک پیره زن فقط به سفیرت پناه داد
      ماندم چه شد تعارف و اصرارهایشان؟
      
      کوفه مرا ز روی تو شرمنده کرده است
      سر می زنم ز غصه به دیوارهایشان
      
      جای طناب، بر دهنم مشت می زدند
      اینجا همه عوض شده رفتارهایشان
      
      محصول باغ ها همه خرج سپاه شد
      از خار و سنگ پر شده انبارهایشان
      
      خرما فروش یک شبه خنجر فروش شد
      تغییر کرده کاسبی وکارهایشان
      
      سکه شده فروختن چکمه هایشان
       رونق گرفته دکه ی نجارهایشان
      
      بر روی میخ جسم مرا پشت و رو زدند
      لعنت به رسم کوفه و هنجارهایشان
      
      اینجا سر برادر تو شرط بسته اند
       غوغا شده میان کماندارهایشان
      
      اینجا برای غارت خلخال و روسری
      خرجین خریده اند خریدارهایشان
      
      جواد پرچمی
       
      ********************
       
       
      در حق و باطل عادتِ تشکیک دارد
      با جهل خویشاوندی نزدیک دارد
      در فتنه قومی قابل تحریک دارد
      مثل مدینه کوچه ی باریک دارد
      
      می خوانمت با چشم های کم فروغم
      من عابر آواره ی شهر دروغم
      
      در بین این ها کاتبان نامه دیدم
      مشتی به ظاهر زاهد و علامه دیدم
      سرگرم برپا کردن برنامه دیدم
      غارتگر انگشتر و عمامه دیدم
      
      خواهی شنید از کوچه هایش بوی خون را
      روی لبم "انّا الیه راجعون" را
      
      یک شهر از وحشت زبانش لال گشته
      مردانگی روی زمین پامال گشته
      آهنگری در شهرشان فعّال گشته
      کوفه مهیّا بهر استقبال گشته
      
      هر باغ را آماده ی پاییز کردند
      دندان برای غنچه هایت تیز کردند
      
      این پینه های مانده بر روی جبین را
      حق ناشناسان به ظاهر اهل دین را
      بهتر بگویم گرگ های در کمین را
      حق از زمین بردارد این قوم لعین را
      
      اینجا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد
      جانم به قربان قدم های تو، برگرد
      
      اینها فقط انبان زر را می شناسند
      بینند اگر باغی تبر را می شناسند
      آتش نشاندن بر جگر را می شناسند
      بر روی نیزه جای سر را می شناسند
      
      در خواب دیدم غارت انگشتری را
      آتش به دندانش گرفته معجری را
      
      آه این جماعت از عمویم کینه دارند
      از خاندانت کینه ی دیرینه دارند
      بغض امیرالمومنین در سینه دارند
      
      اینجا پذیرایی شود مهمان به نیزه
      یک بار دیگر می رود قرآن به نیزه
      
      حالا که مسلم بی پناه افتاده اینجا
      از ارتفاعی نابه گاه افتاده اینجا
      از دیده اش خونابه راه افتاده اینجا
      نوکر سرش در پای شاه افتاده اینجا
      
      شرمنده باشد از نگاه خواهر تو
      یک شهر دارد کینه از آب آور تو
      
      حالا که باید یار من تنها بماند
      ای کاش پای ناقه در گل جا بماند
      درد دلم بسیار بود اما بماند
      دنیا برای مردم دنیا بماند
      
      اینجا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد
      جانم به قربان قدم های تو، برگرد
      
      هادی ملک پور
       
      ********************

       
      "همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
      چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی"
      
      فاصله است و بیقرارم که نیامدی کنارم
      چه کنم صبا رساند به من از تو عطر و بویی
      
      به لب شکسته ی من سخنی به جای مانده
      تو میا عزیز زهرا به دیار ننگ جویی
      
      به دیار بی وفایی چه کنم اگر بیایی
      به خدا قسم نداری تو به کوفه جز عدویی
      
      به دیار خصم حیدر تو سه ساله را نیاور
      که ز سیلی مکرّر بشود کبود رویی
      
      به میان کوچه آتش به سر غریب ریزند
      شده شهر کوفه مشهور که ندارد آبرویی
      
      تن من سر قَناره به تو می کند اشاره
      که کنند پاره پاره ز تو حنجر و گلویی
      
      تو مگو به دختر من که چه آمده سر من
      به دلم یقین نشسته که رضایتش بجویی
      
      به زلال آب سوگند به گل رباب سوگند
      که شود حرام بر تو قطرات آبِ جویی
      
      چو سرت ز تن جدا شد، به فراز نیزه ها شد
      ز سرم به روی نیزه، بنما تو جستجویی
      
      جواد حیدری
             
      ********************
       
       
      یک طرف سرمستی و غوغای عالمگیرشان
      یک طرف طومار امضاهای بی تاثیرشان
      
      کوفه شهر اشرفی و درهم و دینار هاست
      اعتباری نیست بر آرا و بر تدبیرشان
      
      این همان شهریست که می کرد عمویم مرتضی
      با سبوی آب و قدری نان و خرما سیرشان
      
      این همان شهریست که مردانش از روز ازل
      با خیانت به علی خورده رقم تقدیرشان
      
      تا همین دیروز من مولایشان بودم ولی...
      همدمم حالا شده سنگینی زنجیرشان
      
      دیشب اصلا خواب با چشمان خیسم خو نکرد
      از صدای صیقل سر نیزه ها و تیرشان
      
      حرف آخر یابن زهرا مردم این سرزمین
      جملگی با توست دلهاشان ولی شمشیرشان…
      
      علی آمره
       
      ********************
       
       
      شك و تريديشان يقيني بود
      آسمانهايشان زميني بود
      
      همه دنبال وعده گندم
      شهر مشغول خوشه چيني بود
      
      كوچه ها خالي از وفای به تو !
      خانه ها گرم شب نشيني بود
      
      خودشان را نشان نمي دادند
      پشت هر سايه اي كميني بود
      
      دست غفلت هميشه در دست
      زندگي هاي اينچنيني بود
      
      همه فتوا به خويش مي دادند
      هر كسي مجتهد به ديني بود
      
      نامه ام را نوشته ام اما كاش
      يك نفر مرد، يك اميني بود...
      
      صبح تا شب تو را دعا كردم
      تا نيايي خدا خدا كردم 
      
      خوب در حق تو وفا كردند !
      كه مرا اينچنين رها كردند
      
      شب شد و مثل يك غريبه مرا
      از سر خويش زود وا كردند
      
      و نخوانده؛ نماز مغرب را
      در نماز عشا قضا كردند
      
      پشت ديوار مسجد كوفه
      پشت ابليس اقتدا كردند
      
      آه؛ مولا تو ديده اي حتماً
      با من آن شب چگونه تا كردند
      
      در هر خانه اي كه رفتم آه
      در غربت به روم وا كردند
      
      دست من آب هم نمي دادند
      كوفه را مثل كربلا كردند
      
      خواب ديدم كه در مناي توأم
      اولين ذبح كربلاي توأم
      
      خواب ديدم كه كوفه جان مي داد
      نامه ام را به اين و آن مي داد
      
      گريه گريه بهانه ام آن شب  
      پشت دروازه را نشان مي داد
      
      نيزه اي چرخ مي زد و در شهر
      سر خورشيد را تكان مي داد
      
      دست هاي ترحم كوفه
      به اسيران لباس و نان مي داد 
      
      صورتی هي بنفشه مي چید و 
      دسته دسته به آسمان مي داد
      
      اگر از هر كسي كه مي ترسيد
      سر عباس را نشان مي داد
      
      يك نفر با تمام سنگ دلي
      سنگ در دست ديگران مي داد
      
      دل آئينه ها ترك برداشت
      سنگ می خورد، هر كسي پر داشت
      
      يك نفر گفت: تيغ بُرّان است
      دیگری گفت: مرد ميدان است
      
      يك نفر گفت: گرد و خاك هواست
      دیگری گفت: باد و طوفان است
      
      يك نفر گفت: روبرو نشويد
      شير سرخ بَرو بيابان است
      
      يك نفر گفت: اين دلش درياست
      پيك دريا ، سفير مرجان است
      
      يك نفر گفت: قيمتش چند است
      ديگري گفت: قيمتش جان است
      
      يك نفر گفت: آتشش بزنيد
      ديگري گفت: او گلستان است
      
      يك نفر گفت: درد آينه چيست؟
      ديگري گفت: سنگ باران است  
      
      يك نفر گفت: جشن مي گيريم
      بكشيدش كه عيد قربان است
      
      يك نفر گفت: يك كفن ببريد
      هرچه باشد ولي مسلمان است
      
      باسم رب الحسين رب شهيد
      خون مسلم به پاي يار چيكد
      
      رحمان نوازنی
       
      ********************

       
       
      چشمم برای آمدنت اشک پرور است
      از چشمهای منتظرم کوچه ها تر است
      
      پیک توام که در قفس تنگ آمده است
      نامه بری که زخمی و بی بال و بی پر است
      
      پرواز را ز خاطر من برده این دیار
      این سرنوشت بی کسی یک کبوتر است
      
      گفتم بنالم از غم و بر سر زنم ولی
      از چه بگویم آه که غمها مکرر است
      
      از نعل تازه ای که به اسبانشان زدند
      از کوفه ای که رونقش از تیغ و خنجر است
      
      از بامها که جای گل از سنگ پر شده است
      از آتش تنور که سرگرم یک سر است
      
      یا از محلّه های یهودی نشین شهر
      از چشم بی حیا که به دنبال معجر است
      
      از گوشها که منتظر گوشواره اند
      از مردمی که وعده ی سوغاتشان زر است
      
      از ناکسی که در پی انگشتریِ توست
      از خنجری که منتظر زخم خنجر است
      
      از دستهای زبر و خشن، تازیانه ها
      از پنجه ها که در پی گیسوی دختر است
      
      از هرچه نیزه، نیزه ی اینان بلندتر
      از هرچه تیر، تیر سه شعبه گرانتر است
      
      حسن لطفی
       
   ********************

       
      سوي کوفه ميا که پيچيده
      بوي غربت ميان هر کوچه
      باز تکرار بي وفائي هاست
      باز دستان بسته در کوچه
      **
      حسّ دلتنگي قفس دارد
      آسمان کوچ کرده از اين شهر
      عشق و احساس و عزت و غيرت
      هم زمان کوچ کرده از اين شهر
      **
      اين قبيله چقدر بي دردند
      بي حيائي ست خصلت کوفه
      مشک‌ها طعم تشنگي دارد
      و سراب است بيعت کوفه
      **
      غربت زائر غريبي را
      به نظاره نشسته اند آقا
      نيزه نيزه در انتظار تواند
      همه پيمان شکسته اند آقا
      **
      در کمين نگاه مهتابند
      بغض ها ، کينه ها ، کبودي ها
      و براي تو نقشه ها دارند
      کوفيان ، شاميان ، يهودي ها
      **
      دلشان را  ز کينه ي مولا
      دم بدم پر گدازه مي کردند
      دل من آه ارباً اربا شد
      نعل ها را که تازه مي‌ کردند
      **
      دگر آقا چه خوب مي‌فهمم
      ندبه ي بي جواب يعني چه
      التماس نگاه لب تشنه
      ناله ي آب آب يعني چه
      **
      ندبه هايي غريب مي بارد
      صحنه هايي عجيب را ديدم
      پرده افتاد ! در همين کوچه
      سر شيب الخضيب را ديدم
      **
      گرد خورشيد خون گرفته ي عشق
      نيزه ها ازدحام مي کردند
      سنگ ها بر لبي ترک خورده
      بوسه بوسه سلام مي کردند
      **
      سوي کوفه ميا که پيچيده
      بوي غربت ميان هر کوچه
      مي شود باز داغ ها تکرار
      داغ دستان بسته در کوچه
      
