آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      مثل نسیم آمدنت ناگهانی است
      مثل شمیم یاس، حضور تو آنی است

      مثل بهار در همه جا پخش می شود
      اخبار سبز صبح ظهورت جهانی است

      مثل نماز و روزه فراگیر می شود
      مهرت چرا که ریشه ی آن آسمانی است

      دیگر کسی وساطت باطل نمی کند
      دیگر چه جای خواهش و پا در میانی است

      آغاز دوره ی «أرِنی» گفتن دل است
      پایان آیه های غم «لن ترانی» است

      انگار دلخوری که ز یاد تو غافلیم
      فهمیده ای تو هم که دعامان زبانی است

      صد فاطمیه رفت و نشد فاطمی شویم
      تنها امید ما به همین روضه خوانی است

      ای کوه صبر از غم زهرا شدی تو آب
      با یاد کوچه سینه ات آتشفشانی است

      در پشت در برای ظهورت دعا کند
      آن مادری که قامتش از غم کمانی است

سید محمد میر هاشمی

***********************
  
      
      برای آمدنت گر چه چشم دنیا هست
      به خاك پا مگذاری كه دیده ی ما هست

      اگر چه باز گذشت و نیامدی امروز
      دوباره وعده به دل می دهیم، فردا هست

      شنیده ایم كه هستی و ما نمی بینیم
      تو نوری و جلواتت همیشه پیدا هست

      برای آن كه به زیر قدومت اندازیم
      هنوز هم سرِ ناقابلی به تن ها هست

      مگو چو قطره ای افتاده ایم از چشمت
      میان وسعت قلب تو تا ابد جا هست

      برای مرهم زخمش اگر چه فاطمه نیست
      ولی هنوز جراحات قلب مولا هست

      خدا كند كه ببینیم آن دمی را كه
      مدینه هست و تو هستی و قبر زهرا هست

محمد بیابانی

***********************

      آهت اگر دامان آدم را بگیرد
      آتش تمام اهل عالم را بگیرد

      آن روز غیر از دست هایت نیست دستی
      که باز هم از لطف دستم را بگیرد

      بین غم و شادی اگر که غم، غم توست
      قلبم همیشه جانب غم را بگیرد

      جز اشک بین چنته ام چیزی ندارم
      ای کاش چشمان تو این کم را بگیرد

      باید تقاصی را بگیری تا خدا هم
      این گونه از قلب تو ماتم را بگیرد

      وقتی به یاد مادرت از دیده آید
      این آب، حکم آب زمزم را بگیرد

      این چشم هایم آمده در فاطمیه
      خرجی ایّام محرّم را بگیرد

      زهرا، برای زخم پهلو زخم بازو
      باید که از دست تو مرهم را بگیرد

      ***
      این روزها زینب دعا دارد خدا کاش
      از مادرم این قامت خم را بگیرد

محمد بیابانی

***********************

      آمد محرّم علی و ماه فاطمه
      آتش گرفته جان تو از آه فاطمه

      با ذوالفقارِ خون جگر خورده در نیام
      بازآی خون فاطمه خونخواه فاطمه

      بازآی تا تو روضه بخوانی برایمان
      با های هایِ گریه ی جانکاه فاطمه

      بی شک سه ماه خوانده تو را با دو چشم تر
      بالای قبر محسن شش ماهه، فاطمه

      آه از میان آن در و دیوار شد شروع
      بعد از نبی سلوک الی الله فاطمه

      پشت در و کنار بقیع و به روی نی
      معنا شده ست سرِّ فدیناه فاطمه

      محشر، به پاست روضه ی ارباب بی کفن
      پیراهنی ست کهنه به همراه فاطمه

      دارد به روی دست، دو دست قلم شده
      دستی که در مقام شفاعت علم شده

یوسف رحیمی

***********************

      کم می خوریم غصه ی دنیای بی تو را
       با اینکه می کشیم نفس های بی تو را

       امروز هم بدون تو بر ما گذشت کاش
       فکری کنیم غربت فردای بی تو را

       شرمنده ایم از اینکه نهادیم روز و شب
       بر بستر زمین سر تنهای بی تو را

       زخمی که از فراق بر این سینه خورده است
       در خود اثر نداد مداوای بی تو را

       ما هرچه می کشیم از این بی تو بودن است
       با گریه پر کنیم مگر جای بی تو را

       جز در میان روضه و هیئت بگو کجا
       خرجش کنیم دیدۀ دریای بی تو را

       خواندیم از زبان تو ای وای مادرم
       آتش زدیم روضه زهرای بی تو را

محمد بیابانی

***********************

      عمری است که در سوز غم فاطمه هستی
      دلسوخته ی عمر کم فاطمه هستی

      من مطمئنم روز ظهورت اول
      در فکر بنای حرم فاطمه هستی

مهدی صفی یاری

***********************

      بستر شهادت

      دلداه باید بود و از دلدار باید خواند
       مانند مرغی دور از گلزار باید خواند

       از گفتن یكبارِ نام تو هزاران حیف
       یعنی تو را تكرار در تكرار باید خواند

       یك عمر از درد فراقت شعر باید گفت
       از شادی وصلت دو صد طومار باید خواند

       تكبیرة الاحرام ما كِی می زند آقا؟
       حرف نمازی را كه پشت یار باید خواند

       این روزها امّا به همراهِ نگاهِ تو
       با گریه از احوالِ یك بیمار باید خواند

       ما را ببخش آقا، كمی امشب تحمل كن
       این روضه ها سخت است پس خونبار باید خواند

       یا حرف از سیلی یك نامرد باید زد
       یا از جراحاتِ در و دیوار باید خواند

محمد بیابانی

***********************

      اگر که پیچ و خم روزگار بگذارد
       اگر که سختی این انتظار بگذارد

       هنوز هست سری تا که دست هایش را
       بدست خاک قدم های یار بگذارد

       خدا نصیب من بی قرار چشمی کن
       که روی خویش به پای نگار بگذار

       مرا به حکم دل امکان ندارد این خورشید
       میان ظلمت شب های تار بگذارد

       بمن نمی رسد آن غمزه ای که وقتش را
       کنار یک دل شب زنده دار بگذارد

       اگر که خلق رهایم کنند حرفی نیست
       مرا خدا نکند او کنار بگذارد

       برای گریه به دست بریدۀ سقا
       میان مجلس روضه قرار بگذارد

       خدا کند که بیاید اگرچه بعد از ما
       برای فاطمه سنگ مزار بگذارد

محمد بیابانی

***********************

     شام غریبان

      ما آمدیم امشب كه حیران تو باشیم
       آشفته ی حال پریشان تو باشیم

       تقصیر هجران است، تقصیر فراق است
       امروز اگر پاره گریبان تو باشیم

       مثل كویر تشنه می مانیم و باید
       روزی خور الطاف باران تو باشیم

       از دردهای ما طبیبان نا امیدند
       انگار باید تحت درمان تو باشیم

       شكر خدا این روزها توفیق داریم
       هم ناله ی چشمان گریان تو باشیم

       شاید خدا قسمت كند یك فاطمیه
       اندازه ی یك روضه مهمان تو باشیم

       صاحب عزای فاطمیه باید امشب
       گریه كن شام غریبان تو باشیم

محمد بیابانی

***********************

      بیا و ظلمت شب را به نور ماه بگیر
       دوباره تیرگی از این دل سیاه بگیر

       ز راه آمدم و کوله بارم امید است
       چنان همیشه مرا گرم در پناه بگیر

       چو طفل گمشده ای بین شهر حیرانم
       بیا و دست مرا از میان راه بگیر

       گناه های بزرگ مرا به حرمت اشک
       به کوچکی یک انگار اشتباه بگیر

       برای خاطر من نه به خاطر زهرا
       سراغی از من غمدیده گاه گاه بگیر

       چقدر حسرت صبح مدینه را بخورم
       بیا و از دل تنگم مجال آه بگیر

       به غنچه ای که ز شاخه شکست برگرد و
       تقاص خون همان طفل بی گناه بگیر

محمد بیابانی

***********************

      کوچکترم از آنکه برایم دعا کنید
      زخمی ترم از آنکه علاج و دوا کنید

      حتی غریب تر شدم از آن که لحظه ای
      چشم مرا به مقدمتان آشنا کنید

      حالا که من دخیل سر زلفتان شدم
      شانه زنید تا گره ای باز وا کنید

      دریا ببین چگونه دلم در تلاطم است
      فکری به حال کشتی بی ناخدا کنید

      این روزها برایت اگر زحمتی نداشت
      هرجا که بود روضه مرا هم صدا کنید

      آقای فاطمیه اگر می شود مرا
      در گوشه و کنار عزاخانه جا کنید

حسین رستمی

***********************

      فالی زدم که گفت: به اقبال می رسی
      مثل همیشه گفته به من فال: می رسی

      یادش به خیر موقع تحویل سال نو
      گفتم به خود دگر که تو امسال می رسی

      میلم کشیده با تو کمی دردِ دل کنم
      مثل همیشه موقع آمال می رسی

      جز تو کسی نمی خرَدم ایّها العزیز
      آیا به داد عبد پُر اشکال می رسی؟

      بالم به زیر بار معاصی شکسته است
      داری به زخم کهنه ی این بال می رسی

      دارم یقین که حال دلم خوب می شود
      ای بهترین « محوّل الاحوال » می رسی

      باید تو را به حضرت زهرا قسم دهم
      آری به این طریقه و منوال می رسی

      مانند مادرت الف قامتت خم است
      از داغ مادرت به نظر « دال » می رسی

      یک روز جمعه منتقم آل فاطمه!
      حتماً برای کشتن دجّال می رسی

محمد فردوسی

***********************

      بخوان دعای فرج را که یار برگردد
      بخوان دعای فرج را که شب سحر گردد

      بخوان دعای فرج را اگر که می خواهی
      حدیث غیبت یار تو مختصر گردد

      بخوان دعای فرج را و از خدا بطلب
      وجود نازکش ایمن ز هر خطر گردد

      بخوان دعای فرج را کنار پردۀ اشک
      که دانه دانۀ اشکت دُر و گوهر گردد

      بخوان دعای فرج را که یار می آید
      اگر دلت ز رهِ اشتباه برگردد

      بخوان دعای فرج را و پیشه تقوا کن
      که دست لطف خدا با تو همسفر گردد

      بخوان دعای فرج را که رد نخواهد شد
      اگر که ناله و اشک تو بیشتر گردد

      بخوان دعای فرج را که حل مشکل هاست
      اگر که چشم و دل تو خدا نگر گردد

      بخوان دعای فرج را، ولی بدون عمل
      گمان مکن که دعای تو کارگر گردد

      بخوان دعای فرج را خدا کند آید
      که روضه خوان غریبی و میخ در گردد

      دوباره جمعه و ندبه دوباره باید گفت
      بخوان دعای فرج را که یار برگردد

سید مجتبی شجاع

      شبی ای کاش چشمم فرش می شد زیر پای تو
      و من قربانی چشم تو می گشتم، فدایِ تو

      به مژگان می زدم جارو کف کفش تو را امّا
      به جنت هم نمی دادم، کفی از خاک پای تو

      برای قلب مجروحم کمی تو روضه می خواندی
      میان اشک می مردم، به پای روضه های تو

      دلم می خواست مثل گل شبی بودی در آغوشم
      از این رو می بردم حسرت همیشه بر عبای تو

      هوای چشم های من همیشه تا ابد ابری است
      که دارم در دلم یاد تو و در سر هوای تو

      به یاد نرگس بیمار تو یک عمر بیمارم
      ندارد سینه ی زخمی شفا غیر از شفای تو

      گرفته کعبه رونق بس که گردیده به گرد تو
      صفا حتی صفا را وام دارد از صفای تو

      الا ای آخرین منجی، امام جمعه دنیا
      همین جمعه بیاید کاش از کعبه صدای تو

سید محمد جوادی

***********************

      مست می از جام ولاییم ما
      شامل الطاف خداییم ما

      تا که نسیمی ز تو آرد صبا
      منتظر باد صباییم ما

      خیمه ی سبزت شده باب المراد
      بر در این خیمه، گداییم ما

      گر نفس پاک تو بر ما رسد
      رایحه ی عقده گشاییم ما

      ای لب تو چشمۀ آب بقا
      تشنه لب آب بقاییم ما

      تا که دعا بهر فرج می کنیم
      بنده ی محبوب خداییم ما

      تا که ولای تو به دل های ماست
      از قفس غصه رهاییم ما

      ای همه سرمایۀ ما عشق تو
      در غم عشق تو فناییم ما

      بر نفس لیل و نهارت قسم
      منتظرت صبح و مساییم ما

      ای همه خوبی نظری کن به ما
      بی کس و بی برگ و نواییم ما

      صاحب عزای غم زهرا بیا
      سینه زن خیرالنساییم ما

      عزت ما اشک غم فاطمه است
      شکر خدا اهل بکاییم ما

  (ما که به غیر از تو نداریم کس)
  (ای شه خوبان تو به فریاد رس)

سید مجتبی شجاع

***********************

      چون ابر بهار بی قرارش هستیم
      ما پشت به پشت سوگوارش هستیم
      از مادر ما كسی سراغی دارد؟
      دنبال نشانی از مزارش هستیم
      ***
      ای آن كه همیشه بر لبت زمزمه است
      چشمان قشنگت آیه ای محكمه است
      بازا و به روی قطعه سنگی بنویس
      این قبر غریب مادرم فاطمه است
      ***
      پنهان مكن آن عاطفه ی پستت را
      آن چشم چپ و نگاه بد مستت را
      سیلی زده ای شكسته ای پهلویی
      من آمده ام كه بشكنم دستت را

وحید قاسمی

***********************

      خبری می رسد از راه خبر نزدیک است
      آب و آیینه بیارید سحر نزدیک است

      طبق آیات و روایات رسیده ای قوم!
      جمعۀ آمدن او به نظر نزدیک است

      عاقبت فصل زمستان به سر آید روزی
      باز هم گل دهد این باغ ثمر نزدیک است

      قطره چون رود شود راه به جایی ببرد
      به دعای فرج جمع اثر نزدیک است

      با ظهورش حرم فاطمه را می سازیم
      بار بر بند برادر که سفر نزدیک است

      راه دور دل ما تا به در خیمۀ او
      از در خانۀ زهرا چقدر نزدیک است

      آه گفتم که در خانه و یادم آمد
      غربت مادر و اندوه پدر نزدیک است

      گر چه از آتش در سوخته جانم اما
      بیشتر روضۀ کوچه به جگر نزدیک است

      باز کابوس سراغ پسری آمده است
      باز می لرزد و انگار که شر نزدیک است

      مادرت را ببر از رهگذر نامردان
      کوچه بند آمده از کینه خطر نزدیک است

      تا که افتاد زمین زلزله در عرش افتاد
      هاتفی گفت: قیامت به نظر نزدیک است

      دو قدم رفته نرفته نفسش بند آمد
      پسرش گفت بیا، خانه دگر نزدیک است

      ***
      داغ مادر به جگر می رسد اما انگار
      اثر داغ برادر به کمر نزدیک است

وحید قاسمی

***********************
       
      هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است
      بهار اگر تو نباشی شبیه پائیز است

