دو بیتی های صلواتی

 در روی زمین و آسمان ها و کرات
 در بین مناجات و تمام کلمات
 زیباتر از این دعا ندیده است کسی
 بر خاتم انبیا محمد صلوات

********
 
پرسیدم از قلم که کدامین کلام نغز
درمجمع حروف الفبا سرآمد است
فورا به پشت میز ریاست نشست و گفت
بعد از خدا محمد و آل محمداست

********

هرکس که بود پیرو احکام محمد
دل باخته ی روی دل آرام محمد
بانگ صلواتش ز ثری تا به ثریا
پیوسته رسد از اثر نام محمد

********

ما جیره خوار سفره ی احسان سرمدیم
برخلق عالم از نظر دین سرآمدیم
سلیمان صفت بحکم خدا گر عمل کنیم
آسوده زیر سایه ی آل محمدیم

********

از عرش صدای ربنا می آید
آوای خوش خدا خدا می آید
در عرش گشودند باب برکات
براحمد و محمود و محمد صلوات

********

بر خلق خوش و خوی محمد صلوات
برعطر گل روی محمدصلوات
درگلشن سرسبز رسالت گویید
برچهره ی گل بوی محمدصلوات



موضوعات مرتبط: * دو بیتی های صلواتی

برچسب‌ها: دو بیتی های صلواتی مهدی وحیدی
[ 30 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

محکومیت تهدید به تخریب حرم حضرت رقیه(س)

اگرچه عشق هنوز از سرم نیفتاده
ولی مسیر من و او به هم نیفتاده

به خواب سخت فرو رفته پای همت من
وگرنه اسم کسی از قلم نیفتاده

به غیر؛ کار ندارم به خویش می گویم
چرا هنوز به ابروت خم نیفتاده

بقیع شاهد زنده، شبیه سامرا
که اتفاق از این دست، کم نیفتاده

بماند اینکه به آن قوم رحم کرده حسین
هنوز سفره ی شاه از کرم نیفتاده

بماند اینکه چه خمپاره ها که آمده است
ولی به حرمت او در حرم نیفتاده

گذار پوست به دباغخانه می افتد
هنوز کار به دست عجم نیفتاده

اگر که پرچم عباس روی گنبد رفت
سه ساله خواست بگوید علم نیفتاده

سه ساله خواست بگوید که دختر علی است
هنوز قیمت تیغ دو دم نیفتاده

برای دختر مولا سپر گذاشته اند
علی اکبر و عباس سر گذاشته اند

مجید تال



موضوعات مرتبط: حضرت رقیه(س) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: محکومیت تهدید به تخریب حرم حضرت رقیه(س) مهدی وحیدی
[ 24 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار هشتم شوال سالروز تخریب بقیع

      نا جوانمردان از اینجا صحن را برداشتند
      کاش می گفتند گنبد را چرا برداشتند
      
      زائری آمد کنار قبر آقایش نشست
      با کتک او را ز قبرمجتبی برداشتند
      
      خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است
      خاک اینجا را همه بهر شفابرداشتند
      
      تا که خاک کربلا هم مادری باشد کمی...
      ازهمین ها را برای کربلا برداشتند
      
      خواستند آثار جرم شهر مخفی ترشود
      ازمیان نقشه اسم کوچه را برداشتند
      
      آنقدر با گریه مردی بر رخ خود لطمه زد
      تا که از قبر امام شیعه پا برداشتند
      
      یک مفاتیح الجنان آورده بودیم،ازچه رو
      دو نگهبان آمدند ازپیش ما برداشتند!
      
      خاک اینجا بوی سیلی مکرر می دهد
      بوی گریه های دختر بهرمادر می دهد
      
      آخرش این خاک ایوانش طلایی می شود
      گنبد و گلدسته های باصفایی می شود
      
      این حرم با چار گنبد می شود بیت الحسن
      هرکسی اینجا بیاید مجتبایی می شود
      
      پنجره فولاد اینجا چه قیامت می کند
      واقعاَ اینجاعجب دارالشفایی می شود
      
      نقشه این صحن را باید که از زهرا گرفت
      نقشه را مادر دهد وه چه بنایی می شود
      
      گنبد صادق ضریح باقر و صحن حسن
      پرچم سجاد،دارد دل هوایی می شود!
      
      حتم دارم ساخت و ساز حرم های بقیع
      ازهمان لحظه که آقا تو میایی می شود
      
      می رسد روزی که بادستان پرمهر شما
      از رواق و صحن اینجا رونمایی می شود
      
      آخرش من مطمئنم این گره وا می شود
      این حرم زیباترین تصویر دنیا می شود
      
      هرچه خواندم در بقیع ازسینه عقده وانشد
      هرچه گشتم قبر زهرا مادرم پیدا نشد
      
      راه ما را بسته بودند هرچه من می خواستم...
      تا روم درپیش قبر مادر سقا نشد
      
      سربه دیوارش نهادم روضه ها خواندم ولی
      هیچ یک از روضه هایم روضه زهرا نشد
      
      "کوچه ای تنگ ودلی سنگ وصدای ضرب دست"
      بعد از آن سیلی دگر چشمان زهرا وانشد
      
      ازهمان شب که علی تابوت رابرشانه برد
      زائر زهرا شدن جزنیمه شبهانشد
      
      بعد زهرا مرتضی ماند و غم زخم زبان
      هیچ کس جز درد پهلو همدم مولا نشد
      
      زینبش می گفت من دیدم میان شعله ها
      مادرم افتادپشت در و دیگر پانشد
      
      سالها رفت و غروبی خیمه ها آتش گرفت
      هیچ جایی مثل دشت کربلا غوغانشد
      
      هیچ جایی خواهری داغی به این سختی ندید
      هیچ جایی بر سر پیراهنی دعو انشد
      
      مهدی نظری
       
     
*********************

      
      باید اینجا حرم درست کنند
      چار تا مثل هم درست کتتد
      
      با امام حسن سزاوار است
      چند باب الکرم درست کنند
      
      با طلا دور مرقد سجاد
      بیتی از محتشم درست کنند
      
      به تولای باقر و صادق
      صحن دارالقلم درست کنند
      
      نزد ام البنین نمادی از
      مشک و دست و علم درست کنند
      
      "دودمه" نه در این مکان باید
      شاعران "چاردم" درست کنند
      
      با کریمان "کریم خانی"ها
      قطعه ی "آمدم" درست کنند
      
      دورگنبد چهار گلدسته
      ولی از داغ خم درست کنند
      
      کاش هرچیز را نمی سازند
      کوچه را دست کم درست کنند
      
      کوچه را در ادامه ی طرح ِ
      از حرم تا حرم درست کنند
      
      مهدی رحیمی
       
      *********************

       
      از صفای ضریح دم نزنید
      حرفی از بیرق و علم نزنید
      
      گریه های بلند ممنوع است
      روضه كه هیچ سینه هم نزنید
      
      كربلا رفته ها كنار بقیع
      حرفی از صحن و از حرم نزنید
      
      زائری خسته ام نگهبانان...
      ...به خدا زود می روم نزنید
      
      زائری داد زد كه نا مردان
      تازیانه به مادرم نزنید
      
      غربت ما بدون خاتمه است
      مادر ما همیشه فاطمه است
      
      كاش درهای صحن وا بشود
      شوق در سینه ها به پا بشود
      
      كاش با دست حضرت مهدی
      این حرم نیز با صفا بشود
      
      كاش با نغمه حسین حسین
      این حرم مثل كربلا بشود
      
      در كنار مزار ام بنین
      طرحی ازعلقمه بنا بشود
      
      پس بسازیم پنجره فولاد
      هر قدر عقده هست وا بشود
      
      چارتا گنبد طلایی رنگ
      چارتا مشهد الرضا بشود
      
      این بقیعی كه این چنین خاكی است
      رشك پروانه های افلاكی است
      
      در هوایش ستاره می سوزد
      سینه با هر نظاره می سوزد
      
      هشت شوال آسمان لرزید
      دید صحن و مناره می سوزد
      
      بارگاه بقیع ویران شد
      دل بی راه و چاره می سوزد
      
      این حرم مثل چادر زهراست
      كه در اینجا دوباره می سوزد
      
      این حرم مثل خیمه ی زینب
      كه در اوج شراره می سوزد
      
      سالها بعد قدری آن سو تر
      چند قرآن پاره می سوزد
      
      مجید تال
       
     *********************
       
      دلم امشب به مجلس روضه
      خسته و بی قرار می آید
      یك كبوتر شده و از سمتِ
      حرمی پر غبار می آید
      **
      گرد غربت نشسته بر روی
      پر و بال كبوترانهٔ دل
      می چكد لاله لاله اشكِ درد
      امشب از خلوت شبانهٔ دل
      **
      با من ای دل بگو كجا رفتی
      كه پر از ماتم و شراره شدی
      تو چه دیدی در آن دیار غریب
      كه شكستی و پاره پاره شدی
      **
      گفت رفتم به سرزمینی كه
      عطر اندوه و بغض و ماتم داشت
      خاك آنجا همیشه دلگیر و
      آسمانش همیشه شبنم داشت
      **
      به خدا رنگ خاك می گیرد
      پر و بال كبوتران بقیع
      روز ها هم همیشه در آن جا
      آفتاب است سایه بان بقیع
      **
      نه حرم، نه رواق، نه گنبد
      نه ضریح و نه صحن و گلدسته
      هست آنجا مزار خاكیّ
      چار مرد غریب و دل خسته  
      **
      در نواحی نوحه و ناله
      شعلهٔ بی كرانه ای دارد
      نه فقط قبر چار مرد غریب
      بانوی بی نشانه ای دارد
      **
      این زمین دل شكسته از آهِ
      غربت و ناله های مادر بود
      هم دم اشك های مادرمان
      یك بغل لاله های پرپر بود
       **
      و در این باغ آتش سرخی
      در دل سبز یاسمن گل كرد
      شعلهٔ زهرِ كینه ها بین
      جگر پارهٔ حسن گل كرد
      **
      چند روزی گذشت و خاك بقیع
      عطر غم ناك اشك و ناله گرفت
      و به دست همان كمان داران
      بدن یاس رنگ لاله گرفت
      **
      این زمین یك زمین ساده كه نیست
      این زمین خاك غربت آباد است
      این زمین دلشكسته داغِ
      گریه های  امام سجاد است
      **
      این زمین از تبار اشك و آه
      به خدا هر سپیده زائر داشت
      آسمانی پر از ستاره از
      روضه های امام باقر داشت
      **
      خاك های غریب این صحرا
      روزگاری تب شقایق داشت
      تا سحر در كبود چشمانش
      اشك سرخ امام صادق داشت
      **
      این زمین یك زمین ساده كه نیست
      باغی از داغ لاله و یاس است
      در تبِ ناله های محزونِ
      مادر بی قرار عباس است
      **
      در حوالی این دیار غریب
      از غم یار آشنا می خواند
      در مدینه كنار خاكِ بقیع
      روضهٔ سرخ كربلا می خواند
      
      یوسف رحیمی

       
      *********************

      
      گرد و غبار غم زده خیمه به سینه ام
      من زائر قبور خراب مدینه ام
      
      آنجا که گریه ها همه خاموش و بی صداست
      هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست
      
      آنجا که بغض سینه گلو گیر می شود
      حتی جوان ز غربت آن پیر می شود
      
      خاکش همیشه سرخ و هوایش غباری است
      از گریه های فاطمه آیینه کاری است
      
      اهل مدینه باب عداوت گشوده اند
      بر اهل بیت ظلم فراوان نموده اند
      
      هرکس دم از علی زده تخریب میشود
      صدیقه مطهره تکذیب می شود
      
      دنبال بی کس اند  که تنها ترش کنند
      صیاد بلبل اند که خونین پرش کنند
      
      ازنسل هیزمند و به آتش علاقه مند
      تفریحشان تمسخر هر ناله بلند
      
      در خواب هم نشان حیارا ندیده اند
      نیروی خویش را به رخ زن کشیده اند
      
      بغض علی زبانه کشد از وجودشان
      رنگ ریا گرفته همه تاروپودشان
      
      روزی که راه حضرت صدیقه بسته شد
      باضربه ای حریم ولایت شکسته شد
      
      ظلمی اگر که هست از آن لحظه حاکی است
      تصویر چادریست که در کوچه خاکی است
      
      امواج یک صدا دلم آزار میدهد
      گویا صدای صورت و دیوار میدهد
      
      گویا به گوش میرسد ازقصه فدک
      آوای نیمه جان و ضعیف «علی کمک»
      
      تصویر هرچه درد از آن صحنه شد بدیع
      یک گوشه ای زغربت آن لحظه شد بقی
      
      اوراق خاطرات غیورانه نیلی است
      هرچه که هست صحنه یک ضرب سیلی است
      
      بی درد مردمان زمان جان مرتضی
      مارا رها کنید بمیریم زین عزا
      
      روزی رسد زسینه غم آزاد می کنیم
      همراه منتقم حرم آباد می کنیم
      
      گلدسته میزنیم چونان صحن کربلا
      گنبدبنا کنیم چونان مشهد الرضا
      
      ماداغ دار سیلی ناحق مادریم
      چشم انتظار منتقم آل حیدریم
      
      قاسم نعمتی
       
     *********************

      
      عالمی باز پر از ظلم و ضلالت شده است
      قصه ی خانه خرابی تو عادت شده است
      
      از همین خاک غریبی که شده سهم شما
      بغض شیعه ست که مملوی شکایت شده است
      
      زائرت سوخت از این غربت و این سوختنش
      می توان گفت که با سوز تو قسمت شده است
      
      لحظه ی روضه ی مادر شده قلبم لرزید
      روضه اینبار فقط ذکر حکایت شده است:
      
      دست در دست حسن بود در آنجا مادر
      ناگهان دید که یک کوچه ای خلوت شده است
      
      ناگهان دید که دست حسنش می لرزد
      بعد از این میخ در و سینه روایت شده است
      
      پشت در بود که فریاد زدش "یا حیدر"
      محسنت پر،بیا وقت وصیت شده است
      ***
      گنبدی نیست در آنجا و نه حتی یک شمع...
      این بقیع است که آیینه ی غربت شده است
      
      یحیی نژاد سلامتی
       
     *********************

       
      تخریب کرده اند حرم و بارگاهتان
      آنها که زنده اند به لطف نگاهتان
      
      بر روی مهربانیتان چشم بسته اند
      با خود نگفته اند چه بوده گناهتان
      
      از نسل هیزم آورشان که عجیب نیست
      آتش زنند دوباره دل پر زآهتان
      
      روز سقیفه بود اگر بی حرم شدید
      یا بین کوچه بود که بستند راهتان
      
      اول زدند مادر و بعدش حسینتان
      افتاد بین تیغ و نیزه و شد قتلگاهتان
      
      وقتی رسید یوسف کنعان فاطمه
      با او بنا کنیم حرم دلبخواهتان
      
      فعلا نشسته است و زغم آه می کشد
      کنج بقیع در شب تار و سیاهتان
      
      یاسر مسافر
       
      *********************      

      
      حسن شدی که غریبی همیشه ناب بماند
      رد دو دست ابالفضل روی آب بماند
      
      حسن شدی که سوال غریب کیست درعالم
      میان کوچه وگودال بی جواب بماند
      
      حسین نیز غریب است اگرشبیه برادر
      ولی بناست بقیع حسن خراب بماند
      
      کمی زغصه ی تو رخنه کرده است به بیرون
      تفاوت زن چون "جعده" و "رباب" بماند
      
      به احترام حسین سه روز مانده به گودال
      بناست زائر تو زیر آفتاب بماند
      
      مهدی رحیمی
       
     *********************

      
      دیشب برای دفتر من همّ و غم شدی
      بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قلم شدی
      
      باور نکرد نیست سرانجام در زمین
      مهمانِ رسمی شب شعر خودم شدی
      
      تو از زمان آدم و حوا، وَ قبل از آن
      بر روی دست های مشیّت علم شدی
      
      بی مرحمت که روز شما شب نمی شود
      اصلاً تو  آفریده برای کرم شدی
      
      هشتاد سال  و خرده ای انگار می شود
      از جمع  اهل بیتِ حرم دار کم شدی
      
      با اتفاق هشتم شوّال آن زمان
      تنها گریزِ روضهٔ من در حرم شدی
      
      ماندم چرا زمین و زمان زیر و رو نشد
      آن موقعی که  وارد بازی سم شدی
      
      آن بار هفتمی که لبت رنگ سبز شد
      آن بار  هفتمی چه قَدَر پر ورم شدی
      
      وقتی که شعله چادر مادر گرفته بود
      زخمیِ دست هیزم و چوبِ ستم شدی
      
      حالا بماند این که  چه شد بین کوچه ها
      حالا بماند این که برای چه خم شدی
      
      «عارف» نگو  دگر، نکند فکر می کنی!
      مثل مؤید و شفق و محتشم شدی
      
      علی زمانیان
 
       
      *********************

      
      دلم گدای حسن مجتبی ست
      که آشنای حسن مجتبی ست
      
      گدایی از بارگه این کریم
      امر خدای حسن مجتبی ست
      
      مقیم بیت فاطمه شد کسی
      که خاک پای حسن مجتبی ست
      
      گرمی آرامش بیت علی
      ناز صدای حسن مجتبی ست
      
      سگ به سر سفره ی او رزق داشت
      این ز وفای حسن مجتبی ست
      
      هرکه شده سینه زن کربلا
      حسن دعای حسن مجتبی ست
      
      جایزه ی گریه برای حسین
      گریه برای حسن مجتبی ست
      
      زفاطمیه گفتن و فاطمه
      رسم عزای حسن مجتبی ست
      
      کوچه ی تنگ ماجرای فدک
      کرب و بلای حسن مجتبی ست
      
      جواد حیدری



موضوعات مرتبط: * اشعار معصومین (ع)تخریب قبور بقیع

برچسب‌ها: اشعار هشتم شوال سالروز تخریب بقیع مهدی وحیدی
[ 24 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار امام زمان(ع)

 

ما را به یک کلاف نخ آقا قبول کن
یـا ایّهـا العــزیز! أبانـا! قــبول کن

آهی در این بساط به غیر از امید نیست
یـا نـاامیدمــان ننـمـا یـا، قـبـول کن

از یـاد بـرده ایم شمـا را پـدر! ولی
این کودک فراری خود را قبول کن

رسم کریم نیست که گلچین کند، کریم!
مـا را سَـوا نکـرده و یک جـا قـبول کن

گر بی نوا و پست و حقیریم و رو سیاه
اما به جــان حضرت زهـرا قبـول کن

مجید لشکری

*********************

پنهان نموده چهره ز ما آه می کشی
تا کی ز آه پرده بر این ماه می کشی؟

دیگر خدا ز قهر نگاهم نمی کند
وقتی گناه می کنم و آه می کشی

آهی که مانده در دل تو از گناه من
پنهان نموده از من و در چاه می کشی

چاهی به قدر آه تو مولا عمیق نیست
ناچار آه نیمه و کوتاه می کشی

کوتاه می کند شب دلتنگی مرا
دستی که بر سرم ز وفا گاه می کشی

گاهی که  سرکشی کنم از تو دل مرا
با یک نگاه، باز به همراه می کشی

 حسن بیاتانی

*********************

 

 

رسیده‌ام به چه جایی... کسی چه می‌داند
رفـیــق گـریـه کجایی؟ کـسی چـه می‌دانــد

 

میـان مـایی و با مـا غـریبه‌ای ...افسوس
چه غفلتی! چه بلایی! کسی چه می‌داند

تـمـام روز و شبـت را همـیشه تنهایی
«اسیر ثانیه‌هایی» کسی چه می‌داند

بـرای مـردم شهـری کـه با تو بد کردند
چگونه گرم دعایی؟ کسی چه می‌داند

تـو خـود بـرای ظـهـورت مـصـمـّـمی اما
نمی‌شود که بیایی کسی چه می‌داند

کـسی اگر چه نداند خدا که می‌داند
فقط معطل مایی کسی چه می‌داند

اگـر صحـابـه نباشد فـرج که زوری نیست...
تو جمعه جمعه می‌آیی کسی چه می‌داند

کاظم بهمنی



موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - موضوع آزاد

برچسب‌ها: اشعار امام زمان(ع) مهدی وحیدی
[ 22 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار عید سعید فطر


      گذشت ماه صیام و رسید عید صیام
      کنیـد یکسـره بهـر نمـاز عید، قیام

      اگرچـه رفت مـه روزه و مـه تسبیح
      مبارک است به اهل صیام، عید قیام

      شراب کوثـر و باغ بهشت و جلوۀ یار
      به روزه‌دار حلال و به روزه‌خوار حرام

      بـرات عفـو بگیریـد از خـدای کریم
      که گشته عفو عمومی به دوستان اعلام

      هزار حیف! دریغا! چه زود پایان یافت
      مهی که دست الهی به ما خوراند طعام

      سلام بـاد بـه ماهی که بود ماه درود
      درود باد به ماهـی که بود ماه سلام

      سلام بـاد بـه ماهـی که بـود لیلۀ قدر
      سلام بـاد بـه ماهـی که بـود ماه تمام

      سلام باد به ماهی که از نسیم خوشش
      رسید بوی خداوند، دم‌بـه‌دم بـه مشام

      بـه وسعت همـه عالـم برای مهمانان
      گشـوده بـود خداونـد، سفــرۀ اطعـام

      ثواب روزه خودش بود؛ بهتر از این چیست؟
      ز هـر کرامت و لطف و عنایت و اکرام

      اگرچه مـاه خـدا بـود ایـن مه پر فیض
      بدان جلالت و قدر از علی گرفت طعام

      سلام باد به ماهی که هر شبش دل ما
      به «افتتاح» و «ابوحمزه» می‌گرفت آرام

      مهـی کـه بود لیالیش بهترین شب‌هـا
      مهـی کـه بـود در ایـام، بهترین ایـام

      مهی که هر شب و هر روز در بهشت وصال
      خدای، ریخت شراب طهورتان در جام

      مه ولایت سبط نبی، امام حسن
      مه شهـادت مـولا علی، امـام همام

      علی که ذات خـداوند بـود مـداحش
      علی کـه بعـد پیمبـر امـام بـود امام

      علی حقیقت قرآن، علی حقیقت دین
      علی ولـی خـدا و وصـی خیـرالانام

      علی معلـم آدم، علـی سفینـۀ نـوح
      علی روان مسیح و علـی کلیم کلام

      علی که مدح و ثنایش حقیقت توحید
      علی که مهر و ولایش تمامی اسلام

      علی فـروغ بـه جـان بشر دهد دائم
      علی که رحمت موصولۀ خداست مدام

      علی که ماه، سـلامش کند ز اوج سپهر
      علی که مهر، به انگشت او سپرده زمام

      نماز و روزه و حـج و زکات بـی او هیچ
      کتـاب و دین و نبـوت از او گرفت قوام

      نهاده بوسه شجاعت به دست و بازویش
      عبــادت همــۀ اولیــاش در هـر گـام

      چه حاجتی چه نیازش بر این خلافت بود
      کسی که بود به کویش امین وحی، غلام

      فقط نه این که به دام جهـان اسیر نشد
      ببین بـه گـردن دنیـا نهـاد، مـولا دام

      چقـدر دور حـرم راه می‌روی "میثم!"
      به طوف خانـۀ مـولا علـی ببند احرام

      استادسازگار

***********************

      دردا كه ماه رحمت حق باز هم گذشت
      با آن كه لحظه لحظه او مغتنم گذشت

      درهای مغفرت به روی ما گشوده بود
      مهمانی خدا به وسعت جود و كرم گذشت

      شب های قدر او چه قدر با شكوه بود
      ساعات غرق عفو گنه دم به دم گذشت

      بر خرمن گناه من آتش كشید دوست
      با آن كه دید معصیتم از رقم گذشت

      دست مرا گرفت خدا و نجات داد
      وقتی ز پا فتادم و آب از سرم گذشت

      ای دل به هوش باش پس از ماه مغفرت
      ماهی كه می زدند گنه را قلم گذشت

      هر كس نبُرد بهره از این چشمه زلال
      باور كنید زندگیش در عدم گذشت

      در عید فطر خوان كرم چیده می شود
      گر ماه رحمت و كرم ذوالكرم گذشت

      یا رب به وصل دوست سروری به ما ببخش
      این روزهای هجر كه با درد و غم گذشت

      همسایه رضاست «وفائی» و می سرود
      اوقات خوب ما همه در این حرم گذشت

      استادسيدهاشم وفائي


***********************

      عید فطر است و اول شوال
      نور عشق است و شور و جذبه و حال

      بهر توفیق درک ماه خداست
      قلب‌ها از نشاط، مالامال

      جشن قرآن و جشن غفران است
      عید اسلام و روز فخر و جلال

      رمضان، ای مه نماز و دعا
      ای ره اکتساب فضل و کمال 

      رمضان، ای گناه شوی بشر
      زآن‌ همه چشمه‌های اشک زلال

      رمضان، ای فضای رحمت حق
      که زند مرغ دل، به اوج تو بال

      رمضان، ای که روز نیمه‌ی توست
      مطلع آفتاب عشق و جمال

      عید مسعود زاد روز حسن
      مجتبای محمدی تمثال

      رمضان، ای که در شب قدرت
      لطف یزدان، برون ز حد مقال

      ماه غفران و ماه توحیدی
      ماه قرآن و ماه احمد و آل

      استادحبيب الله چايچيان


***********************

چه زود از دست ما ماه خدا رفت
      مه تسبیح و تهلیل و دعا رفت
       مه احیا مه شب زنده داری
       مه روزه مه صدق و صفا رفت
       مهی که بود از فیض و سعادت
       نفس، تسبیح و خواب آن عبادت

      *****
      مه یا نور و یا قدوس و یارب
      شبش از روز و روزش بهتر از شب
       خوشا آن روزه داران را که دانم
       محبت بود در دل، ذکر، بر لب
       به خلوتگاه شب اختر فشاندند
       کمیل و افتتاح و ندبه خواندند

      *****
      سحر بود و مناجات و دعایش
       دعاهای لطیف و دلربایش
       خوش آنکو داشت خلوت با خداوند
       دریغ از لحظه های با صفایش
       کجا رفتند شب های منیرش
       چه شد بوحمزه و جوشن کبیرش

      *****
      چه شب هایی که دل یاد خدا بود
      دعا بود و دعا بود و دعا بود
       به گوش جان صدای آشنا بود
       خوشا آنان که از نو جان گرفتند
       دل شب انس با قرآن گرفتند

      *****
      چه ماهی ماه حی ذو المنن بود
       چه ماهی ذکر حق نقل دهن بود
       چه ماهی ماه غفران ماه رحمت
       چه ماهی ماه میلاد حسن بود
       چه ماهی دل ز ایمان منجلی بود
       علی بود و علی بود و علی بود

      *****
      مه احیا مه مولا علی بود
      علی شمع دل و دل با علی بود
       تو گویی با علی بودیم تا صبح
       چه می گویم نفس ها یا علی بود
       چه شد آوای یارب الکریمش
       دعای یا علیُّ یا عظیمش

      *****
      وفا و عشق و ایمان بود این ماه
       مگو، شیرین تر از جان بود این ماه
       بهشت سبز انس عبد و معبود
       بهار ختم قرآن بود این ماه
       فروغ روح از بدرش گرفتیم
       شرف از لیله القدرش گرفتیم

      *****
      الا ای دوستان عید صیام است
      چه بنشستید این عید قیام است
       طلوع صبحدم را این روایت
       هلال ماه نور این پیام است
       خوشا حال تمام روزه داران
       که حسرت شد نصیب روزه خواران

      *****
      ره صدق و صفا پویید امشب
      جمال یار را جویید امشب
       وضو گیرید با عطر بهشتی
       به مهدی تهنیت گویید امشب
       خوش آن عیدی که با دلدار باشیم
       همه با هم کنار یار باشیم

      *****
      اگر چه عید فیض و عید نور است
      اگر چه عید شوق و عید شور است
       اگر چه عید مجد است و سعادت
       تمام عیدها روز ظهور است
       بدون یار، گل خار است خار است
       گل نرگس اگر آید بهار است

      *****
      الا ای شمع بزم آشنایی
      ندارد بی تو چشمم روشنایی
       دلم خون شد دلم خون از جدایی
       گلم، باغم، بهارم کی می آیی
       الهی عیدِ بی تو باز گردد
       بیا تا عید ما آغاز گردد

      *****
      تو شمع و قلب ما پروانه ی توست
       ندیده عالمی دیوانه ی توست
       ندای یا لثارات الحسینت
       لوای کربلا بر شانه ی توست
       ظهورت عید خلق عالمین است
       نه تنها عید ما، عید حسین است

      *****
      همین است و همین است و همین است
      که دیدار تو عید مسلمین است
       عزیز دل به آمین تو سوگند
       دعای «میثم» دل خسته این است
       که فردا جزو یاران تو باشد
       دلش باغ و بهاران تو باشد
      استادسازگار