      یوسف رحیمی
       
     ********************
       
      دشمن کینه ای نغمه ی مرغ سحرید
      حرف از چشم بهانه است، به خون تشنه ترید
      
      تا که دیدید غریبی به سراغم آمد
      مثل دیوار شدید و همگی کور و کرید
      
      از سر نیزه ی بی تاب شما معلوم است
      خوب از حسّ پدر با پسرش باخبرید
      
      اسمی از شیشه شنیدید همه سنگ شدید
      نامی از چادر و دامن که شده شعله ورید
      
      اینقدر حرص که از دست شما می بارد
      کی ز خلخال و النگوی کسی می گذرید؟
      
      عطش غارتتان تا که فرو بنشیند
      ببرید از تن من هرچه که دارم ببرید
      
      یک نفر با همه ی غربت خود می آید
      لااقل این همه شمشیر برایش نخرید
      
      مغرب خونی یک روز سرم را پیش
      سر خاکستری شاه حرم می نگرید
      
      علیرضا لک

       
     ********************

       
      زبانحال دختر حضرت مسلم(ع):
      
      از هق هق نسیم شنیدم صدای تو
      بابا فدای گریه ی" کوفه میای " تو
      
      اینجا همه برای سرت گریه می کنند
      اینجا منم رقیه ی بزم عزای تو
      
      بابا شنیدم از همه جا سنگ خورده ای!
      لابد نمانده است سری هم برای تو
      
      تو اولین شهیدی و من اولین یتیم
      این اولین یتیم شهادت فدای تو
      
      آن ریسمان که دست علی را به کوچه بست
      در کوفه بسته شد به سر و دست و پای تو
      
      جسم تو را چگونه به کوچه کشانده اند؟
      ای کاش بود چادر من بوریای تو
      
      تا اینکه بی کفن نشوی بین کوچه ها
      زینب چقدر نذر نموده برای تو
      
      زینب دو طفل دارد و تو هم دوتا پسر
      آنها به جای زینب و اینها به جای تو
      
      بابا بمان به کوفه بیایم ببینمت
      تا با دو دست بسته بیفتم به پای تو
      
      کوفه برای دیدن من معجری بیار
      از غصه مُرد ؛ دخترک باحیای تو
      
      مویم سفید گشته و قدم خمیده است
      بابا منم مسافر کرب و بلای تو
      
      تا زنده ام قسم به لب تشنه ات پدر
      گریه کنم برای تو و ماجرای تو
      
      رحمان نوازنی
       
      ********************
       
       
      كوفه را با تو حسين جان سر و پيماني نيست
      هرچه گشتم به خدا صحبت مهماني نيست
      
      به خدا نامه نوشتم به حضورت نرسيد
      آن چه مانده ست مرا غيره پشيماني نيست
      
      كارم اين است كه تا صبح فقط در بزنم
      غربتي سخت تر از بي سر و ساماني نيست
      
      جگرم تشنه ي آب و لبِ من تشنه ي توست
      بين كوفه به خدا مثل ِ من عطشاني نيست
      
      من از اين وجه ِ شباهت به خودم ميبالم
      قابل سنگ زدن هر لب و دنداني نيست
      
      من رويِ بام چرا؟ تو لبِ گودال چرا؟
      دلِ من راضي از اين شيوه يِ قرباني نيست
      
      موي من را دم دروازه به ميخي بستند
      همچو زلفم به خدا زلف پريشاني نيست
      
      زرهم رفت ولي پيرهنم دست نخورد
      روزيِ مسلمت انگار كه عرياني نيست
      
      كاش ميشد لبِ گودال نبيند زينب
      بر بدن پيرُهَن ِ يوسفِ كنعاني نيست
      
      سوخت عمامه ام امروز ولي دور و برم
      دختر ِ سوخته يِ شام غريباني نيست
      
      هرچه شد باز زن و بچه كنارم نَبُوَد
      كه عبور از وسط شهر به آساني نيست
      
      دستِ سنگين، دلِ بي رحم، صفات اينهاست
      كارشان جز زدن سنگ به پيشاني نيست
      
      دخترم را بغلش كن به كنيزي نرود
      چه بگويم كه در اين شهر مسلماني نيست
      
      علي اكبر لطيفيان

       
     ********************

       
      این جماعت به خدا قاتل و جنگ افروزند
      یار دیروز و نمکدان شکن امروزند
      
      همه شان پیش شما نان و نمک می خوردند
      روزگاریست به اولاد علی مقروضند
      
      همه شان گرگ ولی هیبت انسان دارند
      مست یوسف کشی و قاتل دست آموزند
      
      جان تو  نیزه در این شهر فراوان  دیدم
      بی گمان پیرهنت را به تنت می دوزند
      
      دور از خیمه نشو شعله ی آتش دارند
      دختران تو در این معرکه ها می سوزند
      
      سی هزارند و تو هفتاد و دو تن آوردی؟
      باخبر باش که مردان خدا پیروزند
      
      راستی پیشتر ازاین به تو گفتم آقا؟
      دختران تو در این معرکه ها می سوزند
      
      عبدالحسین مخلص آبادی
       
      ********************

       
       
      پایان ندارد ابر خیس گریه هایش
      غم می چکد از ردّ پای بی صدایش
      
      بعد از نماز مغرب اینجا هیچکس نیست
      بوی غریبی می وزد وقت عشایش
      
      میشد ببینی دردهای با وفا را
      در لابلای جمله ی «کوفه میا»یش
      
      دیوارهای سنگی آتش به دستان
      افتاده دنبال شکست بالهایش
      
      با التهابی حیدرانه جنگ می کرد
      می آمد از کوجه رجز های رسایش
      
      چندین تَرَک بر روی لبها نقش بسته
      یک کاسه آب امّا نمی آید برایش
      
      دارد زیارتنامه می خواند دوباره
      بر پشت بام غصّه ی کرب و بلایش
      
      کوچه به کوچه می شود بازیچه شهر
      جسم ز هم پاشیده ی در زیر پایش
      
      یک ماه آنسوتر سر چشم انتظاری
      می بیند امّا روی نیزه مقتدایش
      
      علیرضا لک
      
       
      ********************
       
       
      پیشانی او وقف سنگ کوچه ها بود
      اوّل ذبیح مقتل کرب و بلا بود
      
      از پشت بام کوفیان بی مروّت
      تنها نصیبش آتش و سنگ جفا بود
      
      خون از لبش می ریخت روی خاک کوچه
      دستان او حاکی ز درد مرتضی بود
      
      یک تن حریف گلّه ای نامرد کوفه
      امّا دلش با کاروان کربلا بود
      
      با نائب خاص امام عصر یارب
      رفتار بدتر از یهود آیا روا بود؟
      
      از درب خانه تا به بالای مناره
      همواره گریان قتیل نینوا بود
      
      شک در مسلمانی او کردند مردم
      آنکه شبیه شاه عطشان سر جدا بود
      
      این لکّه ی ننگی است تا روز قیامت
      بر هرکه بیعت کرد و آخر بی وفا بود
      
      روح الله عیوضی
       
      ********************
       
       
      در کوچه گرفتند اگر دور و برش را
      چیدند اگر زخم ترین بال و پرش را
      
      این ارث علی دوست ترینهای قبیله است
      جا داشت در این شهر ببیند اثرش را
      
      محراب همین پیرزن کوفه چه خوب است
      تا اینکه به پایان برساند سحرش را
      
      این بار به جای گره ی سبز نگاهش
      می بست سر نافله بار سفرش را
      
      این کوفه نشینان که گهی بام نشینند
      با سنگ شکستند سر رهگذرش را
      
      دلواپس امروزِ غریبی خودش نیست
      انداخته بر جاده ی فردا نظرش را
      
      مشغول زیارت شده آهسته بنالید
      این مرد که بر دست گرفته است، سرش را
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      ********************

  
      در سلام نماز مغرب بود
      مسجد از ازدحام خالی شد
      واژه های کلام مردم شهر
      از علیک السلام، خالی شد
      **
      بین پس کوچه های نامردی
      کوفه تنها گذاشت مردش را
      با کمی سنگ از سرش وا کرد
      روزه داریِ کوچه گردش را
      **
      هیچکس بار آن مسافر را
      از سر شانه اش پیاده نکرد
      وای بر حال منبر کوفه
      که از آن مرد استفاده نکرد
      **
      کلماتِ که "این چه کاری بود؟"
      دائماً راهی صدایش بود
      التماسی شبیه "کوفه میا"
      سر سجاده ی دعایش بود
      **
      هیچکس پا به پای او غیر از
      سایه از پشت سر نمی آمد
      روشنائی خانه ها رفتند
      سایه اش هم دگر نمی آمد
      **
      خواست تا نامه ای اجیر کند
      به سوی کاروان نشد که نشد
      شرحی از حال ماوقع بدهد
      به امام زمان نشد که نشد
      **
      عاقبت مرد بی کس کوفه
      سر دارالاماره جایش بود
      سر دارالاماره ی کوفه
      آن مکانی که از خدایش بود
      **
      گریه می کرد و زیر لب می گفت
      با لبی تشنه با دلی گریان
      السّلام علیک یا مظلوم
      السّلام علیک یا عطشان
      **
      لب و دندان چه قیمتی دارد؟
      لب قاری من سلامت باد
      هم سرش هم تنش خدا را شکر
      سر راه بنفشه ها افتاد
      
      علی اکبر لطیفیان

       
    ********************

       
      کارش میان معرکه بالا گرفته بود
      ‏شمشیر را به شیوه ی مولا گرفته بود
      
      ‏تنها میان مردم بیعت فروش شهر
      ‏انبوه کینه دور و برش را گرفته بود
      
      ‏دلواپس غریبی امروز خود نبود
      ‏اما دلش به خاطر فردا گرفته بود
      
      ‏دیدی که از ارادت دیرینه ی حسین
      ‏یک کوفه زخم در بدنش جا گرفته بود؟
      
      ‏با سنگ پای بیعت او مهر می زدند
      ‏باور نكرد از همه امضا گرفته بود
      
      ‏این شهر خواب بود و ندانست قدر او
      ‏او شب برای مردمش احیا گرفته بود
      
      ‏جرمش چه بود؟ نسبت نزدیک با علی
      ‏آن شعله ها برای همین پاگرفته بود
      
      محمد ارجمند
       
     ********************
      
       
      آشفته ای آواره ام ،در پشت درها
      کوه_ پُر از دردم پر از خون جگرها
      
      یکریز می بارم به روی جانمازم
      دیگر خداحافظ خداحافظ سحرها
      
      گفتم به دستت می رسد ای کاش هایم
      نفرین به بال سنگی این نامه برها
      
      دیروز با نان شماها قد کشیدند
      حالا چه بی رحمند شمشیر پدرها
      
      نقش و نگار صورتت حیف است برگرد
      هرگز میا ای ماه من! این دور و برها
      
      حالا تمام کوچه ها را گشته ام من
      حالا تنم از کوچه ها دارد اثرها
      
      این چندمین شب از کدامین ماه باشد؟
      پس کی می آیی شهر کوفه شاه سرها
      
      علیرضا لک

       
     ********************

       
       