      دلم هوای تو کرده چه میشود آیی
      ببین که کاسه صبرم ز غصه لبریز است

      قسم به عصمت زهرا کسی که در قلبش
      ولایت تو ندارد فقیر و بی چیز است

      به انتظار قدومت مسافر زهرا
      ببین که جمعه به جمعه گدا سحر خیز است

      به عالمی نفروشم دمی ز حالم را
      که انتظار فرج قیمتی ترین چیز است

      شنیده ام که به سختی جدا شدند از هم
      در شکسته که با مادرت گلاویز است

      فقط تویی که زیارت نموده ای هر شب
      امام زاده ی نازی که بین دهلیز است

      یگانه مرهم یاس شکسته سینه بیا
      غریب خسته دل و دلبر مدینه بیا

محمود مربوبی

***********************

      من پسر خون خدا مهدی ام
      طالب خون شهدا مهدی ام

      مادر من مادر خون خداست
      مادر من ائمه را مقتداست

      مادر من امّ ابیها بود
      مادر من حضرت زهرا بود

      مادر من بهشت احمد بود
      روح دو پهلوی محمد بود

      مادر من سیدة الانبیاست
      دائرة المعارف کبریاست

      مادر من اسوۀ صبر و رضاست
      آینۀ پیمبر و مرتضاست

      عصمت حق، همسر حبل المتین
      امّ نبی، امّ کتاب، امّ دین

      مادر من روح نماز شب است
      حاصلی از تربیتش زینب است

      مادر من حسین می پرورد
      دامن پاک او حسن آورد

      مادر من دست یدالله بود
      دست مگو هستِ یدالله بود

      مادر من بود و نبود علی ست
      مادر من یاس کبود علی ست

      مادر من فدایی حیدر است
      شاهد او نالۀ پشت در است

      مادر من کیست امید علی ست
      مادر اولین شهید علی ست

      مادر من چو مرغ بی بال شد
      مثل کتاب وحی، پامال شد

      حیف از آن نخل که بی برگ شد
      اول زندگی جوان مرگ شد

      حیف که ناموس خدا را زدند
      مادر مظلومۀ ما را زدند

      حیف از آن سینه که در خون نشست
      حیف از آن دست که دشمن شکست

غلامرضا سازگار

***********************

      راهت نمی افتد به ما انگار یک بار
      بر روی چشمانم قدم بگذار یک بار

      دیدند خیلی ها تو را، اما نبوده
      سهم نگاه من از آن بسیار یک بار

      بین بساطم نیست آهی که بگیرد
      چشم خریدار تو را ای یار یک بار

      یابن الحسن هایم جواب آیا ندارد؟!
      پاسخ بده بر این همه تکرار یک بار

      این عاصی بر روی خاک افتاده را هم
      در زمرۀ دلدادگان بشمار یک بار

      نا قابل است اما دعا دارم همیشه
      خرج تو گردد جان بی مقدار یک بار

      ای کاش می شد که برای ما بگیری
      وقت ملاقاتی از آن بیمار یک بار

      بد دید از همسایه ها اما نیفتاد
      او از لبش "الجار ثُم الدار" یک بار

      با دردها می ساخت اما دم نمی زد
      از زخم های آتش و مسمار یک بار

محمد بیابانی

***********************

      از همه سو می دمد، نور تجلّای تو
      غایبی و عالمی ست، محو تماشای تو

      تا که نهم از شرف، پا به سر آسمان
      کاش که می شد سرم، خاک کف پای تو!

      روی به هر سو کنی، پای به هر جا نهی
      در سر ما شور توست، در دل ما جای تو

      سرو قدان قائمند تا تو قیامت کنی
      ای نگه فاطمه بر قد و بالای تو!

      خیز و بر آر از جگر بانگ "اَنَا المنتقم"
      تا همگان بشنوند از حرم، آوای تو

      زنده شود از دمت، روح هزاران مسیح
      دل ببرد از کلیم، نطق دل آرای تو

      از حرم فاطمه تا صف کرببلاست
      چشم دو شش ماهه بر قامت رعنای تو
 
      موسی سینای جان، چهره عیان کن عیان
      تا که شود عالمی طور تجلّای تو

      آرزوی فاطمه بانگ "اَنَا المهدی ات"
      عقده گشای علی، دست توانای تو

      آینه بگشا دمی تا که کند هر دمی
      چارده آیینه نور، جلوه ز سیمای تو

 "میثم" اگر می چکد، از نفسش شهد جان
      میوۀ نخلش بود، شاخۀ خرمای تو

غلامرضا سازگار

      این چنین بر دلم افتاد ... به امّید خدا ...
  ... غم نخور ... می رسد امداد به امّید خدا

      چه قدَر عقده در این سینه ی ما جمع شده
      عقده ها می شود آزاد به امّید خدا

      دل ما که به خدا تنگ شده، منتظریم
      تا که از ما بکند یاد به امّید خدا

      با دعای «فرج» و «ندبه» ی او مأنوسیم
      کِی اثر می کند «اوراد» به امّید خدا ؟

      باید از گندم بد بوی گنه دور شوم
      تا شوم یار قلمداد به امّید خدا

      گِره از کار گِره خورده ی ما باز شود
      فرصتی می شود ایجاد به امّید خدا ...

  ... که به دست پسر فاطمه بوسه بزنیم
      یک به یک با همه اولاد به امّید خدا

      خبر آمدنش را همه جا پخش کنید
      می رسد لحظه ی میعاد به امّید خدا

      منتقم می رسد و روز ظهورش حتماً
      می شود فاطمه دلشاد به امّید خدا

      حرم خاکی خورشید و قمرهای بقیع
      عاقبت می شود آباد به امّید خدا

      مثل مشهد وسط صحن بقیع نصب کنیم ...
  ... دو سه تا پنجره فولاد به امّید خدا

      لذتی دارد عجب تا که به ما می گوید:
      آفرین! دست مریزاد! .... به امّید خدا ...

  .... وعده ی بعدی ما «شارع بین الحرمین»
      دم بگیریم همه با «لک لبّیک حسین»

محمد فردوسی

***********************

      هر چند که ما را نوشتند از گداها
      اصلاً نمی آید گدا بودن به ماها

      ما روسیاهان ارزش خاصی نداریم
      ماها کجا و نوکری دلرباها؟!

      ما هر چه قدر اصرار کردیم او نیامد
      اصلاً چه شد «آقا بیا آقا بیا» ها؟!

      ماها که هیچ ... این خوب ها در انتظارند
      کی می رسد روز وصال آشناها؟!

      از دوریش بدجور حال ما خراب است
      رونق گرفته باز هم دارالشفاها

      من که بدم پس دیدنش روزی من نیست
      ای خوش به حال خوب ها ... حاجت رواها

      باشد درست ... آقای ما خیلی کریم است
      امّا دگر تا کی گنه؟ تا کی خطاها؟

      طبق احادیث رسیده ... ناظر ماست
      بد نیست پیشش ذرّه ای شرم و حیاها

      از بس که بر اعمال بد اصرار داریم
      رنگی ندارد پیش او دیگر حناها!

      یک راه حل باقی است آن هم نام زهراست
      نامی که باشد از تبار کیمیاها

محمد فردوسی

***********************

      مولای جمعه های معطر بیا بیا
      خورشید نسل های مطهر بیا بیا

      ما دل به جذبه های نگاه تو بسته ایم
      تکرار عشق های مکرر بیا بیا

      ای وارث تمام مواریث انبیا
      سوگند بر عبای پیمبر بیا بیا

      قرآن پاره پاره ی ما روی خاک هاست
      آقا به دست بسته ی حیدر بیا بیا

      باران بیار...آب بیاور خودت بریز
      بر شعله های سرکش این در...بیا بیا

      تا که بیاوری کمی از خاک کربلا
      مرهم برای پهلوی مادر بیا بیا

      شاید که تشت پر شده از لخته های درد
      برداری از مقابل خواهر بیا بیا

      تا پس زنی به دست خود این خون داغ را
      از روی حلق تشنه ی اصغر بیا بیا

      تا شستشو دهی مگر ای اشک مهربان
      خونِ سر شکسته ی اکبر بیا بیا

      آقا! عمو که مشک ندارد شما مگر
      مشکی بیاری از شط کوثر بیا بیا

      آقای من بلند کن از خاک عمه را
      تا کم ببوسد این تن بی سر بیا بیا

      آقا چقدر منتظرت صبح و ظهر و شب
      آقا چقدر دیده ی ما تر؟...بیا بیا

      آقا فدای چشم پر از غربت شما
      هر چه شکست بال کبوتر بیا بیا

      آقا فدای شما هر چه داده ایم
      دریا دلان تشنه ی پرپر بیا بیا

ایوب پرندآور

مهدی وحیدی

   
       در مجلس عزاي شما گريه مي كنم
       امشب فقط براي شما گريه مي كنم
      
       عطر گلاب مرقدتان بر مشام خورد
       در گوشه ي سراي شما گريه مي كنم
      
       چون اشك بين روضه به هر درد مرهم است
       با نيت شفاي شما گريه مي كنم
      
       با بال هاي بي رمق اشك ديده ام
       در مشرق هواي شما گريه مي كنم
      
       من هم مسافرم، وطنم مشهد الرضا ست
       دنبال رد پاي شما گريه مي كنم
      
       خواندم چگونه پير شدي در جواني ات
       دارم ز غصه هاي شما گريه مي كنم
      
       عمري براي هجر پدر گريه كرده اي
       امشب منم به جاي شما گريه مي كنم
      
      وحید قاسمی
      
      *****************

   
      برای بار غمت سوگوار باید شد
      تمام عمر از این غصه زار باید شد
      
      برای خضرشدن در کنارصحن تو با
      غلام و نوکر تو همجوار باید شد
      
      نوشته اند برای زیارت زهرا
      بسوی مرقد تو رهسپار باید شد
      
      برای مثل سلیمان شدن فقط بی بی
      به روی فرش حریمت سوار باید شد
      
      برای اینکه امام رضا مرا بخرد
      ز داغ روضه ات ابر بهار باید شد
      
      ندیدی آخر کاری برادر خود را
      از این مصیبت تو غصه دار باید شد
      
      نوشته اند: کریمه، به مصحف نامت
      به شوق دانه رسیدم دوباره بربامت
      
      تو آمدی و همه آمدند دیدن تو
      بهار شد همه جا با تب رسیدن تو
      
      شبیه خیمه و گودال کربلا که نبود
      کریمه،پشت امام رضا دویدن تو
      
      اگرچه از نفس افتادی و شدی پرپر
      ولی نبود چو زینب نفس بریدن تو
      
      تو آمدی و در این شهر دلسپرده کسی
      به تازیانه نیامد برای چیدن تو
      
      تو را نبرد کسی بر دهانه بازار
      فقط فراق شده علت خمیدن تو
      
      عنان ناقه ی تو دست محرمان بود و
      نیامدند برای اسیر دیدن تو
      
      ولی زسینه ی زینب زبانه بالا رفت
      به هرکجا که رسید تازیانه بالا رفت
      
      سه ساله دخترکی زیر دست و پا افتاد
      به روی گونه ی این تک ستاره جا افتاد
      
      هزار مرتبه جای همه کتک زدنش
      هزار مرتبه از ناقه بی هوا افتاد
      
      به تازیانه کتک خورد و پاشد از جایش
      ولی دو مرتبه با ضربه های پا افتاد
      
      زمین که خورد سه ساله کنار او عمه
      به یاد صحنه گودال کربلا افتاد
      
      کنار دیده درخون نشسته اش صد بار
      سر عموی رشیدش ز نیزه ها افتاد
      
      شبی که گم شد و آن زجر رفت دنبالش
      به روی ناقه روان بود و بی صدا افتاد
      
      ولی به عمه پر از بوی فاطمه برگشت
      به سوی قافله زخمی تراز همه برگشت
      
      مهدی نظری
      
      ************************
 
      
      آمدي و بهشت را با خود
      به دل اين کوير آوردي
      کوثرانه قدم زدي در شهر
      خيرهاي کثير آوردي
      **
      آمدي و مشام هر کوچه
      پر شده از شميم احساست
      يادگاري مادرت زهراست
      عطر نام تو، نفحه‌ي ياست
      **
      به لب مردمان غمديده
      با حضورت تبسم آوردي
      آمدي با فرشتگان از راه
      آسمان را سوی قم آوردي
      **
      با تو بوي بهشت پيچيده
      دم به دم در فضاي بيت النور
      آسمان آمده به پابوسي
      آمده تا حرای بيت النور
      **
      حرف رفتن که مي‌زني ناگاه
      دل قم کوچه کوچه مي‌گيرد
      يا کريمي که دل به تو بسته
      از فراق تو آه مي‌ميرد
      **
      خاطر آسماني ات انگار
      گاه گاهي غبار غم دارد
      بغض هاي شکسته‌ي ناگاه
      چشم هايي که دم به دم دارد ...
      **
      شعله‌ي آه و ... قلب بي تابت
      در تب اشتياق مي‌سوزد
      باز هم قصه‌ي جدايي ها
      جگرت از فراق مي‌سوزد
      **
      چشم هايت دو چشمه کوثر شد
      ياد داري وداع آخر را
      دل خواهر چگونه تاب آورد
      حسرت ديدن برادر را
       **
      زينب حضرت رضايي و
      چشمهايي پر از شفق داري
      ديدن غربت «ولي» سخت است
      بانوي بي قرار حق داري
      **
      آمدي از مدينه تا ايران
      برساني چنين پيامت را
      که تحمل نمي تواني کرد
      لحظه اي غربت امامت را
       **
      سيره‌ي ناب فاطمي اين است
      راه را بر همه نشان دادي
      تو شهيد ولايتي بانو
      در هواي امام جان دادي
       **
      سيره‌ي ناب فاطمي اين است
      مادرت پا به پاي مولايش...
      محسنش جاي خود، خود مادر
      پشت در شد فداي مولايش
      **
      بين کوچه کبود شد بازو
      ولي اسباب رو سپيدي شد
      آه دست شکسته‌ي مادر
      باني نهضت رشيدي شد
      **
      سيره‌ي ناب فاطمي يعني
      در شريعه رشادت عباس
      تشنه لب از فرات برگشتن
      دست و مشک و ... قیامت عباس
      **
      دست هايش قلم شدند آن روز
      تا حديث حماسه بنويسد
      همه‌ي شعر را اگر شاعر
      در دو مصرع خلاصه بنويسد:
      **
      هر کسي شد فداي مولايش
      نام او در جهان علم گردد
      مرقدش در تمامي عالم
      قبله و کعبه و حرم گردد
      