 
***********************

      
      گذشت، ماه خدا و رسید، عید صیام
      به هر دو باد، درود و به هر دو باد، سلام

       هزار شکر که عید صیام کرد، طلوع
       هزار حیف که ماه صیام گشت، تمام

       چه دیر ماه خدا آمد و چه زود گذشت
       چو آفتاب که یک لحظه می‌پرد از بام

       مه نیاز و نماز و دعا و استغفار
       مهی که بوی خدا می‌رسید از آن به مشام

       مه مبارک جوشن‌کبیر، رفت ز دست
       مه دعای سحر، ماه سجده، ماه قیام

       به افتتاح و ابوحمزه، دعای مجیر
       گرفته بود دل دوستان حق آرام

       سلام باد به شب‌های قدر و اعمالش
       که با خدا همه شب انس داشتیم مدام

       سلام باد بر آن لحظه‌های شیرینی
       که می‌شد از همه سو عفو کبریا اعلام

       گناهکار! ز عفو خدا مشو نومید
       که ناامیدی از رحمت خداست حرام

       به عید فطر بگیر از خدای خود عیدی
       که میهمان خدا را خدا کند اکرام

       مه مبارک ما بیشتر مبارک شد
       ز مقدم حسن، آن نور چشم خیرالانام

       امام دوم، فرزند اول زهرا
       که بود شانۀ پیغمبر خداش مقام

       به روزه‌خوار بگو خون دل خورد دائم
       به روزه‌دار گواراست عید ماه صیام

       خوشا کسی که به مهر علی و اولادش
       گرفت روزه و گسترد سفرۀ اطعام

       علی، ولی خدا، نفس مصطفی، حیدر
       که حب او همه دین است و مهر او اسلام

       خجسته نام خوشش حسن مطلع قرآن
       حدیث مدحش در لوح گشته حسن ختام

       وضو بگیر و بخوان داستان ردالشمس
       که آفتاب، به دست علی سپرده زمام

       بگو به خصم علی روزه و نماز، تو را
       شرار آتش خشم خدا شود در کام

       به روز حشر که داغ عطش به هر جگر است
       خوشا کسی که ز دست علی بگیرد جام

       مرام میثم تمار خوش بود «میثم»
       که در ثنای علی یافت عمر او اتمام

      استادسازگار


***********************

      حیف که ماه رمضان شد تمام
      ماه دعا ماه صلات و صیام

      ماه خدایی شده خود ساختن
      دل ز همه شسته به او باختن

      ماه پر از نور الهی شدن
      خانۀ دل طور الهی شدن

      شب همه شب تاب و تبی داشتیم
      اشک و مناجات شبی داشتیم

      ماه پر از نور الهی شدن
      خانۀ دل طور الهی شدن

      شب همه شب تاب و تبی داشتیم
      اشک و مناجات شبی داشتیم

      ماه خدا داشت چه عمر کمی
      عمر کمش بود بسان دمی

      ذکر خفی ورد جلی داشتیم
      زمزمۀ علی علی داشتیم

      روز در آغوش خدا جای ما
      شب همه شب لیلۀ احیای ما

      روز نفس‌ها همه بودی نماز
      شب همه در ناله و راز و نیاز

      روز ز سوز عطش افروختن
      شب همه دم شمع شدن سوختن

      نیمۀ مه هر چه سخن داشتیم
      بر لب خود مدح حسن داشتیم

      جلوه ز حسن ازلی داشتیم
      روشنی از ماه علی داشتیم

      ماه خداوند علیک السلام
      رفتی و باز آمده عید صیام

      عید خدا عید دعا عید نور
      چشم بد از صبح دل‌آراش دور

      عید قبولی صیام همه
     سجده و تکبیر و قیام همه

      عید وصال است وصال خدا
      محو شدن محو جمال خدا

      خندۀ شادی به لب روزه‌دار
      آتش حسرت به دل روزه‌خوار

      آنکه در این مه زده خود را به خواب
      وای بر او در صف یوم الحساب

      طایفه‌ای را همه با جام نور
      داده خداوند شراباً طهور

      وصل خدا شامل حال همه
      قرب خداوند حلال همه

      طایفه‌ای تلخ شده کامشان
      روز شده تیره‌تر از شامشان

      کور ز دیدار تجلاّی نور
      دور ز رحمت خدای غفور

      خار چه سهمی برَد از بوستان؟
      وصل خداوند و علی دوستان

      کیست علی؟ تمامِ هست خدا
      گوش خدا، دیده و دست خدا

      کیست علی؟ وصی ختم رسل
      کیست علی؟ عصارۀ عقل کل
 
      کیست علی تجلی کبریا
      لحم و دم و نفس رسول خدا

      کیست علی؟ روح صلات و صیام
      کیست علی؟ رکن قعود و قیام

      سکوت ما صحبت ما یا علی است
      قبولی طاعت ما یا علی است

      مغز علی و دگرانند پوست
      فشردۀ هزار و یک اسم هوست

      یک شبش از عمر جهان برتر است
      یک دمش از طاعت عالم سر است

      مهر علی نور کند نار را
      مهر علی لاله کند خار را

      مهر علی کار مسیحا کند
      مردۀ دل را علی احیا کند

      مهر علی رحمت بی‌انتهاست
      مهر علی تمام لطف خداست

      مهر علی ولایت انبیاست
      مهر علی هدایت انبیاست

      مهر علی تمام ایمان بوَد
      مهر علی حیات قرآن بوَد

      مهر علی چراغ آئین ماست
      مهر علی تمامیِ دین ماست

      مهر علی کلاس عمّارهاست
      نتیجه‌اش میثم تمّارهاست

      ما به تولّای علی زاده‌ایم
      روز ازل دل به علی داده‌ایم

      این سخن خلق همه عالم است
      گر چه روان از قلم «میثم» است

      سرود آب و گل ما یا علی است
      حرف زبان و دل ما یا علی است

      استادسازگار


***********************

      دلخسته خدا خدا خدا می کرد
      یک ماه  برای تو  دعا  می کردم

      هرجمعه ی ماه رمضانی که گذشت
      تا وقت اذان   تو را  صدا   می کردم

      سی روز به عشق دیدنت  آقا جان
      من روزه خود به اشک وا می کردم

      در هر شب قدر وقت احیا ارباب
      با یاد شما حال  وصفا می کردم

      ای کاش نماز عید فطر خود را
      در پشت سر تو اقتدا میکردم

      افسوس چنین نشد ومن فهمیدم
      یک ماه برای خود  دعا می کردم

      سيداميرحسين ميرحسيني

 
***********************

      امروزعید فطر و لب ازجام می، تر است
      این مستی از بیان و تصور، فراتر است

      جام وصال و مستی دیدار دلبری
      کز هر چه گفته اند و بگویند، برتر است

      با این دو گوش، قول و غزل بس شنیده ایم
      شیرین ترین سخن، نغمه الله اکبر است

      از بهر طاعت تو، نخوردیم و می خوریم
      امروز و این، کی از آن روزه کمتر است

      تنها نه ما، ز آب و غذا روزه داشتیم
      ازغیر یار دل بگرفتن ،چه خوش تر است

      چون جان و دل بریده شد از ماسوی، دلا
      اکنون شراب وصل چشیدن، میسر است

 



موضوعات مرتبط: عید سعید فطر

برچسب‌ها: اشعار عید سعید فطر مهدی وحیدی
[ 17 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار وداع با ماه مبارک رمضان

 

دارد بساط ماه خدا جمع می شود

از سفره نان و آب و غذا جمع می شود

 

آن دامنی که دست کرم پهن کرده بود

دارد ز دست های گدا جمع می شود

 

فرصت گذشت؛ این رمضان هم تمام شد

زیباترین بهانه ما جمع می شود

 

یک ماه شهر ما نفس راحتی کشید

اما چه زود حال و هوا جمع می شود

 

نزد طبیب حال دلم خوب می شود

وقتی طبیب هست شفا جمع می شود

 

من تازه انس تازه گرفتم به نام تو

ربّ کریم سفره چرا جمع می شود؟

 

دیگر ببخش هرچه نبخشیده ای زما

دیگر ببخش هرچه گدا جمع می شود

 

مارا بخر ؛ بیا و معطل نکن مرا

لحظه های لطف و صفا جمع می شود

 

امشب که رفت جز عرفه ،ای خدای من

دریای رحمت تو کجا جمع می شود

 

این بار من که ریخته در راه آخرش

با رحمت امام رضا جمع می شود

 

امشب که رفت وعده ما در محرم است

در صحن ارگ اهل عزا جمع می شود

 

آخر به لطف فاطمه این جمع بی ریا

در صحن شاه کرب و بلا جمع می شود

**



موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدا

برچسب‌ها: اشعار وداع با ماه مبارک رمضان مهدی وحیدی
[ 16 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار وداع با ماه مبارک رمضان

 

از عمر فقط حاصل من روی سیاه است

افسوس که این ماحصل عمر تباه است

 

ماندم که چرا ذوق مناجات ندارم

هرچه به سرم آمده از دست گناه است

 

رفت این رمضان زودتر از هر رمضانی

پرت است حواسم که شب چندم ماه است

 

باید به خودم آیم که دگر آخر خط است

برگردم از این راه که این آخر راه است

 

هر چند که سنگین شده جرمم تو رحیمی

کوه گنهم در بر عفوت پر کاه است

 

من چیز زیادی به خدا از تو نخواهم

آدم شدنم در گرو نیمه نگاه است

 

ماندم به سرای که برم حاجت خود را

این نیمه شب این بنده به دنبال پناه است

 

چیزی که به دادم برسد عشق حسین است

در حشر برایم فقط این اشک گواه است

 

اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب 25 ماه رمضان92 



موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدا

برچسب‌ها: اشعار وداع با ماه مبارک رمضان مهدی وحیدی
[ 16 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار مناجات با خدا

     توبه از جرم وخطا،حال سحر مي خواهد
      خلوت نيمه ي شب اشك بصر مي خواهد
      
      وادي طور همين هيئت هر هفته ي ماست
      ديدن نور خدا اهل نظر مي خواهد
      
      سختي گردنه ي عشق زمينت نزند
      راه پر پيچ وخمش مرد سفر مي خواهد
      
      صرف اين سينه زدن ها به مقامي نرسيم
      محرم راز شدن ديده ي تر مي خواهد
      
      جهت بخشش هر سينه زني حضرت حق
      محشر از مادر سادات نظر مي خواهد
      
      عمل زينب كبري به همه ثابت كرد
      سر شكستن ز غم دوست جگر مي خواهد
      
      سر عباس به ني پند ظريفي دارد
      غير خورشيد،سماوات قمر مي خواهد
      
      وحید قاسمی
       
    
  *******************

      
      همیشه گدایی که آقا ندارد
      سر سفره ی هیج جا " جا ندارد
      
      بدون تعارف زدن سفره خوب است
      کرم خانه اصلا بفرما ندارد
      
      تقلا مکن تا مچم را بگیری
      گنهکار که بوق و کرنا ندارد
      
      بیا پیش مردم مگو که چه کردم
      خجالت کشیدن تماشا ندارد
      
      تو ناراحتی که چرا پشت کردم
      بیا خب بزن اینکه دعوا ندارد
      
      همین جا بزن آخرت را رها کن
      برای تو اینجا و آنجا ندارد
      
      مکش بر رخ من ببر آتشت را
      برای کسی که علی را ندارد ....
      
      ....سر سفره ی رحمت تو خدایا
      کسی جا ندارد که زهرا ندارد
      
      بگو  روزی ام کربلا نیست  ـ  اینکه
      نیازی به امروز  و فردا ندارد
      
      علی اکبر لطیفیان
       
        *******************       

      
      از ما عجیب نیست دعایی نمی رسد
      از تحبس الدعا که صدایی نمی رسد
      
      ما تحبس الدعا شده ی نان شبهه ایم
      آنجا که شبهه است عطایی نمی رسد
      
      پر باز میکنم بپرم ، میخورم زمین
      بال و پر شکسته به جایی نمی رسد
      
      باید تنم پی سپر دیگری رود
      با روزه های ما به نوایی نمی رسد
      
      با دست خالی از چه پل دیگران شوم
      دستی که وقف شد به گدایی نمی رسد
      
      ای میزبان ! فدای تو و سفره چیدنت
      آیا به این فقیر غذایی نمی رسد ؟
      
      من سالهاست منتظر یک ضمانتم
      آخر چرا امام رضایی نمی رسد؟
      
      از من مخواه پیش از این زندگی کنم
      وقتی برات کرب و بلایی نمی رسد
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      ******************* 
       
      الهی به این بنده فرصت بده
      به توفیق بر نفس رخصت بده
      
      شب چارمی بازهم آمدم
      خودت روز محشر شهادت بده
      
      عوض کن مزاج مرا با دعا
      به من حس سبز عبادت بده
      
      سر سفره ات زاهدان سائلند
      به این هم نشینی سعادت بده
      
      اگر اوج انسانیت بندگی ست
      به آزادی من اسارت بده
      
      ...چه می خواهی از من سر و دست و پا
      ....بهایت چقدر است قیمت بده
      
      .......
      
      شبیه مظاهر حبیب آمده
      پر از عطر خوش بوی سیب آمده
      
      حسین امشب آمد به بالین من
      برای مریضت طبیب آمده
      
      سراغ من خسته انگار که
      غریبانه حس غریب آمده
      
      کنون وقت گریه است زینب بیا
      به گودال آن نانجیب آمده
      
      گلی را که گم کرده ای روی نیزه
      بمیرم که شیب الخضیب آمده
      **
      اجرا شده توسط حاج مهدی سلحشور 
       
        *******************        
      رمضون كاشكي مي شد منو مدينه ببـري
      منو پيـش شهـدا شكسته سينه ببـري
      رمضون كاشكي مي شد شهادتا امضا بشه
      بدن ماهمگی مثل خود زهرا بشه
      رمضون كاشكي مي شد فاطمه لبخند بزنه
      به سر بسيجياش دوباره سربند بزنه
      



موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدامناجات با خدا

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا مهدی وحیدی
[ 8 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار مناجات با خدا

      
      سرخوشم از باده ای که یار دستم میدهد
      جام اشکی که  سحر دلدار دستم میدهد
      
      همرهان بار سفربستند ومن جا  مانده ام
      گفتم آخر روسیاهی کار دستم میدهد
      
      وای از نفسم که درراه خطا خوارم نمود
      او بهانه از سر اجبار دستم میدهد
      
      آنقدر توجیه شیطانی بچیند روی هم
      تا گنه را از سر اصرار دستم میدهد
      
      معصیت کردن براین عادی گشته چرا؟
      این بلا را  نفس با تکرار دستم میدهد
      
      من گنه کارم ولی آخر به عشق فاطمه
      برگ سبزی حضرت غفار دستم میدهد
      
      ناز ساقی را به خون دل کشم تا لحظه ای
      -  که  سبویی  لحظه دیدار دستم میدهد
      
       زیر دین کس نباشم تا دم جان  دادنم
      
      جام کوثر حیدر کرار دستم میدهد
      
      بوسه دارد دست آن ساقی که ازروز ازل
      باده   را  بی منت  و   آزار دستم میدهد
      
      در ازای هر علی گفتن به زهرایش قسم
      جامی از کوثر صدو ده بار دستم میدهد
      
      دانم آخر حق زباب القبله  کرب وبلا
      
      برگ تضمین امان از نار دستم میدهد
      
      قاسم نعمتی
       
      **********************
       
      همین که از لب ما آه آه می افتد
      طبیب زودتر از ما به راه می افتد
      
      دو روز رفتم و با پای خویش برگشتم
      همیشه کار گدایان به شاه می افتد
      
      کریم بودن و بخشیدنت به جای خودش
      بگو کی از سرِ ما این گناه می افتد
      
      به ما نگاه بینداز که چشم سلطان هم
      گهی به روی غلام سیاه می افتد
      
      هر آن کسی که بدون علی صدا کند
      اگر ز چاله در آید به چاه می افتد
      
      در این بساط که دریا به قطره محتاج است
      نیاز کوه گناهی به کاه می افتد
      
      فدای شاه غریبی که لحظه آخر
      به نیزه تکیه زند و بی سپاه می افتد
      
      فدای شاه غریبی که راس پر خونش
      به پای دخترکی بی پناه می افتد
      
      علی اکبر لطیفیان

       
       **********************
       
       
      سفره آماده ،سر سفره گدا آماده
      کرم آماده من آماده خدا آماده
      
      این کرم خانه دو ماه است تدارک دیده
      قبل مهمان همه جا هست غذا آماده
      
      اینکه اینجائیم از لطف خود اوست نه من
      او نخواهد ، نشوم بهر دعا آماده
      
      گر خدا رحم نیارد به من آلوده
      نفس من هست به انجام خطا آماده
      
      دل بیمار محال است به درمان نرسد
      مطب آماده دل آماده دوا آماده
      
      بی پرو بال به پرواز رسیدن شدنی است
      بسکه در ماه خدا هست هوا آماده
      
      توبه بی ذکر علی نیست میسر ولله
      ذکر حیدر بکند قلب مرا آماده
      
      عجبی نیست ببینم در این ماه علی
      بیشتر از همگان فاطمه را آماده
      
      طلب کعبه در این ماه طواف یار است
      پس چه بهتر که بود کرببلا آماده
      
      وقت یاری گل فاطمه فردای فرج
      کاش باشیم کنار شهدا آماده
      
      علی اکبر لطیفیان

       
       **********************     
      

      
      هرکه سوز جگرواشک روانش دادند
      برسرکوی مناجات امانش دادند
      
      آنکه گردید نظرکرده صاحب نظران
      جلوه حضرت معشوق نشانش دادند
      
      دیده ای راکه مطهر شده با اشک سحر
      جام وصلی زسبوی رمضانش دادند
      
      آن دلی راکه عیارش به دعا خالص شد
      نیمه شب وقت مناجات زبانش دادند
      
      زیرو رو میکند عالم نفس آن واعظ
      که ز انفاس علی فن بیانش دادند
      
      بنده ای که شده تسلیم به تقدیر خدا
      هرچه دادند به ابرار همانش دادند
      
      باغ آن سینه که شد زنده به باریدن اشک
      سبزی عشق به اوقات خزانش دادند
      
      نوکری را که ملقب شده بر نام حسین
      ظل رحمانیت عرش مکانش دادند
      
      هرکه خودرا برساند حرم کرب و بلا
      مستقیما ز خدا برگ امانش دادند
      
      آن گلویی که دم روضه زینب دارد
      اثری خاص به لحن سخنانش دادند
      
      باسلامی همه عشاق بریزد برهم
      آنکه بادست حسین لقمه نانش دادند
      
       قاسم نعمتی
       
       **********************       
       
      دردا که مثل ميثم و سلمان نمي‌شويم
      سلمان شدن که هيچ، مسلمان نمي‌شويم
      
      وقتی که غرق سستی و جهل و تغافلیم
      لبریز استجابت و ايمان نمي‌شويم
      
      هر سال چند مصحف زرکوب مي‌خريم
      اما انيس و همدم قرآن نمي‌شويم
      
      يک عمر بين پيله‌ی تن دست و پا زديم
      پروانگي ما چه شده؟ جان نمي‌شويم!
      
      بيمار معصيت شده يک عمر نفسمان
      همت نمي‌کنيم که درمان نمي‌شويم
      
      با اين کوير بخل و حسد خو گرفته ايم
      افسوس، رود و چشمه و باران نمي‌شويم
      
      رنج و غم تمامي ما بي ملالي است
      از غصه‌ی کسي که پريشان نمي‌شويم
      
      در اين زمانه آدميت جان سپرده است
      رنجي نبرده ايم، نه! انسان نمي‌شويم
      
      باری ز دوش خلق خدا بر نداشتیم
      بيهوده نيست همدم جانان نمي‌شويم
      
      این کوره راه ختم به جنت نمی شود
      اینگونه هم قبیله‌ی سلمان نمی‌شویم
      
      در محضر امام زمان، لاف مي زنيم
      وقتي که يار رهبر خوبان نمي‌شويم
      
      با این حساب کرب و بلا هم شود به پا
      قرباني امام شهيدان نمي‌شويم
      
      یوسف رحیمی  
       
     **********************   
       
       
      ما دل نبسته‌ایم به اوضاع کار خویش
      دل خوش نکرده‌ایم به این کوله‌بار خویش
      
      باید خدا به داد دل بی‌کسم رسد
      شیطان کند وگرنه دلم را شکار خویش
      
      رخت و لباس پاره نشان گدایی است
      ما را کریم رد نکند از جوار خویش
      
      سوگند خورده است که بخشیده می‌شویم
      پس آمده است با همه‌ی اعتبار خویش
      
      او قول داده است که ما را نمی‌زند
      خوبان نمی‌زنند به زیر قرار خویش
      
      با ذره‌پروری به چه جایی رسیده‌ایم
      ما را نشانده‌اند کریمان کنار خویش
      
      پروانه‌ایم و دور علی‌وار می‌زنیم
      خارج نمی‌شود دل ما از مدار خویش
      
      فردای حشر فاطمه دنبال کار ماست
      کار تمام خلق می‌افتد به یار خویش
      
      تا بشنویم نام حسین گریه می‌کنیم
      یکباره می‌دهیم ز دست اختیار خویش
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      **********************   
       
        
      کو یک نفر که یاد دل خستگان کند؟
      یا لا اقل حکایت ما را بیان کند
      
      من زیر بار معصیتم ضعف کرده ام
      دستی کجاست تا مدد ناتوان کند
      
      تب کردم از مرور گناهان کوچکم
      کو آتشی که خجلت ما را نهان کند؟
      
      ما بی سلیقه ایم، تو حاجات ما بخواه
      ورنه گدا مطالبه ی آب و نان کند
      
      آتش میاورید که اشکم مرا بسوخت
      کار شرار نار تو آب روان کند
      
      ما را مران ز خویش چرا که زمانه راند
      حاشا که دوست کار زمین و زمان کند
      
      چیزی نصیب تو نشود از عذاب من
      ایزد کجا محاربه با استخوان کند
      
      شبها مرا برای خودت انتخاب کن
      فرصت مده که دیگری ام امتحان کند
      
      درهم بخر که سخت گرفتار و در همیم
      خوب است گرچه چشم تو ما را نشان کند
      
      از تو بعید نیست رفیق گدا شوی
      مرد کریم میل به مستضعفان کند
      
      محرم نمی شود به مناجات نیمه شب
      هرکس که رو به محفل نامحرمان کند
      
      صبح قیامت از تو، به تو می برم پناه
      آغوش تو مگر که مرا میهمان کند
      
      با آفتاب روز جزا پاک می شود
      هر کس که قهر از کرم آسمان کند
      
      محمد سهرابی 
       
       **********************       
       
      آن گدایی که در کوی تو جایی دارد
      از سر سفره ی تو آب و غذایی دارد
      
      تو نه آنی که ز خود دور کنی سائل را
       یار آن است که پیوسته عطایی دارد
      
         پیش اغیار شکستن نبُوَد در خور ما
      دل چو بشکست برای تو بهایی دارد
      
      در هیاهوی دعا ناله ی من گم نشود
      هر نوا گوشی و هر گوش نوایی دارد
      
      با تو یک رنگ نشد قلب و زبانم آخر
       بس که این بنده به هر لحظه هوایی دارد 
      
       با همه معصیتم نام مرا خط نزدی
        نازم آن یار که گسترده سَرایی دارد
      
        بخشش و لطف تو جرات به گناهش
      داده  بنده ات تا که خطاپوش خدایی دارد
       
      
       
       ********************** 
       
       
      هر کس ز بارگاه تو منت نمی کشد
       در حیرتم چگونه خجالت نمی کشد
      
      بنشستنم همان و در او سوختن همان
       کارم به وصل دوست به صحبت نمی کشد
      
      باید فرشته ها ی تو خُدّام من شوند
       مهمان که زحمتی به ضیافت نمی کشد
      
      بوی غذاست راهنمای گدای شهر
       کار ضیافت تو به دعوت نمی کشد
      
      کس بعد از این ز ریخت و پاشی که می کنیم
      خود را به سایه سار قناعت نمی کشد
      
      ما جا نماز خویش به دریا فکنده ایم
      گریه عنان به خاک مذلت نمی کشد
      
      جوری نخورده ام به زمین تا شوم بلند
      دل از در ِ تو رَخت اقامت نمی کشد
      
      زخمی که سینه چاک دَم تیغ دلبر است
      ناز طبیب و رنج طبابت نمی کشد
      
      آخر من از محبت تو آب می شوم 
      کار کسی چو من به سعادت نمی کشد
      
        کم می خرند بار مرا در دکان غیر
       میزان کسی چنان تو  به قیمت نمی کشد
      
      بیرون شده است کار من از مرهم و دوا
      قربانی از معالجه منت نمی کشد
       
  
       
    **********************
      

      
      من آلوده کجا محفل ابرار کجا
      این همه خوب کجا و من بیمار کجا
      
      از خجالت چه کنم او که خودش می داند
      من بدبخت کجا محرم اسرار کجا
      
      نمکی راکه به حر داد به چون من ندهند
      من دل مرده کجا سفره افطار کجا  
      
      همه مشغول مناجات و عبادت هستند
      این همه مست کجا و من بیکار کجا
      
      بارها گفت فرار از در من بدبختی ست
      جمله دوست کجا عبد گنهکار کجا
      
      باز یک سال دویدم پی امیال خودم
      من محتاج کجا دست طلبکار کجا
      
      دست خود را همه جا بهرگدایی بردم
      ولی این خلق کجا دست علمدار کجا
      
      مهدی نظری 
       
       **********************
         
       
      دیدی آخر حب دنیا دست و پایم را گرفت
      رفته رفته دل ربود از من  خدایم را گرفت
      
      چشمه ی اشکم نمی جوشد چرا علت زچیست
      من چه کردم که خدا حال بکایم را گرفت
      
      من به دنبال اجابت ها که نه اما چرا
      لذت گوشه نشینی و دعایم را گرفت
      
      بازی دنیاست اگر بی درد و غم بار آمدم
      و چه بد شد این دل درد آشنایم را گرفت
      
      روزگاری آرزوی من شهادت بود و بس
      بعد آن دوران ، زمان، حال و هوایم را گرفت
      
      در میان قلب خود هر روز زائر می شدم
      آه ، شیطان رخنه کرد و کربلایم را گرفت
      
      من بدی کردم ، زمین خوردم ، ولی ارباب بود
      که میان روضه هایش دست هایم را گرفت
      
      یاسر مسافر 
       
      ********************** 
      

      
      امشب هلال ماه خدا شد حلال من
      یعنی که پر ز می شده جام وصال من
      
      چندی بود که منتظر ماه رحمتم
      شکر خدا که ماه خدا شد حلال من
      
      خوان کرامتی که خدا پهن کرده است
      برده ز چهره گرد و غبار ملال من
      
      لایق به درک وصل تو اصلاً نبوده ام
      زیرا ندارد از تو نشانی مقال من
      
      از کثرت گناه و معاصی ام ای خدا
      خشکیده آب چشمه ی چشم زلال من
      
      غفلت مرا به وادی عصیان کشانده است
      بی یاد تو گذشته همه ماه و سال من
      
      بال و پرم شکسته ببین ای شکسته بند
      یا ایها الکریم نظر کن به حال من
      
      بار گناه شاخه ی دل را شکسته بود
      از لطف تو جوانه زد امشب نهال من
      
      یا رب به آبروی حسینت مرا ببخش
      مهر حسین ز روز ازل شد نوال من
      
      اذن سفر به کرب و بلا روزی ام نما
      طوف حریم او شده خواب و خیال من
      
      محمد فردوسی  
       
    **********************    
       
       
       فعل مرا دیدی ولی چیزی نگفتی
       بنده همان بنده ، خدا مثل همیشه
       از ما توسل از تو لطف و دست گیری
       آقا همان آقا ، گدا مثل همیشه
       #
      ممنون از اینکه دست ما را رو نکردی
       مثل همیشه باز هم ستار بودی
       چه خوب شد در معصیت مرگم
       نیامد ممنون از اینکه باز با ما یار بودی
       #
      با این گناهانی که من انجام دادم
       باور نمیکردم که دستم را بگیری
       تو آنقدر لطف و کرامت پیشه ای که
       روزی هزاران بار توبه می پذیری
       #
      جامانده بودم تو مرا اینجا رساندی
       من خواب بودم تو مرا بیدار کردی
       وقت سحرهای مناجاتت نبودم
      آن شب به جای من تو استغفار کردی
       #
       آن قدر خوبی ِ مرا گفتی به مَردم
       آن قدر که حتی من خودم هم باورم شد
       آه ای کرامت پیشه دیدی آخر کار
       این مهربانی های تو دردسرم شد
       #
      هر چند از دست خودم دلگیرم
       اما احساس دلتنگی در این شب ها نکردم
       سوگند بر سجاده ی خانم رقیه
      من مهربان تر از خودت پیدا نکردم
       **
      در را به روی ما گنه کاران نبندید
      ما هم دلی داریم گر چه رو سیاهیم
      گفتند این جا بارِ عصیان می پذیرند
      دیدیم بیش از عالمی غرق گناهیم
      
      علی اکبر لطیفیان
       
    **********************

      ز عقده های دل من گره گشایی  کن
      دوباره  آمدم ای میزبان عطایی  کن
      
      بهار توبه و غفران رسید الهی شکر
      به بنده ها نظر از عفو  کبریایی کن
      
      بهانه جور نمودی که بر درت  آیم
      بر آشنای همه ساله هم نوایی کن
      
      سفارش ملک داعی است در این ماه
      هر آنچه هستی از این در فقط گدایی کن
      
      بیا و راضی از این عبد بی سراپا باش
      بیا و روزی ما را امام رضایی  کن
      
      به خاطر گل روی حسین هم که شده
      به عبد عاصی خود باز هم خدایی  کن
      
      بدون روضه مناجات بی اثر باشد
      نصیب ما سحری رزق کربلایی کن
      
      سحر نوای امامی غریب می آید
      که بر مشام دلم بوی سیب می آید...
      