      در کوچه ها پیچید بوی آشنایش
      بوی غریبی نگاه رد پایش
      
      در کوچه ای که جبرئیل عرش پیما
      می آمد از آنجا صدای بالهایش
      
      وقتی اذان می داد در محراب کوفه
      بوی ولایت پخش می شد با صدایش
      
      در پیشواز غربت خود اشک می ریخت
      از آسمان چشمهای با خدایش
      
      در مغرب این کوچه های ناهماهنگ
      دیگر نمی بیند کسی را تا عشایش
      
      بر خاک پای محمل فردای زینب
      عرض ارادت می کند دست عبایش
      
      پس کوچه های سنگریز متصل را
      می رفت با دلواپسی تا انتهایش
      
      دارالاماره بهترین جای تماشاست
      به به، به حُسن انتخاب چشمهایش
      
      تا که نماز شرعی خود را بخواند
      باید بگردانند سمت کربلایش
      
      علی اکبر لطیفیان

       
      ********************
      

      
      ای کاش راهت از شب کوفه جدا شود
      ختم_ به خیر این غم بی انتها شود
      
      ای کاش نامه های سفیرت به تو رسند
      یا باد با نوای دلم همنوا شود
      
      مداح خانواده ی تان هستم، آمدم
      تا خانه خانه بزم حدیث شما شود
      
      دَم از علی و آل علی آنقدر زنم
      تا کوچه ها پُر از نفس مرتضی شود
      
      با هر اذان به اشهدُ انَّ علی رِسَم
      تا هر حضور، خطبه ای از لافتی شود
      
      از معجزات خیبر و از بدر گفته تا
      شعر و شعورشان همه شیر خدا شود
      
      یا از حسن بگویم و از حسِّ یک غریب
      شاید فضای کوفه کمی، غم فضا شود
      
      آنقدر از حسین بخوانم که جان دهم
      باشد که یک حسینیه اینجا بنا شود
      
      افسوس، زین جماعت سنگیِ بی وفا
      باور نداشتم که یکی با وفا شود
      
      اینجا مدینه است، نه کوفه، میا مخواه
       زهرا دوباره عابر این کوچه ها شود
      
      اینجا مدینه است، نه کوفه، بیا بخوان
       تا باز بزم روضه ی زهرا به پا شود
      
      افتاده ام به یاد تو و روضه خوانی ات
      از مادری که رفت،خودش خون بها شود
      
      تا در، حضور فاطمه حس کرد زد به سر
      دلشوره داشت، بانی یک ماجرا شود
      
      یادش نرفته بود که هر صبح با ادب
      جبرئیل می رسید کمی خاک پا شود
      
      با التماس، گفت به مادر بمان میا
      تا مانع جسارت یک بی حیا شود
      
      در بود و شعله بود و حرامی به پشت به آن
      می خواست با حرارت در آشنا شود
      
      فرصت نداد شعله فقط کار خود کند
      مهلت نداد تا که در بسته وا شود
      
      زینب، صدای فضّه به دادم برس، شنید
      کوشید مادر از در و آتش جدا شود
      
      آه ای علی من، به مدینه میا مخواه
       تکرار داغ های دل مجتبی شود
      
      اینجا میا که فاطمه ات جای دوش تو
      در حلقه ی فشرده ی زنجیر جا شود
     &nbs

موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم (ع) مهدی وحیدی

[ 23 / 7 / 1392
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم (ع)


       
      کاش میشد بنویسم که گرفتار شدم
      مثل خورشید گرفتار شب تار شدم
      
      مرد این شهرم و به پیر زنی مدیونم
      این هم از غربت من بود که ناچار شدم
      
      من نمیخواستم علت دلواپسی
      حضرت زینب کبری شوم... انگار شدم
      
      من در این خانه تو در خانه خولی ...تازه
       با تو همسایه دیوار به دیوار شدم
      
      کاش میشد بنویسم کفنی برداری
      کفنی نیست اگر پیرهنی برداری
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      *******************
       
       
      اینان که حرف بیعت با یار میزنند
      آخر میان کوچه مرا دار میزنند
      
      اینجا میا که مردم مهمان نوازشان
      طفل تو را به لحظه دیدار میزنند
      
      این کوفه مردمش ز مدینه شقی ترست
      یعنی کسی که باشد عزادار میزنند
      
      دیدم برای آمدنت روی اُشتران
      چندین هزار نیزه فقط بار میزنند
      
      اینجا برای کشتن طفل سه ساله ات
      هر لحظه حرف سیلی و مسمار میزنند
      
      فتوای: خون نسل علی شد حلال را
      هر شب به روی مأذنه ها جار میزنند
      
      آقا نیا که آخرش این شور چشم ها
      تیری به صحن چشم علمدار میزنند
      
      سر بسته گویمت که پریشان زینبم
      حرف از اسیر کوچه و بازار میزنند
      
      می ترسم از دمی که یتیمان تو حسین
      پائین پای نیزه ی تو زار میزنند
      
      این کوفه آخرش به تو نیرنگ میزند
      حتی به رأس اصغر تو سنگ میزنند
      
      مهدی نظری
       
        *******************
       
       
      دل این شهر برای نفسم تنگ شده
      جان من کوفه میا کوفه دلش سنگ شده
      
      خوب گشتم همه جا را خبری نیست میا
      همه شادند دوباره خبر جنگ شده
      
      آب و جارو شده این شهر برای سر تو
      کوچه هاشان همه پاکیزه و کم سنگ شده
      
      همه جا صحبت از غارت اموال شماست
      به خدا بیعتشان حقه و نیرنگ شده
      
      به گمانم که نمی بینمت و می میرم
      اشک من با شرر خنده هماهنگ شده
      
      دو سه شب پیش به دروازه دو قلاب زدند
      که نگاهش به تماشای شما تنگ شده
      
      دم مغرب همه رفتند و مرا دور زدند
      حرمت نائب بی یار تو کمرنگ شده
      
      محمد سهرابی
       
        *******************

       
      به تنم عطر غریبانه ی سیب است هنوز
      دل من منتظر روی حبیب است هنوز
      
      ولی ای کاش نیایی که دلم میگیرد
      قول مردانه ی این خطه عجیب است هنوز
      
      کوفه هر گوشه ی خود رنگ خوارج دارد
      خاک این شهر پراز مکر و فریب است هنوز
      
      ناله ای گنگ میان دل نخلستان است
      وعلی در همه ی شهر غریب است هنوز
      
      از همان کودکیم نذر شما بودم من
      قاصدک مثل فدیم است نجیب است هنوز
      
      تا دم رفتنم از عشق نمی پرهیزم
      به تنم عطر غریبانه ی سیب است هنوز...
      
      محسن کاویانی
       
        *******************
       
       
      كوفه بهر قتل من اصرار دارد يا حسين
      كوفه بر بغض علي اقرار دارد يا حسين
      
      كوچه هاي كوفه همرنگ مدينه گشته اند
      دربهاي بسته چون ديوار دارد يا حسين
      
      موقع افطار هم كوفه به من  آبي نداد
      سفره اي خشكيده در افطار دارد يا حسين
      
      كاش من مهمان يك قوم مسيحي مي شدم
      كوفه رسمي بدتر از كفار دارد يا حسين
      
      در ميان كوچه مي گردم دعايت مي كنم
      مسلم تو ديده اي خونبار دارد يا حسين
      
      تا كه حج تو شكست از من لب و دندان شكست
      كوچه گرد كوفه حالي زار دارد ياحسين
      
      دست كوفه از علي كوتاه مانده حاليا
      با علي اكبر تو كار دارد يا حسين
      
      کاش با ام البنین می ماند در خانه رباب
      شهر کوفه حرمله بسیار دارد یا حسین
      
      او فقط تیر سه پردر ذبح صیدش می زند‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍
      در شکارش شیوه ای قهار دارد یا حسین
      
      نیزه های حمل سر را هم سفارش داده اند
      راس پاکت قصه ای دشوار دارد یا حسین
      
      کوفه آغاز مصیبتهای زینب می شود
      گریه ها در کوچه و بازار دارد یا حسین
      
      جواد حیدری
       
        *******************       
      
      آن روز كوفه حال و هوايي غريب داشت
      وقتي نگاه ها همه بوي فريب داشت
      
      تنها ترين مسافر شبگرد كوفه بود
      آن زائري که همره خود عطر سيب داشت
      
      وقت عبور از صف آهنگران شهر
      بر روي لب ترنم أمن يجيب داشت
      
      با ديدن سه شعبه و سر نيزه هايشان
      ديگر خبر ز روضه‌ی شيب الخضيب داشت
      
      مجنون و سر سپرده‌ی مولاي خويش بود
      يعني تنش براي جراحت شكيب داشت
      
      دارالإماره تشنه‌ی خون شهيد بود
      آن روز كوفه حال و هوايي غريب داشت
      
      پيوست عاقبت سر او با سر امام
      در كاروان كرب و بلا هم نصيب داشت
      
      یوسف رحیمی
       
   *******************

      
      چه کنم؟  نامه نوشتم که بیایی کوفه
      کاش برگردی ازاین راه ونیایی کوفه
      
      درشب عیدخضابی بکنم مستحب است
      بسته بر صورت من به چه حنایی کوفه
      
      بین یک کوچه  باریک  گرفتار  شدم
      کرده برپا چو مدینه چه عزایی کوفه
      
      وای  اگر  آیه   قرآن  وسط  راه  افتد
      وای آن هم وسط  راه چه جایی کوفه
      
      نگذارم  که  شود  حج  تو  بی  قربانی
      بین  بازار  به  پا  کرده  منایی  کوفه
      
      گر به  جسم  پدر  تو  نرسیده  دستش
      می کند با تن من عقده  گشایی  کوفه
      
      موی  آشفته   من  تحفه  بازار  شده
      زده بر موی سرم دست گدایی کوفه
      
      فکر زینب کن و تادیر نگشته برگرد
      آسمانش  بدهد بوی جدایی کوفه
      
      صف کشیدند همه تیر سه شعبه بخرند
      بر کماندار دهد قدر و بهایی کوفه
      
      هرکه قب قب بزندجایزه اش بیشتراست
      حرمله کرده به پا زمزمه هایی کوفه
      
      شرط بستند سر چشم  علمدار  حرم
      صحبت ضرب عموداست به جایی کوفه
      
      زیر  چادر گره  مقنعه  را محکم  کن
      که  ندارد به خدا شرم و حیایی  کوفه
      
      قاسم نعمتی
       
        *******************       
       
      اين خلق نابكار به ما پشت پا زدند
      در ابتداي راه، حقيرانه جا زدند
      
      ما را به چند كيسه ي درهم فروختند
      مولا ميا به كوفه،كه قيد تو را زدند
      
      از پشت بام بر سر اين پيك نامه بر
      با خنده سنگ هاي زمخت جفا زدند
      
      هرسنگشان دقيق به لب مي خورد حسين
      از آن هزار سنگ،يكي را خطا زدند
      
      آن هم كه خورد گوشه ي پيشانيم،ولي
      با قصد امتحان به جبين شما زدند
      
      افتادم از بلندي و غضروف هاي من
      با لحن جانگداز، شما را صدا زدند
      
      اما سه هفته بعد شنيدم ز روي دار
      طبل شروع غائله ي كربلا زدند
      
      وحید قاسمی
       
        *******************       
       
      شانه هاي زخمي اش را هيچ كس باور نداشت
      بار غربت را كسي از روي دوشش بر نداشت
      
      در نگاهش كوفه كوفه غربت و دلواپسي
      عابر دلخسته جز تنهائيش ياور نداشت
      
      بامهاي خانه هاي مردم بيعت فروش
      وقت استقبال از او جز سنگ و خاكستر نداشت
      
      مي چكيد از مشك هاشان جرعه جرعه تشنگي
      نخل هاشان ميوه اي جز نيزه و خنجر نداشت
      