      یوسف رحیمی
      
      *****************
      
      
      جود و کرامت از کرمش جاودان شده
      هر چه دخیل هست به سویش روان شده
      
      جبریل هم اگر برسد در حریم او
      حس میکند که وارد صحن جنان شده
      
      او ظاهرش بتول ولی باطنش علی است
      در پشت آن جمال، جلالی نهان شده
      
      از چه تمام فاطمه ها عمرشان کم است
      دنیا چرا به "فاطمه " نا مهربان شده
      
      خواهر حریف هجر برادر نمیشود
      بیهوده نیست اینهمه قدش کمان شده
      
      با احترام آمد و با احترام رفت
      هر آنچه شأن اوست در اینجا همان شده
      
      دور و برش فرشته نگهبان معجرش
      پس ما فدای زینب بی پاسبان شده
      
      گاهی میان محمل نامحرمان شهر
      گاهی میان محمل بی سایبان شده
      
      شکر خدا مقام تو زخم زبان نخورد
      شکر خدا برادر تو خیزران نخورد
      
      علی اکبر لطیفیان

      
      *****************
      

      غمی میان دل خسته ام شرر دارد
      دل شکسته ام اینگونه همسفر دارد
      
      کبوتری که نشسته به روی ایوانم
      دوباره آمده و از رضا خبر دارد
      
      خیال غربت او می کشد مرا ، اما
      دلم زغصه زینب غمی دگر دارد :
      
      ز کاروان اسیران و خواهری تنها
      که حلقه ای زیتیمان در به در دارد
      
      ز مادری که سپر شد کبود شد خم شد
      ز مادری که ز غم دست بر کمر دارد
      
      زمادری که کنار سر دو طفلانش
      ز کوچه های یهودی نشین گذر دارد
      
      ز دختری که یتیم است و در تمامی راه
      به سمت نیزه بابا فقط نظر دارد
      
      ز دختری که به لکنت به عمه اش میگفت
      بگو به دختر شامی که این ، پدر دارد
      
      ز صوت ضربه سنگین سنگها فهمید
      لبان خشک پدر زخم های تر دارد
      
      سر پدر به زمین خورد و بین آن مردم
      کسی نبود که سر را زخاک بردارد
      
      حسن لطفی
      
      ******************
      
      
      و دانه ريخت بيايي کبوترش باشي
      دوباره آينه‌اي در برابرش باشي
      
      نه اينکه پر بکشي و به شهر او نرسي
      ميان راه پرستوي پرپرش باشي
      
      مدينه شهر غريبي براي فاطمه هاست
      نخواست گم شده‌اي مثل مادرش باشي
      
      خدا تو را به دل بی قرار ما بخشيد
      و خواست جلوه‌اي از حوض کوثرش باشي
      
      به قم رسيدي و گم کرد دست و پايش را
      چو ديد آمده‌اي سايه‌ي سرش باشي
      
      اجازه خواست که گلدان مرمرت باشد
      و تا هميشه تو ياس معطرش باشي
      
      نگاه تو همه را ياد او مي‌اندازد
      به چهره‌ات چه مي‌آيد که خواهرش باشي
      
      خدا نخواست تو هم با جوادِ کوچکِ او
      گواه رنج نفس‌هاي آخرش باشي
      
      نخواست باز امامي کنار خواهر خود ...
      نخواست زينبِ يک شام ديگرش باشي
      
      قاسم صرافان
      
      ********************
      
      
      روی قبرم بنویسید که خواهر بودم
      سالها منتظر روی برادر بودم
      
      بنویسید گرفتار نباشم چه کنم؟
      من اگر منتظر روی برادر نباشم چه کنم؟
      
      روی قبرم بنویسید جدایی سخت است
      اینهمه راه بیایم ،تو نیایی سخت است
      
      یوسفم رفته و از آمدنش بی خبرم
      سالها میشود واز پیرهنش بی خبرم
      
      روی قبرم بنویسید ندیده رفتم
      با تن خسته و با قد خمیده رفتم
      
      بنویسید همه دور ربرم ریخته اند
      چقدر دسته ی گل روی سرم ریخته اند
      
      چقدر مردم این شهر ولایی خوبند
      که سرم را نشکستند خدایی خوبند
      
      بنویسید در این شهر سرم سنگ نخورد
      به خداوند قسم بال وپرم سنگ نخورد
      
      چادرم دور وبرم بود وبه پایی نگرفت
      معجرم روی سرم بود وبه جایی نگرفت
      
      ...من کجا شام کجا زینب بی یار کجا؟
      من کجا بام کجا کوچه و بازار کجا؟
      
      بنویسید که عشاق همه مال هم اند
      هر کجا نیز که باشند به دنبال هم اند
      
      گر زمانی به سوی شاه خراسان رفتید
      من نبودم به سوی مرقد جانان رفتید...
      
      روی قبرش بنویسید برادر بوده
      سالها منتظر دیدن خواهر بوده
      
      روی قبرش بنویسید که عطشان نشده
      بدنش پیش نگاه همه عریان نشده
      
      بنویسید کفن بود،خدایا شکرت
      هرچه هم بود بدن بود خدایا شکرت
      
      یار هم آنقدری داشت که غارت نشود
      در کنارش پسری داشت که غارت نشود
      
      اوکجا نیزه کجا گودی گودال کجا؟
      اوکجا نعل کجا پیکر پامال کجا؟
      
      بنویسید سری بر سر نی جا میکرد
      خواهری از جلوی خیمه تماشا میکرد
      
      علی اکبر لطیفیان
      **
      برگرفته از وبلاگ تیشه های اشک
      
      *******************

      
      لبخند برلبان زمین آشکار شد
      امسال در عزای تو فصل بهار شد
      
      خجلت زده درخت به کنجی نشسته است
      که با گل و شکوفه چرا هم‌قطار شد؟
      
      مهتاب شمع سوخته در پیش گنبدت
      خورشید هم ستاره ی دنباله دار شد
      
      هر کفتری که صبح به دور شما نگشت
      آن‌روز را به شب نرسانده شکار شد
      
      پروانه‌ی عبور به غیر از حرم نداشت
      پروانه ای که ظهر به گنبد دچار شد
      
      غیر از حریم تو سر هر شاخه ای نشست
      حق با پرنده بود ولی سنگسار شد
      
      بی‌بی کریمه است و برای گناهکار
      درهای صحن آینه راه فرار شد
      
      زیباست سویت آمده این رود غم ولی
      هرجا که قلب رود شکست آبشار شد
      
      اینجا نه! روبروی ضریحت مرا بخر
      وقتی که خوب گونه‌ی من آبدار شد
      
      اشک تو می‌چکید به خاک و می آمدی
      ساوه به قم تمام درخت انار شد
      
      گردیده ام به دور حرم هفت مرتبه
      اما چرا طواف شما هشت بار شد؟
      
      غیر از سلام حامل"آه"ست هرکسی
      از قم به سمت طوس سوار قطار شد
      
      از جنس سنگ نیست از اشک ملایک ست
      آن سنگ که برای تو سنگ مزار شد
      
      در زیر پای اینهمه زائر به لطف تو
      موری  به زنده بودنش امیدوار شد
      
      مهدی رحیمی
      
      ********************
      
      
      دوباره آمده ام تا به من بها بدهی
      مرا مریض کنی و مرا شفا بدهی
      
      گره به کار من افتاده ای کلید بهشت
      خدا کند که به من فرصت دعا بدهی
      
      من از زیارت قبلی خراب تر شده ام
      خداکند به من بی پناه جا بدهی
      
      من از زبان رضا با تو درد دل دارم
      مگر که پاسخ این اشفعی لنا بدهی
      
      توآمدی و مقام رضا مشخص شد
      تو خواستی که کلیدی به دست ما بدهی
      
      دلم برای محرم چه زود تنگ شده
      مگر که باز تو امضای کربلا بدهی
      
      هزار عید فدای دو روز ماتم تو
      اگر اشاره کنی٫رخصت عزا بدهی...
      
      تمام سال برای تو روضه می گیریم
      هزار مرتبه هم در عزات می میریم
      
      مجید تال

مهدی وحیدی

      مهربانی ، کریمه ای خانم
      بانوی بی بدیل ؛ معصومه
      التماس قنوت گریه ی من
      الدخیل الدخیل معصومه
      **
      شرف الشمس شهر قم هستی
      از تبار و ذراری خورشید
      پای دَرست ملائکه حاضر
      ای پناه مراجع تقلید
      **
      صحن بالا سر تو منزل نور
      مهبط جبرئیل این صحن است
      بال جمله ملائک عرشی
      زیر پاهای زائرت پهن است
      **
      حرم اهل بیت صحن شماست
      حرم خانواده ی زهرا
      کربلا و مدینه و مشهد
      نجف و کاظمین و سامرّا
      **
      وقت تجدید عهد با زهرا
      شهر یثرب اگر نشد قم هست
      گره هایم نگفته واشده است
      تا قسم به امام هشتم هست
      **
      گرچه چنگ خزان به جان تو و
      جان ایل و تبارت افتاده
      پاره پاره ولی نشد هرگز
      نامه ای که رضا فرستاده
      **
      بین این کوچه ها خدا را شکر
      محترم مانده گوشواره ی تو
      لاأقل هلهله نشد بر پای
      چشم گریان و پر ستاره ی تو
      **
      گرچه خم شد قدت ز فاصله ها
      ذبح اطفال را ندیدی تو
      حضرت زینب امام رضا
      تلّ و گودال را ندیدی تو
      **
      تشنه ای را که زیر یک دشنه
      دست و پا میزند که جان بدهد
      حق او نیست شمر با پایش
      جسم زخمیش را تکان بدهد
      
      محسن حنیفی

***************

      ای سایه یِ بالا سرِ خواهر، برادر
      ای جانِ از جانِ خودم بهتر، برادر
      خواهر همان احساس مادر بر برادر
      دارم برایت می شوم مادر، برادر
      **
      ای سوره ، چشمی بر منِ آیه بیانداز
      یعنی نگاهی هم به همسایه بیانداز
      یك بار دیگر بر سرم سایه بیانداز
      بر خواهرانش سایه دارد هر برادر
      **
      چیزی به غیر از چشم تر دارم؟ ندارم
      از گوشه ی زندان خبر دارم؟ ندارم
      اصلاً نمی دانم پدر دارم ؟ ندارم؟
      دیدم كمالاتِ پدر را در برادر
      **
      از جانب زُلفت صبایی می فرستی؟
      با التماس من دعایی می فرستی؟
      دارالشِفای من دوایی می فرستی؟
      افتاده ام در گوشه ی بستر، برادر
      **
      این جا مسیرِ كوچه ها خوب است خوب است
      وقتی نگاهِ مردها خوب است خوب است
      حالا كه احوالِ رضا خوب است خوب است
      از بس فنا گردیده ام من در برادر
      **
      در كوچه ها با حالِ بیمارم نبردند
      وقتی رسیدم، سمتِ بازارم نبردند
      این معجری را كه سرم دارم نبردند
      این جا چه شأنی دارد این معجر، برادر
      **
      ای كاش مرغی را كسی بی پَر نبیند
      جسمِ برادر را كسی بی سر نبیند
      هر كس ببیند كاش كه خواهر نبیند
      افتاده روی تلِّ خاكستر برادر
      **
      نه تو جسارت دیده ای نه من جسارت
      نه تو اسارت دیده ای نه من اسارت
      نه تو به غارت رفته ای نه من به غارت
      پس ما دو تا قربانِ آن خواهر-برادر
      **
      با نیزه ای تا شاه را از حال بردند
      یك یك تماماً رو سوی اموال بردند
      هر آن چه را كه بود در گودال بردند
      تسبیح، عبا، عمامه، انگشتر، برادر
      

***************

      تا کی به تو از دور سلامی برسانم
      از تو خبری نیست برادر نگرانم
      در میزند اینبار کسی...از هیجانم
      شاید که تو برگشته ای ، ای پاره جانم
      
      یک روز به یعقوب اگر جامه رسیده
      حالا به من از سوی رضا نامه رسیده
      
      ای کاش که از تو خبری داشته باشم
      در آتش عشق تو پری داشته باشم
      باید به خراسان سفری داشته باشم
      در راه به قم هم نظری داشته باشم
      
      با خاطر آسوده بمان چشم به راهم
      یک قافله محرم بخدا هست سپاهم
      
      این جادّه ها چشم به راه قدم ماست
      این که نرسد قافله تا طوس، غم ماست
      انگار که این خاک عراق عجم ماست
      حالا که به قول پدرم، قم حرم ماست...
      
      شاید که فراموش کنم دلبر خود را
      باید که بسازم حرم مادر خود را
      
      باید نرسیدن به رضا را بپذیرم
      حالا به شهادت برسم یا که بمیرم
      وقتی که پریشانم و بیمار و اسیرم
      خوب است که در حجره ی خود روضه بگیرم
      
      با یاد غم فاطمه هق هق بنویسم
      بر حاشیه ی برگ شقایق بنویسم
      
      با گریه ی من هیچ کسی کار ندارد
      قم کار به مهمان عزادار ندارد
      در کوچه دری هست که مسمار ندارد
      معصومه ی تو دست به دیوار ندارد
      
      اینجا به عیادت همگی آمده باشند
      آنجا به شکایت همه زخمی زده باشند
      
      بین نظر آن همه با این همه فرق است
      بین همه در پشت در و همهمه فرق است
      بین اثر هلهله با زمزمه فرق است
      مابین غم فاطمه با فاطمه فرق است
      
      نامحرم اگر هست در این کوچه غمی نیست
      اینجا زدن فاطمه ها حرف کمی نیست
      
      مجید تال

*******************
   
      تشریف زهر آلود دست ناکسانی
      کرده است باغ چهره ات را ارغوانی
      
      رخت عزا بر قامت عمرت کشیده
      یعنی همان از اولش هم در خزانی
      
      دارد رضا از طوس می آید نه بانو؟
      باید که هر طوری شده زنده بمانی
      
      غارت شدی داغ برادر دیدی امروز
      فردا برادر را به داغت می نشانی
      
      از عمر کوتاهت ندیدی خیر، اما
      زهراترین صاحب مزار این زمانی
      
      ما پشت دستِ حیف بر دندان که یعنی
      دیر آمدی و زود رفتی در جوانی
      
      پای زیارت نامۀ مشتاقمان را
      پشت غبار محمل خود می دوانی
      
      با خود نگاه گریه دار تشنه ام را
      تا چشمه سار روضه هایت می کشانی
      
      محض عبور از کوچۀ پهلو گرفته
      دادند از شهر شما نام ونشانی
      
      این چند روزه با تو قم باغ بهشت و
      نازل شده بی تو عذاب آسمانی
      
      حالا که میل پر زدن از خاک داری
      حالا که بیش از این نمی خواهی بمانی
      
      دنیا نه جای تو نه جای عمه ات بود
      نه جای دست بسته و قد کمانی
      
      نه جای چوب خیزران و چشم زینب
      یعنی اهانت بر لب شیرین بیانی
      
      روح الله عیوضی
      
      *******************
            
      زده آتش زمین آباد ما را
      غروب چشم هایت ای مسافر
      شدی دنبال یک نامه ز دلبر
      میان کوچه های خسته عابر
      **
      پرستوهای بالت را شکسته
      میان راه، سنگ بی وفایی
      نیفتی ناگهان از پا که بانو
      عمود خیمۀ عمر رضایی
      **
      عزادار دل زخم شما بود
      زمین و آسمانِ شهر مردم
      به پای چشمتان خرج خدا شد
      حیای خاک و بوم و غیرت قم
      **
       ضریح مهر تو در سینه دارد
      هوای قبر مخفیِ بهاره
      عزای تو میان عرش بالا
      عزای حضرت زهرا دوباره
      **
      گرفته از نگاهت زهر بی دین
      شعاع نور و موج ناله ات را
      شفای درد تو ذکر رضا بود
      ولی از داغ او افتادی از پا
      **
       مگر تو زینب موسی نبودی؟
      حسین آمد به بالینت به پا خیز
      خدا را این که تا کوفه نرفتی
      بهار تو نشد همرنگ پاییز
      