      احسان محسنی فرد 
       
    **********************  
       
       
        سفره ی اشک مرا قابل مهمانی کن
        در قدمگاه دلم قصد چراغانی کن
      
        حضرت دوست مرا معتکف یادت کن
        نعمت قرب به این سائلت ارزانی کن
      
        مثل خورشیدی و نور کرمت کم نشود
       به گدا از در شاهانه ات احسانی کن
      
        کعبه ی ذکر تو را مُحرم حج سحرم
        به منایم ببر و نیت قربانی کن
      
        خاطر مثل گلت کاش مکدر نشود
        نظر لطف بر احوال پریشانی کن 
      
       دوش در بین مناجات به من می گفتی
        ای پسر پیر شدی ترک هوسرانی کن 
      
       روزه و ذکر و نماز تو به دردی نخورد 
      توبه مردانه از این طرز مسلمانی کن 
      
       گریه و ناله و اندوه ندارد سختی
      به عمل رو کن ، آنگاه دادخواهی کن 
 
       
      **********************
     
      خرما و نان و آب و دعا را بياوريد
      قدري ز ياد محشر کبري بياوريد
      
      فکر قبولي ام، دل من شور ميزند
      شيريني ام کنيد؛ وَ خرما بياوريد
      
      اول سلام بر لب عطشان کربلا
      حالا کمي ز تربت آقا بياوريد
      
      تربت درون آب بريزيد تشنه ام
      اشکي براي حضرت سقا بياوريد
      
      افطار ميکنيم و فقط گريه ميکنيم
      يادي ز کربلاي معلي بياوريد
      
      يک ختم نذر حضرت زهرا نموده ام
      يک ذره صوت حضرت مولا بياوريد
      
      اين ماه توبه است براي دلم کمي
      العفو آوريد و تمنا بياوريد
      
      شبهاي ارک را به دو عالم نمي دهم
      آه اي ملائکه شب يلدا بياوريد
      
      پس تا اذان صبح غزل، وقت باقي است
      اشکي براي توبه ماها بياوريد
      
      سید محمد حسین حسینی 

  
        **********************
      
     
      وقتی اسیر سفره افطار می شوم
      غافل زطعم جلوه دلدار می شوم
      
      بعد از اذان مغرب و یک روز روزه دار
      پر تا گلو شبیه یک انبار میشوم
      
      چون کوهی از جهالت و ناشکری و ریا
      بر شانه های ماه خدا بار می شوم
      
      روزه سپر به آتش قهر خدا و من
      از قهر روزه مشتری نار می شوم
      
      آخر چه روزه است به جای سبک شدن
      نفسم جلو گرفته و پروار می شوم
      
      آخر چه روزه است که جای خضوع از آن
      جرات گرفته به دیگران هار می شوم
      
      آخر چه روزه است تهی از صداقتم
      ظاهر فریب و گشته و مکار می شوم
      
      روز آبروی روزه بریزد ز کرده ام
      شب سر شکسته محفل ابرار می شوم
      
      وقتی که شهرت است فقط نیت دلم
      ذلت پذیر گشته خود آزار می شوم
      
      در خواب غفلت آه اگر زندگی گذشت
      پیک اجل صدا زده بیدار می شوم
      
      گاهی که شور سینه زنی جان ببخشدم
      از نو اسیر خدعه اغیار می شوم
      
      با این همه قصور به امید فاطمه‌م
      مهدی اگر بخواهد از انصار می شوم
      
      آری مسیح فاطمه گر یاریم کند
      گر چه بدم غلام علمدار میشوم
      
      شاعر پیدا نشد 
       
       **********************   
       
       
       امسال هم چیدی بساط میهمانی
       بال و پرم دادی که گردم آسمانی
      
         منت نهادی در به رویم باز کردی
       آغوش بگشودی برای همزبانی
      
        در هر ضیافت خانه ای که پا نهادم
       مانند تو پیدا نکردم میزبانی
      
         از من چه دیدی دعوتم کردی دوباره
       باور نمی­کردم مرا قابل بدانی  
      
      هرگز به روی من نیاوردی که بودم
       گفتی همین که آمدی از دوستانی
      
         با یک نگاه کبریایی می توانی
       از چهره ام عرض ندامت را بخوانی
      
         نادانی ام شد عذر بدتر از گناهم
       آگاه بودم خرج عصیان شد جوانی
      
        تو خواستی تا من نمک گیرت بمانم
       تو عهد کردی که برای من بمانی
      
         باعفو خود باید مرا در بر بگیر
      ی آخر کریمی تو،خدایی،مهربانی
      
        من در جوار رحمتت یعنی حسینم
       مانند تو باشد حسینت جاودانی
      
      با بردن نام قشنگ حضرت عشق
      روزی افطارم بود صاحب زمانی
      
      تا مظهر فیاض "یا رازق" سه ساله است
      دیگر چرا غصه برای لقمه نانی
      
      یارب به موی خاک آلود رقیه
      حاشا اگر از درگهت ما را برانی  
      
      احسان محسنی فر
       
       **********************  
 
     
        با سنگ هر گناه پرم را شكسته ام
       آه اي خدا ، خودم كمرم را شكسته ام
      
        نه راه پيش مانده برايم نه راه پس
       پلهاي امن پشت سرم را شكسته ام
      
        من دانه دانه اشك خودم را فروختم
       نرخ طلايي گهرم را شكسته ام 
      
       ديگر مرا نشان خودم هم نمي دهند
       آيينه هاي دور و برم را شكسته ام
      
        دنيا شكست خورده تر از من نديده است
       حالا به سنگ خورده ، سرم را شكسته ام
      
         آرام كن مرا و در آغوش خود بگير
      حالا كه بغض شعله ورم را شكسته ام 
      
       راهم بده به باغهاي شجرهاي طيبه
       من توبه كرده ام ، تبرم را شكسته ام 
      
       حالا ببين كه به غير از گدا شدن
       در پيشگاه تو هنرم را شكسته ام
      
        رحمان نوازنی



موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدامناجات با خدا

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا مهدی وحیدی
[ 8 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار مناجات با خدا


   پهن شد سفره ي احسان، همه را بخشيدي
      باز با لطف فروان همه را بخشيدي
      
      ابر وقتي كه ببارد همه جا مي بارد ،
      رحمتت ريخت و يكسان همه را بخشيدي
      
      گفته بودند به ما سخت نميگيري تو...
      همه ديديم چه آسان همه را بخشيدي
      
      يك نفر توبه كند با همه خو ميگيري
      يك نفر گشت پشيمان همه را بخشيدي
      
      اين گنهكاري امروز مرا نيز ببخش
      تو كه ايام قديم ، آنهمه را بخشيدي
      
      حيف از ماه تو كه خرج گناهان بشود
      تو همان نيمه ي شعبان همه را بخشيدي
      
      داشت كارم گره ميخورد ولي تا گفتم
      " جان آقاي خراسان " همه را بخشيدي
      
      بي سبب نيست شب جمعه شب رحمت شد
      مادري گفت "حسين جان "همه را بخشيدي
      
      علي اكبر لطيفيان 
       
      *********************
       
       
      وقت جدایی من و ماه صیام شد
      یعنی غروب طلعت این بار عام شد
      
      دارد بساط ماه خدا جمع می شود
      آه درون سینه ی ما مستدام شد
      
      توشه برای روز جزا برنداشتم!
      فرصت گذشت و خوشه ی عمرم تمام شد
      
      یادش به خیر ... سوز مناجات نیمه شب
      وقتی که با خدا دل ما هم کلام شد
      
      یادش به خیر ... لحظه ی افطار ... تشنگی
      نام حسین گفتن ما التزام شد
      
      دست ادب به سینه نهادم به سوی او
      اشکم روان و ذکر لبم اَلسَّلام شد ...
      
      ... وای از دمی که خنده ی کوفی جماعتان
      بر زخم بی شمار تنش التیام شد
      
      هر کس به نوبه ی خودش از او بها گرفت
      وقتی میان قتلگهش ازدحام شد ...
      
      محمد فردوسی
       
      *********************
       
       
      بر روی دست ماندن این بارها بس است
      غیر از تو رو زدن به خریدارها بس است ...
      
      در لطف تو تحمل آه فقیر نیست ..
      فیاض را صدای گرفتار ها بس است ...
      
      این نفس مانع است ، خودت برطرف نما
      بین من و تو چیدن دیوارها بس است
      
      من بندگی ز ترس جهنم نمی کنم
      بنده شدن بخاطر اجبارها بس است !
      
      خیلی گناه می کنم و توبه می کنم ..
      دیگر بس است .. اینهمه تکرار ها بس است
      
      این بار را بخر .. که دگر راحتم کنی ...
      بیهوده رفتن سر بازارها بس است ...
      
      تو سفره را برای همه پهن می کنی
      در مهربانی تو همین کارها بس است..
      
      ما را بهشت هم نبر .. اما قبول کن
      لبخند تو برای گنه کارها بس است ...
      
      آری فقط حسین مرا رد نمی کند ...
      از این به بعد رفتن دربارها بس است ...
      
      علي اكبر لطيفيان 

       
     *********************

       
       
      مانند طفل در به دری گریه میکنم
      مثل گدای پشت دری گریه میکنم
      
      اشک مرا زمان گدایی ندیده اند
      این بار چون تو میگذری گریه میکنم
      
      حالا که بین این همه مردم زیادیم
      از این به بعد یک نفری گریه میکنم
      
      حتی اگر مرا بزنی قول میدهم
      با آب و تاب بیشتری گریه میکنم
      
      تنبیه تو حواس مرا جمع میکند
      من سالها ز خیره سری گریه میکنم
      
      بار مرا کسی نخریده...تو می خری؟!
      بار مرا بخر, نخری گریه میکنم
      
      از چند جا شکسته پرم..ای شکسته بند!
      از غصه شکسته پری گریه میکنم
      
      این روزه ها به درد قیامت نمیخورد
      دارم برای بی سپری گریه میکنم
      
      آقا نیامد و دل ما همچنان شکست
      پس پای سفره سحری گریه میکنم
      
      جان همان که زائر بابا نشد مرا
      یک کربلا ببر نبری گریه میکنم
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      *********************

       
       
      الغرض! فیض خاص گشت تمام
      سهم ما باز، فیض عام شده است
      دل ناباورم صدا می‌زد:
      میهمانی مگر تمام شده است؟
      *
      گفته بودند آخر این ماه
      عاشقش سر به زیر خواهد شد
      گفته بودند با دلم هر شب
      توبه کن! توبه، دیر خواهد شد
      *
      رمضان‌های بی‌شمار رسید
      همه شب‌ها گذشت پی‌درپی
      با خودم گفتم ‌اي دل بی‌درد
      فرصت توبه می‌رود، پس کی؟
      *
      فکر این باش سال دیگر هم
      رمضان می‌رسد ز راه اما
      تو مگر می‌شوی عوض؟ هرگز
      تو مگر توبه می‌کنی اصلا!
      *
      تو فقط فکر آمدن، رفتن
      فکر در مسجدِ خدا بودن
      فکر با اشک خود غریبه‌شدن
      با همه شهر آشنابودن
      *
      چیست دیگر بگو که قلب تو را
      به تأمل، به فکر وا دارد؟
      تو گمان می‌کنی به راه آیی؟
      مرگ باید تو را به راه آرد
      *
      ای دل، از حال خود مشو غافل
      چهره با اشک خود معطر کن
      فرصت گفت‌وگو کمی باقی است
      خیز و فریاد توبه‌ای سر کن
      
      جواد محمد زمانی
       
      *********************
       
       
      مانند طفل سر به هوا دور مي شوم
      هر لحظه از مسير خدا دور مي شوم
      
      خود را به خواب ميزنم و بي خيال كه
      دارم مدام از همه جا دور مي شوم
      
      مثل هميشه لطف تو باز است،خوب درست
      اما حياي ما...ز حيا دور مي شوم
      
      من تحبس الدعا،ولي از جنس ديگرم
      با اين دعا ز هر چه دعا دور مي شوم
      
      يك سال هست رنگ دعا را نديده ام
      حالا بگو كه باز چرا دور مي شوم
      
      اين دل براي كار خدا دل نمي شود
      از دست اين دل است تو را دور مي شوم
      
      يادم نرفته است كه انت الغني و من
      دارم ز راه و رسم گدا دور مي شوم
      
      پايم براي سجده ي تان لنگ ميزند
      دنيا چه كار كرده مرا،دور مي شوم
      
      لغزيدنم درست همانجا شروع شد
      كه ديدم از حسينيه ها دور مي شوم
      
      حالا نماز گريه اگر كارگر شود
      كمتر ز رد پاي شما دور مي شوم
      
      حسن کردی
       
      *********************

        
      یا رب دوباره وقت دعای سحر شده
      این دل برای بزم دعا مفتخر شده
       
      اُدعونی استجب لکم تو خدای من
      بر من بشارتی است که وقت نظر شده
      
      با این همه خطا و معاصی ام ای خدا
      دیگر دعای نیمه شبم بی اثر شده
       
      من در گناه کردن تو شهره گشته ام
      جنس دلم به سختی جنس حجر شده
      
      کاری برای قبر و قیامت نکرده ام
      غفلت برای بنده ی تو دردسر شده
      
      این روزه ها حریف جهنّم نمی شود!
      یا رب ببین که بنده ی تو بی سپر شده
      
      رحمی نما وگرنه ز دست تو می روم
      حالم شبیه حال دل محتضر شده
      
      هر شب برای حال خودم گریه می کنم
      تنها بهای من نم اشک بصر شده
      
      با "یا حسین" به درگه تو رو نموده ام
      یعنی که خوان رحمت تو پر ثمر شده
      
      محمد فردوسی
       
      *********************
       
       
      عمرم به سر رسید نشد یارتان شوم 
      آقا نشد که لایق دیدارتان شوم
      
      غفلت بساط کرد سر راه طفل دل 
      وایَم نشد که راهیِ بازارتان شوم
      
      واصل اگر به عَرضه حسن تو می شدم 
      چیزی نداشتم که خریدارتان شوم
      
      باری ز دوش حضرتتان بر نداشتم 
      شرمنده ام که تا به کجا بارتان شوم
      
      ای حیدر زمانه غریبت گذاشتیم 
      در روز غم ولی نشد عمارتان شوم
      
      با آنکه سر شکسته و سر خورده مانده ام
      اذنم بده فدایی و سردارتان شوم
      
      ماه خدا رسید و دلم آرزو نمود
      مهمان کنار سفره افطارتان شوم
      
      در روز انتقام شهیدان کربلا 
      آقا اجازه هست ز انصارتان شوم
      
      در بین روزه و عطش و اشک و شور و شین
      یک ذکر مستجاب بگویم فقط حسین
 
       
      *********************
       
       
      در شب قدر دلم با غزلی هم دم شد
      بین ما فاصله ها واژه به واژه کم شد
      
      بیت هایم همه قرآن روی سر آوردند
      چارده مرتبه ... آنگاه دلم محرم شد
      
      ابتدا حرف دلم را به نگاهم دادم
      بوسه می خواست لبم،گنبد خضرا خم شد
      
      خم شد آهسته از اسرار ازل با من گفت
      گفت:ایوان نجف بوسه گه عالم شد
      
      بعد هم پشت همان پنجرهء رویایی
      چشم من محو ضریحی که نمی دیدم شد
      
      خواستم گریه کنم بلکه بر این زخم عمیق
      گریه مرهم بشود، خون جگر مرهم شد
      
      گریه کردم ،عطش آمد به سراغم،گفتم:
      به فدای لب خشکت! همه جا زمزم شد
      
      آنقدر دور حرم سینه زدم تا دیدم
      کعبه شش گوشه شد آنگاه دلم محرم شد
      
      روی سجاده ی خود یاد لبت افتادم
      تشنه ام بود، ولی آب برایم سم شد
      
      زنده ماندم که سلامی به سلامی برسد
      از محمد به محمد که میسر هم شد
      
      من مسلمان شده ی  مذهب چشمی هستم
      که درآن عاطفه با عشق و جنون توأم شد
      
      سالها پیر شدم در قفس آغوشت
      شکر کردم، در و دیوار قفس محکم شد
      
      کاروان دل من بسکه خراسان رفته است
      تار و پود غزلم جاده ی  ابریشم شد
      
      سالها شعر غریبانه در ابیات خودش
      خون دل خورد که با دشمن خود همدم شد
      
      داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم
      برگ در برگ مفاتیح پر از شبنم شد
      
      یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت
      یک قدم مانده به او کار جهان در هم شد
      
      بیت آخر نکند قافیه غافلگیرت
      آی برخیز ز جا قافیه یا قائم شد...
      
      سید حمیدرضا برقعی

      
       
      *********************

       
       
      امشب مدد ز حضرت مولا بگیر و بعد...
      دست دعا به دامن زهرا بگیر و بعد...
      
      مثل همیشه اذن دخول حسین را
      از چشم های عاشق سقا بگیر و بعد...
      
      رَب را قسم به حق حسینش که می دهی
      با واژه واژه اشک، دو دریا بگیر و بعد...
      
      تسبیح را به ذکر فرج دانه دانه کن
      حسن ختام غیبت کبری بگیر و بعد...
      
      ای اسم تو دوا و ذکرت شفا بخوان
      بهر دل حسین شفا را بگیر و بعد...
      
      رهگذر
       
      *********************
       
       
      اگر چه در به در کوچه ی خطا شده ام
       شکسته بال ترین بنده ی خدا شده ام
      
      ولی نشسته به چشم ترم ندامت ها
      و نیمه راه ترین یار توبه ها شده ام
      
      گناه من نفسم را به سینه چسبانده
      بعید نیست تحبس الدعا شده ام
      
      شکسته پشت من از بار معصیت هایم
      زخویش خسته ام از خوب ها سوا شده ام
      
      به آستان کریمت پناه آوردم
      ز بس گناه نمودم چه بی حیا شده ام
      
      مرا به خاطر اشک حسین خود بپذیر
      مرا که نذر غم شاه کربلا شده ام
      
      چه باک از شب قبر و نکیر و منکرها
      چرا که گریه کن عشق سر جدا شده ام
      
      کفن بدرد من نخواهد خورد
      منی که خون جگر داغ بوریا شده ام
      
      همیشه راه مرا کربلا رمق زده اند
      اگر چه در به در کوچه ی خطا شده ام
      
      مسعود اصلانی
       
      *********************
      

      گفتند ماه رحمت و مهمانی خداست
      مانند یک غریبه به بزم خدا شدم
      
      حتماً شنیده ای که مهمان حبیب اوست
      این هم ببین ز خیل حبیبان جدا شدم
      
      شب ها یکی یکی سحر و من به خواب ناز
      دلخوش به مزد خواب  همین روزه ها  شدم
      
      افطارها  زفرط عطش هول کردم و....
      ...غافل ز تشنگی شه کربلا شدم
      
      توفیق شد یکی  دو سه آیه ریا کنم
      شبها ولی به حسرت یک ربنا شدم
      
      من با خدا غریبه شدم، یا که او ز قهر....
      ... رو از دلم گرفته و تحبس دعا شدم؟
      
      من پشت در نشسته، خدا را چه دیده ای
      در وا شد و میان کرم خانه جا شدم
      
      اصلا عجیب نیست که راهم نمی دهد
      من کی گدای قصه ی شاه و گدا شدم
      
      .رهگذر
       
      *********************

       
      یا عَظیمَ المَن! گناه آورده ام
      غافرُ التَوب! اشتباه آورده ام
      
      لا تُؤدِّبنی، خودم شرمنده ام
      تازه قلبم را به راه آورده ام
      
      عُدّتی فی کُربَتی! دلخسته ام
      من جوانیِ تباه آورده ام
      
      صاحِبی فی شِدّتی! من را مران
      رو به سوی باراله آورده ام
      
      أینَ عَفوُک؟ أینَ سِترُک؟ یا جَمیل!
      نامه ای غرق گناه آورده ام
      
      قاضیُ الحاجات، خَیرُالحاکمین!
      رو به ربِ دادخواه آورده ام
      
      یا أنیسَ الذّاکرین و یا بَصیر!
      اشک توبه از نگاه آورده ام
      
      یا حَلیم و یا کَریم و یا غَفور!
      خلوتی، تار و سیاه آورده ام 
      
      هارِبٌ مِنکَ إلَیکَ، یا اله!
      من به سوی تو پناه آورده ام
      
      وَاصرِف عَنی سَیّدی الأسواء، حفیظ!
      وَاقضِ عَنَّ الدَین، آه آورده ام
      
      یا غیاثَ المُستغیثین! ربّنا!
      یک زبان عذر خواه آورده ام
      
      لا تُخَیِّبنی،أنا العَبدُ الحُسین
      گریه بر این پادشاه آورده ام
      
      رضا تاجیک

       
      *********************
       
       
      گفته بودند بهشت اش به بها خواهد داد
      و نه بی پرسش و بی چون و چرا خواهد داد
      
      در پی فرصت و دنبال بهانه ست خدا
      رحمت واسعه را روز جزا خواهد داد
      
      میزبان امده است گر قدمی برداریم
      فرصت توبه در این ماه به ما خواهد داد
      
      در سحرهای مناجات و نماز شب ها
      لذت گریه و توفیق دعا خواهد داد
      
      سر این سفره ببینید که در نیمه ی ماه
      برگ سبزی به تمام فقرا خواهد داد
      
      لطف بسیار نموده است که با دست حسن
      خرج یک سال خودش را به گدا خواهد داد
      
      و گذر نامه ی سرخی که مسافر بشویم
      در شب قدر شبیه شهدا خواهد داد
      
      به ازای عطش و گرمی ماه رمضان
      آی مردم بخدا کرببلا خواهد داد


      یاسر مسافر

    *********************

       
      دیدی ای دل آخر عمری چه شیطانی شدی
      در میان نفس خود ماندی و زندانی شدی
      
      بی دعا و بی سحرها و مناجات و دعا
      بی خیال رفتن شبهای طولانی شدی
      
      این خداوند کریم است و رحیم است و غفور
      که تو با وضع بدت دعوت به مهمانی شدی
      
      از خدا غافل شدی آرامشت بر باد رفت
      رفت و حالا مبتلا بر این پریشانی شدی
      
      و قیامت زخجالت چه جوابی داری
      گر بگوید باعث ننگ مسلمانی شدی
      
      بگذار آخر این شعر کمی روضه شود
      ای حسینی که غریبانه تو قربانی شدی
      
      قاریان در همه جا محترمند آقا جان
      به روی نیزه چرا قاری قرآنی شدی
      
      یاسر مسافر
       
      *********************
      

      
      مرا هم ناله با اهل سحر کن
      به قلب سنگ من یارب اثر کن
      
      اگرچه بارها کردی عنایت
      مرا شایسته ی لطفی دگر کن
      
      سراپا بنده ای محتاج هستم
      بر این بیچاره لطفی بیشتر کن
      
      مدد کن یک سحر باشم مدینه
      در آنجا بر دل خونم نظر کن
      
       اگر چه لایق آنجا نیَم من
      مرا مهمان یار خونجگر کن
      
      ببر آنجا که دارد بوی زهرا
      مرا از ناله ی حیدر خبر کن
      
      چه سازم گر مرا از خود برانی
      خدایا زین عذاب خود حذر کن
      
      به عمر و رزق من برکت ببخشا
      درخت عمر ما را پر ثمر کن
      
      مدد کن وقت مرگم شیعه باشم
      به محشر از گدا رفع خطر کن
      
      جواد حیدری
       
      *********************
      

      
      از دین به جای حلم ، تفاخر گرفته ام
      اوصافی از قبیل تحجر گرفته ام
      
      در منجلاب کبر و حسد گیر کرده ام
      حس میکنم که بوی تنفر گرفته ام
      
      درد بدی است ، حال مناجات و سجده نیست
      بیماری شدید تکبر گرفته ام
      
      افتاده ام زچشم خدا ، خاک بر سرم
      از بسکه توبه را به تمسخر گرفته ام
      
      ای ابر دیده ، محض رضای خدا ببار
      در بین شعله های هوس گر گرفته ام
      
      شرط سعادت ابدی حب فاطمه است
      این درس را من از ادب حر گرفته ام
      
      وحید قاسمی
       
     *********************

       
      وقتی سحر به عشق تو بیدار می شوم
      حس می کنم که محرم اسرار می شوم
      
      تنها تویی گره زدلم باز می کنی
      من هم به این دلیل گرفتار می شوم
      
      قربان دست لطف تو ای مهربان خدا
      لطفی نکن ببین چقدر خار می شوم
      
      با این امیدکه تو دوایی به من دهی
      روزی هزار مرتبه بیمار می شوم
      
      در این هوای گرم که لب خشک می شود
      از ذکر یاحسین چه سرشار می شوم
      
      هرشب به این امید که آقانشسته است
      ازخادمان سفره افطار می شوم
      
      گویند توبه جرم مرا پاک می کند
      این را سحر به گریه خبر دارمی شوم
      
      من را اگر به روضه نیارد هوای دوست
      یک عمر اسیر درهم و دینار می شوم
      
      گفتندکه تو جرم مرا می خری خدا
      من هم به این امید گنهکار می شوم
      
      وقتی گره به کار من افتاد و وانشد
      آنجا دخیل دست علمدار می شوم
      
      امشب مراببخش که دارم به اشک وآه
      مقتول روضه درو دیوار می شوم
      
      وقتی مدینه می رود ای دل،چو مادرم
      مجروح زخم تیزی مسمار می شوم
      
      مهدی نظری
       
       
     *********************

      
      در گناه است که آدم کمرش می شکند
      باغ سرسبز تمام ثمرش می شکند
      
      آن کبوتر که شود صید شیاطین بخدا
      آخرش با کمک نفس پرش می شکند
      
      دل آلوده ندانسته که در وقت گناه
      ثمرش، بال وپرش ،برگ وبرش می شکند
      
      سنگ شیطان که به دل خورد به عباس قسم
      بی سپر باشد اگر!سخت سرش می شکند
      
      هر کسی روزه گرفت و به خدا فکر نکرد
      حتم دارم که قیامت سپرش می شکند
      
      چه در این ماه وچه در شام وسحرهای دگر
      وای بر آنکه دعای سحرش می شکند
      
      دل من سوخت از آن خانه که با ضرب لگد
      وسط شعله ی سرسخت درش می شکند
      
      بی حیا پیش پسرزد به رخ مادر او
      گفت : اینطور غرور پسرش می شکند
      
      مهدی نظری



موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدامناجات با خدا

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا مهدی وحیدی
[ 8 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار مناجات با خدا

     پیش تو از هرحرکتم شرمنده ام
      از خُلق و خوی و خصلتم شرمنده ام
      
      تو باز راهم دادی و بدتر شدم
      از اینکه دادی فرصتم شرمنده ام
      
      هرچه دلم می خواهد اجرا می کنم
      اما قسم،از عادتم شرمنده ام
      
      من را غلام هیئت تو خوانده اند
      با اینکه هر شب هیئتم ، شرمنده ام
      
      تنبیه تو تاثیر در کارم نداشت
      من بنده ای بی غیرتم، شرمنده ام
      
      گوشم بدهکارت نشد بهتر شوم
      حرفت نرفته در کتم ،شرمنده ام
      
      حس می کنم هستی ،ولی رد می شوم ...
      انجا که در معصیتم،شرمنده ام
      
      روحم ،دلم ،جسمم،همه با هم شدند
      آخر کلام صحبتم ، شرمنده ام
      
      جواد دیندار
       
      ********************
       
       
      در کوچه ی لیلاست که جان ها نمی ارزد
      آزردگی از زخم زبان ها نمی ارزد
      
      هم صحبت موسی شدی؛ هم دم چوپان
      کی گفته مناجات شبان ها نمی ارزد
      
      وقتی که نباشد دل تو با دل مهمان
      تکریم و بفرما و بمان ها نمی ارزد
      
      یا رب اگر این اشک سحر زود نبخشد
      بی خوابی و این آه و فغان ها نمی ارزد
      
      ما را ضرر این است که این بار بماند
      درهم نخری سود و زیان ها نمی ارزد
      
      در قحط خریدار چه کسبی چه متاعی؟
      بی مشتری اجناس دکان ها نمی ارزد
      
      باید که مرا کعبه به مقصود رساند
      بی وصل که این سنگ نشان ها نمی ارزد
      
      بخشید نگاهت همه را اول این ماه
      پس دلهره ی دل نگران ها نمی ارزد
      
      این چرب زبان بودن ما از سر عشق است
      از ترس که این گونه زبان ها نمی ارزد
      
      وقتی که جوارح همگی روزه نباشند
      این بستن لب ها و دهان ها نمی ارزد
      
      گر یاد محرم نکنم با لب تشنه
      لب تشنگی این رمضان ها نمی ارزد
      
      خوب است که همراه دعا روضه بخوانم
      بی نام حسین اشک روان ها نمی ارزد
      
      با روضه ی گودال دل فاطمه خون شد
      وقتی که به همراه سری شمر برون شد
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب هفدهم ماه رمضان 91
       
       ********************
       
       
      یا سیدی به بنده ی رسوا امان بده
      بر این گدای بی کس و تنها امان بده
      
      میترسم از حساب و کتاب تو یا مجیر
      کن با اسیر خویش مدارا ....امان بده
      
      من خورده ام زمین تو دیگر مرا نزن
      این بنده ی فراری خود را امان بده
      
      کار مرا درست کن ای یُجبر المحیف
      پیش از حساب محشر کبری امان بده
      
      آن روز که پدر ز پسر میکند فرار
      دست مرا بگیر خدایا امان بده
      
      پیش تو آبرو که نمانده برای من
      امشب بیا به خاطر زهرا امان بده
      
      حب علی میان دلم موج میزند
      طوفانی است تا دل دریا امان بده
      
      این سینه نیز مثل نجف جای حیدر است
      دیگر بیا به حرمت مولا امان بده
      
      تضمین فاطمه ست به هر زائر حسین
      گوید به احترام من او را امان بده
      
      بر کربلا قبله ی شش گوشه اش قسم
      ما را میان عرش معلا امان بده
      
      ...تنها به عشق گریه برای تو زنده ام
      در آرزوی کرب و بلای تو زنده ام
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب سیزدهم ماه رمضان91
       
       ********************
       
       
      باز کن در که گدای سحرت برگشته
      عبد عصیان زده و در به درت برگشته
      بنده ی بی خرد و خیره سرت برگشته
      سفره را چیدی و دیدم نظرت برگشته
      
      اصلا انگار نه انگار گنه کارم من
      به تو اندازه ی یک عمر بدهکارم من
      
      گرچه آلوده ام و خار ولی برگشتم
      طبق آن فطرت پاک ازلی برگشتم
      دیدم از غیر درت بی محلی، برگشتم
      دستِ پر هستم و با نام علی برگشتم
      
      از عقوبات من غم زده تعجیل بگیر
      عبد آلوده پشیمان شده تحویل بگیر
      
      بنده وقتی که فرو رفت به مرداب گناه
      خواست از چاله در آید ولی افتاد به چاه
      وای از دست رفیقی که مرا برد ز راه
      من زمین خوردم و او جای دعا کرد نگاه
      
      حرف پرواز زد اما همه طنازی بود
      دوستت دارمِ آن دوست ،دغل بازی بود
      
      هیچ کس با دل من هم دل و همراز نشد
      این در آن زدم اما گره ام باز نشد
      این پر سوخته وقتی پرِ پرواز نشد
      سدّ راه گنه خانه برانداز نشد
      
      ناگهان هاتفی از سوی خدا گفت بیا
      گفتم آلوده ام و پر ز خطا گفت بیا
      
      حال من آمده ام حالِ مرا بهتر کن
      دیگر از دست خودم خسته شدم باور کن
      با چنین بنده که داری به مدارا سر کن
      دم افطارم و مست می کوثر کن
      
      کوثر از اشک حسین است خدا میداند
      که علی ریخته و فاطمه میگریاند
      
      گرچه اندازه ی یک کوه گنه سنگین است
      آشتی با تو همیشه مزه اش شیرین است
      سفره ای را که تو چیدی چقدر رنگین است
      آخر کار هر آن کس که بیاید این است
      
      اولین قطره ی اشکی که ز چشمت ریزد
      بهر امداد به او فاطمه بر میخیزد
      
      مثل آن دختر تنها که صدا زد بابا
      به سر و صورت من  زجر چرا زد بابا
      دهنش خیس عرق بود و مرا زد بابا
      عوض اینکه یتیمی بنوازد بابا
      
      آنقدر زد که از این دنده صدا در آمد
      اینچنین شد که در آن معرکه مادر آمد
      
      حسین قربانچه
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب دهم ماه رمضان91
       
        ********************

      
      در ضیافت کده ات باز مرا جا دادی
      سفره انداختی و اذن «بفرما» دادی
      
      دیده وا کردم و دیدم که در آغوش توام
      مثل یک مادر دلسوز به من جا دادی
      
      کرم ذاتی تو فقر مرا زائل کرد
      بنده بودم که به من رتبه ی آقا دادی
      
      تا که محکم بشود رشته ی وصل من و تو
      وقت افطار و سحر فرصت نجوا دادی
      
      طیب الله به این رحمت بی ساحل تو
      قطره بودم که مرا جلوه ی دریا دادی
      
      حاجت خواسته و حاجت ناخواسته را
      همه را جمع نمودی و به یکجا دادی
      
      من فقط موقع افطار کمی تشنه شدم
      تو، به من اجر جهاد شهدا را دادی
      
      شهدایی که به ارباب تأسّی کردند
      شهدایی که کرامات به آن ها دادی
      
      یکی از آن شهدا ماه بنی هاشم بود
      قمری را که به او منصب سقّا دادی ...
      