      سنگها كمتر به پيشاني او پا مي زدند
      نسبتي نزديك اگر با حضرت حيدر نداشت
      
      روي گلگون و لبي پر خون و چشماني كبود
      سرنوشتي بين نامردان از اين بهتر نداشت
      
      سر سپردن در مسير سربلندي سيره اش
      جز شهادت آرزوي ديگري در سر نداشت
      
      دخترش با ديدن بازارهاي كوفه گفت
      خوب شد باباي من در دست انگشتر نداشت
      
      یوسف رحیمی



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم (ع) مهدی وحیدی
[ 23 / 7 / 1392
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم (ع)


       
      بنویسید مرا یار اباعبدالله
      اولین بنده ي دربار اباعبدالله
      منتظر مانده دیدار اباعبدالله
      من کجا و سر بازار اباعبدالله
      تا خدا هست خریدار اباعبدالله
      
      عاشق آن است که دیدار کند یارش را
      بارها جان بدهد دید اگر دارش را
      باز آماده کند جان دگر بارش را
      فاطمه پیش خدا، پیش برد کارش را
      هرکه افتاد پی کار اباعبدالله
      
      من پرم را به روي دست گرفتم،دیدم
      جگرم را به روي دست گرفتم دیدم
      سپرم را به روي دست گرفتم دیدم
      تا سرم را به روي دست گرفتم دیدم...
      ... راهم افتاده به بازار اباعبدالله
      
      وقت هجران به گریبان چه نیازي دارم
      به دل بی سر و سامان چه نیازي دارم
      با لب پاره به دندان چه نیازي دارم
      به سرشانه اینان چه نیازي دارم
      تا سرم هست به دیوار اباعبدالله
      
      قبل ازآنیکه بیاید خبرم را ببرید
      زیرپایش مژه ی چشم ترم را ببرید
      محضرش دست به دست این جگرم را ببرید
      گرسرم را و سر دو پسرم را ببرید
      ...باز هستیم بدهکار اباعبدالله
      
      سنگها خوب نشستند به پاي لب من
      لب من ریخت و پیچید صداي لب من
      طیب الله به این لطف و وفاي لب من
      بعد از این آب حرام است براي لب من
      بسکه لبریزم و سرشار اباعبدالله
      
      مانده از جلوه والاي تو حیران،مسلم
      جان خود ریخت به پاي تو به یک آن،مسلم
      عیدقربان شهان،هست فراوان مسلم
      من به قربان تو نه...جان هزاران مسلم
      ....تازه قربان علمداراباعبدالله
      
      به ولاي تو نداده ست اذان،هیچکسی
      وا نکرده ست به شأن تو دهان،هیچکسی
      مثل مسلم نبوَد دل نگران،هیچکسی
      به خداوندکه در هر دو جهان،هیچکسی...
      ....مثل من نیست گرفتار اباعبدالله
      
      پیکرم وقف نوك پا زدن طفلان شد
      کوچه کوچه سر من بود که سرگردان شد
      چه خیالی ست که بازیچه ي این و آن شد
      یا که بر عکس به میخی تنم آویزان شد
      دست حق باد نگهدار اباعبدالله
      
      علی اکبر لطیفیان

       
      *******************
       
       
      کوچه گردی نکن حبیب خدا
      میهمانی تو منزلت داری
      دعوتت کرده اند این مردم
      تو از این کوفه دست خط داری
      **
      رو نزن گوششان کَر است امشب
      با غم بی کسی مدارا کن
      همه دارند می روند آقا
      بی صدا گریه کن تماشا کن
      **
      ای ولی فقیه دل خسته
      ای ابَر مرد قهرمان چه خبر؟
      ....نامه دادی حسین برگردد؟
      از امام زمانتان چه خبر؟
      **
      باز هم بی بصیرتی کردند
      جهلشان کار دستشان داده
      لقمه های حرام را خوردند
      دل بریدند از شما ساده
      **
      چاله کَندَند بر سر راهت
      تا که گودال را مَحَک بزنند
      ریسمانِ جهالت آوردند
      تا به زخم دلت نمک بزنند
      **
      کوفه بال و پر شما را بست
      کُنج دیوارِ خسته افتادی
      تنگی کوچه هاش باعث شد
      یاد پهلو شکسته افتادی
      **
      ضربه هاشان به پهلویت می خورد
      دردهایت یکی دو تا كه نبود
      چقدر زود دوره ات کردند
      کوفه گودالِ کربلا که نبود
      **
      با غرور شكسته آقا جان
      سرِ دارالاماره ات بردند
      باورم نیست با تنی بی سر
      سمت میخ قناره ات بردند
      **
      آب در حسرت لبانت سوخت
      لب پاره مُعَذَّبی آقا
      گریه هایت به کوفیان فهماند
      فکر فردای زینبی آقا
      **
      تهمت خوردن شراب زدند
      به شما مرد حق پرست آقا
      تازه با این که خیزران نزدند
      دو سه دندانتان شکست آقا
      **
      خیزران گفتم و دلم خون شد
      دهنم تیر می کشد چه کنم
      روضه ات را به سمت بَزم شراب
      دست تقدیر می کشد چه کنم
      **
      …بی ادب تا که چوب را برداشت
      قلم آشفته شد، مُرّکب ریخت
      بی ادب چوب را که بالا برد
      غم عالم به جان زینب ریخت
      
      وحید قاسمی
       
 *******************
       
       
      مسلم اسیر زلف کمند شما بوَد
      در بند کوفه نه ! که به بند شما بوَد
      
      این خسته جان بی رمق کوچه گرد شهر
      دلخوش به یک بگو و بخند شما بوَد
      
      دارم امیـــد کز افــق کوفــه مغربم
      در ســایه سار قــد بلنــد شمــا بوَد
      
      گفتم بیا بیا ، عجلــه کن به آمــدن
      دل شوره ام ز شور روند شما بوَد
      
      اصلاً بیا ، نیا نه به وسع دهان ماست
      ما تابعیم هرچه پسند شما بوَد
      
      اما ، اگر ، اگرچه مرا ذکر هر شب است
      جای حسین ذکر لبم ، شور زینب است
      
      گرچه تنم اسیر هزاران جراحت است
      درد دل شکسته ی من بی نهایت است
      
      هرچند سنگ کینه سرم را شکسته است
      ممنونم از خدا سر ساقی سلامت است
      
      گفتــم به باد تا که به زلفت خبر دهــد
      این شهر بی ستاره نه جای اقامت است
      
      هر دست و پنجه ای که گلوی مرا فشرد
      خط بدون فاصله ی دست بیعت است
      
      تغییر کوفه امر محــالی است ای عــزیز
      کوفی هنوز هم به خدا بی مروت است
      
      گرمی دست بیعتشان زود سرد شد
      یعنی پسر عموی شما کوچه گرد شد
      
      گر پا نهی به مرکز حیله چه می شود
      تکلیف بانوان جلیله چه می شود ؟
      
      نیت شدم که حرکت پروانه اي کنم
      اما چگونه اینهمه پیله چه می شود ؟
      
      بادی نمی وزد که خبردارتان کنــم
      ای رب چاره ساز وسیله چه می شود ؟
      
      آه از جگر کشیدم و گفتم به ناله وای
      ای مسلم عقیل ، عقیله چه می شود ؟
      
      دردی شبیه مصرع بعدی کشنده نیست
      ششماهه ی عروس قبیله چه می شود ؟
      
      آقا ببخش هر غزلم صد قصیده داشت
      یادم نبود قافله ات نو رسیده داشت !
      
      سعيد توفيقي
       
        *******************
       
       
      پیک مجروح تو شرمنده ات آقا شده است
      یار آواره ات ای یار چه تنها شده است
      
      عرق شرم من و اشک دو چشمان من است
      اگر این شهر شبیه شب دریا شده است
       
      خبرت آمده و دست به کارند همه
      شهر آذین شده بازار چه غوغا شده است
      
      سنگ ها دست به دست از همه جا جمع شده
      پای خاکستر و آتش همه جا وا شده است
      
      کوچه هایش چقدر مثل مدینه تنگ است
      وای هر کوچه پر از روضه زهرا شده است
      
      شیرخواران پس از این خواب ندارند که با
      تیر چون نیزه ی خود حرمله پیدا شده است
      
      از همان روز که دیدند چه دارد با خود
      حرف شش ماهه زدن بر نوک نی ها شده است
      
      من از آن کعب نی و هلهله ها فهمیدم
      که از امروز سر طفل تو دعوا شده است
      
      گوشواره، گل سر، چارقد و گهواره
      رسم سوغاتی نا مردم اینجا شده است
      
      گرمی مجلس نامحرم بی پروایش
      خنده بر بی کسی دختر نوپا شده است
      
      هیزم آورده بریزد به تنورش خولی
      در تنوری که به امید تو بر پا شده است
      
      آه برگرد که در بین حرامی هایش
      سند سوختن دخترت امضا شده است
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
       