      روح الله عیوضی

مهدی وحیدی

      از پنجشنبه هاي دل من عبور كن
      يك روز جمعه چشم مرا غرق نور كن
      
      آقاي پنجشنبه ؛ مرا هم نگاه كن
      چشمان خيس و غم زده ام را مرور كن
      
      چيزي دگر نمانده به هنگامه ظهور
      ما را در اين دقايق آخر صبور كن
      
      با آخرين ستاره شبهاي انتظار
      با يازده ستاره ؛تو در ما ظهور كن
      
      با اشك صيقلي بده ما را و بعد از آن
      سنگ سياه سينه ما را بلور كن
      
      ابن الرضاي سوم ما یا ابالحسن
      عیدی بده به دست گدا یا ابالحسن
      
      آدم کشیده بود خودش را به التجا
      غم هم نشسته بود لب جاده فنا
      
      کشتی نوح هم به تکسر رسیده بود
      و می طنید یکسره دور و بر بلا
      
      موسا که رفته بود به دریا عصا به دست
      عیسا مرض بود و به ذکر هوالشفا
      
      آتش به قهقهه همه جا گـُـر گرفته بود
      آن سو خلیل بود و دو چشم پر از دعا
      
      آن غصه ها و این همه غمها یکی یکی
      گشتند کو به کو همه جا را جدا جدا
      
      تا اینکه چشمشان همه افتاد سمت تو
      یا نه ! نگاه لطف تو افتاد ابتدا
      
      آن سو نگاه زرد و غم انگیز غصه بود
      این سو نگاه سبز و سرور آور شما 
      
      از آن به بعد سائل چشمان تو شدیم 
      و خوانده ایم نام تو را " سُـرّ مَـن رای "
      
      از آن به بعد غم که به ما روی می کند
      مائیم و یک نگاه تو آقای سامرا
      
      ابن الرضاي سوم ما یا ابالحسن
      عیدی بده به دست گدا یا ابالحسن
      
      تا كوچه هاي سامره مردي نجيب داشت
      آري هواي شهر فقط بوي سيب داشت
      
      شبها كه در ترنم سجاده مي نشست
      شبهاي عرش حال و هوايي عجيب داشت
      
      هرگاه با دعاي فرج اوج مي گرفت
      زير لبش ترنم ام يجيب داشت
      
      درد آمد و دوا شد و با يك اشاره گفت:
      هر گوشه از كلام لبش يك طبيب داشت
      
      آنقدر کشته شد دل و آنقدر زنده شد
      با تیغ ابرویی که فراز و نشیب داشت
      
      ابن الرضاي سوم ما یا ابالحسن
      عیدی بده به دست گدا یا ابالحسن
      
      هر جا که باده هست صفای خمش تویی
      هر جا که آیه ای است ضمیر کمش تویی
      
      آدم طمع به کسب مقام شما نمود
      در صورتیکه آب و گل گندمش تویی
      
      شهر مدینه شاد تر از این نمی شود
      چونکه به لطف حق حسن دومش تویی
      
      فهمیدم از ترنم سرداب سامرا
      هر جا که جمکران شده شهر قمش تویی
      
      خورشید مردمی زمین ؛ آسمانترین
      ای خوش بحال هرکه تب مردمش تویی
      
      ابن الرضاي سوم ما یا ابالحسن
      عیدی بده به دست گدا یا ابالحسن
      
      رحمان نوازنی
      
      ***********************
      
      
      دوباره پای غزل سویتان دوان شده است
      حروف واژه عشقم ترانه خوان شده است
      
      ردیف و قافیه هایم فقط به ذوق شماست
      که اینچنین همه همرنگ آسمان شده است
      
      زبان رو به سوی قبله مانده طبعم
      به جان رسیده و انگار پرتوان شده است
      
      فضای آبی شعرم نثار مقدمتان
      بهار هم به قدوم شما جوان شده است
      
      نَمی ز بارش حُسن شما و آل شما
      کتاب شعر و غزلهای شاعران شده است
      
      فضای شعر، پر از لطف بی کرانه توست
      کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست
      
      چه منتی به سر خلقت خدا داری
      اگر به چشم زمین پای خویش بگذاری
      
      سحاب رحمتی و پای آسمان خدا
      کنار می کشد آن ساعتی که می باری
      
      فرشتگان همه مبهوت جلوه رویت
      چه دلربایی... عجب دلبری... چه دلداری...
      
      تو آخرین گل یاسی که نقش هایت را
      به کوچه باغ قدیمی شهر می کاری
      
      پس از تو صبح مدینه دگر نخواهد دید
      طلوع نسل خدا را زمان بیداری
      
      لبان حضرت هادی پر از ترانه توست
      کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست
      
      اگرچه عمر تو ایام کمتری دارد
      ولی به عمر دو صد نوح برتری دارد
      
      بهشت کوی تو! نه... نه... غباری از کویت
      کجا به وعده جنت برابری دارد؟
      
      کدام دلبری آن هم به نقد جان دادن
      شبیه و مثل تو آنقدر مشتری دارد
      
      دل مریض من آقا اگرچه ناخوش بود
      ولی به لطف تو اوضاع بهتری دارد
      
      گدای ریزه خور سفره تو سلطان است
      چرا که بر سر خود تاج سروری دارد
      
      نگاه ماست که دنبال آب و دانه توست
      کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست
      
      خوشا به حال کسی که هواییت باشد
      گدای روز وشب سامراییت باشد
      
      شنید هرکه حدیث تو از پس پرده
      همیشه مست کلام خداییت باشد
      
      عبادت تو میان درندگان یعنی
      جهان به سلطه فرمانرواییت باشد
      
      کسی که در وطنش خانه رضا دارد
      هلاک کنیه ابن الرضاییت باشد
      
      خوشا به آنکه به یاد ضریح شش گوشت
      مسافر حرم کربلاییت باشد
      
      بیا مرا بطلب ، دل پر از بهانه توست
      کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست
      
      شما که جود و کرم عادت و مرام شماست
      گدا همیشه پر از شرم احترام شماست
      
      شما که صاحب شیرین ترین اسمائید
      همیشه روی لب ما طنین نام شماست
      
      شما که هیچ زمان حج نرفته اید اما
      هم آب زمزم و هم کعبه تشنه کام شماست
      
      شماکه حجت حقید در برابر ما
      به گفته خودتان فاطمه امام شماست
      
      تو را به فاطمه آقا خودت دعایی کن
      که استجابت، اجزایی از کلام شماست
      
      دعا برای فرج نزد آستانه توست
      کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست
      