      ... همه دیدند چگونه به زمین افتاده
      تیرباران شده و از روی زین افتاده
      
      محمد فردوسی
       
       ********************        
       
      آنچه امّید دهد توبه ی من را این است
      پای العفو من از رحمت حق تضمین است
      
      من اگر بر سر این سفره طمعکار شدم
      علت این بود که مهمانی تان رنگین است
      
      میزبان سفره برای دل مهمان چیده
      میهمان گر ننشیند سر آن توهین است
      
      تا که بیمار به لب آه کشد قبل همه
      این طبیب است که آماده سر بالین است
      
      به من درد کشیده مده دارو آخر
      بیشتر ناز طبیبانه مرا تسکین است
      
      در سحر فیض عجیبی ست که از برکت آن
      چشمِ از خواب گریزان سحر ؛حق بین است
      
      هر که گوید سخنی لحظه ی افطار ولی
      دم افطار فقط ذکر حسین شیرین است
      
      رمضان ماه حسین است خدا میداند
      ربناهای مرا ذکر حسین آمین است
      
      حاجت هرکه در این ماه بود حج اما
      دل ما را طلب کرب و بلا تسکین است
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب ششم ماه رمضان91 
       
       ********************       
       
      یک عمر رفت و آشنای تو نبودم
      بیمار و محتاج شفای تو نبودم
      
      با کوله بار غفلتی که داشتم من
      شایسته ی لطف و عطای تو نبودم
      
      حقّش نبوده با جفای من بسازی
      اصلاً به امید وفای تو نبودم
      
      یا غافِرَ الذَّنبِ العظیم، العفو العفو
      ای کاش عبد پر خطای تو نبودم
      
      از سفره ی جانانه ات حرمت شکستم
      من زینت مهمانسرای تو نبودم
      
      شب زنده داری های من رنگ ریا داشت
      مشغول در کسب رضای تو نبودم
      
      شرمنده ام جای همه لطفی که داری
      من بنده ی خوبی برای تو نبودم
      
      غیر از تو هرکس بود مولایم چه می شد؟
      از دست میرفتم گدای تو نبودم
      
      از نامه ام رنجیده خاطر شد امامم
      من باب میل اولیای تو نبودم
      
      آقا بیای من دگر  سودی ندارد
      وقتی که هم درد نوای تو نبودم
      
      احساس کردم درد سر بودم برایت
      روزی که مشمول دعای تو نبودم
      
      چیزی  اگر  گیر  تو  می آید  بسوزان
      یک جمله می گویم فقط جانم حسین جان
      
      احسان محسنی فر 
       
      ********************
       
       
      یا رب الهی آمدم
       با رو سیاهی آمدم
      در بی پناهی آمدم
       خواهی نخواهی آمدم
      
      زشتی من از حد گذشت
       دور از تو بر من بد گذشت
      
      حملم به بی عاری نکن
       ردم ز بیزاری نکن
      با من مگو زاری نکن
       ترک وفادارای نکن
      
      حرفی ندارد حال من
       لطف تو و اقبال من
      
      گمراهم اما بی پناه
      دارم به لب ذکر اِلاه
      اما به دل میل گناه
       ماندم میان این دو راه
      
      من بسکه دست دست کرده ام
       خود را تهی دست کرده ام
      
      دارم گله از حال خود
       من خود شکستم بال خود
      رفتم پی امیال خود
       افتاده ام دنبال خود
      
      بلکه تو پیدایم کنی
       در کوی خود جایم کنی
      
      یارب مرا رسوا مکن
       با من چو من تا مکن
      مشت مرا هم وا مکن
       امروز و هی فردا مکن
      
      خورده گره کارم خدا
       تنها تو را دارم خدا
      
      کاری ندارم با کسی
       در باغ هم باشد خسی
      حالا که بیمارم بسی
       پس کِی به داردم میرسی
      
      من خوب میدانم بدم
       گفتی بیا من آمدم
      
      هرچه تو بخشیدی به من
       خوردم فریب خویشتن
      امشب بگو با من سخن
       سویم بیا توبه شکن
      
      بیش از همه شرمنده ام
       از فاطمه شرمنده ام
      
      یارازق الطفل الصغیر
       یا راحم الشیخ الکبیر
      یا جابر العظیم الکسیر
       یا رب اجرنا یا مجیر
      
      خوردم زمین من را مزن
       افتاده ام از پا مزن
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب پنجم ماه رمضان91
       
        ********************       
      غیر از تو ای خدا به کسی رو نمی زنم
      جز در مقام قرب تو زانو نمی زنم
      
      با کشتی شکسته ز امواج معصیت
      جز در کرانه های تو پهلو نمی زنم
      
      بعضی مواقع از سر تکرار معصیت
      با غافلین درگه تو مو نمی زنم
      
      با این که روسیاه ترین خلق عالمم
      چنگی به غیر نغمه ی «ارجو» نمی زنم
      
      خواهی مرا بری به جهنّم ببر ولی ...
      ... این را بدان که بانگ هیاهو نمی زنم
      
      این بار اگر ردم نکنی قول می دهم
      سنگی دگر به روی ترازو نمی زنم
      
      تنها امید من پسر فاطمه بُوَد
      بیهوده دل به این سو و آن سو نمی زنم
      
      امشب دلم کبوتر بام رضا شده
      پَر جز هوای ضامن آهو نمی زنم
      
      زهر جفا توان پرش را گرفته بود
      مانند مادرش کمرش را گرفته بود
      
      محمد فردوسی


        ********************

    
     هر لحظه از این عمر استغفار دارد
      دوری ز استغفار ؛ استکبار دارد
      
      چشمی که بر دیدار تو عادت نکرده
      هر روز و شب با این و آن دیدار دارد
      
      هر کس که با عترت سر کُرنش ندارد
      حتی ز صحبت با خدا هم عار دارد
      
      قلبی که حبّ دیگران را برگزیند
      آری تولّای تو را انکار دارد
      
      آن که تو زنجیرش کنی در محنت خود
      از درد ؛شبها دیده ی بیدار دارد
      
      ما که برای دین تو کاری نکردیم
      از بس دل ما بر گنه اصرار دارد
      
      ما حجت حق را زخود راضی نکردیم
      ما غافلیم هر گاه با ما کار دارد
      
      با ما چه خواهی کرد با این کوه عصیان
      یک کوه ؛این دوش دل ما بار دارد
      
      یا رب تو میخواهی گرفتار تو باشم
      یعنی که عاشق ؛امتحان بسیار دارد
      
      بی امتحان از تو لقاء الله خواهیم
      آلوده چه سنخیتی با یار دارد
      
      اما تو آن مولای ستار العیوبی
      این عبد مذنب خالقی ستار دارد
      
      ما که دل زینب نلرزاندیم یا رب
      با این وجود این بنده خوف از نار دارد
      
      شاید دل دلدار را لرزانده باشیم
      عبد تو با روی سیه اقرار دارد
      
      با کربلا دست مرا میگیری آخر
      با کعبه ی شش گوشه این دل کار دارد
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب چهارم ماه رمضان91
       
       ********************
       
       
      الهی شکر وا کردی زبانم را به یا الله
      دوباره باز شد درها به رویم من کجا این ماه!
      
      به شهرُالله ما را باز دعوت کرده ای جانا
      چگونه وارد مهمانی ات گردم منِ گمراه
      
      کنار صاحبان سفره ما را همنشین کردی
      چه شد دستم گرفتی باز آوردی به این درگاه
      
      دعاهایم اجابت شد؛ خواب من عبادت شد
      ضیافت در ضیافت شد؛ شتابید ای عباد الله
      
      بشارت می رسد هر آنکه بسته دست هر شیطان ...
      ...ندا آید که در های بهشتم باز شد یک ماه
      
      بهار رحمت و غفران؛ بهار عترت و قرآن
      بهار نیکی و احسان شده مهمانی دلخواه
      
      دهان بسته ام ذاکر، لبان تشنه ام شاکر
      به یاد یار عطشانم سحر، افطار یا هرگاه
      
      یقین دارم به احسان حسینت بیمه ام کردی
      گنهکاران درگاه را تو بخشیدی به ثارالله
      
      هلال ماه رویت شد دل من رفت به دروازه
      هلال یک شب زینب مرا با خود کند همراه
      
      صدای مادری انگار مهمان میکند ما را
      گهی با یا بُنَیَّ؛ گاه ناله؛ گاه با یک آه
      
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب دوم ماه رمضان91
       
        ********************
       
       
      سفره باز است بیایید غذا آماده است
      هرکجا صحبت توبه است خدا آماده است
      
      بهترین فصل پریدن به خدا اکنون است
      بال پرواز بگیرید هوا آماده است
      
      شهر را با خبر از سفره ی احسان سازید
      آن کریمی که کِشد ناز گدا آماده است
      
      ای که جا مانده ای از توبه ی ماه شعبان
      فرصت توبه در این ثانیه ها آماده است
      
      خوب یا بد همه آئید که دعوت شده ایم
      که در این بند برای همه جا آماده است
      
      دیگر از درد گناه آه کشیدن کافیست
      هر چه درد است بیارید دوا  آماده است
      
      ماه احسان علی و حسن و فاطمه شد
      سفره ی شمس جدا شاه جدا آماده است
      
      شام جمعه است با آمدن ماه خدا
      سفره مادری خون خدا آماده است
      
      آخر درد دلم روضه بخوانم خوب است
      مجلس گریه ی ما اهل بکا آماده است:
      
      دل من پر زده و باز به گودال رسید
      تا سر شاه عطش؛ نیزه چرا آماده است
      
      تا نشیند به روی بوسه گه پیغمبر
      خواهرش دید که یک چکمه به پا آماده است
      
      تیز میکرد سر خنجر خود را نامرد
      حرمله گفت که ای شمر بیا آماده است
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب اول ماه رمضان91
       
        ********************       
       
      رویم نمیشود که بگویم مرا ببخش
      با این همه گناه ولیکن خدا ببخش
      
      شاید دلت گرفته ازاین توبه های سست
      اینبار چندمین ولی آخر بیا ببخش
      
      ای مهربان عرش نشین ای همیشه خوب
      این بنده ی به خاکِ غم افتاده را ببخش
      
      شاید چنان بدم که نمیخواهی ای عزیز!
      از جرمهام بگذری ، اما چرا؟ببخش
      
      حالا تو هستی و من و تصمیم آخرت
      یا غرق کن درون عذابم...ویا ببخش
      
      کوه گناه خالص و خوبی همه ریا
      رویم نمیشود که بگویم مرا ببخش
      
      علي اصغر ذاكري
    

       
       ********************
       
       
      بالا بريم دست نياز و دعا کنيم
      وقت است عاشقانه خدا را صدا کنيم
      
      با دست‌های خالی و دل‌های پُرگناه
      هر شب به بارگاه خدا التجا کنيم
      
      فرصت غنيمت است بيا در حضور عشق
      دردِ دلِ شکسته خود را دوا کنيم
      
      در کعبه عروج در این لحظه های سبز
      دل را در آسمان صداقت رها کنيم
      
      حالا که سفره‌ای ز عبادت گشوده‌اند
      هر شب ضيافتی ز عبادت به پا کنيم
      
      شرمنده‌ام ز دوست که دل نيست قابلش
      بايد برای هديه سری دست و پا کنيم
      
      سید عباس سجادی
       
        ********************       
       
      الهی به این بنده فرصت بده
      به توفیق بر نفس رخصت بده
      
      الهی کمیلی ابوحمزه ای
      مرا با مناجات عادت بده
      
      شب چارمی بازهم آمدم
      خودت روز محشر شهادت بده
      
      عوض کن مزاج مرا با دعا
      به من حس سبز عبادت بده
      
      سر سفره ات زاهدان سائلند
      به این هم نشینی سعادت بده
      
      اگر اوج انسانیت بندگی ست
      به آزادی من اسارت بده
      
      ...چه می خواهی از من سر و دست و پا
      بهایت چقدر است قیمت بده
      
      تو که هر قدر داشتی داده ای
      مرا با خودم آشتی داده ای
      
      مرا عفو کن تا کمیلت شوم
      ز خود بگذرم باب میلت شوم
      
      نبینم خودم را خدایی شوم
      شب چارمی کربلایی شوم
      
      شبیه مظاهر حبیب آمده
      پر از عطر خوش بوی سیب آمده
      
      حسین امشب آمد به بالین من
      برای مریضت طبیب آمده
      
      سراغ من خسته انگار که
      غریبانه حس غریب آمده
      
      کنون وقت گریه است زینب بیا
      به گودال آن نانجیب آمده
      
      گلی را که گم کرده ای روی نیزه
      بمیرم که شیب الخضیب آمده
      
      تمام وجودم همین مطلب است
      شب چارمی ضامنم زینب است
      
      مهدی رحیمی
       
        ********************       
       
      من کیستم که لطف خود ابراز می‌کنی
      در را نیامده به رویم باز می‌کنی
      
      من چوب قهر کردن خود را نخورده‌ام
      از بس می‌آوری و مرا ناز می‌کنی
      
      اول تویی همیشه که لبخند می‌زنی
      اول تویی همیشه که آغاز می‌کنی
      
      من یک گناه کرده‌ی گردن شکسته‌ام
      آیا مرا دوباره سرافراز می‌کنی
      
      بگذار خوب گریه کنم از خجالتت
      امشب که باز در به رویم باز می‌کنی
      
      گفتم پرم شکسته، به دردت نمی‌خورد
      گفتی دلت شکسته و پرواز می‌کنی
      
      من آدمم، یقین یقین می‌کنم که باز
      با یک حسین در دلم اعجاز می‌کنی
      
      رحمان نوازنی
       
       ********************
       
       
      شب شد و ناله های طفلانه
      کار این عبد بی پناه شده
      طلب بخشش از تو یا الله
      حرف مسکین رو سیاه شده
      **
       پرده پوشی تو فزون گشته
      جراتم بیشتر شده به گناه
      بنده ای بی حیا شدم که مرا
      می کشد نفس سوی هر بیراه
      **
      ای خدا ای رحیم توبه پذیر
      این عفوک ؟ گناهکار آمد
      با عطوفت نظر نما یا رب
      بنده ی تو به حال زار آمد
      **
      دارویی تو ز نور بخشایش
      مرهم این شکسته بالم کن
      نکند من ز چشمت افتادم
      حق حیدر نظر به حالم کن
      **
      تن خود را به جای بندگی ات
      در گناهان ببین که فرسودم
      خوش به حال اهالی سحرت
      کاش من عبد خوب تو بودم
      **
      من به خود هم دروغ می گویم
      توبه هایم ز پایه اش سست است
      امشب عهدی که با تو می بندم
      نزده تا که آفتاب ، شکست
      **
      توبه ای کن نصیب من پا را
      سوی عصیان دوباره مگذارم
      ترس باشد مرا ز تو هر روز
      خیر باشد میان هر کارم
      **
      با علی آمدم قبول کنی
      بار دیگر شوم تو را بنده
      باز تکرار معصیت نکنم
      یا الهی ببخش شرمنده
      **
      رحمت تو اگر نباشد من
      زیر بارم هلاک می گردم
      تو خودت وعده داده ای با اشک
      بر حسین پاک پاک می گردم
      **
      روزی ام کن که یک شب قدری
      به نجف یا که کربلا باشم
      سحری میهمان در حرم
      آن ذبیح من القفا باشم
      
      رضا رسول زاده
       
        ********************       
 
       
      باز هم سفره ات شده پهن و
      سر سفره گدای تو آمد
      به سرایت کریم بنده نواز
      بنده ی پر خطای تو آمد
      **
      تو خودت دست من گرفتی و
      پای مهمانی ات کشاندی باز
      گرچه یک سال معصیت کردم
      از در خانه ات نراندی باز
      **
      نظر از رحمتت نمودی و
      چشم بر هر چه بود بستی تو
      از در خانه ی به غیر خودت
      ریسمان دلم گسستی نو
      **
      تو که گفتی بیا بیا من هم
      آمدم آمدم اله من
      بنده ات بی کس است یا غفار
      بگذر از این همه گناه من
      **
       آبرویم نمانده یا ستار
      تو به رویم نیاور اعمالم
      تا که فکر گذشته می افتم
      می شود باز هم خراب حالم
      **
       بس که نادیدنی دو چشمم دید
      دیده هایم دگر ندارد اشک
      خجلم وقت روضه خوانی ها
      روضه های جگر در آر مشک
      **
      خجلم روضه های کرب و بلا
      در دل من بدون رنگ شده
      سینه زن بوده ام ولی حالا
      سینه ام سینه نه که سنگ شده
      **
      آرزویم بود که در همه عمر
      با تب و شور و شین گریه کنم
      نه محرم ، صفر ، که در همه سال
      من برای حسین گریه کنم
      
      رضا رسول زاده
       
        ********************       
       
      باز هم بـر سرای رحمت تو
      آمـدم ای کـریم بـنده نواز
      کی سزاوار بـخششت هستم
      که بــه رویـم نموده ای در باز
      **
      بـس کـه تـوبه شکسته ام یا رب
      تـوبه هایم همه گناه شده
      ای خدا ای خدا مرا دریاب
      بنده ات باز بـی پـناه شـده
      **
      هـمه رفـتند و بـار خـود بـستند
      چه کـنم بـار مـن زمـین مانده
      ایـن مـنم ای رئـوف بـخشنده
      بـنده ای بـاز دل غـمین مـانده
      **
      با زمین خورده ای چه خواهی کرد
      آن کـه سرمایه اش تـباه شده
      ای کـه از حـال مـن خـبر داری
      روزگـارم بـبین سیاه شده
      **
      چـشم مـن بس که بر حرام افتاد
      دیگر از او گُهر نـمی آید
      بـس زبـانم بـه لـغو عـادت کرد
      از دعـایم اثـر نـمی آید
      **
      بـس کـه بـیراهه رفته ام یا رب
      خـانه کـردم بـه کـوی گمراهی
      نکـند مـن ز چــشمت افتادم
      نکند تـو مـرا نمی خواهی
      **
      دور مــی بینم از کـــرامت تـو
      بنده ای را بـرانی از درگـاه
      کرمت بیشتر از این حرف هاست
      آمـدم یا کــریم یـا الله
      **
      گره از کار بسته ام امشب
      با دو دست سه ساله وا گردد
      همه ی حاجت من از نفس
      گل ویران نشین روا گردد
      **
      دل تنگم هوای بابا کرد
      گریه ام را بهانه لازم نیست
      بهر آرام کردنم آخر
      سیلی و تازیانه لازم نیست
    

       
       ********************
       
       
      ای آنکه در فضای دعا میخری مرا
      تا اوج وصل حضرت خود میبری مرا
      
      مثل همیشه با نظر رحمتت ببخش
      حال دعا و زمزمه ی بهتری مرا
      
      حال قنوت و حال بکا حال بندگی
      کن مرحمت ز عاطفه کوثری مرا
      
      آئینه جمال خودت را نشان بده
      من اظهر الجمیل نما حیدری مرا
      
      لطف شماست خوانده مرا ورنه ای کریم
      شایسته نیست این سمت نوکری مرا
      
      هرگاه حال توبه مرا دست میدهد
      گویم که هست این گنه آخری مرا
      
      ای کاش پای لنگ مرا سنگ میزدی
      تا میزدود رنگ خطا یاوری مرا
      
      تنبیه میکنی بکن اما خودت بزن
      هرگز مده به کس دیگری مرا
      
      با یک اشاره قلب حسینی به من بده
      زهرا کند ز لطف مگر مادری مرا
      
      شش گوشه حسین دلم را ربوده است
      یعنی دوباره کرده علی اکبری مرا
      
      محمود ژولیده
       
        ********************       
       
      سلام ماه مبارک سلام ماه خدا
      سلام ماه پذیرایی خدا از ما
      
      سلام شهر طهورای ساکنان زمین
      سلام چشمه تنزیه عالم بالا
      
      ببین به سوی تو قرآن به دست آمده ام
      سلام شهر تلاوت سلام شهر دعا
      
      به دعوت تو در این میهمانی آمده ام
      وگرنه خاک کجا و زلالی دریا
      
      چقدر سنگ به بالم زدم به دست خودم
      چقدر زخمی ام و پرشکسته ام حالا
      
      شکسته ام که مرا در تلاطمت بکشی
      تو ناز و قهر خودت را نکن دریغ از ما
      
      برای اذن دخولم اجازه می خواهم
      اجازه از علی و یک اجازه از زهرا
      
      به اذن دست بریده به اذن مشک و علم
      به اذن روضه ی چشمان حضرت سقا
      
      رحمان نوازنی

       
       ********************
       
       
      هر که دارد سر سودای خدا بسم الله
      هر که دارد غم مهمانی ما بسم الله
      
      میزبانان سحر منتظر مهمانند
      هر که خواهد سحر اهل بکا بسم الله
      
      چشمه ی آب حیات است مناجات سحر
      هر که دارد طلب آب بقا بسم الله
      
      ماه ها منتظر ماه مبارک بودیم
      آمد ای منتظران ماه خدا بسم الله
      
      سفره بندگی ماه خدا پهن شده
      سفره ماست کنار شهدا بسم الله
      
      دیده وا کن که خدا در بر ما بنشسته
      همنشین است خدا با فقرا بسم الله
      
 &a

موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدامناجات با خدا

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا مهدی وحیدی

[ 8 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار مناجات با خدا

     چشم مرا پیاله ی خون جگر کنید
      هر وقت تر نبود به اجبار تر کنید
      
      من کمتر از گدای شب جمعه نیستم
      خانه به خانه دست مرا در به در کنید
      
      بدکاره ها به نیمه نگاهی عوض شدند
      مارا فضیل فرض کنید و نظر کنید
      
      این تحبس الدعا شدن از مرگ بدتر است
      فکری برای این نفس بی اثر کنید
      
      باید برای سوختنم چاره ای کنم
      این روزه روزه نیست برایم سپر کنید
      
      العفو گفتنم که به جایی نمیرسد
      ذکر حسین حسین مرا بیشتر کنید
      
      در میزنیم و هیچ کسی وا نمیکند
      پس زودتر امام رضا را خبر کنید
      
      علی اکبر لطیفیان
    
      *********************
       
       
      بیا که عبد مطیع خدا شدن خوب است
      شبی به خاطر او سر به را شدن خوب است
      
      تمام حرف همین است که گنه نکنیم
      ز آن چه نفس بخواهد جدا شدن خوب است
      
      شده به یک سحری صاف کن دل خود را
      به آیه های خدا با صفا شدن خوب است
      
      به دل حقیقت محبوب را تو پیدا کن
      ز عشق های مجازی رها شدن خوب است
      
      چرا به پیش خلائق تو خم کنی سر خود ؟
      شبی مقابل دلدار تا شدن خوب است
      
      صدای اهل قبور است می رسد بر گوش
      که : آی بنده رفیق دعا شدن خوب است
      
      از این دو دیده به غیر از گنه نشد حاصل
      ببند چشم ، که اهل بکا شدن خوب است
      
      ببین که قافله ی عمر می رود از پیش
      مرو به خواب که دور از خطا شدن خوب است
      
      مگر که بخت کند رو ، طبیب را بینی
      به درد بندگی اش مبتلا شدن خوب است
      
      در این لیالی رحمت اگر خدا خواهد
      مسافر حرم کربلا شدن خوب است
      
      رضا رسول زاده
       
      *********************
       
       
      امشب ای خالق یکتا همه را می بخشی
      در شب قدر،خدایا همه را می بخشی
      
      ای کریمی که همه ریزه خورخوان توأند
      سفره ات هست مهیّا همه را می بخشی
      
      گر چه ما غرق گناهیم ولی از سر لطف
      می کنی باز مدارا همه را می بخشی
      
      به علی،احمد و زهرا،به حسین و به حسن
      تو،به این حُرمت اَسما همه را می بخشی
      
      مِهر و کینه دو پر و بال عروج دل ماست
      به تولّی و تبرّی همه را می بخشی
      
      شیعه ی حیدر و آتش ... چقدَر بی معناست
      مطمئنّم که به مولا همه را می بخشی
      
      دست خالی نرود هیچ کسی از این جا
      تو در این لیله ی احیا همه را می بخشی
      
      آن قدر لطف و عنایت به همه داری که
      نه فقط اهل دعا را همه را می بخشی
      
      یک نفر گر که دعایش به اجابت برسد
      شک ندارم که تو یکجا همه را می بخشی
      
      به خدایی تو سوگند که در وقت سحر
      وسط گریه و نجوا همه را می بخشی
      
      پر توبه بده تا سوی تو پرواز کنم ...
      ... تا ببینم که چه زیبا همه را می بخشی
      
      من زمین خورده ام امّا نه شبیه عبّاس
      به زمین خوردن سقّا همه را می بخشی
      
      محمد فردوسی
       
     *********************

       
       
      گرچه پرم وا میشود با ذکر استغفارها
      پرواز دشوار است با سنگینی این بارها
      
      گرچه تو خوبی من بدم هربار گفتی آمدم
      توفیق پیدا کردم از فیض نگاه یارها
      
      صد بار گفتم عاقبت یک بار تویه میکنم
      آخر نمی آید چرا یک بار، این یک بارها
      
      من هرکجا که رو زدم رویم خریداری نداشت
      پس بعد از این دیگر بس است رفتن سوی بازارها
      
      دل مرده گشتم از گناه دل خسته ام از اشتباه
      دیگر نمی لرزد دلم از دوری دلدارها
      
      وقتم کم و راهم دراز با این گدا قدری بساز
      هر جا روم سد میکند راه مرا دیوارها
      
      سودی نمی بخشد اگر شب زنده داری های من
      پس خوش به حال لذت خوابیدن هشیارها
      
      گاهی ادا گاهی قضا گاهی خدا گاهی خطا
      خسته شدم جان خودم از این همه تکرارها
      
      گیرم مددکاری برای کار من پیدا نشد
      نام علی وا میکند آخر گره از کارها
      
      ذکر و دعای بی علی مثل غذای بی نمک
      از برکت نام علی شیرین شود گفتارها
      
      من سال ها دیوانه ی ایوان طلای حیدرم
      عشق است با نام علی سرها رود بر دارها
      
      گفتم مرا یک کربلا مهمان کن و جانم بگیر
      بس کن برایم ناز را در پای این اسرارها
      
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب بیست و یکم ماه رمضان91



موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدامناجات با خدا

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا مهدی وحیدی
[ 8 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع)

 