     *******************
       
       
      شبی که دیدۀ خود پر ستاره می کردم
      برای غربت دل فکر چاره می کردم
      
      به دانه های چو تسبیح اشک در دستم
      برای آمدنت استخاره می کردم
      
      نماز عاشقی من شکسته شد اما
      سلام بر تو ز دارالعماره می کردم
      
      من از محلۀ آهنگران بی احساس
      گذر نمودم و دل پر شراره می کردم
      
      یکی سفارش تیر سه شعبه ای می داد
      دعا برای سر شیر خواره می کردم
      
      غریب تر ز دلم روزگار چون می خواست
      به کودکان غریبم اشاره می کردم
      
      علی ناظمی
       
      *******************
       
       
      کوچه گردِ غریب میداند
      بی کسی در غروب یعنی چه
      عابرِ شهرِ کوفه می فهمد
      بارشِ سنگ و چوب یعنی چه
      **
      صف به صف نیتِ جماعت را
      بر نمازِ  امام می بستند
      همه رفتند و بعد از آن هم
      در به رویش تمام می بستند
      **
      در حکومت نظامیِ کوفه
      غیرِ  طوعه کسی پناهش نیست
      همه در را به روی او بستند
      راستی او مگر گناهش چیست
      **
      ساعتی بعد مردمِ  کوفه
      روی دارالعماره اش دیدند
      همه معنای بی کسی را از
      لب و ابرویِ  پاره فهمیدند
      **
      داد میزد: حسین آقا جان
      راهِ خود کج نما کنون برگرد
      تا نبیند به کربلا زینب
      پیکرت رابه خاک وخون برگرد
      **
      دست من بشکند ولی دستت
      بهرِ  انگشتری بریده مباد
      سرِ من از قفا جدا بشود
      حنجرت از قفا دریده مباد
      **
      کاش میشد به جای طفلانت
      کودکانم بریده سر گردند
      جان زهرا میاور آنها را
      دختران را بگو که بر گردند
      **
      یاس های قشنگِ  باغت را
      رنگِ  پاییز می کنند اینجا
      نعل نو میزنند بر اسبان
      تیغِ  خود تیز می کنند اینجا
      **
      نیزه ها را بلند تر زده اند
      مردمانی پلید و بی احساس
      حک شده زیر نیزه ها :  اینهاست...
      ...از برای نبردِ با عباس
      **
      پیر زن ها برای کودک ها
      قصه ی سنگ و چوب میگویند
      " روی نیزه اگر که سر دیدی
      سنگ بر او بکوب " میگویند
      **
      می دهد یاد بر کمانداران
      حرمله فن تیر اندازی
      فکر پنهان نمودن و چاره
      بر سفیدی آن گلو سازی ؟
      **
      کوفه مشغول اسلحه سازی ست
      فکر مردم تمامشان جنگ است
      از سر دار کوفه می بینم
      بر سر بام خانه ها سنگ است
      **
      تشنه ات میکشند بر لب  آب
      گو به سقا که مشک بر دارد
      طفلکی پا برهنه مگذاری
      خار  صحرایشان خطر دارد
      **
      پیکرش روی خاک و طفلانش
      کوچه کوچه پی اش دوان بودند
      از گزند نگاه حارث هم
      تا پدر بود در امان بودند
      **
      مثل مولا سه روز مانده به خاک
      پیکر بی سرش نشد عریان
      مثل مولا که پیکرش اما
      نشده پایمال  از اسبان
      **
      رسم دلدادگی به معشوق است
      عاشقان رنگ یار میگیرند
      در همان لحظه های آخر هم
      نام او روی دار میگیرند
      
      وحید مصلحی
       
      *******************
       
       
      كوچه كوچه مي روم  شايد كسي پيدا كنم
      اي دريغ از خانه اي تا لحظه اي مأوا كنم
      
      كوچه گردي من از شهر مدينه باب شد
      دست بسته اقتدا بر حضرت مولا كنم
      
      گوئيا يك مرد از نامه نويسان نيست نيست
      با كه يا رب  شكوه از اين بي وفايي ها كنم
      
      ميزنم بر قلب لشكر از يسار و از يمين
      يا علي مي گويم وبا رزم خود غوغا كنم
      
      قطع سازم ريشه ي هرچه علي نشناس را
      من حسيني مذهبم از خصم كي  پروا كنم
      
      سنگها مهمان شناس و دسته ني ها شعله ور
      در هجوم زخم ها ياد گل زهرا كنم
      
      باغها را هر چه گشتم تير بود و نيزه بود
      آب هم در كار نيست افطار خود را وا كنم
      
      بر لب و دندان شكستن نيز راضي نيستند
      ياد اطفال عزيزت صبح و شام آوا كنم
      
      از همان جايي كه هستي جان زينب بازگرد
      دلبرا رويي ندارم تا كه سر بالا كنم
      
      رحم كن بر دختر شيرين زبانت يا حسين
      عقده ها دارد دلم بايد تو را افشا كنم
      
      كاش بودم شام و كوفه تا كه هنگام ورود
      جسم خود را فرش راه زينب كبری كنم
      
      تير كوفي چشم سقا را نشانه رفته است
      خون بگريم خويش را همرنگ با سقا كنم
      
      احسان محسني فر
       
      *******************
       
       
       دیوار غصه بر سرم  آوار شد حسین
       تاریخ رنج فاطمه  تکرار شد حسین
      
       آییـنه ي صــداقت قلب تمام  شهر
       مجروح تازیانه ي زنــگار شد حسین
      
       دیدم که دست بیعتشان بین آستین
       باسِحرسکه های طلا مارشد حسین
      
       اینجا برای کشتن تان نقشه می کشند
       زیرگـلوت ،مرکز پرگار شد حسین
      
       مسلم نخورد لقمه ای از سفره ي کسی
       اما به کلّ کوفه بدهکارشد حسین
      
       حتی به جسم بی سرمن سنگ می زنند
       مسلم به جرم عشق تو بردار شدحسین
      
       رأس بریده ام سر یک میخ آهنین
       سرگرمی جماعت بازار شد حسین
      
       دیدم بر اشــتران سپاه حرامیان
       چندین هزار نیزه فقط بارشد حسین
      
       سنگ و کلوخ برهمه ي پشت بام ها
       قدر ســپاه ابرهه انبــار شد حسین
      
       آب از سرمن و تو و اکبر گذشته است
       زینب به بند غصه گرفتار شد حسین
      
       راه اسیرکردن اهـل و عیال تان
       با خنده های حرمله هموارشد حسین
      
      وحید قاسمی
       
      *******************
       
       
       سردار سر شکسته ي  دار العماره ام
       آیـــد اذان مغرب غم از مناره ام
      
       با دستهای بسته مگرمی شود چه کرد؟
       شوریده وار منتظر راه چـاره ام
      
       شاید نسیم ؛حرف دلم را به او رساند
       شاید تمام شد هدف نیمه کاره ام
      
       شد دانه های اشکِ غرورِ جریحه دار
       تسبیح یکــصد و دهمین استخــاره ام
      
       تاریخ مصرفم، دو سه روزی گذشته است
       در موزه نـــگاه همه سنگواره ام
      
       وقت حسین گفتن من کوفیان چرا....
       ....با مشت می زنید به لبهای  پاره ام
      
       عاشق ترین سفیرم و در حیرتم چرا
       در آسمان شهر شما بی ستاره ام
      
       کوری چشم تان سر دروازه، روی  دار
       زخمی ترین بدون سر خوش قواره ام
      
       حرف صریح من به دلی  کارگر نشد
       دنبـال یـک ربــاعی  پر استعاره ام
      
      وحید قاسمی
       
       *******************

       
       
      صبح شد یک طرف سرم افتاد
      یک طرف نیز پیکرم افتاد
      
      از روی پشت بام افتادم
      با علیک السلام افتادم
      
      بدن من شکست خوشحالم
      سر راهت نشست خوشحالم
      
      بی سبب نیست اینکه خوشحالم
      زن و بچه نبود دنبالم
      
      آی مردم سپاه بی نفرم
      صبح خالی نبود دورو برم
      
      حرفی از زخم با پرم مزنید
      این همه سنگ بر سرم مزنید
      
      آی مردم گناه من عشق است
      بهترین اشتباه من عشق است
      
      آی مردم کمی حیا بد نیست
      بی وفاها کمی وفا بد نیست
      
      سنگ خوردم شکست گونه ی من
      غصه خوردم شکست روزه ی من
      
      نفسم را اسیر کردم و بعد
      وسط کوچه گیر کردم و بعد .....
      
      کوچه هایی که تنگ و باریک اند
      روز هم چون شبند تاریک اند
      
      بدی کوچه های تنگ این است
      می شود هر طرف رهت را بست
      
      مثلا کوچه ای که زهرا رفت
      از تنش تازیانه بالا رفت
      
      مثل این مردمی که بی عارند
      مثل اینها مدینه بسیارند
      
      مثل اینها مدینه هم بودند
      دور بیت الحزینه هم بودند
      
      تو نبودی مدینه را گفتی ؟
      قصه ی داغ سینه را گفتی ؟
      
      تو نگفتی خوشیم مادر بود
      مادرم دختر پیمبر بود ؟
      
      تو نگفتی صداش میلرزید
      پدرم تا که کوچه را میدید ؟
      
      تو نگفتی هنوز غمگینی
      فکر پرتاب دست سنگینی ؟
      
      تو نگفتی نگات پژمرده
      مادرت بارها زمین خورده؟
      
      من که کوچه نشین شدم مردم
      یا که نقش زمین شدم مردم
      
      کوچه بود و زمان چیدن بود
      به خداوند فاطمه  زن بود
      
      جان به راه حسین میبازم
      تا کند مادر حسن نازم
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      *******************
       
       
      اینجا رسیده ام که مرا مبتلا کنی
      بر حال و روز پیک خودت چشم وا کنی
      
      ای دلبر غریب مبادا که لحظه ای
      بر وعده های کوفی شان اعتنا کنی
      
      این کوچه گردی عاقبتش درد سیلی است
      باید به رنج فاطمه ام آشنا کنی
      
      سنگم اگر زنند دل از تو نمی کَنم
      تا که ز لطف گوشه چشمی به ما کنی
      
      برگرد جان خواهرت آقا که دیر نیست
      با خنده های حرمله و شمر تا کنی
      
      اینجا که بار مرکبشان تیر و خنجر است
      بهتر که فکر حَنجر مه پاره ها کنی
      **
      برگرفته از وبلاگ دوستداران حاج منصور



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم (ع) مهدی وحیدی
[ 22 / 7 / 1392
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعارشب اول محرم - حضرت مسلم (علیه السلام)


      اینان که حرف بیعت با یار میزنند
      آخر میان کوچه مرا دار میزنند
      
      اینجا میا که مردم مهمان نوازشان
      طفل تو را به لحظه دیدار میزنند
      
      این کوفه مردمش ز مدینه شقی ترست
      یعنی کسی که باشد عزادار میزنند
      
      دیدم برای آمدنت روی اُشتران
      چندین هزار نیزه فقط بار میزنند
      
      اینجا برای کشتن طفل سه ساله ات
      هر لحظه حرف سیلی و مسمار میزنند
      
      فتوای: خون نسل علی شد حلال را
      هر شب به روی مأذنه ها جار میزنند
      
      آقا نیا که آخرش این شور چشم ها
      تیری به صحن چشم علمدار میزنند
      
      سر بسته گویمت که پریشان زینبم
      حرف از اسیر کوچه و بازار میزنند
      
      می ترسم از دمی که یتیمان تو حسین
      پائین پای نیزه ی تو زار میزنند
      
      این کوفه آخرش به تو نیرنگ میزند
      حتی به رأس اصغر تو سنگ میزنند
      
      مهدی نظری
      
      ********************
                
      دل این شهر برای نفسم تنگ شده
      جان من کوفه میا کوفه دلش سنگ شده
      
      خوب گشتم همه جا را خبری نیست میا
      همه شادند دوباره خبر جنگ شده
      
      آب و جارو شده این شهر برای سر تو
      کوچه هاشان همه پاکیزه و کم سنگ شده
      
      همه جا صحبت از غارت اموال شماست
      به خدا بیعتشان حقه و نیرنگ شده
      
      به گمانم که نمی بینمت و می میرم
      اشک من با شرر خنده هماهنگ شده
      
      دو سه شب پیش به دروازه دو قلاب زدند
      که نگاهش به تماشای شما تنگ شده
      
      دم مغرب همه رفتند و مرا دور زدند
      حرمت نائب بی یار تو کمرنگ شده
      
      محمد سهرابی
      
      ********************
 
      به تنم عطر غریبانه ی سیب است هنوز
      دل من منتظر روی حبیب است هنوز
      
      ولی ای کاش نیایی که دلم میگیرد
      قول مردانه ی این خطه عجیب است هنوز
      
      کوفه هر گوشه ی خود رنگ خوارج دارد
      خاک این شهر پراز مکر و فریب است هنوز
      
      ناله ای گنگ میان دل نخلستان است
      وعلی در همه ی شهر غریب است هنوز
      
      از همان کودکیم نذر شما بودم من
      قاصدک مثل فدیم است نجیب است هنوز
      
      تا دم رفتنم از عشق نمی پرهیزم
      به تنم عطر غریبانه ی سیب است هنوز...
      