      محمد بیابانی
      
      ********************
      
      ز خاک پای تو اول سرشت قلبم را
      سپس غبار حریمت نوشت قلبم را
      
      ز نور معرفت و رحمت و ولایت تو
      بنا نهاد چنین خشت خشت قلبم را
      
      میان مزرعه‌ي سبز استجابت تو
      کنار چشمه‌ي خورشید کشت قلبم را
      
      مرا اسیر تماشای چشمهایت کرد
      سپس نهاد میان بهشت قلبم را
      
      دخیل پنجره های حرم شدم تا حق
      رها نمود ز کعبه، کنشت، قلبم را
      
      خدا گواست که من از ازل گدای توأم
      اسیر رحمت و فضل تو، مبتلای توأم
      
      ز بسکه آهوي چشم تو دلبري کرده
      دل رميده‌ي ما را کبوتري کرده
      
      من چو ذره کجا و زيارت خورشيد
      نگاه روشن تو ذره پروري کرده
      
      بهشت چشم رئوفت چه رونقي دارد
      که با بهشت خدا هم برابري کرده
      
      فداي عاطفه هاي نگاه پُر مهرت
      مرام قلب مرا عشق باوري کرده
      
      چقدر تازه مسلمان کنار خود داري
      مسيح چشم تو کار پيمبري کرده
      
      شکوه ناب ولايت تويي که دل ها را
      تجليات نگاه تو حيدري کرده
      
      همیشه معجزه های تو منجلی بوده
      همیشه ذکر کثیرت علی علی بوده
      
      خدا نهاده در اين چشم ها صلابت را
      شکوه و هيبت و آقايي و سيادت را
      
      براي اهل زمين آسماني از فيضي
      ببار بر دلمان کوثر فضيلت را
      
      به لطف گوشه‌ي چشم تو حضرت باران
      خدا گشوده روي خلق باب رحمت را
      
      مسيح آل محمد! بزرگ نصراني
      چه خوب ديده کرامات چشمهايت را
      
      چه کودکانه به عزم مصاف مي آيند
      نگاه نافذ تو رام کرده خلقت را
      
      ز دشمنان خودت هم دريغ ننمودي
      زلال معرفت و زمزم هدايت را
      
      تمام همتت اين بود که بفهماني
      به شيعه سرّ بقا، معني ولايت را
      
      چقدر گفتي از آن آفتاب پشت ابر
      حکایت ولی و انتظار و غيبت را
      
      خوشا کسی که دمی غائب از حضورش نیست
      حجاب خود نشده بی نصیبِ نورش نیست
      
      شده ست مرقد تو اعتبار سامرّا
      شکوه گنبد زردت وقار سامرّا *
      
      به یمن مقدمت آقا طواف می کردند
      تمام ارض و سما در مدار سامرّا
      
      فرشتگان مقرب مسافران تواند
      شهود می چکد از جلوه زار سامرّا
      
      غبار مقدمت ای عشق جای خود دارد
      که طوطیای نگاهم غبار سامرّا
      
      گرفته قلب من خسته آشيان امشب
      در آستان تو، گوشه کنار سامرّا
      
      اگر چه لایق وصل تو نیستم اما
      ز دست رفته دلم در جوار سامرّا
      
      به عشق دیدن سرداب می تپد هردم
      دل شکسته دل بی قرار سامرّا
      
      غروب جمعه نگاهم به راه موعودی است
      کنار جاده‌ي چشم انتظار سامرّا
      
      طلوع می کند آخر سلاله‌ي خورشید
      ز راه می رسد آخر بهار سامرّا
      
      کبوتر دل من را تو جمکرانی کن
      مرا به لطف خودت صاحب الزّمانی کن
      
      یوسف رحیمی
      
      ********************
      
     
      آن دلبری که بندگی ات را روا نوشت
      مارا غلام حلقه به گوش شما نوشت
      
      روز ازل مربی اشراق عاشقی
      نام تو را به صفحه ی دلهای ما نوشت
      
      آن خالقی که مهر تو را مُهر سینه ساخت
      با لوح دل حدیث تو را آشنا نوشت
      
      با جوهر طلا به شبستان آسمان
      وصف تو را به خط جلی کبریا نوشت
      
      با جان و دل ولایت تو خو گرفته است
      خلاق عشق بندگی ات را سزا نوشت
      
      صدها طواف،بی تو نیارزد به ارزنی
      چون کعبه را به کوی شما مبتلا نوشت
      
      بعد از خدا کریم ترینی امام من
      از بس خدا به دست کریمت ثنا نوشت
      
      آن خالقی که عادت احسان دهد تو را
      دل را گدای سامره ی هل اتا نوشت
      
      ما را غلام همت تو آفریده اند
      ریزه خوران دولت تو آفریده اند
      
      ای از کرشمه های تو روی بهار سبز
      وز غمزه ی نگاه تو لیل و نهار سبز
      
      تا زیر سایه ی تو کند عشق زندگی
      باشد برای شیعه همه روزگار سبز
      
      بی حسن تو بهشت صفایی نمیگرفت
      جنات تجری است به آن نو بهار سبز
      
      ای پرچمت به بام نظام جهان سه رنگ
      لعل تو سرخ و چهره سپید،اقتدار سبز
      
      این دل ز شرب آب ولای تو زنده است
      باشد همیشه دور و بر چشمه سار سبز
      
      از رعد و برق غمزه ی مژگان عاشقت
      ابر بهار و عاطفه ی بیقرار سبز
      
      گل میدمد ز مقدم خورشیدی شما
      پشت لب فلک ز تو ای گلعذار سبز
      
      بازار سرد منتظران از تو گرم شد
      دارد هلال شیعه عجب انتظار سبز
      
      شیعه دگر بهانه به دشمن نمیدهد
      با دیدن بقیع دگر تن نمیدهد
      
      تو محور حدیث شریف زعامتی
      چشم و چراغ دین و اساس امامتی
      
      احکام اهل بیت به تو میشود درست
      در خاندان وحی چه والا اقامتی
      
      روشن ترین چراغ هدایت به دست توست
      تو قله ی امامت و دین را علامتی
      
      ای زاده ی خلیل خلیلان بت شکن
      در آتش فراق چه برد و سلامتی
      
      هرچند در حصاری و تبعید جای توست
      تو مظهر مقاومت و استقامتی
      
      ای در برابر همه ی کفر یک تنه
      الحق که مثل فاطمه کوه شهامتی
      
      محراب از نماز تو بالا بلند شد
      ای مقتدای سرو چه خوش قد و قامتی
      
      شد خوشه ی طلایی گندم ز گونه ات
      ای سفره دار عشق عجب با کرامتی
      
      ای نور تو هماره نگهدار شیعیان
      دلسوزی ات امان من النار شیعیان
      
      دست قلم به پای ثنایت نمیرسد
      مهر فلک به گرد عبایت نمیرسد
      
      مهر و مه از افاضه ی ذرات نور توست
      دست ستاره بر کف پایت نمیرسد
      
      باید سپرد دست عنان را بدست تو
      بی تو کسی به مرز هدایت نمیرسد
      
      آن مدعی که از تو اطاعت نمیکند
      دستش تهی است چون به عطایت نمیرسد
      
      حتی اگر امارت عالم شود نصیب
      بی حکم تو کسی به کفایت نمیرسد
      
      آب حیات چشمه ی مهر و محبتت
      به تشنگان بدون عنایت نمیرسد
      
      تردید در امامت تو هرکه میکند
      دستش به ریسمان ولایت نمیرسد
      
      هرکس که بر ولی شما اعتنا نکرد
      عهدش به روز عهد و وفایت نمیرسد
      
      مهدی اگر دعا نکند وای بر دلم
      دل را اگر صدا نکند وای بر دلم
      
      محمود ژولیده

      ********************

      
      از عرش دارد مي‌رسد فصل بهارم
      كم كم پر از خورشيد خواهد شد ديارم
      
      از عرش دارد مي‌رسد پيكي خدايي
      از عرش دارد مي‌رسد دار و ندارم
      
      يك عمر در دست خودم در حبس بودم
      امشب نگاهش مي‌شود راه فرارم
      
      اميد بستم بر كرامت‌هاي چشمش
      
      بلكه كمي رونق بگيرد كار و بارم
      
      من هرچه را دارم به دست دوست دادم
      شكر خدا كه بعد از اين بي‌اختيارم
      
      از آسمان نور هدي آمد ، مبارك
      عيساي آل مصطفي آمد مبارك
      
      ما اهل بارانيم و اهل روضه‌هائيم
      عمري است محتاج گداهاي شمائيم
      
      آواره‌هاي كوچه‌ي حُسن بهاريم
      كاسه به دست سفره‌هاي هل‌اتائيم
      
      از روز اول خادم اين خانه هستيم
      تا شام آخر هم مقيم اين حرائيم
      
      ما نسل در نسل عاشق اين خانواده
      ديوانه‌وار از عالم و آدم جدائيم
      
      وقتي كراماتِ نگاهت شامل ماست
      يعني كه در هفت آسمان مشكل‌گشائيم
      
      از اولش هم قلب ما دست شما بود
      توفيق ما و سلب ما دست شما بود
      
      شكر خدا كه عاشقي درمان ندارد
      اين قصه‌ي شاه و گدا پايان ندارد
      
      شكر خدا كه عاشق اين خانواده
      شرمندگي دارد ولي عصيان ندارد
      
      فرع تولي و تبري اصل دين است
      ايمانِ بي اين خانواده جان ندارد
      
      چشمي كه ابري شد از اين درياي جوشان
      در روز محشر لحظه‌ي گريان ندارد
      
      دست كسي بر دامن فهم شما نيست
      اين نردبان‌ها پله‌ي آسان ندارد
      
      اي خلقت آدم طفيلي وجودت
      هفت آسمان محتاج بارش‌هاي جودت
      
      امشب بيا رحمي به حال اين گدا كن
      بي‌آبرويي را مقيم اين حرا كن
      
      ابري بياور بر سر چشم خسيسم
      با دست باران درد دل‌ها را دوا كن
      
      يك قطره از نور كراماتت بپاش و
      اين دفعه ما را حُر دشت روضه‌ها كن
      
      دلبستگي‌هاي مرا از من بگير و
      بر چشم‌هاي خود اسير و مبتلا كن
      
      يك صبح با جادوي چشمت اين گدا را
      از جمله‌ي همسايه‌هاي سامرا كن
      
      گرچه به ظاهر از خداوندي جدائيد
      آئينه در آئينه تكرار خدائيد
      
      محمد بختیاری
      
      ********************
      
      
      از ازل آب و گلم گفت : که من کوثری ام
      فاطمی دین و حسینی ، حسنی ، حیدری ام
      
      همه ی دلخوشی ام ای گل زهرا این است
      که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام
      
      سر در قصر بهشتی دلم بنوشتند
      که مسلمان مرام حسن عسگری ام
      
      چه کسی مثل من دل شده دلبر دارد ؟
      چه کسی مثل تو ای دوست کند دلبری ام ؟
      
      من که مجنونم و آشفته – تورا می خوانم
      سربازار غمت-یوسف من – مشتری ام
      
      به همه نسل بنی فاطمه سوگند که من
      تا صف حشر بگویم که علی اکبری ام
      
      آری آری بخدا کف زدن اینجاست حلال
      که حسن داده مرا وعده دیدار و وصال
      
      آسمان مهر و تولای تو داردآقا
      عرش درسینه تمنای تو دارد آقا
      
      حور و قلمان بهشت اند گدای نفست
      باغ رضوان سر سودای تو دارد آقا
      
      از شعاع افق چشم تو بالاتر چیست؟
      ماه سودای قدم های تو دارد آقا
      
      هل اتا آید وآقایی تو می خواند
      جبرئیل آیت غرای تو دارد آقا
      
      عرصه محشر وآغاز شفاعت از توست
      عالمی حسرت فردای تو دارد آقا
      
      گوشه صحن وسرایت ، حرم آل عباست
      خاک سرداب گل پای تو دارد آقا
      
      زیر پایت نظر افکن که تماشا دارد
      دل آواره به خاک قدمت جا دارد
      
      وای اگر جلوه کنی ! – جلوه نکرده این است
      هرچه خون است به پای علمت می ریزد
      
      بی تو خورشید خریدار ندارد یعنی ،
      هرچه نور است ز عرش حرمت می ریزد
      
      عمر نوح ای همه روح – تو را لازم نیست
      کشتی نوح از این عمر کمت می ریزد
      
      از دل خسته خداوند نگیرد غم تو
      که سرور از دل دریای غمت می ریزد
      
      دست خالی نرود هیچکس از درگه تو
      از تهیدستی سائل درمت می ریزد
      
      تو ابالمهدی زهرایی و دوم حسنی
      مجتبای دگر فاطمه آقای منی
      
      تا که من چون حسن عسگری آقا دارم
      ز عیار گل دلبر دل زیبا دارم
      
      زندگی زیر لوایش چه صفایی دارد
      روزگار خوشی از این قد و بالا دارم
      
      با محبت تر از این جمله ندارم در دل
      که به بالای سرم مثل تو بابا دارم
      
      به وجود تو امام حسن عسگری است
      که به کنعان دلم یوسف زهرا دارم
      
      ای بنازم به مقامت که امانت داری
      من امان نامه ز امضای تولا دارم
      
      حاجت روی جگر گوشه تو ما را کشت
      ای بسا دست توسل به تو مولا دارم
      
      مادرت منتظر آمدن مهدی توست
      صبح میلاد تو هنگامه هم عهدی توست
      
      سامرا خاک گل ماست خدا می داند
      خاک من از گل مولاست خدا می داند
      
      نظر از سامره بردار دلم را بنگر
      حرم عسگری اینجاست خدا می داند
      
      نه من از کوی تو دورم به همین منزل چند
      بعد منزل نه به اینهاست خدا می داند
      
      حج تویی کعبه تویی در دل من خانه توست
      طوف کوی تو مهیاست خدا می داند
      
      حرم و گنبد و گلدسته تو در عرش است
      عرش زوار دل ماست خدا می داند
      
      طلب و دعوت و همت همگی نزد شماست
      ورنه دل قافله پیماست خدا می داند
      
      بین ما نیست کمی فاصله یابن الهادی
      جز من و گرد همین قافله یابن الهادی
      
      محمود ژولیده

      
      ********************
      
      
      ساقي بياوريد که بزمي به پا کنيم
      ساغر بياوريد که قدري صفا کنيم
      
      مطرب بياوريد که تا خط خويش را
      از خط  پيروان طريقت جدا کنيم
      
      عمري نماز پشت سر شيخ خوانده ايم
      حالا شبي به پير مغان اقتدا کنيم
      
      خواندم دعا به مسجد و حاجت روا نشد
      يکبار بين ميکده امشب دعا کنيم
      
      يک خمره نه,دو خمره نه ,تا يازده رسيد
      ما آمديم تا که زدل عقده وا کنيم
      
      حالا که نام پاک تو اکسير واقعيست
      با ذکر يا حسن مس دل را طلا کنيم
      
      وقتي که مرده را نگهت زنده ميکند
      با يد تو را مسيح پيمبر صدا کنيم
      
      حريم و زير دين نگاه تو رفته ايم
      آقا چگونه قرض شما را ادا کنيم؟
      
      حالاکه بي ولاي توطاعات باطل است
      بايد نماز و روزه ي خودراقضا کنيم
      
      فرموده ايد شيعه به دوزخ نمي رود
      پس هرچه خواستيم گناه و خطا کنيم؟!
      
      وقتي به خاطر تو ،به ما شأن مي دهند
      ديگر چه احتياج که در دين ريا کنيم
      
      زهرا اگر اجازه دهد در بهشت هم
      خدمت به خاندان شريف شما کنيم
      
      تمار شهرعشق علي باش  اي رفيق
      تا اينکه پاي دار غمش گريه ها کنيم
      
      گيرم که تو حبيب نبودي , زهير باش
      تا اينکه زير تيغ جنون جان فدا کنيم
      
      در باب نوکري به مقامي نمي رسيم
      تنها اگربه سينه زدن اکتفا کنيم
      
      ما را غلام قصر خودت کن که در بهشت
      شب هاي جمعه روضه برايت به پا کنيم
      
      وحيد قاسمي

مهدی وحیدی

      اي حضرت معشوق اي ليلاترينم
      من از همه پروانه ها شیدا ترینم
      
      سنگ ملامت خورده عشق تو هستم
      يعني ميان عاشقان رسوا ترينم
      
       تو آيه هاي مصحف پيغمبراني
      بهر تلاوت كردنت شيواترينم
      
      اي كيسه بر دوش سحرهاي محله
      مرد كريم سامرا ؛ آقاترينم
      
      ما ريزه خوار دولت عشق توهستيم
      ای حضرت معشوق ای لیلاترینم
      
       اندازه ي ما چشم تو ديوانه دارد
      مجنون ميان خانه ي ما خانه دارد
      
      تو آشنای کوچه های آسمانی
      بالاتر از فهم اهالی جهانی
      
      فهمیدن شأن و مقام تو محال است
      تو سرّ الاسرار نهان اندر نهانی
      
      رد قدم های همیشه جاری ات را
      تا مرزهای بی نهایت می رسانی
      
      وقتی که می آیی کنار جانمازت
      دنبال خود خیلی ملک را می کشانی
      
      تو ابتدا و انتها اصلاً نداری
      مثل خدائی و همیشه جاودانی
      
      ای روشنی مطلق شب های تارم
      پروردگار بی مثال هر چه دارم
      
      من از مساكين قديم سامرايم
      از آن سوي دنيا چه آوردي برايم
      
      اين روزها كه مرقدت گنبد ندارد
      من یا کریم خاکی صحن شمایم
      
      آقایی تو فرصت مسکینی ام داد
      پس خوش به حال دست هایم که گدایم
      
      دلداده ام بر آن نگاهت تا ببینم
      این چشم هایت میکشاند تا کجایم
      
      خیراتیِ دور سر سجاده ی توست
      خاکستر بال و پر پروانه هایم
      
      صبح ازل ما را گدایت آفریدند
      مثل دخیل سامرایت آفریدند
      
      ای بی نظیری که پر از آیات رازی
      مثل خداوندی و از ما بی نیازی
      
      هر صبح از بام بلند آسمان ها
      با چشم های روشنت خورشید سازی
      
      صد دل اسیر گردش نیمه نگاهت
      باید به این چشمان شهلایت بنازی
      
      جبریل را دیدیم با خیل ملائک
      در آن بهشت صحن تان میکرد بازی
      
      تو از همین قطعه زمین سامرا هم
      فرمانروای سرزمین های حجازی
      
      مرد بهشتی زمین ای بی مثالم
      ای آب جاری کویر خشکسالم
      
      نذر تو كردم اين پر خاكستري را
      اين دست هاي خالي پشت دري را
      
      ديشب دعا كرديم تا اين كه خداوند
      هرگز نگيرد از تو ذره پروري را
      
      شرح كمالات تو را يك روز خوانديم
      ديديم در تو سيره ي پيغمبري را
      
      صد بار دنيا امتحان كرد و نداديم
      يك ذره از مهر امام عسگري را
      
      ما خاكسار صبح و شام اهل بيتيم
      فرداي محشر هم غلام اهل بيتيم
      
      امشب اگر دست شما بالا بيايد
      اميد آن داريم كه آقا بيايد
      
      دستي ببر بالا كه در اين فصل سرما
      در خانه هاي ما كمي گرما بيايد
      
      دستي ببر بالا كه در اين خشكسالي
      آقاي ما با هيبت سقا بيايد
      
      دستي ببر بالا كه در يك جمعه سبز
      آن انتقام ظهر عاشورا بيايد
      
      اين روزها با ذوالفقار مرد كوفه
      بهر تقاص چادر زهرا بيايد
      
      امشب دلم سمت افقـهاي ظهوراست
      چشم انتظارظهـرفرداي ظهور است
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      ********************
       