      مرد كريم خانه ي مهمان نواز ها
      در دست توست حاجت رفع نياز ها
      
      تو پادشاه و عالم امكان گداي توست
      محتاج بذل و بخشش دست عطاي توست
      
      از سفره هاي هر شبه ات نان گرفته ايم
      روزي كه زير سايه ي تو جان گرفته ايم
      
      وقتي كه آمدي كرم و حُسن خلق و جود
      يكجا مقابل رخت افتاد در سجود
      
      از پشت درب خانه ي تو هيچ سائلي
      امكان نداشت رد شود اي واجب الوجود
      
      با اين سخاوت تو يقينا زمان تو
      دوران پادشاهي هر چه فقير بود
      
      گفتند: بي صعود شده خاك اين كوير
      باران شدي و از ملكوت آمدي فرود
      
      از موج خير خواهي تو آب مي خورد
      هر قطره زلال قنات و روان رود
      
      رنگين كمان عرش خدا بعد بارشت
      مشغول مي شود به سجود و پرستشت
      
      زيرا تويي كه منشأ نور سمائي و
      پروردگار جلوه عرش خدايي و
      
      باراني از حياتي و فرزند كوثري
      از سلسبيل و زمزم و تسنيم هم سري
      
      آئينه تمام نماي پيمبري
      حتي براق را تو به معراج مي بري
      
      رزقي ، جدا ز خواهش مردم نمي شوي
      اوج كرامتي و تجسم نمي شوي
      
      عطر بهشت مي وزد از عرش سمت ما
      آقا دوباره گرم تبسم نمي شوي ؟
      
      گفتند خدا به شوق تو بوده است نعمتش
      در سِيِّدي شبابِ اهالي جنتش
      
      اي سوره بهشت! به آيات تو قسم
      چون خوانده ام تو را به جهنم نمي روم
      
      دست فقير پرورتان در مقابل است
      يعني كه باز پشت در خانه سائل است
      
      حتي فرشته اي كه دهد رزق خلق را
      هر روز بر گدايي اين خانه شاغل است
      
      محصور نيست فضل شما در كرم كه اين
      خُلق كريم ، شمه اي از آن فضائل است
      
      سمت بقيع پهن شده جانماز من
      قبله كمي به سمت مزار تو مايل است
      
      مسعود يوسف پور

*************************


      پروازمان دهید که بی بال و پر شدیم
      یک عمر در هوای شما در به در شدیم
      
      کالیم و خشک و زرد، خدا را چه دیده ای
      شاید به لطفِ یک نفست بارور شدیم
      
      تو آب زاده ای پدرت هم ابوتراب
      رزقی به ما دهید که بی برگ و بر شدیم
      
      هرچه شما کریم تری ما گدا تریم
      از اعتبار نام شما معتبر شدیم
      
      ما را به راه راست کشاندی تو یا کریم
      ما در مسیر تو ز خدا با خبر شدیم
      
      آقاییِ تو شاملِ حالِ گدا شد و...
      ماهم به نوکری شما مفتخر شدیم
      
      ما را به نامتان "حسنی" ثبت کرده اند
      ما سال هاست حلقه ی آویزِ در شدیم
      
      آقاترین جوانِ جوانانِ جنتی
      بی بارگاه و صحن ولی با کرامتی
      
      باید برای قبر تو گلدان بیاوریم
      باید ضریح و سنگ براتان بیاوریم
      
      پهن است سفره ی کرمت در بقیع پس
      باید ز سفره ی کرمت نان بیاوریم
      
      فهم و زبان ما به شما قد نمی دهد
      باید برای وصف تو قرآن بیاوریم
      
      پای پیاده بیست سفر مکه رفته ای
      تا در مسیر رفتنت ایمان بیاوریم
      
      جایی که رحمت حسنی موج می زند
      زشت است حرفی از نم باران بیاوریم
      
      اینکه سه بار ثروت خود نصف کرده ای
      کافیست تا به لطف تو اذعان بیاوریم
      
      تا نوکری کند به کرمخانه ی شما
      صدها بزرگ مثل سلیمان بیاوریم
      
      باید فقط برابر یک تار موی تان
      صدها هزار یوسف کنعان بیاوریم
      
      آمد کریم پس همه ی ما گدا شویم
      شاه جهان شویم اگر اینجا گدا شویم
      

*************************


      خورشید گرم ظهرهای آسمان هستی
      تا صبح تا شب تا سحر پیشم بمان هستی
      
      تو ممکن نا ممکنی های هر امکانی
      در ناگهانِ نیستی ها ناگهان هستی
      
      تنها تو با زخم زبان ها خوش زبانی و
      تنها تو با نامهربانی ها مهربان هستی
      
      آنان که می گفتند تو باقی نمی مانی
      رفتند و رفتند و ... تو اما همچنان هستی
      
      وقت عبورت کوچه ی ما بند می آید
      تو یوسف پیغمبر در این زمان هستی
      
      باید برای تو عقیقه کرد بسیاری
      آخر تو خیلی در نگاه این و آن هستی
      
      اصلاً مزار تو برای ما خودش روضه است
      یعنی همین که سال ها بی سایبان هستی
      
      گیرم جواب گرمی ات را سرد می دادند
      تو گرمی خورشید ظهری تو همان هستی
      
      علی اکبر لطیفیان


*************************


      شعر و غزل برای تو گفتن عنایت است
      از بس که لطف حضرتتان بی نهایت است
      اینجا سیاه کردن دفتر عبادت است
      اصلاً به افتخار تو ماه ضیافت است
      ابر کرم ببار که هنگام رحمت است
      
      از گوشه های لعل لبت می چکد عسل
      دیوانه تو بوده و هستیم از ازل
      آقا بگیر دست مرا نیز لااقل
      ای قهرمان عرصه پیکار در جمل
      وقتی قیام می کنی اصلاً قیامت است
      
      خاکی تر از تمامی شاهان عالمی
      زیباترین سروده دیوان عالمی
      در امتداد دست تو چشمان عالمی
      قربان خال هاشمیت جان عالمی
      آن نقطه ای که نقطه آغاز خلقت است
      
      ای سفره دار شهر نبی ای بزرگوار
      ای توده های ابر کرم! بر زمین ببار
      وا می کنم به نام تو لبهای روزه دار
      هرگز نمی روم به خداوند زیر بار
      باور نمی کنم که مزار تو خلوت است
      
      تا می وزید بوی شما در فضای شهر
      می آمدند مردمی از جای جای شهر
      در ازدحام، کوچه و پس کوچه های شهر
      تا بنگرند جلوه یوسف نمای شهر
      یعنی نگاه کردن رویت عبادت است
      
      بر سفره هاست روزی و ماهانه هایتان
      گرمی گرفت خانه پروانه هایتان
      دیوانه ایم و عاشق دردانه هایتان
      سنگین شده ز پستی ما شانه هایتان
      این عبد رو سیاه چه اسباب زحمت است
      
      با قاتلت چگونه به یک خانه زیستی
      زخم زبان شنیدی و هر شب گریستی
      باید که پای درد صبوری بایستی
      یا للعجب! کریم مدینه! تو کیستی؟
      درد تو درد بی کسی و درد غربت است
      
      دشنام ها شنیده ولی خنده می کنی
      دشنام داده را تو چه شرمنده می کنی
      هر کیش را به دین خودت بنده می کنی
      تو خاطرات فاطمه را زنده می کنی
      یک گوشه نگاه تو ما را کفایت است
      
      در بین بچه ها ز همه مادری تری
      یعنی تو از تمامیشان کوثری تری
      با این عبای سبز، تو پیغمبری تری
      پایش بیفتد از همه شان حیدری تری
      شمشیر هم به دست تو تمثال غیرت است
      
      کم کم به روضه پای مرا می کشی خودت
      شمع مذاب در وسط آتشی خودت
      پس طعم درد فاطمه را می چشی خودت
      در این مسیر روضه مرا می کشی خودت
      در روضه ات هلاک شدن هم شهادت است
      
      امیرحسین الفت 


*************************


      از ستاره می گیرم  اذن احترامم را
      می برم زیارت گاه شعر نا تمامم را
      
      عرش تا که می بیند مستیِ سلامم را
      یک فرشته می پرسد اسم و رسم و نامم را
      
      من به خاک می افتم لحظهٔ قیامم را
      می دهم نشان آن گاه خانه امامم را
      
      من که دست بر سینه هی سلام می خوانم
      سائل نمک گیر خانهٔ کریمانم
      
      علم و حلم را در عرش بیم کاسه ای هم زد
      هی کرم اضافه کرد از کرامتش دم زد
      
      نور روی او پاشید برق بین عالم زد
      صنع بی نظیرش را در تنی مجسم زد
      
      روی صورتش نقشی از نبی اکرم زد
      هیبتش که بر او رفت نبض او منظم زد
      
      باطنش که زهرا بود ظاهرش علی گردید
      خلقت حسن مثل خلقت نبی گردید
      
      دست سبز احسانش که بهار می بخشد
      آیه های انفاقش بی شمار می بخشد
      
      کل زندگیش را دو سه بار می بخشد
      او به ما نمی بخشد او به یار می بخشد
      
      به گدا به غیر از این اعتبار می بخشد
      بر کویر احساسش سبزه زار می بخشد  
      
      چون نمی گذارد او ردی از سپاسش را
      سائلی نمی بیند روی ناشناسش را
      
      جذبه های چشمانش چه حکایتی دارد
      هر که را که می بیند شوق دعوتی دارد
      
      دست شوق می گیرد؛ چه ارادتی دارد
      هر که گشته مهمانش چه سعادتی دارد
      
      سفره اش غذاهای ناب حضرتی دارد
      خود میان سفره نیست چون خجالتی دارد
      
      سفره پذیراییش سفره های اربابی
      سفره خودش نانی دارد و کمی آبی
      
      استخاره ای کردم جلوه های رنگین داشت
      یک شباهتی مثل سوره های یاسین داشت
      
      اسم مستعاری هم بین سوره تین داشت
      هل آتای چشمانش آیه آیه مسکین داشت
      
      بین سوره یوسف قصه های شیرین داشت
      سوره  نگاه او آیه آیه آمین داشت
      
      یک فرشته ای فرمود بس کن این جهان گردی
      این حسن که قرآن است در پی چه می گردی
      
      داستان عشق او عمر یک ازل دارد
      با دو چشم او تنها عشق راه حل دارد
      
      بین شعر عاشورا بیست و سه غزل دارد
      ده بهار و سیزده تا کندوی عسل دارد
      
      تیغ قاسمش گویا ارثی از جمل دارد
      با وجود او عباس پهلوان و یل دارد
      
      کاروان عاشورا بی حسن نشد عازم
      جلوه حسین اکبر، جلوه حسن قاسم
      
      دست آسمان چیده دست سوره کوثر
      میوه های رویایی از درخت پیغمبر
      
      پس تو عزت عرشی از بهشت هم برتر
      تو بهشت بابایی زیر سایه مادر
      
      گاه جنت الزهرا گاه جنت الحیدر
      پس تو را نمی خوانیم یک غریب بی لشگر
      
      تو که لشگری برتر از فرشته ها داری
      هر که دیده ات گفته هیبت خدا داری
      
      عده ای تو را حوض سلسببل می خوانند
      عده ای تو را یکتا؛ بی بدیل می خوانند
      
      عده ای تو را پیوسته خلیل می خوانند
      یا که منجی موسی بین نیل می خوانند
      
      عده ای که خود را اصحاب فیل می خوانند
      مثل خود تو را آقا هی ذلیل می خوانند
      
      تو عزیز زهرایی تو که تاج سر هستی
      گر چه خون دل خوردی گر چه خون جگر هستی
      
      صحبت از غریبیِّ، مرد خون جگرها شد
      باز روضه مردی که غریب و تنها شد
      
      باز روضه آقا روضه های زهرا شد
      باز بین یک کوچه مادری رو به اعدا شد
      
      ناگهان جسارت ها کینه ها هویدا شد
      مادری زمین خورد و قامت پسر تا شد
      
      بین کوچه این کودک گرد و خاک بر پا کرد
      زیر دست و پا افتاد جان فدای زهرا کرد
      
      رحمان نوازنی


*************************

 

اگر کریم تویی مابقی گدا هستند
      همیشه در طلبت دست بر دعا هستند
      
      طبیب را چه نیازی است ، نسخه کافی نیست
      تمام مردم این شهر مبتلا هستند
      
      بگو که حاتم طائی بیاید آقا جان
      بگو که مدعیان کرم کجا هستند؟
      
      تویی که زندگی ات را سه بار بخشیدی
      بقیه پیش تو در حد بچه ها هستند
      
      کریم زاده همین است ، دست او باز است
      بقیه جیره خور سفره شما هستند
      
      تو ارث برده ای از آفتاب و آئینه
      یتیم ، اسیر ، گدا با تو آشنا هستند
      
      تو کافی است که لب تر کنی وگرنه همه
      به وقت وصف تو در اصل با خدا هستند
      
      خدا چقدر مرا دوست دارد آقا جان
      وگرنه اینهمه مردم که بی شما هستند...!!!
      
      خدا کند که کریمان همیشه خوش باشند
      که تکیه گاه دل خلق بینوا هستند
      
      مهدی صفی یاری



موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع) مهدی وحیدی
[ 1 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع)

      این حرف ها حرف دل یک یا کریم است
      غصه نخور ای دل خدای ما کریم است
      
      از مشکلات اقتصادی بیم مان نیست
      تا ذکر لب ها لا اله الّا کریم است
      
      هرکس پی رزقش به هر در میزند لیک
      روزی ما از روز اول با کریم است
      
      آن که خدا ما را گدای او نوشته
      یک چشمه یک دریا نه یک دنیا کریم است
      
      امشب شب تغییر در ضرب المثل هاست
      هر چه گدا کاهل بود آقا کریم است
      
      آن کس که رزق عشق من را مینویسد
      بر سینه ام نام حسن را مینویسد
      
      چشم انتظار این سحر چشم سحر ها
      در جستجوی این قمر چشم قمرها
      
      کوه نمک آمد بگو هرجا که رفتی
      شیرین تر از قند است اینگونه خبرها
      
      مولا پدر شد مصطفی صاحب پسر شد
      پس خوش به حال این پسر با این پدر ها
      
      کوری چشم شور آن بیوه زنی که
      میترسد از فردای سبز این پسرها
      
      باید عقیقه کرد باید حرز انداخت
      باید بپوشانی رخش را از نظرها
      
      مولای ما اسپند میسوزاند امشب
      زهرا برایش چار قل میخواند امشب
      
      آن حضرتی که عالمی در محضرش بود
      از کودکی عیسا مرید منبرش بود
      
      زهرا از او نوبر نمود آیات حق را
      پیغمبری کوچک برای مادرش بود
      
      العزةُ لله این ذکر شریف
      نقش نگین حلقه ی انگشترش بود
      
      پیش جذامی ها به رحمت می نشست و
      هم سفره با هر مستمند کشورش بود
      
      هر روز میلرزید اگر بین وضویش
      از ترس قبر و خوف روز محشرش بود
      
      با اینکه رفته حج پیاده بیست باری
      گوید چه گویم پیش حق از شرمساری
      
      فرمایشاتت چون چراغ بین راه است
      در پای درست هرکه ننشیند تباه است
      
      فرموده ای که دستگیری ار فقیران
      محبوب تر از اعتکاف چند ماه است
      
      فرموده ای که غفلت از یاد خداوند
      از ریشه های اصلی نخل گناه است
      
      فرموده ای هرکس که حسن خلق دارد
      چون روزه دار دائم الذکر و صلاح است
      
      هرکس که با نامحرمی خلوت نماید
      مثل کسی باشد که پیش پرتگاه است
      
      امشب به نام یاکریم العفو گوئیم
      با یاعلی و یاعظیم العفو گوئیم
      **
      اجرا شده توسط حاج محمد رضا طاهری در شب پانزدهم ماه رمضان ۹۱
       
      *********************
       
      
      وقتی که خدا هم گرفتار حسن شد
      خلقت همه یکباره خریدار حسن شد
      
      جایی که شود خالق ما عاشق مخلوق
      اینجاست که دل عاشق و بیمار حسن شد
      
      دانی که مجنونی مجنون ز کجا بود
      آن روز که او لایق دیدار حسن شد
      
      پرسند کجا یوسف کنعان شده عاشق
      آن روز که خود راهی بازار حسن شد
      
      موسای نبی هر چه به کف داشت به اعجاز
      خود زنده ز یک غمزه ی دلبار حسن شد
      
      آتش به خلیل است اگر بَرد و سلامت
      یک دم متوسل سوی انوار حسن شد
      
       از بس که هلال رمضان زلف شکن بود
      کامل شد و آئینه ی رخسار حسن شد
      
      عباس اگر هست علمدار برادر
      دیده ست که ارباب علمدار حسن شد
      
      انگار دوباره متجلّا شده حیدر
      زهراست که مادر شده ،بابا شده حیدر
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب پانزدهم ماه رمضان۹۱
       
      *********************       
       
      کریم های دو عالم به نام زاده شدند
      زبانزد همه ی خاص و عام زاده شدند
      
      اگر که ظرف نباشد توقع مِی نیست
      شراب ها همه از فیض جام زاده شدند
      
      چقدر خام شدم تا مرا کمی بپزند
      پیاله ها همه از خشت خام زاده شدند
      
      تو امر کردی و تکوینا استجابت شد
      و عاشقان تو با یک کلام زاده شدند
      
      جواب دادن تو اشتیاق می آرد
      سلام ها ز علیک السلام زاده شدند
      
      چه خوب شد که محبان حلال زاده ی عشق
      و دشمنان حسن هم حرام زاده شدند
      
      حسن حسین و یقینا حسین هم حسن است
      نشسته ام که ببینم کدام زاده شدند
      
      همین دو تا پسر فاطمه همان اول
       امامزاده شدند و امام زاده شدند
      
      چقدر دور و بر تو فرشته ریخته است
      بزرگ ها همه با احترام زاده شدند
      
      بساط نوکری ما کنار تو پهن است
      از اول ایل و تبارم غلام زاده شدند
      
      عجیب نیست به دنبال گنبدت هستیم
      کبوتران همه بالای بام زاده شدند
      
      چه بهتر است که بشینی و سکوت کنی
      که از قعود تو صدها قیام زاده شدند
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب پانزدهم ماه رمضان 91
       
      *********************

      
      با نیت نگاه تو آغاز می کنم
      احساس خویش را به تو ابراز می کنم
      
      شوقی درون سینه من جا گرفته است
      حسی غریب در دل من پا گرفته است
      
      حسی میان غربت و شادی و شوق و غم
      حسی که گاه می چکد از چشم در حرم
      
      ماه مبارک رمضان روی ماه توست
      باید سرود شعر که مضمون نگاه توست
      
      من زائر نگاه توام از دیار دور
      آن ذره ام که آمده تا پیشگاه نور
      
      در نام تو چه حس غریبی نهفته است
      در نام تو چه خاطره ها می شود مرور
      
      آقا غریب هستی و وقت سرودنت
      حسی غریب در دل من می کند ظهور
      
      من هم غریب مثل تو یا ایهالغریب
      من کی صبور مثل تو یا ایهالصبور
      
      با تو چقدر ماهیتم فرق می کند
      مانند ایستادن شب در حضور نور
      
      در پیشگاه آینه مرد مقربی
      تو بضعة الرسولی و ریحانة النبی
      
      ای نور روشنای دل و خانه نبی
      ای جایگاه عرشی تو شانه نبی
      
      روح تو آسمان نه که هفت آسمان کم است
      نور تو ابتدای جهان روح عالم است
      
      از قلب تو ندیده ام آقا رحیم تر
      از بخشش و کرامت دستت کریم تر
      
      حاتم به دست بخشش تو بوسه ها زده است
      نزد فقیر بر لب تو نه نیامده است
      
      مضمون بی بدیل غزل ها تبسمت
      می آورد به وجد غزل را تبسمت
      
      غمگین ترین روایت دنیاست اشک تو
      شیرین ترین حکایت دنیا تبسمت
      
      در هر نگاه تو چقدر غم نشسته است
      غم می چکد ز چشم تو اما تبسمت...
      
      یک شهر پیش روی تو دشنام هم دهد
      پاسخ نمی دهی تو مگر با تبسمت
      
      شیرین تر است نزد فقیران کدامیک
      خرمای دست بخشش تو یا تبسمت؟
      
      سنگ صبور مامن غم ها و درد ها
      ای خانه ات پناه همه کوچه گرد ها
      
      صلحت حماسه ای ست که با روضه توام است
      صلحت چقدر آینه دار محرم است
      
      باید شناخت صبر و شکیبایی تو را
      باید گریست یک دهه تنهایی تو را
      
      در لحظه لحظه زندگی تو غم است آه
      غربت همیشه با دل تو توام است آه
      
      هرلحظه ی تو بوده نشان از غریبیت
      وای از غم دل تو امان از غریبیت
      
      هر روز شهر بر غمت افزود وای من
      دشنام بود و نام علی بود وای من
      
      عمری غریب بوده ولی صبر کرده ای
      مانند لحظه های علی صبر کرده ای
      
      شیعه همیشه داشته داغی وسیع را
      داغ وسیع غربت تلخ بقیع را
      
      یک قطعه خاک وسعت یک غربت مدام
      یک قطعه خاک مدفن چار آسمان امام
      
      یک قطعه که شنیدن آن گریه آور است
      آن قطعه ای که مدفن مخفی مادر است
      
      شیعه همیشه داشته داغی وسیع را
      داغ وسیع غربت تلخ بقیع را
      
      در این هجوم درد و غم و داغ بی امان
      صبری دهد خدا به دل صاحب الزمان
      
      سید محمد رضا شرافت
       
       *********************       
       
      چه سفره اي ، چه كرم خانه اي ، چه مهماني
      چه ميزباني و چه روزي ِ فراواني
      
      چه ازدحام عجيبي يقينا آقا نيست…
      …گدايي درِ اين خانه كار آساني
      
      دخيل دست كريمت شده ست ميكائيل
      فقط نه اينكه تو روزي دهِ هر انساني
      
      به رازقيّت تو ميخورم قسم كه تورا
      رها نمي كنم آني و كمتر از آني
      
      هر آينه دل من چون كوير مي خشكد
      بدون لطف تويي كه جناب باراني
      
      بيا و بر دلم امروز يك دقيقه ببار
      بيا و با نَفَست بويي از بهشت بيار
      
      من و هواي تو و شوق نوكري كردن
      تو و حوالي دنيا و سروري كردن
      
      دلم اسير تو شد ، چشم هاي معصومت
      چه خوب ياد گرفته است دلبري كردن
      
      من عادتي شده ام ، عادتي اين اطراف
      من و فراز بقيعت كبوتري كردن
      
      هميشه روزي من را تو داده اي ؛ننگ ست...
      ....كنار سفره ي تو ميل ديگري كردن
      
      كريم شهر مدينه چقدر مي آيد
      به دست هاي شما ذره پروري كردن
      
      مرا كه ذره ي ناچيزتر ز ناچيزم
      بيا و پرورشم ده كه دست آويزم
      
      به غير وصله ي نعلين يا عباي تو نيست
      و جز گليم پر از نور زير پاي تو نيست
      
      كرم نما ، به من سائلت هم احسان كن
      كه تكيه گاه دلم غير دست هاي تو نيست
      
      شروع مي شوي از انتهاي آقايي
      تويي كه نوكري شيعه جز براي تو نيست
      
      كسي كه از همه در آخرت فقير تر است
      همان كسي ست كه در اين سرا گداي تو نيست
      
      چقدر بي كس و تنهاست آنكه در دنيا
      هميشه با تو غريبه ست و آشناي تو نيست
      
      مرا گداي خودت كرده اي خدا را شكر
      و آشناي خودت كرده اي خدا را شكر
      
      مسعود يوسف پور

       *********************      

      
      ای دل از این نداری خود دست برندار
       از چشم نو بهاری خود دست برندار
       یعنی ز وضع جاری خود دست برندار
       از حسن هم جواری خود دست برندار
      
       هر لحظه فرصت نفحاتی دوباره هست
       وقتی کریم هست یقین کن که چاره هست
      
       گفتم بیایم از نفست زیر و رو شوم
       دنبال نان سفرۀ تو کو به کو شوم
       مثل نسیم با کرمت روبرو شوم
       من هم به لطف عام تو با آبرو شوم
      
       دیدم ته صفوفِ گداها نشسته ام
       یک کوچه مانده آخر دنیا نشسته ام
      
       پر می کشند با پر و بالت نسیم ها
       تا آن سوی بلندی قد حریم ها
       خواهش بهانه ای ست که از آن قدیم ها
       افتاده در نگاه همه یا کریم ها
      
       دست مرا بگیر مرا یک ستاره نیست
       «در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست»
      
      «یک» خواستم، عطای تو چندین برابر است
       لطف کم تو از سر دنیا فراتر است
       اصلا کلید باغ بهشتی بر این در است
       «از هر زبان که می شنوم نامکرر است»
      
       یک قصه بیش نیست که ما سر سپرده ایم
       هر نان تازه را سر این سفره خورده ایم  
      
       تو می رسی و غنچهٔ لبخند می رسد
       اردیبهشت در تب اسفند می رسد
       در خانۀ ولیّ خدا قند می رسد
       زیباترین نتیجۀ پیوند می رسد
      
       قدری بخند دور و بر تو حبیب هست
       «در غنچه ای هنوز و صدت عندلیب هست»
      
       تو نور پر فروغ محلات خوب ها
       آیینۀ بهاری آیات خوب ها
       یعنی شروع سلسله سادات خوب ها
       ماهی میان ماه مناجات خوب ها
      
       وقت نماز آمده در انتظار تو
       ای ما فدای آن بدن لرزه دار تو!
      
      تو بر فراز کوه کرم ایستاده ای
       شاهی به روی خاک ولی سر نهاده ای
       با این همه شبیه نفس صاف و ساده ای
       حاجی عشق می شوی اما پیاده ای
      
        چشم عنایت از همه سو دوختی به ما
        راهِ چگونه زیستن آموختی به ما
      
       جولان تیغ دست تو بیداد می کند
       یک لشگر از قیام تو فریاد می کند
       کشته کنار داغ جمل باد می کند
       دل را طنین «یا حسن» آباد می کند
      
       طوفان تیغ را به تماشا گذاشتی
       بر عرشِ افتخار و شرف پا گذاشتی
      
        بغض کبود یاس خدا در گلو شکست
       حق در سکوت بود و صدا در گلو شکست
       آن گریه های عقده گشا در گلو شکست
       تصویر تلخ خاطره ها در گلو شکست
      
       آری عصای مادر آیینه ها شدی
       پاره جگر! تو هم جگر داغ ما شدی
      
      از ناله های پر غم مادر که بگذریم
       از کوچه و شقایق پرپر که بگذریم
       از لحظه های پشت همان در که بگذریم
       از غربت شبانۀ حیدر که بگذریم
      
       از تو غروب کرب و بلا می توان شنید
       «لا یوم کَیومَکَ» را می توان شنید
      
      علیرضا لک

       
      *********************
       
       
      نیمه ماه رسید و قمری می آید
      خبر آمد که مبارک سحری می آید
      
      ماه در لاک خودش رفت و نیامد بیرون
      تا شنید از خود او ماه تری می آید
      
      رفت خورشید پی کار خودش تا گفتند:
      صبح خورشید ز سمت دگری می آید
      
      حاتم از فرط نداری به گدایی افتاد
      تا شنید از همه بخشنده تری می آید
      
      ای کرم زاده ، کرم پیشه ، کریم بن کریم
      ای علی زاده ی از ریشه کریم بن کریم
      
      ای حسن نام و حسن خلق و حسن جلوه حسن
      کرده الطاف تو یک عمر به من جلوه حسن
      
      همه را با کرم ات مست گدایی کردی
      عبد بودی و خدا خواست خدایی کردی
      
      لطف تو آمد و دلهای ولایی را برد
      کرم ات آبروی حاتم طایی را برد
      
      آنقدر جود نمودی که دلم بی تاب است
      هر کجا اسم شما هست گدایی باب است
      
      دو سه باری همه زندگی ات بخشیدی
      دشمن ات را تو به بخشندگی ات بخشیدی
      
      تو در اوجی و به پایین نظرها داری
      تو عزیزی و به مسکین نظرها داری
      
      به همه از کرم و لطف شما خیر رسید
      کرم ات هم به محبان تو هم غیر رسید
      
      سفره انداختی و اینهمه مهمان داری
      تو خودت معجزه ای ، آیه قرآن داری
      
      یک جهان عبد و گداهای پریشان داری
      فکر کردم نکند ملک سلیمان داری!
      