      محسن کاویانی
      
      ********************
      
      
      كوفه بهر قتل من اصرار دارد يا حسين
      كوفه بر بغض علي اقرار دارد يا حسين
      
      كوچه هاي كوفه همرنگ مدينه گشته اند
      دربهاي بسته چون ديوار دارد يا حسين
      
      موقع افطار هم كوفه به من  آبي نداد
      سفره اي خشكيده در افطار دارد يا حسين
      
      كاش من مهمان يك قوم مسيحي مي شدم
      كوفه رسمي بدتر از كفار دارد يا حسين
      
      در ميان كوچه مي گردم دعايت مي كنم
      مسلم تو ديده اي خونبار دارد يا حسين
      
      تا كه حج تو شكست از من لب و دندان شكست
      كوچه گرد كوفه حالي زار دارد ياحسين
      
      دست كوفه از علي كوتاه مانده حاليا
      با علي اكبر تو كار دارد يا حسين
      
      کاش با ام البنین می ماند در خانه رباب
      شهر کوفه حرمله بسیار دارد یا حسین
      
      او فقط تیر سه پردر ذبح صیدش می زند‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍
      در شکارش شیوه ای قهار دارد یا حسین
      
      نیزه های حمل سر را هم سفارش داده اند
      راس پاکت قصه ای دشوار دارد یا حسین
      
      کوفه آغاز مصیبتهای زینب می شود
      گریه ها در کوچه و بازار دارد یا حسین
      
      جواد حیدری
      
      ********************
      
    
      شبگرد كوفه
      
      آن روز كوفه حال و هوايي غريب داشت
      وقتي نگاه ها همه بوي فريب داشت
      
      تنها ترين مسافر شبگرد كوفه بود
      آن زائري که همره خود عطر سيب داشت
      
      وقت عبور از صف آهنگران شهر
      بر روي لب ترنم أمن يجيب داشت
      
      با ديدن سه شعبه و سر نيزه هايشان
      ديگر خبر ز روضه‌ی شيب الخضيب داشت
      
      مجنون و سر سپرده‌ی مولاي خويش بود
      يعني تنش براي جراحت شكيب داشت
      
      دارالإماره تشنه‌ی خون شهيد بود
      آن روز كوفه حال و هوايي غريب داشت
      
      پيوست عاقبت سر او با سر امام
      در كاروان كرب و بلا هم نصيب داشت
      
      یوسف رحیمی
      
      ********************
      
   
      چه کنم؟  نامه نوشتم که بیایی کوفه
      کاش برگردی ازاین راه ونیایی کوفه
      
      درشب عیدخضابی بکنم مستحب است
      بسته بر صورت من به چه حنایی کوفه
      
      بین یک کوچه  باریک  گرفتار  شدم
      کرده برپا چو مدینه چه عزایی کوفه
      
      وای  اگر  آیه   قرآن  وسط  راه  افتد
      وای آن هم وسط  راه چه جایی کوفه
      
      نگذارم  که  شود  حج  تو  بی  قربانی
      بین  بازار  به  پا  کرده  منایی  کوفه
      
      گر به  جسم  پدر  تو  نرسیده  دستش
      می کند با تن من عقده  گشایی  کوفه
      
      موی  آشفته   من  تحفه  بازار  شده
      زده بر موی سرم دست گدایی کوفه
      
      فکر زینب کن و تادیر نگشته برگرد
      آسمانش  بدهد بوی جدایی کوفه
      
      صف کشیدند همه تیر سه شعبه بخرند
      بر کماندار دهد قدر و بهایی کوفه
      
      هرکه قب قب بزندجایزه اش بیشتراست
      حرمله کرده به پا زمزمه هایی کوفه
      
      شرط بستند سر چشم  علمدار  حرم
      صحبت ضرب عموداست به جایی کوفه
      
      زیر  چادر گره  مقنعه  را محکم  کن
      که  ندارد به خدا شرم و حیایی  کوفه
      
      قاسم نعمتی
      
      *******************
      
      
      اين خلق نابكار به ما پشت پا زدند
      در ابتداي راه، حقيرانه جا زدند
      
      ما را به چند كيسه ي درهم فروختند
      مولا ميا به كوفه،كه قيد تو را زدند
      
      از پشت بام بر سر اين پيك نامه بر
      با خنده سنگ هاي زمخت جفا زدند
      
      هرسنگشان دقيق به لب مي خورد حسين
      از آن هزار سنگ،يكي را خطا زدند
      
      آن هم كه خورد گوشه ي پيشانيم،ولي
      با قصد امتحان به جبين شما زدند
      
      افتادم از بلندي و غضروف هاي من
      با لحن جانگداز، شما را صدا زدند
      
      اما سه هفته بعد شنيدم ز روي دار
      طبل شروع غائله ي كربلا زدند
      
      وحید قاسمی
      
      ********************
      
      
      کوفه کوفه دلواپسی
      
      شانه هاي زخمي اش را هيچ كس باور نداشت
      بار غربت را كسي از روي دوشش بر نداشت
      
      در نگاهش كوفه كوفه غربت و دلواپسي
      عابر دلخسته جز تنهائيش ياور نداشت
      
      بامهاي خانه هاي مردم بيعت فروش
      وقت استقبال از او جز سنگ و خاكستر نداشت
      
      مي چكيد از مشك هاشان جرعه جرعه تشنگي
      نخل هاشان ميوه اي جز نيزه و خنجر نداشت
      
      سنگها كمتر به پيشاني او پا مي زدند
      نسبتي نزديك اگر با حضرت حيدر نداشت
      
      روي گلگون و لبي پر خون و چشماني كبود
      سرنوشتي بين نامردان از اين بهتر نداشت
      
      سر سپردن در مسير سربلندي سيره اش
      جز شهادت آرزوي ديگري در سر نداشت
      
      دخترش با ديدن بازارهاي كوفه گفت
      خوب شد باباي من در دست انگشتر نداشت
      
      یوسف رحیمی



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادتشب اول محرم

برچسب‌ها: اشعارشب اول محرم - حضرت مسلم (علیه السلام)
[ 20 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعارشب اول محرم - حضرت مسلم (علیه السلام)

    
رو نزن ؛گوششان کَر است امشب
با غم بی کسی مداراکن
همه دارند میروند آقا
بیصدا گریه کن تماشا کن

      **
ای ولی فقیه دلخسته       
ای ابر مرد قهرمان چه خبر؟ 
....نامه دادی حسین برگردد؟      
از امام زمانمان چه خبر؟

      **     
باز هم بی بصیرتی کردند      
جهلشان کار دستشان داده     
لقمه های حرام را خوردند      
دل بریدند از شما ساده

      **     
چاله کَندَند بر سر راهت      
تا که گودال را مَحَک بزنند     
ریسمان جهالت آوردند      
تا که به زخم دلت نمک بزنند

      **     
کوفه بال وپر شما را بست      
کُنج دیوارِ خسته افتادی     
تنگی کوچه هاش باعث شد      
یاد پهلو شکسته افتادی

      **     
ضربه هاشان به پهلویت میخورد      
درد هایت یکی دوتا که نبود     
چه قدر زود دوره ات کردند      
کوفه گودال کربلا که نبود

      **     
آب در حسرت لبانت سوخت      
لب پاره مُعَذَّبی آقا     
گریه هایت به کوفیان فهماند      
فکر فردای زینبی آقا

      **     
تهمت خوردن شراب زدند      
به شما مرد حق پرست آقا     
تازه با اینکه خیزران نزدند      
دو سه دندانتان شکست آقـا

      **     
خیزران گفتم و دلم خون شد      
دهنم تیر میکشد چه کنم     
روضه ات را به سمت بَزم شراب      
دست تقدیر میکشد چه کنم

      **
...بی ادب تا که چوب را برداشت      
قلم آشفته شد مُرّکب ریخت     
بی ادب چوب را که بالا برد      
غم عالم به جان زینب ریخت
       
      وحید قاسمی
       
      ******************

       
      مسلم اسیر زلف کمند شما بوَد
      در بند کوفه نه ! که به بند شما بوَد
      
      این خسته جان بی رمق کوچه گرد شهر
      دلخوش به یک بگو و بخند شما بوَد
      
      دارم امیـــد کز افــق کوفــه مغربم
      در ســایه سار قــد بلنــد شمــا بوَد
      
      گفتم بیا بیا ، عجلــه کن به آمــدن
      دل شوره ام ز شور روند شما بوَد
      
      اصلاً بیا ، نیا نه به وسع دهان ماست
      ما تابعیم هرچه پسند شما بوَد
      
      اما ، اگر ، اگرچه مرا ذکر هر شب است
      جای حسین ذکر لبم ، شور زینب است
      
      گرچه تنم اسیر هزاران جراحت است
      درد دل شکسته ی من بی نهایت است
      
      هرچند سنگ کینه سرم را شکسته است
      ممنونم از خدا سر ساقی سلامت است
      
      گفتــم به باد تا که به زلفت خبر دهــد
      این شهر بی ستاره نه جای اقامت است
      
      هر دست و پنجه ای که گلوی مرا فشرد
      خط بدون فاصله ی دست بیعت است
      
      تغییر کوفه امر محــالی است ای عــزیز
      کوفی هنوز هم به خدا بی مروت است
      
      گرمی دست بیعتشان زود سرد شد
      یعنی پسر عموی شما کوچه گرد شد
      
      گر پا نهی به مرکز حیله چه می شود
      تکلیف بانوان جلیله چه می شود ؟
      
      نیت شدم که حرکت پروانه اي کنم
      اما چگونه اینهمه پیله چه می شود ؟
      
      بادی نمی وزد که خبردارتان کنــم
      ای رب چاره ساز وسیله چه می شود ؟
      
      آه از جگر کشیدم و گفتم به ناله وای
      ای مسلم عقیل ، عقیله چه می شود ؟
      
      دردی شبیه مصرع بعدی کشنده نیست
      ششماهه ی عروس قبیله چه می شود ؟
      
      آقا ببخش هر غزلم صد قصیده داشت
      یادم نبود قافله ات نو رسیده داشت !
       