       
      آسمان در طلوع یک خورشید
      میکند روزهای خود تمدید
      
      این چه نوریست در افق پیدا
      این چه نوریست نور عشق و امید
      
      در سحر جلوه اش که می گوید
      نور او فاطمی ست بی تردید
      
      در میان سکوت سرد حجاز
      گوش دل یک صدای ناز شنید
      
      خبری آمد از سرادق عرش
      گل بریزید فاطمه خندید
      
      پدرش دور خانه می گردد
      بر لبش ان یکاد یا توحید
      
      چشم در چشم کودکش دائم
      می نماید خدای خود تمحید
      
      تا که دستی برد به گیسویش
      هر چه دلداده را کند تهدید
      
      دیدگان حدیث روشن شد
      تا که نور جمال او را دید
      
      جبرئیل آمد و تبرک کرد
      بال خود را به صورتش مالید
      
      مثل گردونه زمین و زمان
      با ملائک بدور او چرخید
      
      او که باشد امیر انس و جان
      سومین نسل حضرت سلطان
      
      قامت عشق کاملا" خم شد
      ساغر و جام و باده در هم شد
      
      انبیاء صف کشیده مستانه
      در تحیر تمام عالم شد
      
      هر چه می شد ز عاشقی رو کرد
      جلوه کاملش در آن دم شد
      
      صحنه درس عشق بازی ها
      بین گهواره ای مجسم شد
      
      بین دریای پر طلاتم عشق
      چه بگویم که صبر دل کم شد
      
      دل عالم شد آب تا اینکه
      لحظه بوسه ای فراهم شد
      
      با شکوه صدای این دو لب
      طپش سینه ها منظم شد
      
      از صفای همین محبتها
      رشته دین به عشق محکم شد
      
      بهر تبریک این ولادتها
      حضرت رب عشق ملزم شد
      
      صله بر دوستان این آقا
      دوری از آتش جهنم شد
      
      او که باشد امیر انس و جان
      سومین نسل حضرت سلطان
      
      من که هستم ؟ ز سائلان حرم
      او که باشد خدای جود و کرم
      
      نازم او را که نازدار خداست
      ناز او را به جان و دل بخرم
      
      از گدایان سامرا بودن
      آبرویم شده چو تاج سرم
      
      قبله گاه کرامت او باشد
      من به پیشش شبیه رهگذرم
      
      چه بگویم ز دست معصیتم
      بهر پرواز بسته بال و پرم
      
      تا که گردیدم آشنا با او
      شد جهانی غریبه در نظرم
      
      حاجتی دارم از خداوندش
      در میان دعای هر سحرم
      
      کی شود تا اجازه ای بدهد
      دل خود را به صحن او ببرم
      
      یک سحر وقت صحن گردی ها
      کند او بی قرار و در بدرم
      
      هر وجب صحن او بشویم با
      کوثر چشمهای پر گوهرم
      
      خاک زیر قدو م زوارش
      را کنم طوطیای چشم ترم
      
      او که باشد امیر انس و جان
      سومین نسل حضرت سلطان
      
      چه خبر از صفای عسگریین
      دل گرفته برای عسگریین
      
      چه خبر از شکوه گنبد او
      از دو گلدسته های عسگریین
      
      چه خبر از ضریح و کاشی ها 
      مرقد دلربای عسگرییین
      
      مانده از سر من را گویا
      تلی از خاک عسگریین
      
      در شب جشن دیده گریه کند
      در غم روضه های عسگریین
      
      آن بقیع و خرابیش کم بود
      شد اضافه عزای عسگریین
      
      نذر سرداب مانده آثاری
      نذر گنبد طلای عسگریین
      
      روضه دارد وجب وجب خاکش
      وای از کربلای عسگریین
      
      میبرم من شکایت این قوم
      پیش گاه خدای عسگریین
      
      نسل اینان ز نسل کوچه بود
      شاهدم ناله های عسگریین
      
      گر بگویم میان کوچه چه شد
      در بیاید صدای عسگریین
      
      قاسم نعمتی
       
      ********************
       
       
      دنیای با حضور تو زیباست واقعا
      قطره کنار چشم تو دریاست واقعا
      
      شاعر به عشق روی شما خط خطی کند
      اینجا قلم به شوق تو برپاست واقعا
      
      در بین واژه های سرودم نزول کن 
      دفتر بدون نام تو تنهاست واقعا
      
      ای نازنین به یمن قدوم مبارکت
      امشب قشنگ ترین شب یلداست واقعا
      
      تو آمدی ملائکه انگشت بر دهان
      آری جمال ناز تو زیباست واقعا
      
      تو آمدی حقیقت افسانه ها شوی
      مجنون چشم های تو لیلاست واقعا
      
      تو آمدی که عزت و شوکت بیاوری
      آری گدای کوی تو آقاست واقعا
      
      خوش آمدی جان جهان و جهان جان
      خوش آمدی حضرت آقای مهربان
      
      شور میان هر غزل شاعرانه تو
      زیباترین تغزل در هر ترانه تو
      
      هستی بدون مهر و محبت که مرده است
      عشق بدون چون و چرای زمانه تو
      
      اغراق نیست از همه عالم سرآمدی
      یکتا شبیه ذات احد جاودانه تو
      
      شایسته ی مقام شریف ولایتی
      ای جانشین خوب خدای یگانه تو
      
      مملو از خدا شده است ، شک نمیکنم
      - قائم مقام حضرت حق- کاویانِ تو
      
      دیوانه ی مرام شما تا همیشه من
      ارباب بامروت من در زمانه تو
      
      بر مهر و ماه و شمس و فلک طعنه میزنی
      آقای عالمی و ابالمهدی منی
      
      من خاکسار کوی تو، عبد خدایی ام
      بچه محله ی توأم و سامرایی ام
      
      من با نگاه مادرتان محضر شما
      مشغول کار و کسب شریف گدایی ام
      
      تو انتهای جاده ی جود و کرامتی
      من سائل نگاه توأم ابتدایی ام
      
      وقتی تو دومین حسن خانواده ای
      آری منم به نام نامی تو مجتبایی ام
      
      فرقی نمی کند بخدا نور واحدید
      شش گوشه ی تو بوسه زدم کربلایی ام
      
      گوشه نشین هرشب بزم غمت منم
      لطمه زن مصیبت هر عمه ات منم
      
      آقا شما بگو غم غربت چگونه است
      زندانی و اسیر و اسارت چگونه است
      
      آقا بگو که در غل و زنجیر اهل زور
      همراه سوز و درد و حرارت چگونه است
      
      آقا شما بگو بد و بیراه و افترا
      آقا شما بگو که جسارت چگونه است
      
      یک تکه نان خشک وکمی هم کپک زده
      آقا بگو که طعم حقارت چگونه است
      
      آقا بگو که شیوه ی مردانگی نبود
      آقا بگو نهایت غارت چگونه است
      
      با گوشواره و دو سه معجر نمیشود
      آقا بگو اساس تجارت چگونه است
       
      علیرضا خاکساری

    ********************

      آنقدر آمدند و گرفتارتان شدند
      خاک شما شدند و هوادارتان شدند
      
      زیباترین اهالی دنیای عشق هم
      یوسف شدند و گرمی بازارتان شدند
      
      لطف شماست اینکه تمامی انبیا
      بالاتفاق سائل دربارتان شدند
      
      آنها که پای منت چشم کریمتان
      بی سر شدند تازه بدهکارتان شدند
      
      این بالهایی که زیر بت عشق سوختند
      خاک تبرک در و دیوارتان شدند
      
      نفرین به آنکه مهر تو را سرسری گرفت
      یا آنکه حاجت از حرم دیگری گرفت
      
      ای جلوه خدایی بی انتها حسن
      خورشید روشن سحر سامرا حسن
      
      بی تو عبودیت به خدا بت پرستی است
      نور خدا مکمل توحید ما حسن
      
      امشب عروج زخمی بال مرا ببر
      تا سامرا ، مدینه ، نجف ، کربلا ؛ حسن
      
      در بین خانواده زهرای مرضیه
      باید شوند تمام علی زاده ها ؛ حسن
      
      زنجیره ی محبت زهراست دین من
      با یک حسین و چار علی و دوتا حسن
      
      سوگند میخوریم خدا لشگری نداشت
      روی زمین اگر حسن عسگری نداشت
      
      آنکه مرا فقیر حرم میکند تویی
      یک التماس پشت درم میکند تویی
      
      آنکه در این زمانه ی بی اعتبارها
      با یک سلام معتبرم میکند تویی
      
      آنکه برای پر زدن سامرایی ام
      هرشب دعا برای پرم میکند تویی
      
      آنکه مرا برای خودش خانه خودش
      با یک نگاه ، در به درم میکند تویی
      
      آنکه تو را همیشه صدا میکند منم
      آنکه مرا همیشه کرم میکند تویی
      
      شکرخدا گدای امام حسن شدم
      خاکی ترین کبوتر باغ حسن شدم
      
      تو کیستی که سائل تو جبرئیل شد
      دسته فرشته پای ضریحت دخیل شد
      
      تو کیستی که جدّ نجیب پیمبرت
      مهر تو را به سینه گرفت و خلیل شد
      
      تو کسیتی که حضرت موسی عصا به دست
      ذکر تو را گرفت اگر مرد نیل شد
      
      اصلی که پا گرفت بدون تو فرع فرع
      فرعی که پا گرفت کنارت اصیل شد
      
      تنها خدا به خانه ی تو آفتاب داد
      بعدا تمام زندگی ات نذر ایل شد
      
      امشب دعا کنید ظهوری کند مرا
      تا اینکه میهمان حضوری کند مرا
      
      امشب دعا کنید بیاید نگار ما
      آیات روشنایی شبهای تار ما
      
      امشب دعا کنید بیاید در این خزان
      فصل گلاب فاطمه فصل بهار ما
      
      امشب دعا کنید بیاید گل خدا
      تا اینکه این بهار بیاید به کار ما
      
      امشب دعا کنید بیاید ز راه دور
      مرکب سوار آل علی تک سوار ما
      
      آنکه اگر نبود دلم فاطمی نبود
      حتی نبود سجده ی سجاده یار ما
      
      زهرا هنوز دست به پهلو کند دعا
      زهرا کند دعا که بیایی کنار ما
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      ********************

      پَرِ شکسته به بالا نمی رسد هرگز
      تلاش می کند اما نمی رسد هرگز
      
      کبوتری که هوایی نشد در این وادی
      به آسمان تمنا نمی رسد هرگز
      
      اگر اجازه نیاید که تا ابد معشوق
      به سوی خانه لیلا نمی رسد هرگز
      
      چنان مقام به عشاق می دهد الله
      به فکر مردم دنیا نمی رسد هرگز
      
      مقام و سلطنت و پادشاهی عالم
      به پای رعیتی ما نمی رسد هرگز
      
      و بی ولای تو و خانواده ات آقا
      کسی به عالم معنا نمی رسد هرگز
      
      بدون گوشه ی چشم تو شیعه در محشر
      به خاک بوسی زهرا نمی رسد هرگز
      
      مسیح آل محمد ، مسیح زهرایی
      به گرد پای تو عیسی نمی رسد هرگز
      
      پَرَم به شوق هوای تو وا شده آقا
      کبوتر تو به سویت رها شده آقا
      
      زمان مستی ما انتها ندارد که
      مریض عشق تو بودن دوا ندارد که
      
      بهشتِ من تویی آقا، بهشت را چه کنم
      بهشت بی گُلِ رویت صفا ندارد که
      
      نمی دهم به بهشت خدا حریم تو را
      بهشت قد حریم تو جا ندارد که
      
      فدای بنده نوازی و مهربانی تو
      سرای لطف تو شاه و گدا ندارد که
      
      کجاست حاتم طایی ببیند اینجا را
      کسی شبیه تو دست عطا ندارد که
      
      سرای توست پذیرای آرزومندان
      کسی به قدر تو حاجت روا ندارد که
      
      میان این همه القاب نیک هیچ اسمی
      صفای کنیه ابن الرضا ندارد که
      
      تویی که آینه حی ذوالمَنَنت خوانم
      عزیز قلب رضایی تو را حسن خوانم
      
      امام عسگری، آقا، امیر، مولانا
      دو دست خالی ما را بگیر، مولانا
      
      گدای نیمه شب، بین این گذر هستم
      بیا و توشه بده بر حقیر مولانا
      
      نگاه روشن خود را ز ما دریغ مکن
      منم به دام نگاهت اسیر مولانا
      
      به نفس سرکش و طغیان گرم نگاهی کن
      دعا نما که شوم سر به زیر مولانا
      
      بصیرتی بده آقا که راه کج نروم
      تویی تو آینه ی یا بصیر مولانا
      
      به کوری همه دشمنان، خدای کریم
      نوشته نام تو را از غدیر مولانا
      
      تویی که چشمه ناب معارفی آقا
      کمال سیر و سلوک هر عارفی آقا
      
      هر آنچه ناز فروشی تو، مشتری هستم
      میان صحن تو دنبال نوکری هستم
      
      دعای بال قنوتم که مستجاب شدم
      که تحت رایت عشقم پیمبری هستم
      
      هزار مرتبه مدیون ربنای تو ام
      اگر که شیعه مجنون حیدری هستم
      
      به انقلاب و نام خمینی همیشه محتاجم
      به یاد خون شهیدان کوثری هستم
      
      چه منتی به سر من نهاده دست شما
      که تابع سخن رهبری هستم
      
      شباهتی است میان دل من و دل تو
      شباهتی است که مثل تو مادری هستم
      
      به روز حشر کشم نعره های مستانه
      که من غلام غلامان عسگری هستم
      
      مجیر آل رسولی مدد ابالمهدی
      فروغ چشم بتولی مدد ابالمهدی
      
      عطش میان حرم رود نیل می گردد
      سرشک دیده ما سلسبیل می گردد
      
      کسی که زائر قبر غریبتان باشد
      میان آتش غمها خلیل می گردد
      
      ندارد هیچ تعجب که در کنار شما
      کبوتر حرمت جبرئیل می گردد
      
      به حج نرفته ای اما طواف درگاهت
      هزار حج خدا بی بدیل می گردد
      
      به حلقه های ضریحی که نیست در حرمت
      دل شکسته زائر دخیل می گردد
      
      دوباره پای برهنه به جاده می آئیم
      به سوی صحن و سرایت پیاده می آئیم
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      ********************

      دوباره عشق سمت آسمان انداخت راهم را
      نگاهی باز می گیرد سرِ راهِ نگاهم را
      کدام آغوش بین خویش جا داده است ماهم را
      که برگردانده امشب سوی دیگر قبله گاهم را
      
      من امشب حاجی این قبله این قبله نما هستم
      من امشب بنده مولایِ سُرِّ من رَاَی هستم
      
      درون سینه ام انگار شور دیگری دارم
      به لطف ساقی امشب در سبویم کوثری دارم
      به دستی زلف یار و دست دیگر ساغری دارم
      شرابی ناب از انگورهای عسكری دارم
      
      من امشب عشق را تکرار در تکرار می خوانم
      حسن جانم حسن جانم حسن جانم حسن جانم
      
      وزیده از پگاهِ شهر پیغمبر نسیمی که
      رسیده سالهایی قبل همراه شمیمی که
      تمام شهر را پُر کرد آن فیضِ عظیمی که
      خبر داده است باز از جلوه ي دست کریمی که
      
      همان خُلق و همان خو در جمالش منجلی باشد
      که مثلِ آن حسن ، آرامِ جانِ این علی باشد
      
      نگاهت چون مسیحاییست که بر مرده ها جان است
      که گاهی لرزه بر اندام مأمورانِ زندان است
      و یا ابریست که در آسمان هم حکمِ باران است
      بگو این چشم انسان است یا از آنِ یزدان است
      
      تو هم جسمی و هم جانی، تو هم ابری و بارانی
      صِفاتت گفت یزدانی، خدایی یا که انسانی؟
      
      رکاب سامرا را گنبد زرد تو مروارید
      حریمت کعبه آمال، قبرت قبله ي امید
      گدایان هرکجا هستید، امشب هرچه می خواهید
      دخیل عشق بندید از همان جا بر درِ خورشید
      
      اگر که سائل شهر مدینه مجتبی دارد
      کسی چون عسكری را هم گدای سامرا دارد
      
      میایی و برای مهدی ات دلداده می سازی
      هزاران عاشقِ در دامِ عشق افتاده می سازي
      از اشک دیده ي چشم انتظاران جاده می سازی
      برای امرِ غیبت شیعه را آماده می سازی
      
      میان پرده، اسرارِ خدا را بی صدا گفتی
      برای شیعیانت افضل الاعمال را گفتی
      
       تو آن معنای پروازی که بی تو هیچ بالی نیست
      زلال جاری باران لطفت را زوالی نیست
      به جز درد فراقِ مهدی ات آقا ملالی نیست
      یقیناً جاي فرزندِ تو در اين بزم خالی نیست
      
      دعا کن تا که من هم جمکرانی باشم آقا جان
      دعا کن تا ابد صاحب زمانی باشم آقاجان
      
      اجازه می دهی امشب تو را ابن الرضا گویم
      صفای مرقدِ شش گوشه ات را کربلا گویم
      غریب سامرا، از غربت یک آشنا گویم
      برایت قصه ی یک مادر و یک کوچه را گویم
      
      از آن ابری كه زیر ظلمتش پوشاند ماهش را
      از آن مادر که بينِ کوچه ها گم کرد راهش را
      