      مثل موسایی و اعجاز عصایت جاری است
      نه نگفتی به کسی ، دست عطایت جاری است
      
      چه کسی مثل تو اعجاز مسیحا دارد؟
      چه کسی مثل تو یک مادر زهرا دارد؟
      
      چه کسی مثل تو باباش ولی الله است؟
      هر که شد منکر آقاییِ تو گمراه است
      
      ای کریمان همه در پیش عطایت بی چیز
      ای کرامت ز وجود حسناتت لبریز
      
      به جهانی همه دم  لطف و عطای تو رسید
      چه کسی در کرم و جود به پای تو رسید؟
      
      اسم تان آمد و گلهای زمین وا شده اند
      پیش پاهای شما جن و ملک پا شده اند
      
      ای که در طایفه جود کریم ات خواندند
      مثل بسم الله رحمن رحیم ات خواندند
      
      پای این سفره نشاندید و بفرما گفتید
      باز انعام رساندید و بفرما گفتید
      
      سر این سفره به والله نشستن دارد
      روی ارباب خداییش که دیدن دارد
      
      پسر شاه شدن شاه شدن هم دارد
      پسر ماه شدن ماه شدن هم دارد
      
      ای کریم از تو ما به هر چه بگویید رسید
      دل من از تو به سر منشاءتوحید رسید
      
      مهدی صفی یاری
       
    *********************
       
       
      ما را نشانده اند سر سفره ی کریم
      یکباره خوانده اند سر سفره ی کریم
      
      از عرش هم تمام ملائک یکی یکی
      گیسو فشانده اند سر سفره ی کریم
      
      از بس کریم بود که انگشت بر دهن
      یک عده مانده اند سر سفره ی کریم
      
      حاتم که هیچ، طایفه ی حاتمان همه
      خود را رسانده اند سر سفره ی کریم
      
      مهمان ِ خوانده هست ولی باز بیشتر
      خیل نخوانده اند سر سفره ی کریم
      
      اصلا بهشت را به پشیزی نمی خرند
      آنها که مانده اند سر سفره ی کریم
      
      مهدی صفی یاری
       
  *********************
       
       
      گفتم غزلی در خور نامت بنویسم 
      اندازه ی وسعم ز مقامت بنویسم
      
      ای  محشر امروز چه تشبیه بیارم
      از قد تو فردای قیامت بنویسم
      
      من قطره ام از عهده ی من بر نمی آید
      از حضرت دریای کرامت بنویسم
      
      لطف تو مرا پشت در خانه ات آورد
      تا اینکه علیکم به سلامت بنویسم
      
      شان تو نگنجید و از این قاب در آمد
      دیدم که غزل مثنوی از آب در آمد
      
      من ایل و تبارم سر این سفره نشستند
      جمع کس و کارم سر این سفره نشستند
      
      در باغ نگاه تو من کال رسیدم
      پر سوخته بودم به پر و بال رسیدم
      
      هم رنگ نگاه تو  شده دامن دریا
       آئینه زده ریسه به پیراهن دریا
      
      اول نوه ی دختری خلق عظیمی
      تو جلوه  ی پیغمبری خلق عظیمی
      
      مدیون تو هستند همه مردم عالم
      نان عمل توست سر سفره ی آدم
      
      مضمون سخاوت ز تو الهام گرفته
      از صندوق قرض الحسنت وام گرفته
      
      حرف کرَم تو همه جا ورد زبان است
      چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است
      
      صابر خراسانی
       
    *********************
       
       
      وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
      باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
      
      جد تو نبی بود نه اینطور بگویم
      شک نیست که جد تو پیمبر شده باشد
      
      جز بر در این خانه ندیدیم امامت
      تقسیم میان دو برادر شده باشد
      
      خورشید سفالی است که در سیر جمالی
      از بوسه بر این گونه منور شده باشد
      
      بو میکشم ایام تو را- باید از اخلاق
      یک تکه تاریخ معطر شده باشد
      
      ای حوصله محض چه تشبیه سخیفی است
      با حلمت اگرکوه برابر شده باشد
      
      با اینکه قضا دست تو را بست ندیدیم
      جز آنچه بخواهی تو مقدر شده باشد
      
      از عمر تو یک روز جمل آیه فتح است
      با صلح اگر مابقی اش سر شده باشد
      
      فریاد سکوت تو چه آهنگ رسایی است
      شاید پس از آن گوش جهان کر شده باشد
      
      دق داد محبان تو را گرچه سکوتت
      غوغای تو روزی است که محشر شده باشد
      
      روزی که به اعجاز تو مبهوت بمانند
      شک ها همه تبدیل به باور شده باشد
      
      خون جگرت ریخت نه در تشت که در دشت
      داغ گل سرخیست که پرپر شده باشد
      
      در مکتب تو رشد سریع است عجب نیست
      فرزند تو هم قامت اکبر شده باشد
      
      آن چشم که گریان نشود روز قیامت
      چشمیست که از غصه تو تر شده باشد
      
      باور نتوان کرد که خاکیست مزارت
      جز آنکه ضریح تو کبوتر شده باشد
      
      ای جان علی ریشه غم را بکن از دل
      هرچند که اندازه خیبر شده باشد
      
      هادی جانفدا
       
      *********************       
       
      چه میشود که دوباره مجالمان بدهی
      و وسعتی به فضای خیالمان بدهی
      
      برای آنکه بیاییم در بقیع شما
      برای آنکه بیاییم بالمان بدهی
      
      چه میشود که برای گرفتن حاجت
      برای اینهمه پاسخ سوالمان بدهی
      
      کنار حج که دعای مدام این ماه است
      سفر به شهر مدینه به فالمان بدهی
      
      و چند ساعت دیگر از این ضیافت را
      قنوت و اشک و دعا، حس و حالمان بدهی
      
      برای آنکه ضریحت به قم بنا گردد
      چه میشود که شما هم مدالمان بدهی
      
      شما ترنم زیبای شعر بارانی
      تو آن دلی که ربودی دگر نمی رانی
      
      رطب بده به گدایت برای افطارش
      شفا بده به دل و سینه ی گرفتارش
      
      کمک کنید نیفتد درون این دنیا
      دعا کنید نیفتد به دوزخ آمارش
      
      نوشته اند غلامت بهشت می آید
      بهشت می برد او را خودش به اصرارش
      
      هر آنکه وقف تو شد با نگاه مادرتان
      عجیب رونق خوبی گرفت بازارش
      
      خرابه های دل و فکر و ذهن را آقا
      سپرده ام به نگاهت به دست معمارش
      
      شمیم یاس مدینه ز سمت خانه ی توست
      برای آنکه بیابد تو را طرفدارش
      
      شفاعت است برایم قنوت سبز شما
      حماسه است همیشه سکوت سبز شما
      
      کریم این دل ما باز یاکریم شماست
      و تحت لطف و عنایات مستقیم شماست
      
      شما که خانه یتان این دل است حرفی نیست !!
      دل رمیده ی من نیز در حریم شماست
      
      و تا اجازه ندادی به غایتت برسد
      نشسته گریه کنان در حرم مقیم شماست
      
      نشسته گوشه ای از کوچه ی بنی هاشم
      گدایتان که همان سائل قدیم شماست
      
      نشسته تا که بیایی عنایتی بکنی
      نشسته منتظر رحمت نسیم شماست
      
      مدد نما که محرم به قله ات برسم
      تمام قیمت من گریه بر یتیم شماست
      
      پدر و مادرم آقا فدای قاسمتان
      چه بی حد است برای زمین مکارمتان
      
      از این سیاهی دنیا حجاب میگیریم
      جواب ادعیه را مستجاب میگیریم
      
      برای آنکه همیشه حوالیت باشیم
      سه شب بروی سر خود کتاب میگیریم
      
      کتاب را که به حق شما قسم دادیم
      از این تلولو سبز آفتاب میگیریم
      
      و بعد از آن دو سه بیت از بقیع می خوانیم
      برای شستن قبرت گلاب میگیریم
      
      برای پنجره ها یک دخیل از احساس
      و ذکر نام تو را بی حساب میگیریم
      
      برای آنکه بسازیم بارگاه تو را
      برای دیدن مهدی شتاب میگیریم
      
      چه خوب با همه ی شهر عاشقت باشیم
      چه خوب تا ابد الدهر عاشقت باشیم
      
      مجتبی کرمی



موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع) مهدی وحیدی
[ 1 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع)

      
      نا امیدی نرود دست تهی از در او
      ای فقیران دلتان شاد کریم آمده است
      نکند فرق به وقت کرمش دشمن و دوست
      خانه هاتان  همه آباد کریم آمده است
      **
      بی‌نقاب آمده ای کوچه ؛به این رهگذران...
      ...حق بده  روی شما خیره شدن  هم دارد
      رو بگیر ای پسر با نمک حضرت عشق
      پیچش موی شما خیره شدن هم د ارد
      **
      هر زمان می رود از خانه برون
      فاطمه دود کن اسپند که چشمش نزنند
      گوشزد کن به ملائک که پی رفع بلا 
      چارقل ختم بگیرند که چشمش نزنند
      **
      پشت در تا که خجالت نکشد سائل او
      قبل از اظهار نیازش کرمت را دیده  است
      ندهد فرصت گفتار به محتاج فقیر
      گوش این طایفه او از گدا نشنیدست
      
      صابر خراسانی
       
       ********************
       
       
      ما را غلام کوی حسن آفریده اند
      مبهوت و مات روی حسن آفریده اند
      
      ما را پیاله نوش شرابش رقم زدند
      مست از خم و سبوی حسن آفریده اند
      
      خورشید را به این همه نقش و نگارها
      از طلعت نکوی حسن آفریده اند
      
      روشن ز نور روی مهش گشته روزها
      شب را اسیر موی حسن آفریده اند
      
      آری ز مقدمش همه جا بوی گل گرفت
      گل را ز رنگ و بوی حسن آفریده اند
      
      از انبیاء و اولیا همه را صف به صف ببین
      مدهوش خلق و خوی حسن آفریده اند
      
      میل نگاه هر چه گدایان شهر را
      ولله سمت و سوی حسن آفریده اند
      
      میلاد یعقوبی
       
     ********************
       
       
      این خانواده آینه های خدائی اند
      در انتهای جاده ی بي انتهائي اند
      
      خیل ملک مقابلشان سجده می کنند
      اینها خدا نی اند ولیکن خدائی اند
      
      هر کس که می رسد سر اطعام می برند
      فرقی نمی کند که فقیران کجائی اند
      
      یک "السلام" و یک "و علیک السلام "سبز
      اینها همان مقدمه ی آشنائی اند
      
      صدها هزار مثل سلیمان در این حرم
      مشغول لحظه های شریف گدائی اند
      
      سوگند ميخوريم كه پروانه زاده ايم
      همسايه ي قديمي اين خانواده ايم
      
      تو آسمان جودي ما يا كريم تو
      پرواز ميكند دل ما تا حريم تو
      
      احساس ميكنم به تو نزديك ميشوم
      وقتي كه مي وزد سر راهم نسيم تو
      
      وقت كرامت است كه از راه آمده است
      آن آشناي كوچه نشين قديم تو
      
      قرآن بي بديل ، حروف مقطّعه
      كي ميرسم به فهم الف لام ميم تو
      
      سوگند ميدهيم خدا را در اين سحر
      بر پينه هاي رحمت دست كريم تو
      
      ما را هميشه سائل دست شما كند
      ما را به زير پاي شما خاك پا كند
      
      دست مرا بگير كه عاشق ترم كني
      سلمان خانواده ي پيغمبرم كني
      
      من در قنوت نيمه شبت دور ميزنم
      شايد مرا بگيري و انگشترم كني
      
      آن شاخه ي گلم كه به دست تو داده اند
      تا هركجا كه خواست دلت پرپرم كني
      
      من آمدم كه بين سحرهاي اشتياق
      بال مرا بگيري و خرج حرم كني
      
      بال و پر شكسته به دردم نميخورد
      انگار بهتر است كه خاكسترم كني
      
      روزي آب و سفره ي نان مني حسن
      ماهِ مباركِ رمضان مني حسن
      
      اي در هواي پاك نگاهت سلام ها
      نامت نداشت سابقه اي بين نامها
      
      اي سبزي بهار خدا سير ميشوند
      از عطر سفره هاي حضورت مشام ها
      
      بيرون بيا و چشم مرا هم قدم بزن
      هم سفره ي فروتن جمع غلام ها
      
      در كوچه ات كسي به كسي جا نميدهد
      مكثي نما به شوق چنين ازحام ها
      
      سائل شدن كنار نگاه تو واجب است
      وقتي گدا به چشم تو دارد مقام ها
      
      تو سفره دار شهر خدا ما گداي تو
      مثل كبوتريم و اسير هواي تو
      
      آنكس كه پيش پاي شما خم نميشود
      در خانه ي فرشته هم آدم نميشود
      
      آقاي من بدون توسل به نام تو
      حالي براي توبه فراهم نميشود
      
      دست مرا بگير و به سمت خدا ببر
      چيزي كه از بزرگيتان كم نميشود
      
      آرامش تو باعث طوفان كربلاست
      بي صلح تو قيام مُحَرم نميشود
      
      هركس كه بر نجابتِ صلح و سكوت تو
      مؤمن نميشود ، به جهنّم نميشود
      
      تا كربلا رسيد صداي سكوت تو
      اين قيل و قال ها به فداي سكوت تو
      
      اي از هزار حاتم طائي كريم تر
      لطف تو از تمام كريمان قديم تر
      
      مي آوري به وجد تو پروردگار را
      اي از زبان حضرت موسي كليم تر
      
      تو ابتداي نسل طهوراي كوثري
      هركس حسودتر به تو باشد عقيم تر
      
      در اين مسير رو به خدايي نديده ايم
      از رد پاي گيوه ي تو مستقيم تر
      
      در كربلا به آينه ات سنگ ميزنند
      هركس شبيه تر به تو جرمش عظيم تر
      
      آقا تو در كلام خلاصه نميشوي
      در حضرت و امام خلاصه نميشوي
      
      اي ياكريم خسته چه كردند با پرت
      اين زهر ِ پر شراره چه آورده بر سرت
      
      از لحظه اي كه رنگ نگاهت كبود شد
      رنگي دگر نرفته مناجات خواهرت
      
      با اينكه اي غريب ، تو بودي امام شهر
      اما كسي نخواند نمازي به پيكرت
      
      تابوت را نشانه گرفتند به تيرها
      آن هم كجا به پيش دو چشم برادرت
      
      دلهاي ما به ياد تو اي بي حرمترين
      پر ميزند به سمت بقيع مطهرت
      
      تا كِي لبم به خاك بقيعت نميرسد
      بر آستان پاكِ رفيعت نميرسد
      
      علي اكبر لطيفيان

       
    ********************

       
       
      عاشق شدن ز خیمه ی لیلا شروع شده است
      دیوانگی ز دامن صحرا شروع شده است
      
      مجنون شدیم و دربه در کوچه ها شدیم
      آوارگی ما هم از اینجا شروع شده است
      
      ما را به سمت کوچه ی عشاق برده اند
      جایی که جلوه های تمنا شروع شده است
      
      دیگر زمان دربه دری ها تمام شد
      حالا زمان عاشقی ما شروع شده است
      
      تو آمدی و حضرت حیدر پدر شده
      دوران مادرانه ی زهرا شروع شده است
      
      ای ابتدای سوره ی کوثر خوش آمدی
      ای اولین حسین پیمبر خوش آمدی
      
      تو آمدی و شاخه ی طوبی ثمر گرفت
      آخر دعای سبز پیمبر اثر گرفت
      
      ای بانمک ترین پسر های فاطمه
      تو آمدی و بوسه ز رویت پدر گرفت
      
      ای قوت  همیشه ی بازوی مرتضی
      فتح الفتوح کردی و لشگر جگر گرفت
      
      وقتی که می زنی به دل لشگر جمل
      دیگر نمی شود دم تیغت سپر گرفت
      
      از دست نعره های بلندت به معرکه
      دشمن فرار کرده و راه مفر گرفت
      
      بالا بزن نقاب خودت را یل جمل
      معنا بده به جمله احلی من العسل
      
      روزه گرفته ایم که باران بیاورید
      از سفره ی کریم کمی نان بیاورید
      
      عمری است روزی ام ز سر سفره ی شماست
      از این به بعد نان فراوان بیاورید
      
      ما را غبار کوی شما زنده می کند
      بر این دل سیاه کمی جان بیاورید
      
      یا ایها الکریم، تصدّق... گدا رسید
      بر این گدا رحمت و احسان بیاورید
      
      زهرا به گریه بر حسنش شاد می شود
      لطفی کنید دیده ی گریان بیاورید
      
      ای بانی همیشه ی اشک و بکا حسن
      ای روضه خوان اول کرببلا حسن
      
      سر را بگیر و راه خدا را نشان بده
      وقت نماز مغرب ما تو اذان بده
      
      هرجا که سفره ی کرمی پهن می شود
      از آن بساط روزی افطارمان بده
      
      قرآن بخوان تا که مسلمان تو شویم
      دل را شبیه مردک شامی تکان بده
      
      من گریه می کنم برای تو، پس تو هم
      از کوری ام به روز قیامت امان بده
      
      حالا که تو کریمی و آقای عالمی
      ما را به کربلا ببر آنجا مکان بده
      
      هر سفره ایی که سفره آقا نمی شود
      هر بچه ایی که بچه ی مولا نمی شود
      
      شان تو را خدای به موسی نداده است
      از معجزات تو که به عیسی نداده است
      
      شاهان روزگار گدای در تواند
      رزق تو را به سفره ی آنها نداده است
      
      صلحی که کرده ای تو، کم از کربلا نداشت
      دیگر به کس شبیه تو تقوا نداده است
      
      باید عصای فاطمه باشی به کوچه ها
      بی خود تو را خدای به زهرا نداده است
      
      از اشک چشم توست اگر گریه می کنم
      بر روضه های پاره جگر گریه می کنم
      
      امیر حسین محمود پور 
       
  ********************

       
       
      از آسمان هفتم دنیا خبر رسید
      بر شانه های اهل زمین بال و پر رسید
      
      زنجیر کرده اند شیاطین نفس را
      آزاد شد که مهلت شیطان به سر رسید
      
      شب زنده دار گیسوی آن ماه را بگو
      بعد از چارده شب یلدا سحر رسید
      
      او دومین تجسم سیب بهشتی است
      از شاخه سار نور نبوت ثمر رسید
      
      اذن خداست زائر کعبه پدر شود
      بر دست های مادر هستی پسر رسید
      
      من آمدم کبوتر بامت شوم حسن
      امروز تا همیشه غلامت شوم حسن
      
      از روح تو به کالبد من دمیده است
      آن که مرا ز خاک شما آفریده است
      
      بنگر که دست حق چه قدر خوب دلبرا
      عکس تو را به قاب نگاهم کشیده است
      
      از لحظه ی ولادت تو شیر مادرت
      با طعم یا علی به دهانت چکیده است
      
      با گریه تا محله ی سادات هاشمی
      با کاسه ای به دست، گدایت دویده است
      
      از خانه ی علی به همه کوچه های شهر
      بوی غذای نذری زهرا رسیده است
      
      امشب نگاه من به در خانه ی شماست
      روزی من به دست کریمانه ی شماست
      
      ای ماه روی ماه تو الگوی آفتاب
      روی شما کجا و بَر و روی آفتاب؟!
      
      از آسمان ابری گهواره ریخته است
      بر صورت لطیف تو گیسوی آفتاب
      
       تو آمدی که دِق کند آن ابتر حسود
      از مادریِ فاطمه بانوی آفتاب
      
      کم گفتم اوج مرتبه ات را حلال کن
      ای ایستاده بر سر سکوی آفتاب
      
      از بس دلت به حال گداهای شهر سوخت
      می آید از مزار شما بوی آفتاب
      
      دارای ات به راه گداها نثار شد
      یک بار نه دو بار نه بلکه سه بار شد
      
      من میهمان هر شبه ی میزبانیت
      ای میزبان فدای تو و میهمانیت
      
      همسفره ی غروب گدای مدینه ای
      حاتم به وجد آمده از مهربانیت
      
      فهمیدن مسیر عبور تو سخت نیست
      از کشته های عشق گرفتم نشانیت
      
      در پیش چشم حیدر کرار بوده است
      تصویری از جوانی زهرا، جوانیت
      
      اول کسی که می رسد از راه فاطمه است
      هر جا به پاست مجلس مرثیه خوانیت
      
      با این مزار خاکی و بام کبوتری
      می خواستی نشان بدهی مادری تری
      
      هر گاه از تو میل به گفتار می کنم
      هم چون نسیم روی به گل زار می کنم
      
      نام تو مثل خوردن قند مکرّر است
      پس حق بده که این همه تکرار می کنم
      
      من با زبان روزه درِ خانه ی توام
      با جرعه ی نگاه تو افطار می کنم
      
      وقت زیارت حرم سید الکریم
      گریه به یاد قبر تو بسیار می کنم
      
      دیدم شبی به خواب که در ساخت بقیع
      دارم برای مرقدتان کار می کنم
      
      کی می شود بقیع تو کرببلا شود
      پایین پات روضه ی قاسم به پا شود
      
      هر کس غریب تر به شما آشناتر است
      از قید و بند مردم دنیا رهاتر است
      
      یاد حسین کرده ام و کربلا ولی
      این روزها بقیع تو کرببلاتر است
      
      تا شامل نگاه کریمانه ات شویم
      امشب گریز روضه ی قاسم به جاتر است
      
      با جرم این که این پسر از نسل فاطمه است
      سیلی سنگ ها به رخش بی هواتر است
      
      با سینه ی شکسته کفن شد دلاورت
      قاسم میان چادر خاکی مادرت
      
      پاشازاده

      ********************
       
       
      آن شب كه عشق بود و خدا بود و هيچ كس
      قافيه تنگ چشم شما بود و هيچ كس
      
      مي خواست عارفانه ترين شعر گل كند
      تنها لب تو مرد دعا بود و هيچ كس
      
      وقتي خدا زمين كرم را بساط كرد
      آنجا فقط براي تو جا بود و هيچ كس
      
      ما بُرده ايم بازي مستانه تُرا
      زيرا كه عشق در كف ما بود و هيچ كس
      
      دارد بهشت مي وزد امشب ز هرطرف
      شد حول آتش غمت از قلب بر طرف
      
      دستي كه بوم چشم تو را رنگ مي زند
      دارد به قلب آينه ها چنگ مي زند
      
      با تارهاي گيسوي چون آبشار تو
      يوسف نشسته است و آهنگ مي زند
      
      كي گفته صلح كردي و سازش ؟خرافه است
      چشم خمار تو دهل جنگ مي زند
      
      يك لحظه بي عيار نگاهت اگر شوم
      زرهاي كيسه دل من زنگ مي زند
      
      كم كم خدا به نيمه ماهش رسيده است
      يعني كه مه به نيمه راهش رسيده است
      
      اي مقتداي هرچه مسيح و كليمها
      با بركت از شما شده دست كريمها
      
      تا آنكه يك نگه به حاتم هبه كني
      زانو بغل گرفته دلش چون يتيمها
      
       مي آورد بوي خدا را براي ما
      هر روز از حوالي كويت نسيم ها
      
      مديون آدمم شده ذكر توبه ام
      يا محسن بحق حسن از قديمها
      
      من مفتخر به نوكري حضرت توأم
      تو سفره دار هستي و من دعوت توأم
      
      اي چشمة دو چشم تو اهلي من العسل
      اي آسمان صبر خدا ماه بي بدل
      
      آقا شما كريمتريني تا ابد
      يعني همه گداي شمائيم از ازل
      
      عسيي بساط معركه را جمع مي كند
      يك روز اگر به عرصه بياييد بي محل
      
      گرچه به گرد پاي شما هم نمي رسيم
      بگذار خاك پاي تو باشيم لا اقل
      
      جان عزيز خود بيا و ثواب كن
      ما را جذامي سر راهت حساب كن
      
      پهن است زير پاي شما بال جبرئيل
      مي خشكد از نبودن اشك تو رود نيل
      
      من بر كسي به غير شما رو نمي زنم
      اي روي تو چراغ شب سوت و كور نيل
      
      خيرت رسيده بر همه مردم زمين
      بي مزد،بي توقع،پاداش بي دليل
      
      نه گنبدي نه صحني نه گل دسته اي ولي
      باغ بهشت ماست بقيعت خدا وكيل
      
      بي اختيار مي شكند بغض قافيه
      تبديل مي شود غزل تو به مرثيه
      
      پيدا نكرده ام زدو چشمت طبيب تر
      اي شاه بافقيرترينها حبيب تر
      
      اي كوه صبر،خاك شده پيش پاي تو
      اي از همه شكستنت آقا عجيب تر
      
      بي خود به سمت روضه كشيده نمي شوم
      اي روضه ات هميشه ز هر كس غريب تر
      
      هرچه نگاه محترم تو نجيب بود
      چشم پليد همسر تو نانجيب تر
      
      جانم فداي غصه تلمبار كردنت
      با پاره پاره ي جگر افطار كردنت
      
      ابروي تو اگرچه به محراب مي خورد
      دارد شكسته مي شود و قاب مي خورد
      
      وقتي به داغ كودكي ات فكر مي كنم
      هفت آسمان به روي سرت تاب مي خورد
      
      خون جگر،گرفتگي رخ،سكوت،درد
      اين غصه ها ز كوچه فقط آب مي خورد
      
      آقا غريب مانده تنت بين تيرها
      اينجاي روضه تو به ارباب مي خورد
      
      سردار بي سپاه بميرم براي تو
      انگار كه مدينه شده كربلاي تو
      
      گفتي خودت مدينه كجا كربلا كجا
      تابوت من كجا كفن از بوريا كجا
      
      گفتي هنوز مانده ببيني چه گفته ام
      خون جگر كجا بدن سرجدا كجا
      
      ديگر مجال نيست بگويم ز ماتمت
      آخر تمام مي شود اين ماجرا كجا
      
      در كربلا برادر مظلوم جاي من
      از خون به دست كوچك قاسم حنا بزن...
      
      رضا دین پرور

       
     ********************

       
       
      دلم از وحی نگاه تو مسلمان شده است
      خم ابروی شما آیه ی قرآن شده است
      
      من غزل از تو نگویم که کمیتم لنگ است
      از کرامات تو دعبل شدن آسان شده است
      
      تار گیسوی تو مانند ضریحی تا اوج
      که شفا خانه ی دلهای پریشان شده است
      
      اسم اعظم که بر انگشتری ات هست نگین
      هر که آموخته یکباره سلیمان شده است
      
      پس کرامات تو تا هست چه غم وقتی که
      کافری از سر لطف تو مسلمان شده است
      
      من که یک عمر مسلمان تو هستم دیگر
      عجبی نیست بگویید که سلمان شده است
      
      یک نفر آمده اینجا به امید کرمت
      یک نفر آمده و دست به دامان شده است
      
      پدرت گفت بیاییم در خانه ی تان
      سائل این بار سفارش شده مهمان شده است
      
      من چراسائل این در نشوم وقتی که
      مهر تو شامل سگهای بیابان شده است
      
      ما همه ریزه خور ایل وتبارت هستیم
      لاجرم روزی ما سفره ی خوبان شده است
      
      این فقط گوشه ای ازمهر دوچشمان شماست
      سید ری هم اگر راهی ایران شده است
      
      مهدی چراغ زاده
       
      ********************

      
      وقتش رسیده تا که قدری با خدا باشم
      به اصل خود برگردم از غفلت جدا باشم
      
      با اهل دنیا هر چه بودم دگر کافی است
      حالا زمانش شد که با اهل ولا باشم
      
      من فطرتم میل مناجات سحر دارد
      در آسمان بندگی باید رها باشم
      
      امشب که قرص کامل مهتاب را دیدم
      مطلوب باشد گرم تسبیح و دعا باشم
      
      دیدم هم اکنون که بساط عاشقی جور است
      خوب است من هم در مدینه یک گدا باشم
      
      با یک توسل بر نخی از چادر زهرا
      خاک قدوم یوسف خیر النسا باشم
      
      غم ز آتش دوزخ ندارم تا حسن دارم
      وقتی که اسم اعظمی چون یا حسن دارم
      
      بیداری یا خواب است رویایی که می بینم
      هست آسمان یا که زمین جایی که می بینم
      
      بوی کرم می آورد دوش نسیم امشب
      حل می شود اکنون معمایی که می بینم
      
      با کاسه های خالی خود سائلان جمع اند
      دور و بر سکوی زیبایی که می بینم
      
      کیسه به دوشی از مسیر آشنا آمد
      گویی غریبه نیست آقایی که می بینم
      
      قدّ حسودان است کوتاه و نمی بینند
      در ازدحام این قد و بالایی که می بینم
      
      از دست عیسی نیز آری بر نمی آید
      اعجازهای این مسیحایی که می بینم
      
      آن ها که امروزند بند قرص نان تا شب
      هرگز نمی بینند فردایی که می بینم
      
      تا که گدایی هست شب گرد کریمی هست
      ما را چه غم تا سفره مرد کریمی هست
      
      این سفره از روی زمین تا آسمان پهن است
      از آسمان هم تا به بالاتر از آن پهن است
      
      بالاتر از آن هم خبر آورده جبرائیل
      نزد ملائک سفره این خاندان پهن است
      
      از یک سر این سفره در یثرب نشانی است
      آن یک سر سفره ولی تا بی نشان پهن است
      
      این جا دهان میمانان لقمه بگذارند
      این جا بساط مهر و لطف میزبان پهن است
      
      وقتی که صاحب سفره فرزند علی باشد
      جای تعجب نیست بهر دشمنان پهن است
      
      هر قدر خواهی ببر کم که نمی آید
      هر وقت خواهی بیا این آستان پهن است
      
      حاتم از این جا می برد روزی هر سالش
      یعنی حسن هر سال مسکینی است دنبالش
      
      از هر چه جز عشق تو بیزاری خوشم باشد
      در سینه از مهرت نگهداری خوشم باشد
      
      گویند بیکاران سراغ سائلی آیند
      گر سائلی این است بی کاری خوشم باشد
      
      حتی شده یک بار در ماه خدا آقا
      مهمان من باشی به افطاری خوشم باشد
      
      تنها همین که دوستت دارم الهی شکر
      تنها همین که دوستم داری خوشم باشد
      
      عصیان شکسته بال پروازم به سویت را
      از دوش من بارم تو برداری خوشم باشد
      
      وقتی سحرها آسمان ها هم صدای توست
      با گوش جان تا صبح بیداری خوشم باشد
      
      از گریه بر تو فاطمه خوشحال می گردد
      پس در تمام زندگی زاری خوشم باشد
      
      برگ برات کربلا که سرنوشت ماست
      بسته به امضای تو آقای بهشت ماست
      
      گر چه تو هم چون من گدایی مبتدی داری
      اما به ما هم باز لطف بی حدی داری
      
      باید بنای یک کرم خانه به پا سازند
      در هر کجایی که تو رفت و آمدی داری
      
      هم وارث صبر امیرالمومنین هستی
      هم در شجاعت تو نشان احمدی داری
      
      آدم به حُسن نور تو مرد عبادت شد
      یعنی که هر جا نامت آید معبدی داری
      
      رعشه به اندامت به هنگام نماز افتد
      باران اشکی نیمه شب در مسجدی داری
      
      یاد غریبی تو دیشب خواب می دیدم
      دیدم که مانند حسینت گنبدی داری
      
      آقا شما هم در مدینه گوشه بستر
      هم کنج کوچه مقتلی و مشهدی داری
      
      روی زمین تو گوش واره دیده ای یک روز
      در کوچه ها تو گوش پاره دیده ای یک روز
      
      رضا رسول زاده 
       
       ********************
       
       
      ما كوير و نگاه تو دريا
      از كرم كن به خشكسالي ما
      
      روزه داران يك نگاه توايیم
      سفره دار قديمي دنيا
      
      تو رسيدي و كوچه بند آمد
      بار ديگر ز ازدحام گدا
      
      بين اين خانواده تنها تو
      ميشوي عشق ارشد مولا
      
      پسرانش اگر چه مادري اند
      از همه مادري تري آقا
      
      وقت تقسيم نان و خرمايت
      سمت تو دست آسمانيها
      
      رزم روز جمل چه غوغا بود
      برق تيغت چو تيغ مولا بود
      
      حضرت عشق مجتبای علي
      كيسه بر دوش پا به پاي علي
      
      نمك خنده هاي تو كافيست
      بهر افطار روزه هاي علي
      
      تا دوباره دل از پدر ببري
      دو سه آيه بخوان براي علي
      
      بين آغوش او بخواب آرام
      تا بهاري شود هواي علي
      
      از سر سفره ي تو نان مي خورد
      در كرم خانه ات گداي علي
      
      آيه ي وان يكاد نازل شد
      بر جمال تو از خداي علي
      
      حك شده روي صفحه ي قلبم
      حسن ابن علي خداي كرم
      
      جستجو مي كند هوايت را
      چشم من گاه رد پايت را
      
      جان ناقابلم فدائيه تو
      *** رد نكن جان رو نمايت را
      
      اي خداي كرم بيا پر كن
      كاسه ي خالي گدايت را
      
      تو كريمي اگر چه لشگر برد
      از سر شانه ات عبايت را
      
      تو رسيدي نشانمان دادي
      بركتهاي بي نهايت را
      
      جا بده مثل ساير مردم
      گوشه ي سفره بي نوايت را
      
      و رطب از لب تو خورد علي
      مادرت را به تو سپرد علي
      
      عاشقت ميل پرزدن دارد
      ميل باغ و گل و چمن دارد
      
      رنگ سبزي تمامي جنت
      منعكس از رخ حسن دارد
      
      من قسم ميخورم كه عشق او
      سهم در سرنوشت من دارد
      
      شيره ي جان فاطمه خوردن
      اين چنين هم حسن شدن دارد
      
      نه زمين بلكه در تمامي عرش
      جلوه از نور خويشتن  دارد
      
      مسعود اصلانی
       
       ********************
       
       
      خبری نیست اگر معجزه ای بر پا شد
      خبری نیست اگر سینه ی دریا وا شد
      خبری نیست که دریا، صدف موسی شد
      خبر آن است که گفتند علی بابا شد
      