      سعيد توفيقي
       
        ******************
       
       
      پیک مجروح تو شرمنده ات آقا شده است
      یار آواره ات ای یار چه تنها شده است
      
      عرق شرم من و اشک دو چشمان من است
      اگر این شهر شبیه شب دریا شده است
       
      خبرت آمده و دست به کارند همه
      شهر آذین شده بازار چه غوغا شده است
      
      سنگ ها دست به دست از همه جا جمع شده
      پای خاکستر و آتش همه جا وا شده است
      
      کوچه هایش چقدر مثل مدینه تنگ است
      وای هر کوچه پر از روضه زهرا شده است
      
      شیرخواران پس از این خواب ندارند که با
      تیر چون نیزه ی خود حرمله پیدا شده است
      
      از همان روز که دیدند چه دارد با خود
      حرف شش ماهه زدن بر نوک نی ها شده است
      
      من از آن کعب نی و هلهله ها فهمیدم
      که از امروز سر طفل تو دعوا شده است
      
      گوشواره، گل سر، چارقد و گهواره
      رسم سوغاتی نا مردم اینجا شده است
      
      گرمی مجلس نامحرم بی پروایش
      خنده بر بی کسی دختر نوپا شده است
      
      هیزم آورده بریزد به تنورش خولی
      در تنوری که به امید تو بر پا شده است
      
      آه برگرد که در بین حرامی هایش
      سند سوختن دخترت امضا شده است
      **
      شاعر این شعر را اگر میشناسید لطفاً اطلاع دهید
       
      ******************
       
      
       
      شبی که دیده خود پر ستاره می کردم
      برای غربت دل فکر چاره می کردم
      
      به دانه های چو تسبیح اشک در دستم
      برای آمدنت استخاره می کردم
      
      نماز عاشقی من شکسته شد اما
      سلام بر تو ز دارالعماره می کردم
      
      من از محلۀ آهنگران بی احساس
      گذر نمودم و دل پر شراره می کردم
      
      یکی سفارش تیر سه شعبه ای می داد
      دعا برای سر شیر خواره می کردم
      
      غریب تر ز دلم روزگار چون می خواست
      به کودکان غریبم اشاره می کردم
       
      علی ناظمی
     
       
      *********************

       
      کوچه گردِ غریب میداند
      بی کسی در غروب یعنی چه
      عابرِ شهرِ کوفه می فهمد
      بارشِ سنگ و چوب یعنی چه
      **
      صف به صف نیتِ جماعت را
      بر نمازِ  امام می بستند
      همه رفتند و بعد از آن هم
      در به رویش تمام می بستند
      **
      در حکومت نظامیِ کوفه
      غیرِ  طوعه کسی پناهش نیست
      همه در را به روی او بستند
      راستی او مگر گناهش چیست
      **
      ساعتی بعد مردمِ  کوفه
      روی دارالعماره اش دیدند
      همه معنای بی کسی را از
      لب و ابرویِ  پاره فهمیدند
      **
      داد میزد: حسین آقا جان
      راهِ خود کج نما کنون برگرد
      تا نبیند به کربلا زینب
      پیکرت رابه خاک وخون برگرد
      **
      دست من بشکند ولی دستت
      بهرِ  انگشتری بریده مباد
      سرِ من از قفا جدا بشود
      حنجرت از قفا دریده مباد
      **
      کاش میشد به جای طفلانت
      کودکانم بریده سر گردند
      جان زهرا میاور آنها را
      دختران را بگو که بر گردند
      **
      یاس های قشنگِ  باغت را
      رنگِ  پاییز می کنند اینجا
      نعل نو میزنند بر اسبان
      تیغِ  خود تیز می کنند اینجا
      **
      نیزه ها را بلند تر زده اند
      مردمانی پلید و بی احساس
      حک شده زیر نیزه ها :  اینهاست...
      ...از برای نبردِ با عباس
      **
      پیر زن ها برای کودک ها
      قصه ی سنگ و چوب میگویند
      " روی نیزه اگر که سر دیدی
      سنگ بر او بکوب " میگویند
      **
      می دهد یاد بر کمانداران
      حرمله فن تیر اندازی
      فکر پنهان نمودن و چاره
      بر سفیدی آن گلو سازی ؟
      **
      کوفه مشغول اسلحه سازی ست
      فکر مردم تمامشان جنگ است
      از سر دار کوفه می بینم
      بر سر بام خانه ها سنگ است
      **
      تشنه ات میکشند بر لب  آب
      گو به سقا که مشک بر دارد
      طفلکی پا برهنه مگذاری
      خار  صحرایشان خطر دارد
      **
      پیکرش روی خاک و طفلانش
      کوچه کوچه پی اش دوان بودند
      از گزند نگاه حارث هم
      تا پدر بود در امان بودند
      **
      مثل مولا سه روز مانده به خاک
      پیکر بی سرش نشد عریان
      مثل مولا که پیکرش اما
      نشده پایمال  از اسبان
      **
      رسم دلدادگی به معشوق است
      عاشقان رنگ یار میگیرند
      در همان لحظه های آخر هم
      نام او روی دار میگیرند
       
      وحید مصلحی
       
      *******************
       
    
       
      كوچه كوچه مي روم  شايد كسي پيدا كنم
      اي دريغ از خانه اي تا لحظه اي مأوا كنم
      
      كوچه گردي من از شهر مدينه باب شد
      دست بسته اقتدا بر حضرت مولا كنم
      
      گوئيا يك مرد از نامه نويسان نيست نيست
      با كه يا رب  شكوه از اين بي وفايي ها كنم
      
      ميزنم بر قلب لشكر از يسار و از يمين
      يا علي مي گويم وبا رزم خود غوغا كنم
      
      قطع سازم ريشه ي هرچه علي نشناس را
      من حسيني مذهبم از خصم كي  پروا كنم
      
      سنگها مهمان شناس و دسته ني ها شعله ور
      در هجوم زخم ها ياد گل زهرا كنم
      
      باغها را هر چه گشتم تير بود و نيزه بود
      آب هم در كار نيست افطار خود را وا كنم
      
      بر لب و دندان شكستن نيز راضي نيستند
      ياد اطفال عزيزت صبح و شام آوا كنم
      
      از همان جايي كه هستي جان زينب بازگرد
      دلبرا رويي ندارم تا كه سر بالا كنم
      
      رحم كن بر دختر شيرين زبانت يا حسين
      عقده ها دارد دلم بايد تو را افشا كنم
      
      كاش بودم شام و كوفه تا كه هنگام ورود
      جسم خود را فرش راه زينب كبری كنم
      
      تير كوفي چشم سقا را نشانه رفته است
      خون بگريم خويش را همرنگ با سقا كنم 
       
      احسان محسني فر
       
      *********************
       

       
       جرم عشق
      
       دیوار غصه بر سرم  آوار شد حسین
       تاریخ رنج فاطمه  تکرار شد حسین
      
       آییـنه ي صــداقت قلب تمام  شهر
       مجروح تازیانه ي زنــگار شد حسین
      
       دیدم که دست بیعتشان بین آستین
       باسِحرسکه های طلا مارشد حسین
      
       اینجا برای کشتن تان نقشه می کشند
       زیرگـلوت ،مرکز پرگار شد حسین
      
       مسلم نخورد لقمه ای از سفره ي کسی
       اما به کلّ کوفه بدهکارشد حسین
      
       حتی به جسم بی سرمن سنگ می زنند
       مسلم به جرم عشق تو بردار شدحسین
      
       رأس بریده ام سر یک میخ آهنین
       سرگرمی جماعت بازار شد حسین
      
       دیدم بر اشــتران سپاه حرامیان
       چندین هزار نیزه فقط بارشد حسین
      
       سنگ و کلوخ برهمه ي پشت بام ها
       قدر ســپاه ابرهه انبــار شد حسین
      
       آب از سرمن و تو و اکبر گذشته است
       زینب به بند غصه گرفتار شد حسین
      
       راه اسیرکردن اهـل و عیال تان
       با خنده های حرمله هموارشد حسین
       
      وحید قاسمی
       
      *********************
       
  
       
       سنگواره
      
       سردار سر شکسته ي  دار العماره ام
       آیـــد اذان مغرب غم از مناره ام
      
       با دستهای بسته مگرمی شود چه کرد؟
       شوریده وار منتظر راه چـاره ام
      
       شاید نسیم ؛حرف دلم را به او رساند
       شاید تمام شد هدف نیمه کاره ام
      
       شد دانه های اشکِ غرورِ جریحه دار
       تسبیح یکــصد و دهمین استخــاره ام
      
       تاریخ مصرفم، دو سه روزی گذشته است
       در موزه نـــگاه همه سنگواره ام
      
       وقت حسین گفتن من کوفیان چرا....
       ....با مشت می زنید به لبهای  پاره ام
      
       عاشق ترین سفیرم و در حیرتم چرا
       در آسمان شهر شما بی ستاره ام
      
       کوری چشم تان سر دروازه، روی  دار
       زخمی ترین بدون سر خوش قواره ام
      
       حرف صریح من به دلی  کارگر نشد
       دنبـال یـک ربــاعی  پر استعاره ام
       
      وحید قاسمی
       
       ******************

       
      صبح شد یک طرف سرم افتاد
      یک طرف نیز پیکرم افتاد
      
      از روی پشت بام افتادم
      با علیک السلام افتادم
      
      بدن من شکست خوشحالم
      سر راهت نشست خوشحالم
      
      بی سبب نیست اینکه خوشحالم
      زن و بچه نبود دنبالم
      
      آی مردم سپاه بی نفرم
      صبح خالی نبود دورو برم
      
      حرفی از زخم با پرم مزنید
      این همه سنگ بر سرم مزنید
      
      آی مردم گناه من عشق است
      بهترین اشتباه من عشق است
      
      آی مردم کمی حیا بد نیست
      بی وفاها کمی وفا بد نیست
      
      سنگ خوردم شکست گونه ی من
      غصه خوردم شکست روزه ی من
      
      نفسم را اسیر کردم و بعد
      وسط کوچه گیر کردم و بعد .....
      
      کوچه هایی که تنگ و باریک اند
      روز هم چون شبند تاریک اند
      
      بدی کوچه های تنگ این است
      می شود هر طرف رهت را بست
      
      مثلا کوچه ای که زهرا رفت
      از تنش تازیانه بالا رفت
      
      مثل این مردمی که بی عارند
      مثل اینها مدینه بسیارند
      
      مثل اینها مدینه هم بودند
      دور بیت الحزینه هم بودند
      
      تو نبودی مدینه را گفتی ؟
      قصه ی داغ سینه را گفتی ؟
      
      تو نگفتی خوشیم مادر بود
      مادرم دختر پیمبر بود ؟
      
      تو نگفتی صداش میلرزید
      پدرم تا که کوچه را میدید ؟
      
      تو نگفتی هنوز غمگینی
      فکر پرتاب دست سنگینی ؟
      
      تو نگفتی نگات پژمرده
      مادرت بارها زمین خورده؟
      
      من که کوچه نشین شدم مردم
      یا که نقش زمین شدم مردم
      
      کوچه بود و زمان چیدن بود
      به خداوند فاطمه  زن بود
      
      جان به راه حسین میبازم
      تا کند مادر حسن نازم 
       
      علی اکبر لطیفیان
       
      ******************
          
       
      اینجا رسیده ام که مرا مبتلا کنی
      بر حال و روز پیک خودت چشم وا کنی
      
      ای دلبر غریب مبادا که لحظه ای
      بر وعده های کوفی شان اعتنا کنی
      
      این کوچه گردی عاقبتش درد سیلی است
      باید به رنج فاطمه ام آشنا کنی
      
      سنگم اگر زنند دل از تو نمی کَنم
      تا که ز لطف گوشه چشمی به ما کنی
      
      برگرد جان خواهرت آقا که دیر نیست
      با خنده های حرمله و شمر تا کنی
      
      اینجا که بار مرکبشان تیر و خنجر است
      بهتر که فکر حَنجر مه پاره ها کنی
      **
      برگرفته از وبلاگ دوستداران حاج منصور