      محمّد بياباني

مهدی وحیدی

روزگاری شهر ما ویران نبود
دین فروشی اینقدر ارزان نبود

صحبت از موسیقی عرفان بود 
هیچ صوتی بهتر از قرآن نبود

دختران را بی حجابی ننگ بود 
رنگ چادر بهتر از هر رنگ بود

دختر با حجب حیا غرتی نبود 
خانه فرهنگ کنسرتی نبود

مرجعیت مظهر تکریم بود
حکم او عالمی را تسلیم بود

یک سخن بود و هزاران مشتری 
آن هم از لوث قرائت ها بری

وای که در سالهای سیاه دوهزار
کار فرهنگی شده پخش نوار

ذهن صاف نوجوانان محل 
پر شد از فیلم های مبتذل

پشت پا بر دین زدن ازادگیست 
حرف حق گفتن عقب افتادگیست

آخر ای پرده نشین فاطمه 
تو برس بر داد دین فاطمه

بی تو منکر ها همه معروف شد
کینه توزی با ولی مکشوف شد

در به روی رشوه گیران باز شد 
دشمنی با نائبش اغاز شد

بی تو دلهامان به جان امد بیا 
کاردها بر استخوان امد بیا

گوش کن اینک نوای جنگ را
قصه ای از شهر بعد از جنگ را

قصه ای پرسوز تاب و التهاب 
قصه ای تلخ و سراسر اضطراب

قصه شهری که غرق درد بود 
اتش شهوت درونش سرد بود

شهر ما شب های خیبر یاد داشت 
رمز یا زهرا و حیدر یاد داشت

شهر ما همت درون سینه داشت
با شهادت انس از دیرینه داشت

شهر ما روح خدا در دست داشت
صد هزاران عاشق سرمست داشت

ناگهان این شهر ما بی درد شد 
اتش غیرت درونش سرد شد

حال راز ها در شهر قصه چپ شده 
پوشش خاکی لباس رپ شده

دیگر از جبهه در ین جا رنگ نیست 
دیگر ان حال و هوای جنگ نیست

یا خمینی ای خلیل بت شکن 
خیز و بنگر فتنه های شهر من

جبهه و یاران من گم گشته اند 
غرق در نسیان مردم گشته اند

پس چه شد یاد پرستوهای جنگ؟ 
یاد جبهه یاد آن خونین تفنگ

شهر من حجب و حیایت پس چه شد 
ناله مهدی بیایت پس چه شد

ای بسیجی کو صفای جبهه ها ؟ 
کفر نگویم کو خدای جبهه ها ؟

ای جماعت ناله ام را بشنوید
درد چندین ساله ام را بشنوید

ای شما ان سوی آتش رفتگان 
ای شما اغوش لیلا خفته گان

بنگرید این لکه های ننگ را 
فتنه های شهر بعد از جنگ را

جنگ رفت و شهر ما تاریک شد 
راه وصل عاشقان باریک شد

شما رفته مردم ریایی شدند
و بر خی دگر شیمیایی شدند

نه ان شیمایی که در جنگ بود بود 
نه ان گاز سمی که بی رنگ بود

همانانی که رنگ ریا می زنن 
و بر سینه سنگ خدا میزنند

همانانی که یادی زبن می کنن 
فضا را پر از ادکلن می کنن

همانانی که در بی حجابی تکند 
سزاوار یک قبضه نارنجکند

به سنگ تحاجم محک می شوند 
و مثل عروسک بزک میشوند

از اینها بپرسد که محارن کجاست 
شلمچه حلبچه فاو و مریوان کجاست؟

از اینها بپرسید همت کیست ؟ 
از این ها بپرسید باکری که بود ؟

این از این ها بپرسید که بابایی که بود 
رجایی حسنپور اللهیاری که بود ؟

کسی فکر گلهای این باغ نیست
کسی مثل آن روزهای داغ نیست

همه ناگهان عافیت خو شدند
و یک شب از این رو به ان رو شدند

کسی بر شهیدان سلامی نگفت
رضای خدا را کلامی نگفت

بیایید که مردم بهتر شویم 
در این آبشار خدا تر شویم

بیایید تجدید پیمان کنیم
نگاهی به قبر شهیدان کنیم

مهدی وحیدی

      محملت با وقار می آمد
      سبز تر از بهار می آمد
      
      وه! عجب خوش خرام می آمد
      با شکوه تمام می آمد
      
      محملت بود و... خیل ِ استقبال
      کم محلی نشد زبانم لال
      
      دم قم گرم! سربلند شدیم
      ازدعای ِ تو بهره مند شدیم
      
      دم قم گرم ! احترام گذاشت
      هرچه گل داشت،روی ِ بام گذاشت
      
      قم نگاهش لبالب ازشرم است
      شام ویران که نیست! خونگرم است
      
      پاکی و حُجب،باورِ چشمش
      قدم میهمان سرِ چشمش
      
      چادرت ذره ای غبارندید
      آفتابی به نی سوار ندید
      
      با مَحارم به قم رسیدی ،شکر
      سردروازه ای ندیدی، شکر
      
      دست ِ بیعت به طبل جنگ نخورد
      به غرورت کلوخ و سنگ نخورد
      
      قم کجا کوفه ی خراب کجا
      تو کجا زینب و رباب کجا
      
      گوشه ی معجرت نمور نبود
      خبر داغی از تنور نبود
      
      ساربان محملت عجول نراند
      چادرت زیرپای ِ شمر نماند
      
      هرچه شد،شد! رسیده جان برلب
      ای امان ازغریبی ِ زینب
      
      عمه ات اشک ِ ارغوان را دید
      خنده ی نحس ِ خیزران را دید
      
      ته گودال ِ پربلا را دید
      تن ِ پامال ِ چکمه ها را دید
      
      کوفه را بی عصای ِ پیری رفت
      خاک عالم سرم، اسیری رفت
      
      وحید قاسمی

**********************

      سرگشته ی مسیر عبور برادری
      تو از تمام فاطمیان، زینبی تری
      
      آرام و باوقار و صمیمی و چاره ساز
      الحق که نور دیده ی موسی بن جعفری
      
      الحق که خون فاطمه جوشیده در رگت
      الحق که ماده شیری از اولاد حیدری
      
      بی تاب و بی قرار سوی طوس آمدی
      گفتی امام را  ز غریبی در آوری
      
      گفتی دلت هوایی کوی رضا شده ست
      چون آهوی شکسته دلی، چون کبوتری
      
      کردی نزول و قم به قدومت مدینه شد
      معصومه ای و نایب زهرای اطهری
      
      شمعی و در طواف تو پروانه های شهر
      نور تو را گرفته همه خانه های شهر
      
      مشهد اگرچه دل به قدوم تو بسته بود
      قم بی قرار بر سر راهت نشسته بود
      
      کوفه کجاست خاک خجالت به سر کند
      زان دم که دست عمه ی سادات بسته بود
      
      از راه دور آمده بود و غریب بود
      از محنت فراق ، غریبانه خسته بود
      
      با بالهای زخمی خود اوج میگرفت
      جایی که آسمان و زمینش گسسته بود
      
      القصه کوفه با دل زینب چه ها نکرد
      پیشانی و نماز و دلش را شکسته بود
      
      چشمش اگرچه بسته، ز بیداد خسته بود
      دستش اگرچه خسته، به زنجیر بسته بود
      
      معصومه ای و تاج سر خانه های شهر
      آباد شد به یمن تو ویرانه های شهر
      
      از ناقه سر برون کن و بین ازدحام را
      این شور و شوق گفتن بانو سلام را
      
      مأمون کجا و جاه ولیعهد فاطمه
      داده خدا به مسندتان این مقام را
      
      باران گل گرفته و فریاد میزند:
      این شهر زیر هر قدمت احترام را
      
      هم دختر امامی و هم عمه ی امام
      هم خواهری " چو زینب کبری " امام را
      
      با روضه هات بغض دل شهر پاره شد
      داری بنا که زنده کنی یاد شام را
      
      یاد حضور زینب و جشن یهودیان
      یاد سر بریده و بزم حرام را
      
      آباد بود اگرچه همه خانه های شهر
      کارش کشید گوشه ی ویرانه های شهر
      
      سید مصطفی فهری

**********************

     
      مثل دلتنگی یک رود که تنها می رفت
      او فقط داشت به پابوسی دریا می رفت
      
      داشت خورشید هم از طوس نگاهش می کرد
      زائر آینه با شوق تماشا می رفت
      
      صبح روزی که قدم بر سر این خاک گذاشت
      آفتاب از قدمش بود که بالا می رفت
      
      توی این دشت فقط یک گل مجنون روئید
      آن هم آن بود که در حسرت لیلا می رفت
      
      " اشهد ان رضا " را سر هر ماذنه برد
      اینچنین عشق به هر گوشه دنیا می رفت
      
      وقتی از زمزمه آمدنش می گفتند :
      به خداوند خراسان دل مولا می رفت
      
      چهارده مرتبه تکرار شد و فاطمه شد
      و از آن پس همه گفتند: که زهرا می رفت..
       ***
      آنقدر رفت که در ثانیه ها هم گم شد
      بعد آنسوی زمان پنجره ای در قم شد
      
      و همین زائره سبز زیارتگاهش
      در پرواز به سمت حرم هشتم شد
      
      گوشه چادر او روی سر قم افتاد
      کآفتاب آمد و تاریکی شیطان گم شد
      
      خاک قم عطر گل یاس گرفت و آنگاه
      قم مدینه شد و او فاطمه دوم شد
      
      یازده  کعبه به همسایگی اش آمده اند
      یازده  مرتبه اینجا حرم مردم شد
      
      جمع بودند در اینجا همگی تا اینکه
      جمکران آمد و همسایه این خانم شد
      **
      لطف همسایگی اش بود؛ که احسان می ریخت
      بر سر سفره او این همه مهمان می ریخت
      
      بر لب حوض برای همه ماهی ها
      مثل یک حوریه با دست خودش نان می ریخت
      
      مثل ابری که پر از مرحمت زهرا بود
      بر دل تشنه این باغچه باران می ریخت
      
      از دل مشرقی ای او چه بگوئیم که تا-
      پلک می زد همه جا صبح خراسان می ریخت
      
      یا بگویییم که با یک نگه زهرایش
      دور تا دور علی این همه سلمان می ریخت
      
      یا سحرگاه که آیات خدا را می خواند
      در صفوف حرمش سوره انسان می ریخت
      **
      دختری را که پدر هم به فدایش بشود
      آمده بود فدایی رضایش بشود 
      
      آمده بود کمی بار بلا بردارد
      زینب قافله ی کرب و بلایش بشود 
      
      آمده بود که زینب سر مقتل برسد
      آمده بود که این بار فدایش بشود
      
      رحمان نوازنی
       
      **********************       
      
      با همه عزت و مقام آمد
      باز هم خواهر امام آمد
      با سلام و درود وارد شد
      قم که آمد به احترام آمد
      **
      همه اش احترام می کردند
      دسته دسته سلام می کردند
      همه جا مهر بود و گل باران
      حق او را تمام می کردند
      **
      هیچکس ناسزا نگفت به او
      جز درود و ثنا نگفت به او
      هیچکس وقت آمدن غیر از
      آیه انمّا نگفت به او
      **
      در دلش حول و التهاب که نیست
      دست او بسته در طناب که نیست
      لرزه بر جان او نیفتاده
      حرفی از مجلس شراب که نیست
      **
      خوب شد که سری به نیزه ندید
      خوب شد هیچ حرف بد نشنید
      خوب شد وقت دست و پا زدنش
      نیمه جان برادرش نرسید
      
      **
      قم عجب میهمان نوازی کرد
      تا ابد ماند و سرفرازی کرد
      قم عجب کرد آبرو داری
      کوفه با آبرو چه بازی کرد
      **
      ای امان از غریبی زینب
      وای از غم نصیبیِ زینب
      هیچ چشمی به شام و کوفه ندید
      دل قرار شکیبی زینب
      **
      بس که همچون حسین محو خداست
      درد و غم پیش چشم او زیباست
      تا خدا همچو زینبی دارد
      پرچمش تا همیشه پابرجاست
      
      برگرفته از وبسایت حاج منصور
       
     **********************
       
       
      آئينه توحيد به قم مي آيد
      يا خواهر خورشيد به قم مي آيد
      نذر نفحات فاطمي اش صلوات
      با آمدنش عيد به قم مي آيد
       *
      هم زمزمه‌ي سبز بهاران با تو
      هم روح بلند چشمه ساران با تو
      از راه رسيدي و کويري تشنه
      جنت شده، اي حضرت باران با تو
       *
      تا خاک مرا سرشت، يا معصومه
      روي دل من نوشت: يا معصومه
      يک پنجره پرواز مرا خواهد برد
      از صحن تو تا بهشت، يا معصومه
      
      یوسف رحیمی
       
      **********************
       
      
      اى دختر و خواهر ولايت
      آيينه ی مادر ولايت
      
      بر ارض و سما مليكه در قم
      آرام دل امام هفتم
      
      معصومه به كُنيه و به عصمت
      افتاده به خاك پايت عفت
      
      در كوى تو زنده ، جان مرده
      بر خاك تو عرش سجده برده
      
      در قصر تو جبرئيل حاجب
      زُوّار تو را بهشت واجب
      
      گفتند و شنيده اند ز آغاز
      كز قم به جنان درى شود باز
      
      حاجت نبُوَد مرا برآن در
      قم باشدم از بهشت بهتر
      
      قم قبله ی خازن بهشت است
      اين جا سخن از بهشت ، زشت است
      
      قم شهر مقدس قيام است
      قم خانه يازده امام است
      
      قم تربت پاك پيكر توست
      اينجا حرم مُطهَّر توست
      
      گر فاطمه(س) دفن شد شبانه
      نَبوَد ز حريم او نشانه
      
      كى گفته نهان زماست آن قبر
      من يافته ام كجاست آن قبر
      
      آن قبر كه در مدينه شد گم
      پيدا شده در مدينه ی قم ...
      
      مريم به بَرَت اگر نشيند
      اين منظره را ، مسيح بيند
      
      سازد به سلام سَرو قد خم
      اول به تو ، بعد از آن به مريم ...
      
      روزى كه به قم قدم نهادى
      قم را شَرَفِ مدينه دادى
      
      آن روز قرار از مَلك رفت
      ذكر صلوات بر فلك رفت
      
      تابيد چو موكبت ز صحرا
      شهر از تو شنيد بوى زهرا(س)
      
      درخاك رهت ز عجز و ناله
      مى ريخت سرشك ، همچو لاله
      
      با گريه ی شوق و شاخه ی گل
      بُردند به ناقه ات توسل
      
      دل بود كه بود ، محفل تو
      غم گشت به دور محمل تو
      
      آن پير كه سيد زمان بود
      رويش همه را چراغ جان بود
      
      گرديد به گردِ كاروانت
      شد پاى برهنه ساربانت
      
      بردند تُرا به گريه هودَج
      تا خانه موسى اِبن خِزرَج
      
      ازشوق تو اى بتول دوم
      قم داد ندا به مردم  قم
      
      كاى مردم قم به پاى خيزيد
      از هر در و بام گل بريزيد
      
      آذين به بهشت قم ببنديد
      ناموس خدا مرا پسنديد
      
      قم شام نبود تا كه در آن
      دشنام دهد كسى به مهمان
      
      قم شام نبود ، تا كه از سنگ
      گردد رخ ميهمان ز خون رنگ
      
      قم كوفه نبود تا كه خواهر
      بيند سر نى ، سر برادر ...
      
      حاشا كه قم اين جفا پذيرد
      مهمان به خرابه جاى گيرد ...
      
      بستند به گرد ميهمان صف
      قم با صلوات و - شام با كف ...
      
      قم مهمان را عزيز خوانند
      كى دخت و را كنيز خوانند؟ ...
      