      امشب از جام جنون مِی زده، کم نگذارید
      که من عاشق شده ام، سر به سَرم نگذارید
      
      شب چه روشن شده، انگار زمین زر شده است
      ماه در هاله ی خورشید، شبش سر شده است
      گوش عالم، همه از هلهله ای، کر شده است
      آی جبریل بگو، فاطمه مادر شده است
      
      گیسویش باز گذارید که دل ها برده
      پسرِ ارشد زهرا، دلِ زهرا برده
      
      جز لبت هیچ کجا، شهد و نمک با هم نیست
      غیر زهرا، به نگاه تو کسی مَحرَم نیست
      هرکه شد طالب تو در طلب درهم نیست
      هر که خود را سگ کوی تو نخواند، آدم نیست
      
      الحق ای ماه، که رخسار خدایی داری
      که خدایی رخ انگشت نمایی داری
      
      تا که گیسوی شکن در شکنت در هم شد
      خوب شد، روی همه حُسن فروشان کم شد
      راه گلخانه ی تو، جاده ی ابریشم شد
      تا که آدم به خود آمد که چه شد، آدم شد
      
      خوش به این ناز بنازیم که دیدن دارد
      این همه حُسن، به حق، سینه دریدن دارد
      
      آسمان دامنی از ماه و زحل ریخته است
      چه قَدَر در قَدَمت تاج محل ریخته است
      طرح اَبروی تو را دست ازل ریخته است
      و خدا خود به لبان تو عسل ریخته است
      
      دَمِ تو، کهنه شرابی ست که تاکم کرده
      خوش به حال دل من، عشق هلاکم کرده
      
      چشم تو باز شد و کار به محشر افتاد
      یوسف از چشم زلیخای دل، آخر افتاد
      هرکه سر، پای تو نگذاشته با سر افتاد
      هر که با عشق در افتاد، خودش ور افتاد
      
      بعد از این، کوچه ی ما، کوچه ی بن بست شده
      نه فقط چشم همه، چشم خدا مست شده
      
      تیغ صلح تو قد افراشت که دین خم نشود
      کربلا جز به قعود تو مجسم نشود
      هر که مجنون تو ای لیلی عالم نشود
      چه خیالی ست، بهشتم به جهنم نشود
      
      لطف زهراست که در دل دو هدیه داریم
      هم حسینیه در آن، هم حسنیه داریم
      
      رو به چشم دلمان، منظره ای وا کردی
      تا افق های خدا، پنجره ای وا کردی
      با ضریحی که نداری، گره ای وا کردی
      عقده ای در دلت از خاطره ای وا کردی
      
      کوچه ای تنگ و ، دلی سنگ و ، صدای سیلی
      وای، خون میچکد انگار ز جای سیلی
      
      با همین زخم، همین عقده و غم میسازیم
      تا که یک روز برای تو حرم میسازیم
      صحن هایی همه بر عشق، قسم میسازیم
      در حرم سینه زنان نوحه و دَم میسازیم
      
      هرکه دارد غم آن زلفِ رها بسم الله
      هرکه دارد هوس کربُ بلا بسم الله
      
      حسن لطفی
        
       ********************
       
       
      حس خوبی ست که امشب به زبان آمده است
      در تن عاطفه ام، باز توان آمده است
      
      به چه فرخنده شبی و چه مبارک سحری
      که در آن عطر خوش خوش نفسان آمده است
      
      چه نشستی که درِ میکده ها باز شده
      آی مستان خدا پیر مغان آمده است
      
      بی نصیبم مگذارید ز جام کوثر
      حال که صحبت مستی به میان آمده است
      
      روزه دارانِ شبِ پانزدهم مژده دهید
      نمکِ سفره ماه رمضان آمده است
      
      سفره تکمیل شد و بزم خدا کامل گشت
      سوره قدر شب پانزدهم نازل گشت
      
      فصل تنهایی زهرا و علی سر شده است
      شب این شهر چنان روز منور شده است
      
      زودتر از همه مژده به پیمبر دادند
      نوه ات آمده و فاطمه مادر شده است
      
      نمک از روی تو می ریزد و خرمای لبت
      رطب سفره افطار پ

موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع) مهدی وحیدی

[ 1 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع)

     
      .... ناگهان آسمان بهاری شد
      عشق در کوچه ها جاری شد
      
      نور ماه مدینه را تا دید
      عرق شرم ماه جاری شد
      
      عطر شوق ملک چکید از عرش
      قطره قطره چه آبشاری شد
      
      آسمان غرق بوسه اش میکرد
      گونه هایش ستاره کاری شد
      
      آسمان خنده کرد و خانه وحی
      از غم روزگار، عاری شد
      
      روی پیشانی اش که چین افتاد
      خم ابروش ذوالفقاری شد
      
      چه صف کفر را به هم میریخت
      بر دل کفر، زخم کاری شد
      
      لحظه ها ماندگار و زیبا بود
      روزها مثل روزگاری شد . . .
      
      . . . که خدا قلب کعبه را وا کرد
       و جهان غرق بیقراری شد
      
      اسوه صبر بود و صلح و صفا
      او خداوند بردباری شد
      
      ***
      زیر پایش خدا غزل می ریخت
      غزلی را که از ازل می ریخت
      
      آن امامی  که تا سحر امشب
      روی لبهای من غزل می ریخت
      
      شب شعر مرا چه شیرین کرد
      بین هر واژه ای عسل می ریخت
      
      آن که در جیب کودکان یتیم
      قمر و زهره و  زحل می ریخت
      
      آن کریمی که در پیاله دهر
      هرچه میریخت لم یزل می ریخت
      
      از همان کوچه ای که رد می شد
      حسن یوسف در آن محل می ریخت
      
      تیغ خصمش ولی به وقت نبرد
      رنگ از چهره اجل می ریخت
      
      شتر سرخ را  به خون غلطاند
      لرزه بر لشگرجمل  می ریخت
      
      آن امامی که روز عاشورا
      از لب قاسمش عسل می ریخت
      ***
      روی لبهایتان دعا دیدیم
      در نگاه تو ما خدا دیدیم
      
      ای کریمی که پشت خانه تو
      ملک لاهوت را گدا دیدیم
      
      بخدا لحظه لحظه لطف تو را
      تک تک ما تمام ما دیدیم
      
      ای مقامت در آسمان بهشت
      روی دوش نبی تو را دیدیم
      
      با تو ما در میان خوف و رجا
      جبر در اختیار را دیدیم
      
      صبر گاهی حماسه مرد است
      پشت صلح تو کربلا دیدیم
      
      در نگاه تو یاس را عمری
      خسته در بین کوچه ها دیدیم
      
      سید حمیدرضا برقعی
             
      *******************
             
      نشسته ام بنويسم گدا گدا آقا
      چقدر محترم است اين گداي با آقا
      
      نشسته ام بنويسم حسن ، كريم ، كرم ،
      مدينه ، سفره ي آقا ، برو بيا ، آقا
      
      نشسته ام بنويسم به جاي العفوم
      الهي يا حسن يا كريم يا آقا
      
      تو مهرباني ات از دستگيري ات پيداست
      بگير دست مرا هم تو را خدا آقا
      
      دخيل هاي نبسته شده زياد شدند
      چرا ضريح نداري ؟ چرا چرا آقا
      
      تويي كريم كرم زاده من گدا زاده
      مرا خدا به تو داده تو را به من داده
      
      همه فقير تو هستند ما گدا ها هم
      گداي لطف تو هستند خضر و موسي هم
      
      سه بار زندگي ات را به اين و آن دادي
      هر آنچه داشته بودي و گيوه ات را هم
      
      قسم به ايل و تبارت - قسم به طايفه ات
      غلام قاسم و عبدالله توآم  با هم
      
      عجيب نيست بگردد فرشته دور سرت
      عجيب نيست بگردد علي و زهرا هم
      
      من از بهشت به سمت شما سفر كردم
      كه من بهشت بدون تو را نمي خواهم
      
      بدون عشق مسلمان شدن نمي ارزد
      بدون مهر تو انسان شدن نمي ارزد
      
      نديده اند افاضات آفتابت را
      نخوانده است كسي سطري از كتابت را
      
      به دستهاي گدايان فقط دعا دادند
      به چشم هاي تو دادند استجابت را
      
      چرا غلام نداري ؟ مگر كه  ما مرديم
      نشسته ايم ببينيم انتخابت را
      
      تو تكسواري حتي كسي شبيه حسين
      عجيب نيست بگيرد اگر ركابت را
      
      نه كه نظر نخوري- نه - مدينه ميميرد
      اگر كه دست علي وا كند نقابت را
      
      نقاب خويش بيفكن مرا دچار كني
      نقاب خويش بيفكن كه تار و مار كني
      
      نشسته ام بنويسم كه قامتت طوباست
      نگات مثل علي و صدات مثل خداست
      
      نشسته ام بنويسم علي است بابايت
      نشسته ام بنويسم كه مادرت زهراست
      
      نشسته ام بنويسم هزار اي والله
      هنوز هم كه هنوز است پرچمت بالاست
      
      سكوت كردي اما حسين شهر شدي
      سكوت كردن تو كربلاست - عاشوراست
      
      اگر كه جلوه نكردي همه كم آوردند
      نبود دست تو آري خدا چنين ميخواست
      
      قرار بود كه در صلح - كربلا بشوي
      سكوت پيش بگيري و لافتي بشوي
      
      نشسته ام بنويسم كه سفره داري تو
      هميشه بيشتر از حد انتظاري تو
      
      به دست با كرمت مي دهي كريمانه
      به سائلان حسينت هر آنچه داري تو
      
      تو نيمه ي رمضاني ولي شب قدري
      مرا به دست خداوند مي سپاري تو
      
      اگر بناست بسوزم به هيزم فردا
      قسم به چادر زهرا نمي گذاري تو
      
      نخواستم  بنويسم ولي نفهميدم
      چطور شد كه نوشتم حرم نداري تو
      
      نوشتم از سر اين كوچه رد مشو اما
      نگاه كردم و ديدم چگونه داري تو .....
      
      .... تلاش ميكني از مادرت جدا نشوي
      تلاش ميكني او را حرم بياري تو
      
      ميان كوچه به دنبال توست مادر تو
      ميان كوچه به دنبال گوشواره تو
      
      مگر چه ديده اي از زندگيت سير شدي
      چقدر زود شكسته شدي و پير شدي
      
      علي اكبر لطيفيان

       
        *******************

      
      ای در هوای پاک نگاهت سلامها
      نامت نداشت سابقه ای بین نامها
      
      ماهی قلب کوچک ما را گرفته ای
      در موج دست آبی خود صبح و شامها
      
      ای هیبت بهار خدا ، سیر می شوند....
      ....از عطر سفره های حضورت مشام ها
      
      سائل به حکم واجب عینی است بی گمان
      وقتی گدا به چشم تو دارد مقامها
      
      بیرون بیا و چشم مرا هم قدم بزن
      همسفره ی فروتن جمع غلامها
      
      در کوچه ات کسی به کسی جا نمی دهد
      مکثی بکن به اشتیاق چنین ازدحامها
      
      هر کس که خورد زخم ترا می کند حرام
      تلخی منت همه التیامها
      
      یک روز سرنوشت تو سر زد به کوچه ای
      خالی ز رنگ و بوی همه احترامها
      
      یک روز سرنوشت تو آمد به کوچه ای
      با مادرت شبیه گلی زیر گامها
      
      خونین جگر شدی و همه حرف بودنت
      زد یادگار تا به ابد روی جامها
      
      تنها ترین غریبترین مهربانترین
      این است سرنوشت تمام امامها

                                                        
        *******************

       
      ای امتداد سوره ی کوثر خوش آمدی

      ای روشنای قلب پیمبر خوش آمدی

      آییینه دار حضرت حیدر خوش امدی

      کوری چشم دشمن ابتر خو ش آمدی


      از مقدم تو فاطمه مادر خطاب شد

      لفظ ابوالحسن لقب وتراب شد


      خیلی بلند قرائت قران مکن پسر

      در بین کوچه راه بندان مکن پسر

      مجنون شهرا تو پریشان مکن پسر

      لیلاترین ، غمزه به آسمان مکن پسر


      امشب دوباره راهی بیت و الحسن شدم

      مست جمالت هستم و خالی ز من شدم


      پهن است ابتدای کوچه بساط گدائیم

      با تو به سر شده است غم ِ بی نوائیم

      از برکت دعای شما من خدائیم

      با لطف توست اگر کربلائیم


      گیریم مرد شامی آمده اینجا نگاه کن

      دست مرا بگیر مرا سر به راه کن


      ما خانوادتاٌ همگی نوکر شما

      تو خانوادتاٌ ، مسیحا ، گره گشا

      من با قبیله ام ، گدایان مجتبی

      تو با عشیره ات ، عزیزان قلب ما


      یا ایها الکریم بده روزی مرا

      هرگز ندیده ایم که تو رد کنی گدا


      یک روز می رسد حرمت را بنا کنیم

      با طرح و نقشه های حریم رضا کنیم

      صحنت زمرد و گنبد طلا کنیم

      بعدش نشسته در حریم شما و صفا کنیم


      در وصف و شرح حال تو این کامل است و بس

      شاگرد مکتب تو ابوفاضل است و بست


      مرد جمل دلاوریت حیرت آورست

      تکبیرهای حیدریت حیدر آورست

      رزم آوری و برتریت حیرت آور است

      با یک سپاه برابریت حیرت آورست


      ختم به خیر قائله فرما اراده کن

      آن فتنه را بگیر و زاشتر پیاده کن


      روشن کن و بگو خواص را نفاق چیست ؟

      آقا بگو که بین گذر اتفاق چیست ؟

      آتش کشیدن دل یاس های باغ چیست ؟

      آقا بگو که درد کدام است و داغ چیست ؟


      ای کوه صبر ، حضرت سردار بی سپاه

      من آه می کشم زغمت ..... آه پشت آه


      یاسر مسافر
       
        *******************

      
      دستی که شعر دفتر دل را نوشته است
      دست مرا به پای تمنا نوشته است
      
      چون دید اشک شوق، سحر موج میزند
      چشم مرا ادامه ی دریا نوشته است
      
      دستان عشق ،نام امام کریم را
      زیباترین ترانه دنیا نوشته است
      
      آنکس که داد جان به تنم با نگاه تو
      آقا تو را امام مسیحا نوشته است
      
      نام تو را به صفحه پیشانی ام خدا
      با رنگ سبز حضرت زهرا نوشته است
      
      تو آمدی و خواهش دستان من شدی
      ارشدترین ستاره زهرا ، حسن شدی
      
      اعجاز ناز چشم تو اعجاز دلبری است
      عیناً شبیه معجزه های پیمبری است
      
      خیرات تو همیشه سر سفره های ماست
      آقا کریم بودن تان چیز دیگری است
      
      اصلاً بعید نیست که سلمان مان کنی
      جایی که کار چشم شما ذره پروری است
      
      محشر فقط قیامت و هول و هراس نیست
      نام حسن خودش بخدا نام محشری است
      
      گویا حسن ستاره همزاد فاطمه است
      از بس که اولین پسر خانه مادری است
      
      ای اولین ستاره شب های فاطمه
      لالایی شبانه ی لب های فاطمه
      
      در ازدحام کوچه نشسته گدای تو
      تا که دخیل اشک ببندد به پای تو
      
      قرآن بخوان و باز ببین بند آمده
      این کوچه از تلاوت گرم صدای تو
      
      وقتی که نقش حضرت تو آفریده شد
      تبریک گفت بر خودش حتی خدای تو
      
      جانا کنار سفره افطار خود علی
      افطار کرده با نمک خنده های تو
      
      تو آسمان خانه زهرای اطهری
      چون روی دوش حضرت مولاست جای تو
      
      آقا دوباره بر تن مان جان نمی دهی؟
      امشب به دست خالی مان نان نمی دهی؟
      
      رخصت بده که عاشق شیدایی ات شوم
      مجنون سرو قامت لیلایی ات شوم
      
      من را بیا به خاطر زهرا قبول کن
      تا اینکه خاک مقدم زهرایی ات شوم
      
      من آمدم کنار تمام فرشته ها
       تا که اسیر جذبه زیبایی ات شوم
      
      باید بمیرم از سر شوق رسیدنت
      تا زنده ی نگاه مسیحایی ات شوم
      
      ما را برای نوکریت انتخاب کن
      یا که مرا غلام غلامت خطاب کن
      
      با زهر دشمنی که نفس را گرفته بود
      آتش میان سینه او پا گرفته بود
      
      حتی مدینه محرم درد دلش نبود
      شهری که بوی غربت مولا گرفته بود
      
      تیری که خورد گوشه تابوت مجتبی
      قبلاً به کوچه در دل او جا گرفته بود
      
      دستی پلید پیش غرور نگاه او
      برق نگاه مادر او را گرفته بود
      
      بنگر به مرتضی که در این ماه ،روضه را
      با بوسه از لب حسن افطار میکند
      
      **
      اجرا شده توسط حاج محمود کریمی
       
        *******************

       
      
       
      همدم یار شدن دیده تر می خواهد
      پیر میخانه شدن اشک سحر می خواهد
      
      عاشقی کار دل مصلحت اندیشان نیست
      قدم اول این راه جگر می خواهد
      
      بال و پرهای به دور و بر شمع ریخته گفت:
      بشنود هرکه ز معشوق خبر می خواهد
      
      هرکه عاش شده خاکستر او بر باد است
      عاشق از خویش کجا رد و اثر می خواهد
      
      هنر آن نیست نسوزی به میان آتش
      پر زدن در وسط شعله هنر می خواهد
      
      در ره عشق طلا کردن هر خاک سیاه
      فقط از گوشه چشم تو نظر می خواهد
      
      ظرف آلوده ما در خور سهبای تو نیست
      این ترک خورده سبو رنگ دگر می خواهد
      
      زدن سکه سلطانی عالم، تنها
      یک سحر از سر کوی تو گذر می خواهد
      
      تا زمانی که خدایی خدا پا بر جاست
      پرچم حسن حسن در همه عالم بالاست
      
      در کرمخانه حق سفره به نام حسن است
      عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است
      
      بی حرم شد که بدانند همه مادری است
      ورنه در زاویه عرش مقام حسن است
      
      بس که آقاست به دنبال گدا می گردد
      ناز عشاق کشیدن ز مرام حسن است
      
      دست ما نیست اگر سینه زن اربابیم
      این مسلمانی ایران ز کلام حسن است
      
      هرکه خونش حسنی شد ز خودی حرف شنید
      غربت از روز ازل باده جام حسن است
      
      حرم و نام و وجودش همه شد وقف حسین
      هرحسینیه که بر پاست خیام حسن است
      
      او چهل سال بلا دید بماند اسلام
      صبر شیرازه اصلی قیام حسن است
      
      ما گدائیم ولی شاه کریمی داریم
      هرچه داریم ز تو یار قدیمی داریم
      
      تاخدا با همه حُسن خود املایت کرد
      چون جلالیت خود آیت عظمایت کرد
      
      تا که در صورت تو عکس خودش را بکشد
      همچونان روی نبی این همه زیبایت کرد
      
      تا که قرص قمر ماه علی کامل شد
      پرده برداشت ز رخسار و هویدایت کرد
      
      تا ثمر داد نهالی که خدا کاشته بود
      باهمه جلوه تو را شاخه طوبایت کرد
      
      ریخت آب و سر مشک از کف هر ساقی رفت
      بسکه مستانه و مبهوت تماشایت کرد
      
      تا که اثبات شود بر همگان ابتر کیست
      پسر ارشد صدیقه کبرایت کرد
      
      تاشوی بعد علی میر بنی هاشمیان
      صاحب صولت و شخصیت طاهایت کرد
      
      بسکه ذات احدی خاطر لعلت می خواست
      شیر نوش از جگر حضرت زهرایت کرد
      
      با توسرچشمه کوثر شده زهرا یاهو
      کوری عایشه مادر شده زهرا یاهو
      
      انقطاع تو زِ هر سوز و گدازت پیدا
      فاطمی بودنت از عشوه و نازت پیدا
      
      سر سجاده تو گوشه ای از عرش خداست
      سیر عرفانی ات از حال نمازت پیدا
      
      هرکه آمد به در خانه تو آقا شد
      هرچه جود و کرم از سفره بازت پیدا
      
      گریه دار است چرا زمزمه قرآنت
      حزن زهراییت از صوت حجازت پیدا
      
      آتشی بر جگرت مانده که پنهان کردی
      ولی آثارش ازین سوز و گدازت پیدا
      
      وارث پیر مناجاتی نخلستانی
      این هم از ناله شبهای درازت پیدا
      
      محرم مادری و از سر گیسوی سپید
      درد پنهانی و یک گوشه رازت پیدا
      
      کاش مهمان تو و چشم پر آبت باشم
      روضه خوان حرم وصحن خرابت باشم
      
      روح تطهیر کجا وسوسه ناس کجا
      دلبری پاک کجا خدعه خناس کجا
      
      خون دلها وسط تشت به هم می گفتند
      جگری تشنه کجا سوده الماس کجا
      
      در چهل غمی که جگرت را سوزاند
      ضرب دیوار کجا برگ گل یاس کجا
      
      خانه ای سوخته و دست ز کار افتاده
      ورم دست کجا گردش دسداس کجا
      
      ای کفن پاره شده علقمه جایت خالی
      بوسه تیر کجا دیده عباس کجا
      
      داغ عباس چه آورد سر اهل حرم
      غارت خیمه کجا جوری اجناس کجا
      
      چون دل سوخته و جگرم می سوزد
      تن و تابوت تو را تیر به هم می دوزد
      
      قاسم نعمتی
       
         *******************

      
      سالها چشم به دنبال عبایی میگشت
      سالها حُسن پِی قبله نمایی میشگت
      
      عاقبت گمشده بردست علی پیدا شد
      عشق در نیمه ماه رمضان زیبا شد
      
      خانه وحی که عطر گل مریم دارد
      جلوه های علوی جذبه خاتم دارد
      
      خانه وحی اگرچه درِ عالم دارد
      کلبه ای هست که یک قبله نما کم دارد
      
      سفره هر سحرش بال ملک میخواهد
      سفره حضرت زهراست نمک میخواهد
      
      جلوه ای کرد خدا باز در این خانه و بعد
      باز شد پنجره با دست کریمانه و بعد
      
      خانه پر شد ز گل و لاله و پروانه و بعد
      چشم ها مات شد از خنده دردانه و بعد
      
      گوئیا روح علی باز به تن آمده است
      باز اسفند بریزید حسن آمده است
      
      چشم وا کردی و دل رفت ز دل هایی که
      در تماشای تو بودند تماشایی که
      
      همه مجنون شده از دیدن لیلایی که
      برده دل از علی و حضرت زهرایی که
      
      با نگاهش به همه عرض و سما عیدی داد
      نه فقط مادر سادات خدا عیدی داد
      
      یکی از کوچه نشینان تو دنیا شده است
      یکی از کاسه به دستان تو موسی شده است
      
      آنکه از جام تو نوشیده مسیحا شده است
      آنکه روی تو ندیده است زلیخا شده است
      
      یوسفان گرم تماشای شما مست شدند
      کوچه ها وقت عبورت همه بن بست شدند
      
      آنکه سودا زده ات نیست که آدم نشود
      آنکه سر باخته ات نیست که محرم نشود
      
      نشود آنکه اسیر تو مکرم نشود
      نشود هرکه گدایت به جهنم... نشود
      
      که خدا بیرق خود را لب بامت زده است
      هرچه در ملک خودش بود به نامت زده است
      **
      اجرا شده توسط حاج محمود کریمی
       
       *******************
            
       
      بالی برای پر زدنم دست و پا کنید
      از قید و بند غصه دلم را رها کنید
      
      ای روزه دارهای سر سفره ی کرم
      حالی چو دست داد برایم دعا کنید
      
      وقت سحر که فیض مناجات کامل است
      منت گذاشته و مرا هم صدا کنید
      
      ای سائلان پشت در خانه کریم
      راهی برای رد شدن عشق واکنید
      
      خیرات میدهند به هرکس که آمده
      جانی بیاورید و به پایش فدا کنید
      **
      روزی که پا به دیده ی دنیا نهاده ای
      رنگی دگر به جلوه مهتاب داده ای
      
      در زیر پای تو سر خیل ملائک است
      آن لحظه ای که در سفر حج پیاده ای
      
      امشب اگر اراده کنی ذبح میشوم
      جانم فدای منت و همچون اراده ای
      
      سجاده ی تو عرش؛ در آن لحظه ای که تو
      تکبیر گفته و به نماز ایستاده ای
      
      نام تو را ادامه ی زهرا نوشته اند
      تو مادری ترین پسر خانواده ای
      
      هرکس که عشق حضرت مولا نمیشود
      هر یوسفی که یوسف زهرا نمیشود
      
      در طالعم اسیر حسن را رقم زدند
      روزی که نقش خلقت من را رقم زدند
      
      از روی سرو قامت لیلایی حسن
      در شعر عشق سرو چمن را رقم زدند
      
      بر روی لوح سینه بیتابم از ازل
      با رنگ سبز نام حسن را رقم زدند
      
      صبر حسن مقدمه ی ظهر کربلاست
      این گونه شد که داغ کفن را رقم زدند
      
      ای صبر تو مقدمه ی کار کربلا
      پیش تو سر به زیر علمدار کربلا
      **
      اجرا شده توسط حاج محمود کریمی
       
    *******************

      

      نذری کنید تا که دمی با خدا شویم
      از این قفس که ساخته شیطان رها شویم
      
      باری که روی دوش گرفتیم از گناه
      روی زمین گذاشته و با صفا شویم
      
      امشب شب در آمدن ماه فاطمه است
      دیگر بس است باید از این خواب پا شویم
      
      تا نیمه های ماه دگر صبر هم بس است
      راهی بیت حضرت خیر النسا شویم
      
      باید هزار سال عبادت کنیم تا
      از سائلان واقعی مجتبی شویم
      
      آقا عنایتی کن از این تن در آمده
      قدری تو را صدا زده تا بی ریا شویم
      
      قدری به ما نگاه کن آقا که تا ابد
      گندم فروش صحن نگاه شما شویم
      
      امشب به یمن آمدنت دست ما بده
      آن باده ای که بر کرمت مبتلا شویم
      
      حسنت مرا مقیم سرِ دار میکند
      امشب علی ز لعل تو افطار میکند
      
      وقتی تو را ز عرش فراتر گذاشتند
      یعنی به روی دست پیمبر گذاشتند
      
      در راه تو تمام خلائق نشسته اند
      دل برده ای که نام تو دلبر گذاشتند
      
      ماهی نبود تا که در این ماه گل کند
      اینجا تو را به دامن مادر گذاشتند
      
      خورشید را به امر خدا مثل هدیه ای
      یک گوشه پیش هدیه حیدر گذاشتند
      
      موسی برای مهد تو گهواره ساخت و
      عیسی و دیگران روی آن پر گذاشتند
      
      تا این که حاجت دل عالم روا شود
      هفت آسمان به پای شما سر گذاشتند
      
      امشب برای شادی زهرا و مرتضی
      تاجی به روی فرق تو از زر گذاشتند
      
      این افتخار ماست که با مقدم شما
      ما را در آستان تو نوکر گذاشتند
      
      با بودن تو فاطمه حس کرد مادر است
      یعنی که اولین پسر چیز دیگر است
      
      با مقدم تو دین خدا زنده میشود
      ماه خدا کنار شما زنده میشود
      
      عیسی به ناز مقدم تو ناز میکند
      موسی که هیچ با تو عصا زنده میشود
      
      ماه مبارک است در این نیمه های شب
      با مقدم تو حال دعا زنده میشود
      
      امشب که فاطمه به تو لبخند میزند
      شهر مدینه غرق صفا زنده میشود
      
      آقا خوش آمدی که در این لحظه های خوش
      سلول های مرده ما زنده میشود
      
      امشب تو آمدی و نبی گفت با علی
      یک ضلع از حدیث کسا زنده میشود
      
      وقتی شروع نهضت ارباب با شماست
      با تو حسین و کرب و بلا زنده میشود
      
      چشمان تو به چشم علی تا که وا شده
      از آن به بعد نام شما مجتبی شده
      
      شوری میان سینه من پا گرفته است
      عشقی میان قلب و دلم جا گرفته است
      
      مثل علی ست با نمک است و خدایی است
      قنداقه ای که حضرت زهرا گرفته است
      
      گویا دوباره موقع افطار آمده
      با بوسه ای که از لبش آقا گرفته است
      
      او که کریم خانه ی زهرا و حیدر است
      رونق ز کار و بار مسیحا گرفته است
      
      از سوی جنت آمده یا از سوی خدا
      دسته گلی که حضرت موسی گرفته است
      
      معمار گاهواره او دست جبرئیل
      یعنی که کار عشق چه بالا گرفته است
      
      یوسف رسیده است به پابوسی حسن
      مجنون شده است و دامن لیلا گرفته است
      
      با چشم خود دل از همه دل ها ربوده است
      این ارث را ز ام ابیها گرفته است
      
      آنقدر بیت حضرت زهرا شلوغ بود
      یک هفته است نوح نبی جا گرفته است
      
      ای برکت همیشه افطار ما حسن
      خوش آمدی به خانه صدیقه یا حسن
      
      از بس که مثل حضرت زهرا منور است
      مست اند اهل خانه به قدری معطر است
      
      حیدر ز شوق، محو تماشای روی اوست
      گفتم که گفت فاطمه، او چیز دیگر است
      
      گفته نبی عقیقه کند زودتر علی
      آنقدر روی دلبر نوزاد محشر است
      
      کی گفته است این که حسن مرد جنگ نیست
      نیزه به دست حضرت فتاح خیبر است
      
      گفتند نیست آشنا با فنون جنگ
      جنگ جمل رسید همه دیدند حیدر است
      
      با ضربه اش چو عایشه را زد به روی خاک
      دیدند مستحق صد الله اکبر است
      
      وقت نماز کنده شود از دل زمین
      بیخود نبوده است که او مست کوثر است
      
      در حلم و در عبادت و در سجده های شب
      هم مثل مرتضی ست و هم چون پیمبر است
       
      این را بدان کسی که به تن فخر میکند
      محشر خدا به خلق حسن فخر میکند
      
      مظلوم تر ز حیدر کرار یا حسن
      ای نیمه شب به دوش شما بار یا حسن
      
      ای صاحب تمام مکاتب ،امام عشق
      استاد درس رزم علمدار یا حسن
      
      ای قبله گاه خلق دو عالم بقیع تو
      ای از دل شکسته خبردار یا حسن
      
      پیری زود رس ز چه آمد سراغ تو
      از غصه های کوچه عزادار یا حسن
      
      ای زیر بار تهمت و دشنام بین شهر
      ای از تمام شهر طلبکار یا حسن
      
      آقا شنیده ام که قدت را شکسته اند
      وقتی که سوخت آن در و دیوار یا حسن
      
      آقا شب ولادت و روضه حلال کن
      این روضه را زمینه عشق و وصال کن
      
      مهدی نظری
       
      *******************
      

      
      اول تو را سرشته و انسان درست کرد
      شرح تو را نوشته و قرآن درست کرد
      
      بعداً گِل اضافیتان را افاضه کرد
      تا از من خراب مسلمان درست کرد
      
      می خواست رحمتش همه جا را بغل کند
      با اشک های چشم تو باران درست کرد
      
      باید برای بندگی سجده هایمان
      یک مسجدی به نام حسن جان درست کرد
      
      با

موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع) مهدی وحیدی

[ 1 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع)