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادتشب اول محرم

برچسب‌ها: اشعارشب اول محرم - حضرت مسلم (علیه السلام)
[ 20 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)

شك و تريديشان يقيني بود
آسمانهايشان زميني بود

همه دنبال وعده گندم
شهر مشغول خوشه چيني بود 

كوچه ها خالي از وفای به تو !
خانه ها گرم شب نشيني بود

خودشان را نشان نمي دادند
پشت هر سايه اي كميني بود

بقيه شعر در ادامه مطلب

**



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)

ادامه مطلب
[ 3 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)

زبانحال دختر حضرت مسلم(ع):

از هق هق نسیم شنیدم صدای تو
بابا فدای گریه ی" کوفه میای " تو 

اینجا همه برای سرت گریه می کنند
اینجا منم رقیه ی بزم عزای تو 

بابا شنیدم از همه جا سنگ خورده ای!
لابد نمانده است سری هم برای تو 

تو اولین شهیدی و من اولین یتیم
این اولین یتیم شهادت فدای تو 

آن ریسمان که دست علی را به کوچه بست
در کوفه بسته شد به سر و دست و پای تو 

جسم تو را چگونه به کوچه کشانده اند؟
ای کاش بود چادر من بوریای تو 

تا اینکه بی کفن نشوی بین کوچه ها
زینب چقدر نذر نموده برای تو 

زینب دو طفل دارد و تو هم دوتا پسر
آنها به جای زینب و اینها به جای تو 

بابا بمان به کوفه بیایم ببینمت
تا با دو دست بسته بیفتم به پای تو 

کوفه برای دیدن من معجری بیار
از غصه مُرد ؛ دخترک باحیای تو 

مویم سفید گشته و قدم خمیده است
بابا منم مسافر کرب و بلای تو 

تا زنده ام قسم به لب تشنه ات پدر
گریه کنم برای تو و ماجرای تو 

رحمان نوازنی

 



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)
[ 3 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)

سوي کوفه ميا که پيچيده
بوي غربت ميان هر کوچه
باز تکرار بي وفائي هاست
باز دستان بسته در کوچه

**

حسّ دلتنگي قفس دارد
آسمان کوچ کرده از اين شهر
عشق و احساس و عزت و غيرت
هم زمان کوچ کرده از اين شهر

**

اين قبيله چقدر بي دردند
بي حيائي ست خصلت کوفه
مشک‌ها طعم تشنگي دارد
و سراب است بيعت کوفه

**

غربت زائر غريبي را
به نظاره نشسته اند آقا
نيزه نيزه در انتظار تواند
همه پيمان شکسته اند آقا

**

در کمين نگاه مهتابند
بغض ها ، کينه ها ، کبودي ها
و براي تو نقشه ها دارند
کوفيان ، شاميان ، يهودي ها

**

دلشان را  ز کينه ي مولا
دم بدم پر گدازه مي کردند
دل من آه ارباً اربا شد
نعل ها را که تازه مي‌ کردند

**

دگر آقا چه خوب مي‌فهمم
ندبه ي بي جواب يعني چه
التماس نگاه لب تشنه
ناله ي آب آب يعني چه

**

ندبه هايي غريب مي بارد
صحنه هايي عجيب را ديدم
پرده افتاد ! در همين کوچه
سر شيب الخضيب را ديدم

**

گرد خورشيد خون گرفته ي عشق
نيزه ها ازدحام مي کردند
سنگ ها بر لبي ترک خورده
بوسه بوسه سلام مي کردند

**

سوي کوفه ميا که پيچيده
بوي غربت ميان هر کوچه
مي شود باز داغ ها تکرار
داغ دستان بسته در کوچه

یوسف رحیمی

 



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)
[ 3 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)

بنویسید مرا یار اباعبدالله
اولین بنده ي دربار اباعبدالله
منتظر مانده دیدار اباعبدالله
من کجا و سر بازار اباعبدالله

تا خدا هست خریدار اباعبدالله

عاشق آن است که دیدار کند یارش را
بارها جان بدهد دید اگر دارش را
باز آماده کند جان دگر بارش را
فاطمه پیش خدا، پیش برد کارش را

هرکه افتاد پی کار اباعبدالله

من پرم را به روي دست گرفتم،دیدم
جگرم را به روي دست گرفتم دیدم
سپرم را به روي دست گرفتم دیدم
تا سرم را به روي دست گرفتم دیدم...

... راهم افتاده به بازار اباعبدالله

وقت هجران به گریبان چه نیازي دارم
به دل بی سر و سامان چه نیازي دارم
با لب پاره به دندان چه نیازي دارم
به سرشانه اینان چه نیازي دارم

تا سرم هست به دیوار اباعبدالله

قبل ازآنیکه بیاید خبرم را ببرید
زیرپایش مژه ی چشم ترم را ببرید
محضرش دست به دست این جگرم را ببرید
گرسرم را و سر دو پسرم را ببرید

...باز هستیم بدهکار اباعبدالله

سنگها خوب نشستند به پاي لب من
لب من ریخت و پیچید صداي لب من
طیب الله به این لطف و وفاي لب من
بعد از این آب حرام است براي لب من

بسکه لبریزم و سرشار اباعبدالله

مانده از جلوه والاي تو حیران،مسلم
جان خود ریخت به پاي تو به یک آن،مسلم
عیدقربان شهان،هست فراوان مسلم
من به قربان تو نه...جان هزاران مسلم

....تازه قربان علمداراباعبدالله

به ولاي تو نداده ست اذان،هیچکسی
وا نکرده ست به شأن تو دهان،هیچکسی
مثل مسلم نبوَد دل نگران،هیچکسی
به خداوندکه در هر دو جهان،هیچکسی...

....مثل من نیست گرفتار اباعبدالله

پیکرم وقف نوك پا زدن طفلان شد
کوچه کوچه سر من بود که سرگردان شد
چه خیالی ست که بازیچه ي این و آن شد
یا که بر عکس به میخی تنم آویزان شد

دست حق باد نگهدار اباعبدالله

علی اکبر لطیفیان

**



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)
[ 3 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)

ای کاش راهت از شب کوفه جدا شود
ختم به خیر این غم بی انتها شود

ای کاش نامه های سفیرت به تو رسند
یا باد با نوای دلم همنوا شود

مداح خانواده ی تان هستم، آمدم
تا خانه خانه بزم حدیث شما شود

دَم از علی و آل علی آنقدر زنم
تا کوچه ها پُر از نفس مرتضی شود

با هر اذان به اشهدُ انَّ علی رِسَم
تا هر حضور، خطبه ای از لافتی شود

از معجزات خیبر و از بدر گفته تا
شعر و شعورشان همه شیر خدا شود

یا از حسن بگویم و از حسِّ یک غریب
شاید فضای کوفه کمی، غم فضا شود

آنقدر از حسین بخوانم که جان دهم
باشد که یک حسینیه اینجا بنا شود

افسوس، زین جماعت سنگیِ بی وفا
باور نداشتم که یکی با وفا شود

اینجا مدینه است، نه کوفه، میا مخواه
 زهرا دوباره عابر این کوچه ها شود

اینجا مدینه است، نه کوفه، بیا بخوان
 تا باز بزم روضه ی زهرا به پا شود

افتاده ام به یاد تو و روضه خوانی ات
از مادری که رفت،خودش خون بها شود

تا در، حضور فاطمه حس کرد زد به سر
دلشوره داشت، بانی یک ماجرا شود

یادش نرفته بود که هر صبح با ادب
جبرئیل می رسید کمی خاک پا شود

با التماس، گفت به مادر بمان میا
تا مانع جسارت یک بی حیا شود

در بود و شعله بود و حرامی به پشت به آن
می خواست با حرارت در آشنا شود

فرصت نداد شعله فقط کار خود کند
مهلت نداد تا که در بسته وا شود

زینب، صدای فضّه به دادم برس، شنید
کوشید مادر از در و آتش جدا شود

آه ای علی من، به مدینه میا مخواه
 تکرار داغ های دل مجتبی شود

اینجا میا که فاطمه ات جای دوش تو
در حلقه ی فشرده ی زنجیر جا شود

بدجور چشم زجر مرا زجر می دهد
ای وای اگر که همسفر بچه ها شود

خولی تنور خانه ی خود گرم میکند
شاید که میزبان سَری آشنا شود

اینجا میا که روی سرت شرط بسته اند
روزی رسد که گیسویت از نی رها شود

تقصیر نیزه نیست که سر بی تعادل است
کافی ست نیزه دار کمی جا به جا شود

می افتی و به روی زمین غلط می خوری
می افتی و سر تو پر از ردّ پا شود




موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)
[ 3 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)

هیچکس مثل من اینگونه گرفتار نشد
با شکوه آمده و بی کس و بی یار نشد

حال و روز منِ آواره تماشا دارد
تکیه گاهم بجز این گوشۀ دیوار نشد

روزه دارم من و لب تشنه و سر گردانم
بین این شهر کسی بانیِ افطار نشد

دست بر دست زنم دل نِگرام چه کنم
مثل من هیچ سَفیری خجل از یار نشد

خواستم تا برسانم به تو پیغام ، میا
پسر فاطمه ، شرمنده ام انگار ،  نشد

گر زنی سینه سپر کرده برایم صد شکر
سینه اش سوخته از داغیِ مسمار نشد

اهل این شهر همه سنگ زن و سر شکنند
میهمانی سرِ سالم سوی دَربار نشد

وای اگر که هدفی روی بلندی باشد
دیده ای نیست که با لختۀ خون تار نشد

به سر نیزه پریشان شده مویم ، اما
خواهرم در پی ام آوارۀ بازار نشد

پیکر بی سرم از پا به سر دار زدند
این بلا بر سر من آمد و تکرار نشد

قاسم نعمتی

 



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)
[ 3 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)

در این دیار عاطفه پیدا نمی شود
دیگر دری به خاطر من وا نمی شود

دستم بریده باد نوشتم بیا حسین
این غصه از سرای دلم پا نمی شود

با قافله به وادی دیگر برو میا
در شهر کوفه جای شماها نمی شود

آقا سفیر تو به تو پیغام میدهد:
برگرد ای مسافر زهرا نمی شود

امشب ز راه آمده برگرد یا حسین
جانا به جان فاطمه فردا نمی شود

بغضی غریب راه نفس را گرفته است
خواهم که ناله ای زنم اما نمی شود

در دیده های تیره این تیره دیده ام
اینجا برای زینب کبری نمی شود

مجتبی روشن روان

 

 



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)
[ 3 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)

مسلم! دوباره پشت سرت را نگاه کن
برگرد و خوب دور و برت را نگاه کن

کوفی که مرد نیست بماند به پای تو
با چشم باز همسفرت را نگاه کن

این خاک فتنه خیز و زمین غریب را
این آسمان بی قمرت را نگاه کن

دیروز دیدی آن همه امضا و مُهر را
حالا سپاه بی نَفَرت را نگاه کن

مسلم! به چشمهای عمویت علی قسم
برگرد و باز پشت سرت را نگاه کن

فردا ز بام دارالاماره... ز چشمهات
خورشید می دمد...سحرت را نگاه کن

وحیده افضلی



موضوعات مرتبط: حضرت مسلم(ع) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت مسلم ابن عقیل(ع)
[ 3 / 8 / 1391
] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]
صفحه قبل 1 صفحه بعد