      «میثم» همه عمر آن چه را گفت
      در مدح و مصیبت شما گفت
      
      حاج غلامرضا سازگار
       
      **********************       
       
       
      هر کس به احترام مقام تو خم نشد
      آقا نشد بزرگ نشد محترم نشد
      
      دل خسته بود و راهی این آستانه شد
      دل خسته بود و راهی باغ ارم نشد
      
      گفتند مرقدت حرم آل فا طمه است
      با این حساب هیچ کسی بی حرم نشد
      
      این حاجت من است الهی قلم شود
      دستم اگر برای تو بانو قلم نشد
      
      باز این چه لطفی است که در حق ماشده
      ما شاعرت شدیم ولی محتشم نشد
      
      می خواستم برای تو بهتر از این غزل
      من را ببخش آنچه که می خواستم نشد
      
      مجید تال
       
      **********************       
       
      دست مرا گرفت وبه دست قلم گذاشت
      حسی که باز پای مرا درحرم گذاشت
      حسی که اشکوار به چشمم قدم گذاشت
      تا ((اشفعی لنا))به لبم دم به دم گذاشت
      
      پس از کنار هجره ی پروین که رد شدم...
      بی اختیار شعر سرودن بلد شدم
      
      در این حرم که آمده ام پا به پای عشق
      عاشق شدن دعای من است و دعای عشق
      مادست خالی آمده ایم ای خدای عشق
      اذن دخولمان بده محض رضای عشق
      
      تا چشم کار می کند اینجا کرامت است
      اینجا شفیعه هست پس این جا قیامت است
      
      ما اشک می شویم که بارانمان کنی
      ما درد میشویم که درمانمان کنی
      مارا غریب و بی کس و بی خانمان کنی
      تا شب نشین صحن شبستانمان کنی
      
      یادش بخیر ماه مبارک‌ بهار تو
      سی جزء عشق خوانده شده در کنار تو
      
      خوش روییت نبود چنین رو نمی زدیم
      نورت نبود با دل شب مو نمی زدیم
      صحنت نبود دست به جارو نمی زدیم
      بالا اگر نبودی  زانو نمی زدیم
      
      ما با حضور لطف تو حاجت نداشتیم
      ما بی حضور لطف تو بهجت نداشتیم
      
      بال فرشته است و قدم های مردم است
      در حوض صحن آینه اش آسمان گم است
      دیگر نگرد مادرمان در همین قم است
      ((اینجا که آب هست چه جای تیمم است؟))
      
      گفتند باز می شود از قم در بهشت
      مارا ببر بهشت تو  ای خواهر بهشت
      
      آهو شدیم در دل صیادمان ببر
      پروازمان بده به گهر شادمان ببر
      مشهد به پاست در سرمان شور عشق تو
      پس مال ماست کوچه ی سرشور عشق تو
      
      مجید تال
       
      **********************       
       
      هوای دیدن خورشید درسرم افتاد
      که ناگهان به دلم جذبه ی حرم افتاد
      
      کسی میان دلم ((اشفعی لنا ))میخواند
      کسی که خاک ترین بود و از طلا میخواند
      
      تویی سرودن شعرم تویی ترانه ی من
      بهانه ای به غزل های عاشقانه ی من
      
      درخت بی ثمری را به بار آوردی
      دراین زمین کویری بهار آوردی
      
      نداشت فاطمه در شهر خود مزار اما
      برای فاطمه در قم مزار آوردی
      
      نگه ندار زما سایه ی پناهت را
      وقدر یک مژه بر هم زدن نگاهت را
      
      دوباره بال گشودم شبیه پروانه
      و با اجازه سرودم شبیه پروانه
      
      کسی که پای ضریحت دخیل می بندد
      دخیل را به پر جبرئیل می بندد
      
      طلا زخاک در کوی تو محک خورده است
      کنار سفره ی توآب هم نمک خورده است
      
      برای وصف قم از رود نیل باید گفت
      غزل،قصیده نه بحر طویل باید گفت
      
      به چشم می خورد اینجا زیارت مریم
      سمیه، آسیه ،حاجر،خدیجه،حوا هم
      
      زمین همیشه تو را با برادرت می دید
      تو ماه بودی و نام برادرت خورشید
      
      چقدر در حرمت بوی عشق می آید
      خیال می کنم عطر دمشق می آید
      
      شبی که فال بجز عشق را نمی آورد
      دلم برای زیارت بهانه می آورد
      
      کسی میان دلم ((اشفعی لنا))می خواند
      صدا صدای خودم بود از شما می خواند
      
      مجید تال
       
      **********************       
       
      دلم -شاید یکی از کفتراتون-
      حسابی خو گرفته با هواتون
      
      شبا وقتی که می بندن درارو
      دلم می مونه تو صحن و سراتون
      
      یه عمره عاشقونه هر شب و روز
      توی شادی و غم کردم صداتون
      
      صُبا گفتم : سلام ، خورشید بانو !
      شبا گفتم : سلام ، مهتاب خاتون !
      
      ببخش از اینکه گفتم عاشقونه
      نه خانم ، ما کجا و عاشقاتون ؟
      
      سر راه حرم گاهی اگر چه
      دوتا شاخه غزل چیدم براتون...
      
      همه ش تقصیر خوبیتونه خانم
      که کرده ما بَدارم مبتلاتون
      
      همیشه درد دل کردیم و رفتیم
      نشد با ما بگید از ماجراتون
      
      اگر چه ؛ تو دلا می پیچه گاهی
      مناجات رضا جانم رضا تون
      
      وَ یا بین صدای ندبه خونا
      صدای ناله ی آقا بیاتون
      
      یه عمره سائلم اما یه بارم
      شما چیزی بخواین از این گداتون
      
      مگه تا کی قراره زنده باشم
      بیام تا کی بگم جونم فداتون ؟
      
      چی می شه زیر پاهاتون بشم خاک
      منی که عمریه پایین پاتون ...
       
      حسن بیاتانی

يـارب گرفتـارم           عبـد گنهکارم

اين جرم بسيارم        تنها تو را دارم

يا نور يا قدوس         يا نور يا قدوس

بنگر به آه من             کوه گنـاه من

روي سياه من            اي رب غفّارم

يا نور يا قدوس         يا نور يا قدوس

من دل به تو بستم          خالي بود دستم

تا بودم و هستـم        تنها تويي يارم

يا نور يا قدوس         يا نور يا قدوس

سرتا قدم دردم            عمـري گنه‌ کردم

اين ناله سردم            اين چشم خونبارم

يا نور يا قدوس         يا نور يا قدوس

اين کوه عصيانم               اين چشم گريانم

آلــوده‌دامــانم                 سنگين شده بارم

يا نور يا قدوس         يا نور يا قدوس

يا قاضي‌الحاجات            يا قابل‌التوبات

يا سامع‌الاصوات            معبود ستارم!

يا نور يا قدوس         يا نور يا قدوس

تـو ربّ معبـودم           تو کل مقصودم

من عبد مردودم             تـو حـيّ دادارم

يا نور يا قدوس         يا نور يا قدوس

سازگار

************************************

اي ز ازل آشناي من               ذکر تو روح دعاي من

اين تو و لطف و عطاي تو     اين من‌وجرم‌وخطاي من

ظلمت نفسي خداي من

ابر کرم بر سرم ببار               رفته ز جان و تنم قرار

دست گناهان بي‌شمار       سلسله بسته به پاي من

ظلمت نفسي خداي من

روي سياه مرا ببين               ناله و آه مرا ببين

درد گناه مرا ببين                 عفو تو باشد دواي من

ظلمت نفسي خداي من

اي همه هستم عطاي تو            اي همه ذکرم ثناي تو

اي ز کرم گشته جاي تو               در دل دردآشناي من

ظلمت نفسي خداي من

عبد سرافکنده تو‌ام                    گرچه بدم بنده توام

بنده شرمنده توام                      گر نپذيري تو واي من

ظلمت نفسي خداي من

جرم و گناهم همه ببخش               به ساقي علقمه ببخش

به عصمت فاطمه ببخش               گرچه نباشد جزاي من

ظلمت نفسي خداي من

تو خالق داور مني                    در همه جا ياور مني

راه مني رهبر مني                    بر کرمت اتکاي مني

ظلمت نفسي خداي من

سازگار

************************************

خدايا به اسم يا غفارت        نظر کن به عبد گرفتارت

به ذکرت به جودت ميخوانمت      که مهمان شده شب زنده دارت

به آواي عظم سلطانک

الهي و ربي من لي غيرک

خدايا تو هستي تنها يارم          به خاک درت سر مي گذارم

تويي تو تمام اميد من             به جز تو پناهي را ندارم

منم خاک و تو اعلي مکانک

الهي و ربي من لي غيرک

چه غم ها زدودي از دل من          گشودي گره از مشکل من

بلا را گرفتي از جان و دل            وِلا را سرشتي با گِل من

به والايي ظهر امرُک

الهي و ربي من لي غيرک

من و بي فايي با مهربان            تو و همنوايي با همزبان

منو بي حيايي در معاصي         تو و آشنايي با پشيمان

تويي صاحب خفيَ مکرُک

الهي و ربي من لي غيرک  

منو کوه عصيان يارب العفو            تويي ماه غفران يا رب العفو

منو درد نسيان از رحمتت            تو و راه درمان يا رب العفو

پناه بر تو از غلب قهرُک

الهي و ربي من لي غيرک

من عبد گنهکار، تو بخشنده          به عفو خطاکار تو زيبنده

خجالت کشم از لحظه اي که        تو هستي به جاي من شرمنده 

به هنگام و جرت قدرتک

الهي و ربي من لي غيرک

اگر تو نبخشي خطايم را            صدا مي کنم من آقايم را

به قدري بگويم حسين حسين       که سازي اجابت دعايم را

به اسمي که شد فيه قضائک

الهي و ربي من لي غيرک

من آن ريزه خوار کوثري ام           گداي عطاي حيدريَم

به پايين پاي آقام سوگند        که عمري عليِ اکبريَم

به عشق اميرم قداتيتُک

الهي و ربي من لي غيرک

منم ميهمان آشنايت       تويي ميزبان بنده هايت

بيا و قديم الاحساني کن        خودت روزي ام کن کربلايت

قسم بر تقدست اسمائک

الهي و ربي من لي غيرک

سحرها به وقت گفتگويم         گهي مي نشيني رو به رويم

به غم هاي مادر که مي رسم        دهد اشک روضا شستشويم 

به ماه مدينه فأسئلک

الهي و ربي من لي غيرک

محمودزوليده

************************************

محبوب مني   دلدار مني    دادار مني  غفار مني

هم رب مني  هم يار مني       آگه زدل بيمار مني

يا رب ارحم ضعف بدني

قد خم شده از با گنهم    شرمنده از اين بار گنهم

ازغم برهان با يک نگهم   از درگه خود دورم نکني

يا رب ارحم ضعف بدني

اي با همه لطف دم به دمت   امشب به علي دادم قسمت

آيا تو مرا با اين کرمت          درآتش دوزخ فکني

يا رب ارحم ضعف بدني

از تو نبود بخشنده تري  هرگز به سوي نارم نبري

تا ناز گنهکاري نخري   اول دل او را مي شکني

يا رب ارحم ضعف بدني

سازگار

************************************

من که رو سياهم يا کريم و يا رب

غرق در گناهم يا کريم و يا رب

سيل اشک و آهم يا کريم و يا رب

گشته سد راهم يا کريم و يا رب

يا کريم و يا رب

من هر آن چه هستم بنده تو هستم

هر چه عهد بستم اي خدا شکستم

هستي ام ز دستم رفت و وَرشکستم

ده به خود پناهم يا کريم و يا رب

يا کريم و يا رب

اي خداي سبحان من ز بي نوايي

در بر تو سلطان مي کنم گدايي

بر من پريسان کن شها عطايي

چون که بي پناهم يا کريم و يا رب

يا کريم و يا رب

جز تو کس نداند راز اين دل من

عفو تو نمايد حل مشکل من

من ز ناتواني گشته ام زمين گير

فصل نوجواني رفت و من شدم پير

قامتم کماني شد ز جرم و تقصير

در طريق راهم يا کريم و يا رب

يا کريم و يا رب

ز آب ديده شب ها وصف تو ستودم

سر کشيده در هم جمله تار و پودم

آن چه راز دل بود با تو گفته بودم

آرام نگاهم يا کريم و يا رب

يا کريم و يا رب

 احمدآروني

************************************

گته کارم  گته کارم  گتهکار     گرفتارم گرفتارم  گرفتار

شده روزم سيه تر از شب تار    امان از بعد راه و با سنگين

اغثني يا غياث المستفيثين

 يا غياث المستفيثين    يا غياث المستفيثين  

روا باشد گريبان را زنم چاک    بر آرم ناله و بر سر کنم خاک

شود تا نامه ي آلوده ام پاک    بريزم از خجالت اشک خونين

اغثني يا غياث المستفيثين

نه با کوه گناهم استقامت   نه پيش آتش نارم شهامت

امان از وحشت قبر و قيامت   هم از آن ديده ام گريد هم از اين

اغثني يا غياث المستفيثين

امان از آتش و ضعف تن من   امان از سختي جان کندن من

نگر بر اشک دامن دامن من    سرشک ديده و حال دلم بين

اغثني يا غياث المستفيثين

به آيه آيه قرآن مبينت     به حلم رحمه للعالمينت

به اخلاص اميرالمومنينت    به حق سوره ي طا ها و ياسين

اغثني يا غياث المستفيثين

سازگار

************************************

من بند? روسياهم             اين کوه جرم و گناهم

اين ناله و اشک و آهم        با تو سخن دارم امشب

يارب يارب يارب

با آن همه لطف و رحمت         از تو نکردم اطاعت

دارم به رخ اشک خجلت          ذکر توام بوده بر لب

يارب يارب يارب

اي خالق مهربانم                  مسکينم و ناتوانم

بنگر که افتاده جانم              پيوسته در تاب و در تب

يارب يارب يارب

از تو عطا و کرامت              از من سرشک ندامت

از بيم قبر و قيامت             پيوسته هستم معذب

يارب يارب يارب

عزت ز تو ذلت از من          لطفي کن اي حي‌ ذوالمن

اين عبد آلوده دامن             گردد به کويت مقرب

يارب يارب يارب

اي رب مولي الموالي         بنگر که دارم چه حالي

تو خالق ذوالجلالي            من بنده تيره کوکب

يارب يارب يارب

جرمم بود بي‌شماره            دادم ز کف راه چاره

بر حال من کن نظاره            به حق زهرا و زينب

يارب يارب يارب

سازگار

در حسرت شب های حضورت هستیم
در خلوت خود فکر عبورت هستیم
هر جمعه پس از ندبه فقط می گوییم
ما منتظر صبح ظهورت هستیم

****
آرامش شب دوباره بر می گردد
خورشید سحر سواره بر می گردد
با سیصد و سیزده طلوعی دیگر
آن صبح پر از ستاره بر می گردد

****
خدا کند که شبی اشک یارمان باشد
نگاه حضرت باران، قرارمان باشد

برای آتش هجران کمی ببارد اشک
زمان، زمان ظهور نگارمان باشد

دو قطره اشکِ روان هم برایمان کافیست
سند برای رهایی ز نارمان باشد

خدا کند که به پایان رسد خزان دیگر
شمیم عطر قدومش بهارمان باشد

خدا کند سحری در میان رؤیاها
برای لحظه ای آقا کنارمان باشد

برایمان، کمی از روضه مگو گوید
که مرهمی به دل و حال زارمان باشد

میان خلوت شب بعدِ ذکر ثارالله
دعا برای فرج ،خیر کارمان باشد

خدا کند که انَاالمهدیَش رسد بر گوش
وَ مُهر خاتمه انتظارمان باشد

 محمدمهدی عبدالهی