  
  
      در ساحل زیبای دو دریاست ظهورت
      ای هر دو جهان مست تو و ساغر نورت
      
      افطارِ علی بوسه‌ای از جام دو چشمت
      کوثر سر ذوق آمده از مستی و شورت
      
      با پای پیاده نرو ای قبله! تو بنشین
      تا کعبه سراسیمه بیاید به حضورت
      
      در کوچه، دلِ مرده‌ی من منتظر توست
      تا زنده شود رقص کنان، وقت عبورت
      
      از دست تو نان داشت عجب عطر عجیبی
      این شعله‌ی عشق است مگر زیر تنورت
      
      چون لوح و قلم مستم و صد بار نوشتم:
      دیوانه آقای جوانان بهشتم
      
      *** 
      
      دیدند جوان گشته و باز آمده حیدر
      از میمنه تا میسره مبهوت تو لشکر
      
      توفانی و چون برگ در اطراف مسیرت
      از اهل جمل ریخته بر روی زمین سر
      
      یک سوی تو ماه آمده یک سوی تو خورشید
      به به! به شکوهت وسط این دو برادر
      
      از آخرِ صف سر زده تیغ تو به اول
      از اول صف کشته نگاه تو به آخر
      
      راضی است علی پس همه اعمال دو عالم
      با ضربت یوم الجملت گشته برابر
      
      این نیزه هم از برکت دست تو کریم است
      در طعنه‌ی آن هر دل بی عشق سهیم است
      
      اینگونه اگر مست ترین مست جهانم
      شور حسن ابن علی افتاده به جانم
      
      جا نیست بنوشم، به سرم باده بریزید
      تا غرق شراب آیه‌ی تطهیر بخوانم
      
      در مأذنه‌ی میکده افزوده‌ای امشب
      یک «اشهد اَنّ الحسن»ی هم به اذانم
      
      افتادم ازآن رویِ پر از نور به سجده
      بند آمد ازآن زلفِ پر از تاب زبانم
      
      خوب است پدر! با تو یتیمی، اگر امشب
      با دست کریمت بدهی لقمه‌ی نانم
      
      ای ساقی افلاک که خاکی است مزارش
      ای صاحب صحنی که شراب است غبارش
      
      ای گوهر ظاهر شده از قلب دو دریا
      شاهین نشسته به سر شانه‌ی طاها
      
      ای شیر که جنگاوریت رفته به حیدر
      ای ماه که نازک دلیت رفته به زهرا
      
      ای نیمه‌ی گمگشته ماه رمضان‌ها
      در روشنی ماه تمامت شده پیدا
      
      از روز ازل نور تو در عرش خدا بود
      تا سیر بیایند ملائک به تماشا
      
      آیینه‌ی ذاتی تو و معبود صفاتی
      گشتند به دور قد و بالای تو اسما
      
      سلطان کرم نیست مگر نام تو ، آخر
      در کوچه فقیری است ؛کجا پس بزند در
      
      قاسم صرافان
       
      ********************
       
        
      از عالم بالاست شمیمی که رسیده
      این سفرهٔ رنگین و نعیمی که رسیده
      
      امشب به در خانه معبود ببخشند
      هر بنده عاصی و رجیمی که رسیده
      
      اینان همه یک نور ز یک خُلق عظیمند
      پس اوست همان خُلق عظیمی که رسیده
      
      معراج طلوعش پر جبریل بسوزد
      سوغاتی عرش است حریمی که رسیده
      
      آقای کرم هست ولی بهترش این است
      گوییم خداوند کریمی که رسیده...
      
      **
      
      باز اسم شما شور به جان غزل آورد
      وصف تو نوشتم لب شعرم عسل آورد
      
      بر مصحف دل تا که زدم دست تفعّل
      بر طالع مجنون تو خیرالعمل آورد
      
      مختل شده از سیل بروها و بیاها
      جایی که رُخت روی به اهل محل آورد
      
      با آمدنت فتنه کفار به هم خورد
      تیغت چه بلایی سر آل جمل آورد؟
      
      دشمن همه جا گفت: که مانند علی کیست؟
      کو هر چه به دنیا پسر آورد یل آورد
      
      **
      
       از مصحف لب هات کلامی اگر آید
      تیری است در اندیشه خامی اگر آید
      
      با دستِ پُر از نزد تو دل می رود حتی
      صرفاً جهت عرض سلامی اگر آید
      
      دیگر گره ی کار کسی بسته نماند
      در بین دعاها ز تو نامی اگر آید
      
      سلمان رود از خرمن الطاف نگاهت
      امثال همان مردک شامی اگر آید
      
      مدیون تو و صلح تو و صبر تو باشد
      از بعد تو تا حشر امامی اگر آید
      
      با همت تو بیرق اسلام به پا ماند
      صلح تو بنا بود اگر کرب و بلا ماند
      
      آن قدر بلندی که مرا پست نوشتند
      از بود تو نابودِ مرا هست نوشتند
      
      آن قدر کریمی که در این میکده ما را
      از باده سر ریز تو بد مست نوشتند
      
      آن قدر کریمی تو که الگوی کرم را
      از زاویه بخشش آن دست نوشتند
      
      آن قدر کریمی که دگر راهِ گدا را
      در کوی کرم بعد تو بن بست نوشتند
      
      آن قدر وسیعست کرم خانه قلبت
      بر سفره تو هر که رسیدست نوشتند
      
      یک بوسه ببخش از لب خود کام مرا هم
      بنویس هلاک نگهت نام مرا هم
      
      هر چند سر کوی تو بی چیز و فقیریم
      تا وصله نعلین تو هستیم امیریم
      
      تو سبزترین خطه سر سبز خدایی
      ما خشک ترین منظره زرد کویریم
      
      منت کش آقای کریم خودمانیم
      از دست کسی غیر تو منت نپذیریم
      
      دیوانگی عشق تو بر ما حرجی نیست
      «ما زنده به آنیم که آرام نگیریم
      
      موجیم که آسودگی ما عدم ماست»
      مگذار به پشت در میخانه بمیریم
      
      تا صاحب این خانه کسی غیر شما نیست
      میخانه چرا جای من بی سر و پا نیست؟
      
      تنهایی و غربت همه جا یار دلت بود
      یک عمر فقط درد، کَس و کار دلت بود
      
      سنگینی دستی که تو را اشک نشین کرد
      چل سال غم و غصهٔ سر بار دلت بود
      
      چون موی زمستانی ات از بین نمی رفت
      آن لکه خونی که به دیوار دلت بود
      
      پس خوب شد آن زهر به داد دلت آمد
      ور نه که به جز زهر مددکار دلت بود؟
      
      با این که خودت هر نفست مقتل دردی است
      «لایوم...» ولی روضه خون بار دلت بود
      
      با گنبد و گل دسته و یک صحن خیالی
      سر می کند این دل... که رسد روز وصالی
      محمد علی بیابانی

       
       ********************

       
       
      روزی حسینی، حسنی دارم و بس
      در مملکت ری وطنی دارم و بس
      
      عشاق ره عشق سبکبال ترند
      من نیز فقط پیرهنی دارم و بس
      
      دوری مسافت نشود مانع من
      تا شوق اُویس قرنی دارم وبس
      
      حالا که حرم نیست، مرا شمع کنید
      امشب هوس سوختنی دارم و بس
      
      دنیا تو اگر یوسف کنعان داری
      من نیز امام حسنی دارم و بس
      
      تا لطف حسن هست، خریداری هست
      تا زلف حسن هست، گرفتاری هست
      
      باید سر ما را به طنابی بزنند
      در مقدم خورشید جنابی بزنند
      
      عشاق نشستند سر راه کسی
      تا دست به حسن انتخابی بزنند
      
      باید که به جای چلچراغ و گنبد
      بالای بقیع، آفتابی بزنند
      
      حالا که در رحمت زهرا باز است
      زشت است اگر حرف عذابی بزنند
      
      آن طایفه ای که پسر زهرایند
      خوب است که در شهر نقابی بزنند
      
      ای یوسف کنعان علی ادرکنی
      ای ذکر حسن جان علی ادرکنی
      
      ما از قِبَل تو لقمه نانی داریم
      مثل سگ کهف، استخوانی داریم
      
      هر جا کرم است سائلی در کار است
      ما با تو همیشه داستانی داریم
      
      تو واسطه می شوی که هنگام دعا
      این گونه خدای مهربانی داریم
      
      اصلا چه نیاز لیله القدری هست
      تا نیمه ماه رمضانی داریم
      
      ای سوره ی یوسف مدینه، در شهر
      ما ترس نظر ز این و آنی داریم
      
      این قد رشید تو تماشا دارد
      لا حول ولا قوه الا . . . دارد
      
      ماییم و تقاضای نظر داشتنت
      یک شب ز محله ام گذر داشتنت
      
      ای یوسف ما به ازدحام عادت کن
      ماییم و تویی و درد سر داشتنت
      
      تو صبر و سکوت کرده ابراهیمی
      قربان تو و چنین تبر داشتنت
      
      تو بانی کربلا شدی و حتی
      روزی حسین شد پسر داشتنت
      
      مبهوت شدند لشگریان جمل
      از یک تنه این همه جگر داشتنت
      
      ای آیینه عَزّ و جلّ ادرکنی
      ای حیدر کرار جمل ادرکنی
      
      تو میوه هر سال جمل می گشتی
      پرواز پر و بال خودت می گشتی
      
      هر وقت مقابل علی می رفتی
      آیینه ی اجلال خودت می گشتی
      
      حیف است که با مردم دنیا باشی
      جا داشت فقط مال خودت می گشتی
      
      بهتر که همان پیش خدا می ماندی
      با مردم امثال خودت می گشتی
      
      گفتند: تو گوشواره ی زهرایی
      در کوچه به دنبال خودت می گشتی
      
      هیهات از آن دست بدی که بد زد
      دستی که میان کوچه تا آمد زد
      علی اکبر لطیفیان
        
       ********************
       
 
      باز هم زائر سپيده شدم
      در حوالي عشق ديده شدم
      
      مرده بودم و با نگاه شما
      مثل روحي به تن دميده شدم
      
      تا بيايم مرا صدا زده اي
      نام من گفتي و شنيده شدم
      
      از قدم هاي با طراوت تو
      مثل باران شدم چكيده شدم
      
      ميوه ي كال شاخه اي بودم
      كه به لطف شما رسيده شدم
      
      تا به بار آمدم مرا كندي
      با دو دستي كريم چيده شدم
      
      تو مرا از خودم جدا كردي
      و براي خودت سوا كردي
      
      مثل باران هميشه مي باري
      با قدومت بهار مي آري
      
      در كوير دلم بگو آيا
      دانه عشق خود نمي كاري
      
      طعم لبهاي توچه شيرين است
      بسكه زيبايي و نمك داري
      
      تا كه بر هر غريبه رو نزنم
      دست خالي مرا نميذاري
      
      منهم از راه دور آمده ام
      مي دهي اين غريبه را ياري؟
      
      تشنه لطف جام دست توأم
      دعوتم مي كني به افطاري؟
      
      **
      
      ما به لطف شما غزل داریم
      عشق را با تو لم یزل داریم
      
      حرفت آمد که ناگهان دیدیم
      روی لبهای خود عسل داریم
      
      تا که حرف کریم می آید
      از کرامات تو مثل داریم
      
      از کسی جز خدا نمی ترسیم
      چون که شیرافکن جمل داریم
      
      سر زیبایی تو با یوسف
      بین اشعارمان جدل داریم
      
      مثل تو نیست ورنه صد یوسف
      در همین جا ، همین بغل داریم
      
      هرکسی عاشق تو آقا شد
      رنگ لیلا گرفت و زیبا شد
      
      اي به لبهاي من ترانه حسن
      بهترين حس عاشقانه حسن
      
      تا كه نام تو را به لب بردم
      در دلم زد گلي جوانه حسن
      
      پرتوي از جمال تو كرده
      رخنه در عمق هركرانه حسن
      
      كوچه ها را ببين كه بند آمد
      منشين پشت درب خانه حسن
      
      مزني شانه گيسويت كه دلم
      كرده در زلفت آشيانه حسن
      
      تا به دست آورم دل زهرا
      روضه ات را كنم بهانه حسن
      
      صلح تو شد پيام عاشورا
      ابتداي قيام عاشورا
      
      اي تمام سخا و جود خدا
      اكرم الاكرمين اكرمنا
      
      با هزاران اميد آمده ام
      دست خالي ردم مكن آقا
      
      ماه كامل شد از همان روزي
      كه شما آمدي در اين دنيا
      
      بخدا كم نمي شود از تو
      قدمي رنجه كن به محفل ما
      
      خواب ديدم مدينه آمده ايم
      تا بگيريم اجازه از زهرا
      
      كه برايت حرم درست كنيم
      مثل مشهد شبيه كرب و بلا
      
      تا كه گرديم سائل خانت
      اي فداي مزار ويرانت
      
      اي فقط ناله اي صداي اشك
      اي وجود تو مبتلاي اشك
      
      گيسوانت سپيد شد آقا
      پيكرت آب شد به پاي اشك
      
      حرف من نيست فضه ميگويد
      بين خانه تويي خداي اشك
      
      قتل تو بين كوچه ها رخ داد
      زهر يارت شده دواي اشك
      
      شب جشن است پس چرا گريه
      تو بگو پاسخ چراي اشك
      
      چقدر گريه ميكني آقا
      روضه ات را بخوان به جاي اشك
      
      ماجرايي كه زود پيرت كرد
      آنچه از زندگيت سيرت كرد
      
      چه بگويم از آن گل پرپر
      چه بگويم ز داغ نيلوفر
      
      چه بگويم سياه شد روزم
      اول كودكي شدم مضطر
      
      حرف من خاطرات يك لحظه است
      لحظه اي كه نبود از آن بدتر
      
      ايستادم به پنجه پايم
      تا كنم روبروش سينه سپر
      
      مثل طوفاني از سرم رد شد
      دست او بود و صورت مادر
      
      ناگهان ديدمش زمين خوردو
      كاري از دست من نيامد بر
      
      بعد آن غصه بود و خون جگر
      ديدن روي قاتل مادر
      
      محمد بیابانی
       
       ********************
      

      
       سروده دل غزلي را به رنگ چشمانت
       به رنگ آبي رنگين كمانت رضوانت
      
       دراين سپيده دمان بهار پرور عشق
       نشسته مرغ خيالم درون ايوانت
      
       چه نغمه هاي لطيفي به گوش جانم خورد
       ببين كه بلبل طبعم شده غزل خوانت
      
       ضريح دست كريمت به رنگ سبز سخا
       هزار حاتم طايي فقير احسانت
      
       به اين كوير نيازي كه پيش راه شماست
       دوباره جان بده با چند قطره بارانت
      
       رسيده نيمه ي ماه ضيافت وهمگي
       به دور سفره ي فضلت شديم مهمانت
      
       امير کشوردل ،پادشاه آينه ها
       كنار كاخ تو جبريل گشته دربانت
      
       ميان بازي چوگان عشق دست توأم
       بزن هر آنچه كه خواهي به گوي ميدانت
      
       چقدر سجده به جا آوري! امام خشوع
       خداي عزوجل گشته مات عرفانت
      
       وضو گرفتي و از ترس حق تنت لرزيد
       هزار عابد و عارف شدند حيرانت
      
       تمامي گره هايي كه خورده در كارم
       دوباره باز شود با نسيم دستانت
      
       غروب ياس كبود مدينه را ديدي
       فداي موي سپيد و دو چشم گريانت
      
      وحید قاسمی
       
********************

      
      گفتند بي بديلي و ديديم برتري
      از هرچه گفته اند و شنيديم بهتري
      
      خُلق و جمال و خوي و خصالت محمّديست
      آيينه ی تمام نماي پيمبري
      
      استاد رزم توست علي شاه لافتي
      آموزگار قاسم و عباس و اکبري
      
      چه در زمان صلح، چه هنگام جنگ و رزم
      در هر دو حال، باز امامي و رهبري
      
      کوريِ چشم طايفه ابتر و حسود
      تو اولين پياله صهباي کوثري
      
      با ديدن تو چشم همه مات مي شود
      زهرا پس از تو مادر سادات مي شود
      
      ما کيستيم سائل دست کريم تو
      ما کيستيم ريزه خوران قديم تو
      
      تو سفره دار سفره ماه ضيافتي
      ما ميهمان دائم خوان نعيم تو
      
      دشنام داده‌اند و تو اکرام کرده اي
      بي انتهاست رأفت قلب رحيم تو
      
      تو سايه ی سرِ همه عالمي ولي
      بي زائر است و سايه ندارد حريم تو
      
      حتي نوادگان تو صاحب حرم شدند
      جانم فداي حضرت عبدالعظيم تو
      
      بر ما کرم نما که گدائيم، يا کريم
      ما ياکريمِ بام شمائيم، يا کريم
      
      تا آفتاب روز جمل آشکار شد
      تيغ حسن برنده تر از ذوالفقار شد
      
      سربند يا علي به سرش بست مجتبي
      با ذکر فاطمه به روي زين سوار شد
      
      فرياد زد انا بن علي فاتح حنين
      فريادِ يک سپاه، فرار الفرار شد
      
      با هيبتي تمام به اسبش نهيب زد
      يک لشکر از يسار و يمين، تار و مار شد
      
      تيغي به دست و پاي شتر زد که ناگهان
      فتنه گر جمل به زمين خورد و خار شد
      
      فرزند آفتاب، بجز اين نميشود
      شاگرد بوتراب بجز اين نميشود
      
      اي آفتابِ روشنِ شبهاي فاطمه
      گيسو کمند خوش قد و بالاي فاطمه
      
      تو آمدي و حيدر کرار شد پدر
      خنده نشست بر روي لبهاي فاطمه
      
      دردانه نبي، پسر ارشد علي
      عشق حسين، يوسف زيباي فاطمه
      
      اي همره هميشگيِ مادرت، فقط
       تنها توئي، تو محرم غمهاي فاطمه
      
      با ما بگو چه کرد عدو بين کوچه ها
      شيواترين جواب معماي فاطمه
      
      دستي ميان کوچه غرور تو را شکست
      نامرد بي هوا زد و مادر زمين نشست
      **
      مصطفی رب دوست
       
     ********************
     
     
      
      جان می تپد از خوبی یاری که گرفتیم
      آقای کریم است نگاری که گرفتیم
      
      پاکیزه شد آیینه محراب سحر ها
      رفته غم آن گرد و غباری که گرفتیم
      
      از ثانیه تا ثانیه اش عطر بهشت است
      با این همه احساس بهاری که گرفتیم
      
      دیدند قلمکاریتان را به دل ما
      زیباست خط و نقش و نگاری که گرفتیم
      
      نذر نفس گرم شما بود... دو نان از
      نانوای خیابان کناری که گرفتیم
      
      با لقمه ای از سفره تان تا به همیشه
      سیریم از این داری و نداری که گرفتیم
      
      گفتند اذان وقت غزلخوانی من شد
      افطار طربناک لبم نام حسن شد
      
      ای چتر بلندت به سر بی سر و پاها
      بی مثل ترین است گل نام شماها
      
      انگار نشسته است به حسن سکناتت
      راه و منش فاطمه آرامش طاها
      
      آغاز کریمانه هر وعده از این سو
      آن سوی کرم خانه ی تو تا به کجاها
      
      خالی نشده کوچه احسان نگاهت
      هر لحظه پر از سیل بروها و بیاها
      
      هر وقت که بند آمده راه نفس شهر
      یعنی دمِ در آمده آقای گداها
      
      جبریل چه بی صبر و پر از دغدغه پرسید
      کی میرسد ای خوبترین نوبت ماها
      
      شیرین و گواراست حسن جان محمد
      شادابترین سبزه و ریحان محمد
      
      تصویر خدا چشم زلالی که تو داری
      احرام ببندیم به خالی که تو داری
      
      لرزید تنت وقت نماز آمده انگار
      اوقات تماشایی حالی که تو داری
      
      آغاز حسین است گل صلح سپیدت
      دیدند و ندیدند خیالی که تو داری
      
      یکبار  که نه دیده شده وقف خدا شد
      دارایی هر ثروت و مالی که تو داری
      
      تو قله نشین بوده ای و عالم و آدم
      در سایه ی با عزت بالی که تو داری
      
      ای سید بخشنده ما خانه ات آباد
      گنجینه ی دنیا پَر شالی که تو داری
      
      تا روز ابد سلطنتت زنده و جاوید
      تا کور شود چشم هر آنکه نتوان دید
      
      خوابید جمل تا تب طوفان تو آمد
      تا رخشش شمشیر سر افشان تو آمد
      
      خیبر شکنی در رگ و در خون شماهاست
      بی باکی حیدر همه در جان تو آمد
      
      آنقدر به زیر ضرباتت سر و تن ریخت
      تا فتنه خون دست به دامان تو آمد
      
      شمشیر بزن تا که بدانند ابالفضل
      از جذر و مد آتش میدان تو آمد
      
      ما لب به لب از کفر کویری شده بودیم
      تا اینکه نظر کردی و باران تو آمد
      
      معنای مسلمان شدنم طرز نگاهت
      توحید من از کوثر چشمان تو آمد
      
      بر پای کریم چه کسی سر بگذاریم
      ما غیر نگاه تو پناهی که نداریم
      
      آباد شد آنجا که شما پا بگذاری
      صد پنجره رو به خدا جا بگذاری
      
      در شهر ری چشم من از نسل کریمت
      یک سید عالی نسبی را بگذاری
      
      تا مملکت از آبرویش امن بماند
      در ساحلش آرامش دریا بگذاری
      
      در کام پسر بچه خود جام عسل را
      تا روز دهم روز مبادا بگذاری
      
      لا یوم کیومک همه ی درد تو بوده
      تو سر به حسینیه غم ها بگذاری
      
      انگار تویی در دل گودال که بازو
      در تاب و تب و تیغ در آنجا بگذاری
      
      محبوب ترین داغ نصیب تو حسین است
      غمنامه ی چشمان غریب تو حسین است
      
      دلشوره ی زهرا شده چشم تر کوچه
      تو دیده ای آغاز و تا آخر کوچه
      
      گفتند در این شهر که از سنگ کشیدند
      نقاشی دیواری سر تا سر کوچه
      
      دست تو به چادر ،نفسی که پر درد است
      طوفان شد و بر هم زده بال و پر کوچه
      
      افتاد زمین آینه ی شرم و نجابت
      بر شانه ی تو زخم شد آن مادر کوچه
      
      ای بغض گلوگیر نرو حوصله ای کن
      بردار تو این زینتی و گوهر کوچه
      
      باید که مزار تو غریبانه بماند
      ای خاک نشین گل غم پرور کوچه
      
      ای بی حرم شهر مدد بر تو بگریم
      تا فاطمه خوشحال شود بر تو بگریم
      
      علیرضا لک
       
  ********************

      
      مسیر عشقبازان سوی یار است
      زمین عشقبازی کوی یار است
      
      به هر جان بنگری بینی خدا را
      که دائم در تجلی روی یار است
      
      اگر دعوت شدی در این ضیافت
      زیمن مقدم نیکوی یار است
      
      شب قدری که قرآن گشته نازل
      همه قدرش زعطر بوی یار است
      
      اگر دلها در این شبها خدایی است
      بدان ماه مبارک مجتبایی است
      
      حسن سرمایه ی زهرا و حیدر
      مبارک سوره ی قرآن داور
      
      دلیل برکت نسل محمد
      حسن زیباترین تفسیر کوثر
      
      پس از جد و آب و ام، مجتبی هست
      برای چهارده معصوم، سرور
      
      زیا محسن اگر حاجت بخواهی
      قسم براو بده، با دیده ی تر
      
      بود نزد خدایش آبرو دار
      به نام او گنه از دوش بردار
      
      خدا را شکر نامت بر لب ماست
      که نام تو صفای مکتب ماست
      
      حسینت بر تو ما را رهنمون است
      رسیدن بر تو اوج مذهب ماست
      
      اگر اهل مناجات خدایی
      نگاه تو صفای هر شب ماست
      
      دوچشمت از گدا خسته نباشد
      درت بر سائلان بسته نباشد
      
      نبی هنگام دیدار تو، مدهوش
      که دیدار تو از سر می برد هوش
      
      بدی دیگران و خوبی خود
      کنی با حسن خلق خود فراموش
      
      ادب سازی کنی، در کودکی هم
      به نزد مرتضی هستی تو خاموش
      
      بود عمری که از زهرا بخواهیم
      کند ما را به راه تو کفن پوش
      
      اگر از نام ثاراله مستیم
      رهین لطف و احسان تو هستیم
      
      تو قرآن کریم و راستینی
      خداوند کرم روی زمینی
      
      تمام سوره ی المومنونی
      که فرزند امیرالمومنینی
      
      زتو کم خواستن نوعی گناه است
      تو دست باز رب العالمینی
      
      تو آنی که بدون شک بگویم
      حسین و کربلا می آفرینی
      
      تو با صلحی که اندر کوفه کردی
      مسیر عشق را مکشوفه کردی
      
      الا ای که به هر دوران غریبی
      نشان تو بود، جانان غریبی
      
      معاویه تو را بهتر شناسد
      که تو در لشگر یاران غریبی
      
      زیارتنامه هم حتی نداری
      قسم بر تربت ویران غریبی
      
      امام دوم خانه نشینی
      زنامردی نامردان غریبی
      
      تو کودک بودی و غربت کشیدی
      تو مادر را به خاک کوچه دیدی
      
      جواد حیدری
       
     ********************

      
      صدای شر شر باران شعر می آید
      کسی دوباره به ایوان شعر می آید
      
      غزل ،قصیده، نمیدانم، این که در راه است
      چقدر ساده به دیوان شعر می آید
      
      زبان روزه پیاده نزول فرموده
      خبر دهید که مهمان شعر می آید
      
      همیشه در وسط قحطی از دل دریا
      به یاریم به بیابان شعر می آید
      
      غزل به وزن دو ابروی او اگر گویم
      دو وزن تازه به اوزان شعر می آید
      
      کمیت لنگ غزل می شود چو شعر کمیت
      اگر نظر بنماید کریم اهل البیت
      
      خبر رسیده که امشب کریم می آید
      به خاک صاحب روحی عظیم می آید
      
      کسی که نفحه باغ بهشت نفحه اوست
      چقدر ساده سوار نسیم می آید
      
      کسی که بودن او تا همیشه خواهد بود
      کسی که زمزمه اش از قدیم می آید
      
      کسی که پشت سر خشم او بدون شک
      هزار دسته عذاب الیم می آید
      
      ز فیض چشم کریمش رحیم خواهد شد
      دلی که مثل شیاطین رجیم می آید
      
      اذان مغرب افطار پای سفره‌ی او
      چقدر اسیر و فقیر و یتیم می آید
      
      اگر رسیده در این مه برای خاطر ماست
      خدا برای سر سفره اش نمک می خواست
      
      مدرسی که ادب هم بود مودب او
      نشسته هر چه پیمبر به پای مکتب او
      
      به گرد پای صعودم نمیرسی جبرییل
      اگر کبوتر جانم شود مقرب او
      
      تمام عمر شده نام او مخاطب من
      چه خوب می شد اگر می شدم مقرب او
      
      چه راکبی که فلک هم ندیده مانندش
      چه راکبی که رسول خداست مرکب او
      
      مسیر خانه‌ی‌شان چند کوچه بند آید
      برای خواندن قرآن چو وا شود لب او
      
      فقط نه اهل زمین دل سپرده‌اش هستند
      که عرشیان خدا کشته مرده‌اش هستند
      
      هوای بزم کریمانه نگاه شما
      دوباره سائلتان را کشیده است اینجا
      
      چه خوب می شد از نخل چشمتان امشب
      برای سفره‌ی افطارمان دهی خرما
      
      در آستین شما دست فضل حضرت حق
      و بر زبان شما معجز بیان خدا
      
      اگر رسد به سراب تو می شود سیراب
      هر آنکه تشنه برون آید از دل دریا
      
      قسم به مهر لب روزه دارتان عمریست
      که مُهر مِهر شما خورده روی سینه‌ی ما
      
      کجاست یوسف صدیق تا خودش بیند
      خداست مشتری حُسن یوسف زهرا
      
      دل برادرت آقا اگر چه خواهری است
      دل کبوتری تو عجیب مادری است
      
      ببار ابر کرامت که خوب می باری
      چقدر چشمه ز چشمان خود کنی جاری
      
      بریز ، کاسه به دستان تو فراوانند
      تبرک همه‌ی سفره های افطاری
      
      مساحت دل ما نذر باغبانی توست
      به اختیار خودت هر چه بذر می کاری
      
      زمان دیدن تو مادرت چه حالی داشت
      شب تولد خود را به یاد می آری؟
      
      چه زود فصل زمستان گیسویت آمد
      چه دیده ای وسط کوچه های بی یاری
      
      چه بود آنچه شکست و سپس زمین افتاد
      چه هست اینکه تو باید ز خاک بر داری
      
      ببین شکسته شده ای ببین که تا شده ای
      از آن زمان که تو با شانه ات عصا شده ای
      
      محسن عرب خالقي
       
       ********************

      

      
      ای وسعت ب

موضوعات مرتبط: امام حسن(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع) مهدی وحیدی

[ 1 / 5 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]